Ο αποκλεισμός των Ιατρικών Σχολών, της υποδομής τους και του προσωπικού τους από το οργανόγραμμα του Εθνικού Συστήματος Υγείας αποτελεί πράξη, που η καλοηθέστερη ερμηνεία της είναι η σε παθολογικό βαθμό ιδιωτία. Εχει η Ελλαδίτσα την πολυτέλεια να διαιρεί τις δυνάμεις Υγείας σε δύο -χαλαρά επικοινωνούντες χώρους- Πανεπιστημιακούς και μη; Αυτό, λοιπόν συνέβη εν Ελλάδι: Οι Πανεπιστημιακοί αποκλείσθηκαν από το ΕΣΥ… Ετσι, δημιουργήθηκαν δύο κατηγορίες ομοίως εργαζόμενων σε ίδιους ή παράπλευρους χώρους Υγείας:
1. Οι αποκλειστικής (δημόσιας) απασχόλησης ιατροί του ΕΣΥ.
2. Οι μη αποκλειστικής (δημόσιας και ιδιωτικής) απασχόλησης Πανεπιστημιακοί ιατροί.
1. Οι αποκλειστικής (δημόσιας) απασχόλησης ιατροί του ΕΣΥ.
2. Οι μη αποκλειστικής (δημόσιας και ιδιωτικής) απασχόλησης Πανεπιστημιακοί ιατροί.
Πρώτο στοιχείο παραλογισμού: οι γιατροί του ΕΣΥ είναι (και πρέπει να είναι) αποκλειστικής απασχόλησης... Οι έχοντες πολλαπλάσιο έργο σε διδακτικό, ερευνητικό και συγγραφικό επίπεδο δεν θάπρεπε να είναι κατά μείζονα λόγο αποκλειστικής απασχόλησης; Η απλή λογική αποτελεί και το καταλληλότερο σχόλιο για τις προθέσεις των εμπνευστών του νέου -τότε- Εθνικού Συστήματος Υγείας.
Παράλληλα, το διαφορετικό αυτό καθεστώς εργασίας δημιούργησε από την αρχή σχέσεις ανταγωνιστικές. Αντί συντονισμού και συνεργασίας σε οργανωτικό, επιστημονικό και κλινικό επίπεδο επικράτησε συντομότατα η καχυποψία, η ψυχρότητα, η εχθρότητα, η ανταγωνιστικότητα… «Κάτω τα χέρια από το ΕΣΥ», « Εξω το Πανεπιστήμιο από το ΕΣΥ» είναι τα συνθήματα, που κυριαρχούν στον «ριζοσπαστικά προοδευτικό» χώρο των εντός ΕΣΥ γιατρών, που περιγράφουν τον -κατά την ταπεινή μας γνώμη- παράλογο αντιπανεπιστημιακό προσανατολισμό τους. Αντί να διεκδικούν ισοτιμία προϋποθέσεων στην έρευνα, στην διδακτικότητα και στην ακαδημαϊκότητα, ξορκίζουν με συνέπεια όλα τα παραπάνω «κακά». Αντί να απαιτούν την θεσμοθετημένη κατάργηση κάθε είδους παράλογων προνομίων του πανεπιστημιακού παπισμού, τα παρακάμπτουν με τον «εξοβελισμό» τους στο ...πύρ το εξώτερον. Ευνόητη είναι και η σύμφωνη τοποθέτηση του συντηρητικότερου κομματικού των πανεπιστημιακών γιατρών υπέρ της διατήρησης του μοιράσματος. Και το κράτος τι κάνει; Η Πολιτεία και η οργανωμένη της έκφραση μέσα από τους νομοθετικούς και εκτελεστικούς θεσμούς. Αυτή, που έχει την υποχρέωση πρόβλεψης ή έγκαιρης διόρθωσης κάθε ελαττώματος του εθνικού συστήματος Υγείας. Μα φυσικά ΤΙΠΟΤΕ. Ετσι διαιωνίζεται ο εξωφρενικά παράλογος διχασμός και κατασπατάληση δυνάμεων (πανεπιστήμιο-ΕΣΥ) που αποτελεί πλέον … 25ετές κεκτημένο.
