... Επτά επι Θήβας: μήνυμα με ελπίδα από το ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας.

Μίλτος Π. Βασιλείου
Δημοσιεύθηκε στην "καθημερινή ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ" της Κέρκυρας - 29/8/2007)

Η πληροφορία, -πριν 2 περίπου μήνες- πως το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ ετοιμάζεται να ανεβάσει την τραγωδία του Αισχύλου, γέννησε επιφυλακτικότητα και ερωτηματικά. Μήπως, το παρατραβάει η καλλιτεχνική διεύθυνση και το διοικητικό συμβούλιο; Μήπως, δηλαδή το τόλμημα ξεπερνάει τις οργανωτικές και καλλιτεχνικές δυνατότητες; Κείμενο δύσκολο για να «παιχτεί», με κυρίαρχη την εσωτερική δράση, με την διαλεκτική των αντιφάσεων της ανθρώπινης ύπαρξης σε συνεχή εξέλιξη. Εργο με διαχρονικότητα στις βαθύτερες και ουσιαστικότερες πλευρές του κινδυνεύει, άν υστερήσει κάποιος από τους συντελεστές -σκηνοθεσία, ερμηνευτές, χορός, σκηνικά, μουσική- να μετραπεί σε ανιαρή, επιφανειακή και φλύαρη παράσταση. Περιμέναμε, λοιπόν με ενδιαφέρον την απάντηση στο υπαίθριο θέατρο του Mon Repos. Και την καταχαρήκαμε, μαζί με άλλους –λίγους πρέπει να ομολογήσουμε- θεατές στις 9 Αυγούστου. Η φήμη, που συνόδευε τον σκηνοθέτη Νίκο Διονύσιο επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά. Χωρίς τεχνικές αυτοπροβολής (μοντερνισμούς ή συντηρηρτισμούς) αλλά με βαθειά γνώση και μαεστρία στον χειρισμό του ρυθμού κατάφερε να αναδείξει την εσωτερικότητα στο προσκήνιο και να κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον του θεατή από την αρχή ως το τέλος της παράστασης. Ο Ετεοκλής, Κώστας Λαός, υπηρέτησε με συνέπεια το ρόλο του ως ασυνείδητος και συνειδητός δράστης της οικογενειακής τραγωδίας. Η «βραχνάδα», που ασφαλώς θα τον κούρασε, έγινε τελικά προσόν στην εφώνηση του λόγου. Ο αγγελιαφόρος, Σπύρος Κωτσόπουλος είχε την ευκαιρία να δείξει το πλούσιο ταλέντο του και το έκανε ολοκληρωμένα. Ο κήρυκας, Εκτωρας Καλούδης, υποβλητικός στην αναγγελία της ανθρώπινης βούλησης, μοιραία τραγικής, που είναι ταυτόχρονα θεϊκή επιταγή. Η Αντιγόνη, Κατερίνα Πολυχρονοπούλου, παρά την μικρή συμμετοχή, που της επιφύλασσε ο ρόλος της κατάφερε να ανοίξει το άλλο συγκλονιστικό κεφάλαιο μιας νέας τραγωδίας, που γεννάει η σύγκρουση ανάμεσα στον νόμο και το καθήκον. Εκλεισε έτσι, η παράσταση σαν ιδανική εισαγωγή μιας άλλης, που αναμένεται... Τι να πούμε για τον χορό.... Κίνηση (χορογραφία) και λόγος σε απίστευτη αρμονία κέρδισαν επάξια αναγνώριση. Σκηνικά, φωτισμός και μουσική συμπλήρωσαν κατά τρόπο μοναδικό την μαγεία της βραδυάς. Ξεχωριστός έπαινος ανήκει στον Νίκο Κόκκαλη, που μετά «την Γυναίκα της Ζάκυθος» εντυπωσιάζει με την επαγγελματικότητα και την ποιότητα της δουλειάς του.
Μήνυμα ελίπδας, λοιπόν η παράσταση του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κέρκυρας, για μία καλύτερη αδιάκοπη (ελπίζουμε) συνέχεια κέρδισε ένα δύσκολο στοίχημα, ύστερα μάλιστα από μία προβληματική περίοδο στα όρια απειλής διάλυσης. Τα κατάφερε με μία παράσταση, που κατα την γνώμη μας αξίζει να παιχτεί και εκτός πόλης και εκτός νησιού. Οι δημιουργοί της το αξίζουν.... Μήνυμα ελπίδας ακόμη, γιατί χάρις στην δουλειά του ΔΗΠΕΘΕΚ ξανάδαμε ανοικτό και τον πολύπαθο «Φοίνικα». Αλήθεια, μήπως ήλθε ο καιρός για την ριζική συντήρησή του και την ανάδειξή του ως αναπόσπαστου κομματιού της πολιτιστικής υποδομής της πόλης;