Ετσι κάπως σαν το παιγνίδι της κολοκυθιάς, μοιάζει η μαντεψιά πόσους νέους –Καποδιστριακούς ΙΙ – Δήμους χρειάζεται μία περιοχή, ένας νομός σαν τον Δικό μας. Σήμερα, οι Καποδιστριακοί Ι Δήμοι συμπληρώνουν αρκετά έτη ζωής, ικανά για να βγούν συμπεράσματα για την επιτυχία του οργανωτικού αυτοδιοικητικού θεσμού. Φαίνεται, λοιπόν, πως ο χορός των μεταμφιέσεων και μετονομασιών δεν μπορεί να καλύψει τις πρακτικά αίολες και πολιτικά ύποπτες προθέσεις των εμπνευστών του «νέου», όπως διαφημιζόνταν θεσμού. Το παιγνίδι της κολοκυθιάς, παίχτηκε και τότε, που καθορίστηκαν τα όρια των νέων Δήμων -σε μερικές περιπτώσεις οι διαστάσεις τους ήταν εφάμιλλες νομών-. Και όχι μόνον… Μέσα από περίεργες σταυροβελονιές πάνω στον χάρτη, διαμορφώθηκαν οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ) στα μέτρα εκλογικής επιτυχίας των τότε κυβερνώντων. Τόσο σοβαρά σχεδιάσθηκαν και μελετήθηκαν οι νέοι ΟΤΑ…Όμως οι ασύγκριτα μεγάλες «επιτυχίες» του νέου θεσμού ήταν ουσιαστικά:
1. Η απόλυτη σύγχυση του πολίτη γύρω από τον υπεύθυνο για την διαρκή του ταλαιπωρία σε ΟΛΕΣ της πλευρές της καθημερινής ζωής. Από τις λακκούβες του δρόμου, την καταστροφή της πλατείας, την έλλειψη πρασίνου, την ανεπάρκεια των συγκοινωνιών, την φθορά ή την έλλειψη υποδομών κοινωνικής πολιτικής κ.λ.π. Και ιδού η επιτυχία: ένα κίνημα διεκδικητικό που άνθισε (παρ’ όποιες αδυναμίες, παλινωδίες και καθυστερήσεις ) στις δεκαετίες 1970-90 με πρωταγωνιστές ή κύριους μετόχους τους Δήμους, μετατράπηκε σε μία κοινωνική δομή παραπαίουσα μεταξύ φαντασίωσης εξουσίας και έμπρακτης αδυναμίας. Ο εκφυλισμός αυτός είχε άμεσα θύματα τους πολίτες, δυναμώνοντας το Καφκικό μαρτύριο στην καθημερινότητά τους και ενισχύοντας την άκρως επιθυμητή για τους εξουσιάζοντες απογοήτευση, πεσιμισμό και μοιρολατρία.
2. Ο οικονομικός στραγγαλισμός των ΟΤΑ, που φορτωμένοι με «αρμοδιότητες» (στην ουσία διάβαζε υποχρεώσεις και αγγαρείες) εξαντλούσαν κάθε οικονομική τους ικμάδα στην μετά βίας εκπλήρωσή τους. Ταυτόχρονα, η πολιτική βούληση και σχεδιασμός εξαντλούνταν στην διεκδίκηση υπεσχημένων και καθυστερούμενων πόρων. Μοναδική πηγή ανακούφισης των ΟΤΑ οι διάφορες Ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, σχεδόν πάντοτε χωρίς ενιαίο σχεδιασμό και ιεράρχηση προτεραιοτήτων. Πως θα γινόνταν αυτό άλλωστε όταν ο Εθνικός και Περιφερειακός σχεδιασμός είναι ακόμη … όνειρα θερινής νύχτας. Ο στραγγαλισμός αυτός μετατράπηκε άμεσα και ουσιαστικά σε πολιτικό. Η ανεπάρκεια π.χ. αναγκαίου και ικανού προσωπικού. Η θεραπεία του φαινόμενου ρουσφετολογικών και μη αξιοκρατικών προσλήψεων δεν είναι η κατάργησή κάθε πρόσληψης αλλά η αντικατάστασή τους με σύστημα έγκαιρων και αξιοκρατικών συμπληρώσεων κάθε δημιουργούμενου κενού.
Υπήρξαν και άλλες παρενέργειες του «Καποδιστριακού» θεσμού, όπως π.χ. η «δημοκρατικοποίηση» (διάβαζε μαζικοποίηση) της διαφθοράς, λογική κατάληξη του περάσματος αποφασιστικών αρμοδιοτήτων σε πολλούς παράγοντες, χωρίς θεσμούς ελέγχου και διαφάνειας.
Γι’ αυτό, με λίγα λόγια, είχαμε ταχτεί αναφανδόν κατά του Καποδίστρια Ι… Όχι, βέβαια, γιατί δεν πιστεύουμε στην τοπική αυτοδιοίκηση. Αντίθετα, μάλιστα την πρεσβεύουμε και την οραματιζόμαστε σαν κύτταρο άμεσης λαϊκής εξουσίας και παρέμβασης. Κάτι, που πόρρω απέχει και από τις διευρυνόμενες μονάδες ΟΤΑ του Καποδίστρια ΙΙ. Γι’ αυτό και δεν μας αφορά το παιγνίδι της κολοκυθιάς: πόσοι Δήμοι. Το αίτημα για ουσιαστικούς Δήμους παραμένει ακέραιο.
Σχόλια