Χρειάζεται μήπως να θυμηθούμε την διαδικασία αμοιβής των ιατρών μέσω του θεσμού των πλασματικών εφημεριών, που ακόμη και ονομαστικά περιγράφει το ανήθικο περιεχόμενό του και που συντομότατα απετέλεσε παράγοντα, αφορμή ή/και άλλοθι της μαζικής διαφθοροποίησης στον χώρο της Υγείας;
Μήπως πρέπει να ανακαλέσουμε στο προσκήνιο της συζήτησης την αδιαφάνεια στις διαδικασίες κρίσης για την κατάληψη θέσεων ιατρών ΕΣΥ;
Μήπως την υποχρηματοδότησή από την 1η μέρα λειτουργίας του νέου θεσμού με αποτέλεσμα τις πρωτοφανείς ελλείψεις σε απαραίτητο νοσηλευτικό και τεχνικό προσωπικό; Παράλληλα διογκώνονται άλλοι τομείς π.χ. διοικητικός, μέσω ρουσφετολογικών προσλήψεων εξαιρετικής αποτελεσματικότητας στην συγκέντρωση ψήφων. Λες και το ΕΣΥ δεν μπορούσε να οργανοποιήσει τις ανάγκες ΟΛΩΝ των Νοσοκομείων της χώρας στα πλαίσια ενός διασυνδεόμενου συστήματος και να φροντίζει ΣΥΝΕΧΕΙΑ για την αναπλήρωση όποιων δημιουργούμενων κενών ή νέων απαιτήσεων.
Ποιος αλήθεια χρειάζεται επιχειρήματα για να πεισθεί, πως τα μονοϊατρικά ή διϊατρικά τμήματα είναι κατάλληλα μόνον ή κυρίως για προεκλογικές δημαγωγίες των σχεδιαστών του συστήματος;
Μήπως πρέπει να υπενθυμίσουμε την ανυπαρξία κάθε σοβαρής μηχανοργάνωσης, που θα επέφερε ριζική ποιοτική και ποσοτική αναβάθμιση των υπηρεσιών σε όφελος ασθενών, ιατρών, νοσηλευτών και εθνικής οικονομίας;
Πού είναι άραγε οι λειτουργοί πρωτοβάθμιας παροχής υπηρεσιών; Οι μερικές δεκάδες γενικοί ιατροί, κάθε άλλο παρά να καλύψουν μπορούν τα κενά ενός ανύπαρκτου αλλά απόλυτα αναγκαίου συστήματος παροχής πρωτοβάθμιων υπηρεσιών.
Ας μας δείξει κάποιος το σημείο διαφοροποίησης των πολιτικών, που ακολουθήθηκαν στον τομέα της Υγείας στα τελευταία 25 χρόνια. Απελπις προσπάθεια… Γιατί, πέρα από λαϊκισμούς θα διαπιστώσει κανείς μία απόλυτη συνέπεια συνέχισης του υποβιβασμού του δημόσιου τομέα υγείας με σταθερό και συνεχές όφελος του ιδιωτικού και μάλιστα του μεγαλοϊδιωτικού τομέα. Το σημερινό και το αυριανό ΕΣΥ - χωρίς αποφασιστικές λαϊκές παρεμβάσεις- είναι απόλυτα προβλέψιμο ακόμη και από την απλή ανάγνωση του ιδρυτικού νομοσχέδιου για το ΕΣΥ, το 1982. Το γεγονός, πώς το αύριο θάναι χειρότερο από το σήμερα, όπως και το σήμερα χειρότερο από το χτές δεν μπορεί να δημιουργεί συγχύσεις. Γιατί είναι εύκολο να βρείς το νήμα που οδηγεί κατ’ ευθείαν στο αρχικό σχεδιασμό, στις εμπνεύσεις του και στις επιδιώξεις του. Στις συνθήκες δηλαδή, που από του πρώτους μήνες λειτουργίας του ΕΣΥ μετέτρεψαν τα προβληματικά τότε μεγάλα ιδιωτικά νοσηλευτήρια της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης σε ανθοφορούσες επιχειρήσεις με όλο και μεγαλύτερο μερίδιο της πίττας της παροχής υπηρεσιών υγείας. Αναφερόμαστε σε αυτές τις αρχικές συνθήκες, που με επιστημονικό τρόπο προδιέγραφαν και εξασφάλιζαν την επικράτηση του ιδιωτικού τομέα σε βάρος του ναρκοθετημένου από γεννησιμιού του ΕΣΥ. Αυτές, που ευφυώς διέγνωσαν ως απολύτως κατάλληλες για τον θρίαμβό τους οι μεγαλοκλινικάρχες, που απελευθερωμένοι από τις φοβίες του μικροσυντηρητισμού δεν δίστασαν να στηρίξουν ανεπιφύλακτα και από την πρώτη στιγμή όλα αυτά τα «σοσιαλιστικά» χαρακτηριστικά του ΕΣΥ.
