Πριν από λίγα χρόνια –των παχέων αγελάδων του Κερκυραϊκού Τουρισμού- όποιος τολμούσε να αρθρώσει απλή κριτική για την βαθειά ανοργάνωτη, απρογραμμάτιστη, άναρχη και χωρίς υποδομές ανάπτυξη του τουρισμού, της σχετικής οικονομίας και ολόκληρης της κοινωνίας, αντιμετωπίζονταν τουλάχιστον με σκεπτικισμό, συνήθως με χλευασμό και ενίοτε με προπηλακισμό… Η λαϊκή ευδαιμονία στο απόλυτο!... Η κατασκευή ενοικιαζόμενων της … μίας κατασκευαστικής βραδιάς στο ζενίθ με πριμοδότηση των ξένων τουριστικών κολοσσών, που εγκαθίδρυσαν την απόλυτη εξουσία τους. Μαζική αλλοίωση τόπων, τοπίων και συνειδήσεων. Επιχειρήσεις με βιωσιμότητα μίας τουριστικής περιόδου ανθούσαν στο χώρο των ραγδαία διευρυνόμενων μικρομεσαίων…
«Χρειάζεται χάρτης χρήσης γης…» είχε προτείνει φίλος στις αρχές της 10ετίας του 1980 και εισέπραξε μαζικά πυρά για …ελιτισμό από … προοδευτικούς καθοδηγητές της δημόσιας μας ζωής… Η Κέρκυρα τόπος κοινωνικού τουρισμού στα όρια της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, απεφάσιζαν οι Ευρωπαίοι ηγήτορες το 1986 με την συμφωνία και την έγκριση της τότε Ελληνικής πολιτικής ηγεσίας…
Αναμενόμενα τα επακόλουθα της κατασκευαστικής φρενίτιδας, που κατέληξαν σε μαζική αλλοίωση σπουδαίων τοπίων του νησιού. Φυσικός, λοιπόν και ο συνεχής ποιοτικός υποβιβασμός του τουριστικού κοινού αλλά και ο αριθμητικός περιορισμός του, αφού οι εξασφαλίζοντες έναντι 80 λιρών -στην 10ετία του 1980/90- δεκαπενθήμερες διακοπές στην Κέρκυρα, σήμερα αντιμετωπίζουν άμεσα προβλήματα επιβίωσης.
Ετσι, άρχισε δειλά-δειλά να αρθρώνεται όλο και πιο συχνά η έκφραση-σύνθημα: αναβάθμιση. Σχεδόν έγινε της μόδας. Χωρίς κανένα περιεχόμενο ή στις καλύτερες περιπτώσεις περιοριζόμενο σε επιφανειακές αμφίβολης κατεύθυνσης και αποτελεσματικότητας παρεμβάσεις. Η αναβάθμιση -σε ένα τόπο, που η επιθυμία στοιχειώδους προγραμματισμού παραμένει ιδιότητα προς αποφυγή- έχει καταντήσει έννοια υπερβατική, fiction. Κάτι σαν θαύμα… Σίγουρα το να την επικαλείσαι είναι ένα βήμα πιο μπροστά από την περίοδο της «κάθετης» (έκφραση χαρακτηριστική της γλωσσικής μας ανεπάρκειας αφού η έννοια της καθετότητας περιλαμβάνει 2 γραμμές ή 2 επίπεδα ή 1 γραμμή και 1 επίπεδο) απόρριψής της. Ο ανύπαρκτος όμως προσδιορισμός της έννοιας της αναβάθμισης μαζί με τον επικρατούντα πανικό από την μη αναμενόμενη κρίση ΔΕΝ αποτελούν εγγύηση για την αναζήτηση του αναγκαίου, σύγχρονου και πρακτικού της περιεχόμενου. Αντίθετα, μπορεί να και να αποτελέσουν άλλοθι στασιμότητας ή συνέχισης της προς τα πίσω πορείας του τόπου, της οικονομίας του και του πολιτισμού του. Προβληματισμοί, που θα ακολουθήσουν σε επόμενες αναρτήσεις φιλοδοξούν να συμβάλλουν στο σχετικό προβληματισμό...
«Χρειάζεται χάρτης χρήσης γης…» είχε προτείνει φίλος στις αρχές της 10ετίας του 1980 και εισέπραξε μαζικά πυρά για …ελιτισμό από … προοδευτικούς καθοδηγητές της δημόσιας μας ζωής… Η Κέρκυρα τόπος κοινωνικού τουρισμού στα όρια της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, απεφάσιζαν οι Ευρωπαίοι ηγήτορες το 1986 με την συμφωνία και την έγκριση της τότε Ελληνικής πολιτικής ηγεσίας…
Αναμενόμενα τα επακόλουθα της κατασκευαστικής φρενίτιδας, που κατέληξαν σε μαζική αλλοίωση σπουδαίων τοπίων του νησιού. Φυσικός, λοιπόν και ο συνεχής ποιοτικός υποβιβασμός του τουριστικού κοινού αλλά και ο αριθμητικός περιορισμός του, αφού οι εξασφαλίζοντες έναντι 80 λιρών -στην 10ετία του 1980/90- δεκαπενθήμερες διακοπές στην Κέρκυρα, σήμερα αντιμετωπίζουν άμεσα προβλήματα επιβίωσης.
Ετσι, άρχισε δειλά-δειλά να αρθρώνεται όλο και πιο συχνά η έκφραση-σύνθημα: αναβάθμιση. Σχεδόν έγινε της μόδας. Χωρίς κανένα περιεχόμενο ή στις καλύτερες περιπτώσεις περιοριζόμενο σε επιφανειακές αμφίβολης κατεύθυνσης και αποτελεσματικότητας παρεμβάσεις. Η αναβάθμιση -σε ένα τόπο, που η επιθυμία στοιχειώδους προγραμματισμού παραμένει ιδιότητα προς αποφυγή- έχει καταντήσει έννοια υπερβατική, fiction. Κάτι σαν θαύμα… Σίγουρα το να την επικαλείσαι είναι ένα βήμα πιο μπροστά από την περίοδο της «κάθετης» (έκφραση χαρακτηριστική της γλωσσικής μας ανεπάρκειας αφού η έννοια της καθετότητας περιλαμβάνει 2 γραμμές ή 2 επίπεδα ή 1 γραμμή και 1 επίπεδο) απόρριψής της. Ο ανύπαρκτος όμως προσδιορισμός της έννοιας της αναβάθμισης μαζί με τον επικρατούντα πανικό από την μη αναμενόμενη κρίση ΔΕΝ αποτελούν εγγύηση για την αναζήτηση του αναγκαίου, σύγχρονου και πρακτικού της περιεχόμενου. Αντίθετα, μπορεί να και να αποτελέσουν άλλοθι στασιμότητας ή συνέχισης της προς τα πίσω πορείας του τόπου, της οικονομίας του και του πολιτισμού του. Προβληματισμοί, που θα ακολουθήσουν σε επόμενες αναρτήσεις φιλοδοξούν να συμβάλλουν στο σχετικό προβληματισμό...
Σχόλια