Παράλληλα, το διαφορετικό αυτό καθεστώς εργασίας δημιούργησε από την αρχή σχέσεις ανταγωνιστικές. Αντί συντονισμού και συνεργασίας σε οργανωτικό, επιστημονικό και κλινικό επίπεδο επικράτησε συντομότατα η καχυποψία, η ψυχρότητα, η εχθρότητα, η ανταγωνιστικότητα… «Κάτω τα χέρια από το ΕΣΥ», « Εξω το Πανεπιστήμιο από το ΕΣΥ» είναι τα συνθήματα, που κυριαρχούν στον «ριζοσπαστικά προοδευτικό» χώρο των εντός ΕΣΥ γιατρών, που περιγράφουν τον -κατά την ταπεινή μας γνώμη- παράλογο αντιπανεπιστημιακό προσανατολισμό τους. Αντί να διεκδικούν ισοτιμία προϋποθέσεων στην έρευνα, στην διδακτικότητα και στην ακαδημαϊκότητα, ξορκίζουν με συνέπεια όλα τα παραπάνω «κακά». Αντί να απαιτούν την θεσμοθετημένη κατάργηση κάθε είδους παράλογων προνομίων του πανεπιστημιακού παπισμού, τα παρακάμπτουν με τον «εξοβελισμό» τους στο ...πύρ το εξώτερον. Ευνόητη είναι και η σύμφωνη τοποθέτηση του συντηρητικότερου κομματικού των πανεπιστημιακών γιατρών υπέρ της διατήρησης του μοιράσματος. Και το κράτος τι κάνει; Η Πολιτεία και η οργανωμένη της έκφραση μέσα από τους νομοθετικούς και εκτελεστικούς θεσμούς. Αυτή, που έχει την υποχρέωση πρόβλεψης ή έγκαιρης διόρθωσης κάθε ελαττώματος του εθνικού συστήματος Υγείας. Μα φυσικά ΤΙΠΟΤΕ. Ετσι διαιωνίζεται ο εξωφρενικά παράλογος διχασμός και κατασπατάληση δυνάμεων (πανεπιστήμιο-ΕΣΥ) που αποτελεί πλέον … 25ετές κεκτημένο.
Χρειάζεται μήπως να θυμηθούμε την διαδικασία αμοιβής των ιατρών μέσω του θεσμού των πλασματικών εφημεριών, που ακόμη και ονομαστικά περιγράφει το ανήθικο περιεχόμενό του και που συντομότατα απετέλεσε παράγοντα, αφορμή ή/και άλλοθι της μαζικής διαφθοροποίησης στον χώρο της Υγείας;
Μήπως πρέπει να ανακαλέσουμε στο προσκήνιο της συζήτησης την αδιαφάνεια στις διαδικασίες κρίσης για την κατάληψη θέσεων ιατρών ΕΣΥ;
Μήπως την υποχρηματοδότησή από την 1η μέρα λειτουργίας του νέου θεσμού με αποτέλεσμα τις πρωτοφανείς ελλείψεις σε απαραίτητο νοσηλευτικό και τεχνικό προσωπικό; Παράλληλα διογκώνονται άλλοι τομείς π.χ. διοικητικός, μέσω ρουσφετολογικών προσλήψεων εξαιρετικής αποτελεσματικότητας στην συγκέντρωση ψήφων. Λες και το ΕΣΥ δεν μπορούσε να οργανοποιήσει τις ανάγκες ΟΛΩΝ των Νοσοκομείων της χώρας στα πλαίσια ενός διασυνδεόμενου συστήματος και να φροντίζει ΣΥΝΕΧΕΙΑ για την αναπλήρωση όποιων δημιουργούμενων κενών ή νέων απαιτήσεων.
Ποιος αλήθεια χρειάζεται επιχειρήματα για να πεισθεί, πως τα μονοϊατρικά ή διϊατρικά τμήματα είναι κατάλληλα μόνον ή κυρίως για προεκλογικές δημαγωγίες των σχεδιαστών του συστήματος;
Μήπως πρέπει να υπενθυμίσουμε την ανυπαρξία κάθε σοβαρής μηχανοργάνωσης, που θα επέφερε ριζική ποιοτική και ποσοτική αναβάθμιση των υπηρεσιών σε όφελος ασθενών, ιατρών, νοσηλευτών και εθνικής οικονομίας;
Πού είναι άραγε οι λειτουργοί πρωτοβάθμιας παροχής υπηρεσιών; Οι μερικές δεκάδες γενικοί ιατροί, κάθε άλλο παρά να καλύψουν μπορούν τα κενά ενός ανύπαρκτου αλλά απόλυτα αναγκαίου συστήματος παροχής πρωτοβάθμιων υπηρεσιών.
Ας μας δείξει κάποιος το σημείο διαφοροποίησης των πολιτικών, που ακολουθήθηκαν στον τομέα της Υγείας στα τελευταία 25 χρόνια. Απελπις προσπάθεια… Γιατί, πέρα από λαϊκισμούς θα διαπιστώσει κανείς μία απόλυτη συνέπεια συνέχισης του υποβιβασμού του δημόσιου τομέα υγείας με σταθερό και συνεχές όφελος του ιδιωτικού και μάλιστα του μεγαλοϊδιωτικού τομέα. Το σημερινό και το αυριανό ΕΣΥ - χωρίς αποφασιστικές λαϊκές παρεμβάσεις- είναι απόλυτα προβλέψιμο ακόμη και από την απλή ανάγνωση του ιδρυτικού νομοσχέδιου για το ΕΣΥ, το 1982. Το γεγονός, πώς το αύριο θάναι χειρότερο από το σήμερα, όπως και το σήμερα χειρότερο από το χτές δεν μπορεί να δημιουργεί συγχύσεις. Γιατί είναι εύκολο να βρείς το νήμα που οδηγεί κατ’ ευθείαν στο αρχικό σχεδιασμό, στις εμπνεύσεις του και στις επιδιώξεις του. Στις συνθήκες δηλαδή, που από του πρώτους μήνες λειτουργίας του ΕΣΥ μετέτρεψαν τα προβληματικά τότε μεγάλα ιδιωτικά νοσηλευτήρια της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης σε ανθοφορούσες επιχειρήσεις με όλο και μεγαλύτερο μερίδιο της πίττας της παροχής υπηρεσιών υγείας. Αναφερόμαστε σε αυτές τις αρχικές συνθήκες, που με επιστημονικό τρόπο προδιέγραφαν και εξασφάλιζαν την επικράτηση του ιδιωτικού τομέα σε βάρος του ναρκοθετημένου από γεννησιμιού του ΕΣΥ. Αυτές, που ευφυώς διέγνωσαν ως απολύτως κατάλληλες για τον θρίαμβό τους οι μεγαλοκλινικάρχες, που απελευθερωμένοι από τις φοβίες του μικροσυντηρητισμού δεν δίστασαν να στηρίξουν ανεπιφύλακτα και από την πρώτη στιγμή όλα αυτά τα «σοσιαλιστικά» χαρακτηριστικά του ΕΣΥ.
Σχόλια