Εχοντας άποψη για το σύστημα και την δομή της εξουσίας στις ΗΠΑ πρέπει εξαρχής να δηλώσουμε ότι δεν συμμεριζόμαστε τους ανά την γη πανηγυρισμούς για την εκλογή Ομπάμα. Δεν συνιστά πρωτοτυπία αλλά εμπεδωμένη και τεκμηριωμένη γνώση η θέση, ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ, που έχει στα χέρια του τρομακτικές εξουσίες -με βάση το σύνταγμα της χώρας- είναι κατά κανόνα εξάρτημα ενός αδυσώπητου μηχανισμού, που κατευθύνει τα δημόσια πράγματα στο εσωτερικό και το εξωτερικό των ΗΠΑ. Αυτό τον μηχανισμό ουσιαστικά κατήγγειλε και ο νέος αντιπρόεδρος των ΗΠΑ όταν στην προεκλογική περίοδο εξέφραζε δημόσια και φωναχτά τον φόβο του, ότι το σύστημα εξουσίας θα προσπαθήσει να στήσει παγίδες στον Μπάρακ Ομπάμα στο α’ κιόλας εξάμηνο της προεδρικής του θητείας.Η άποψή μας αυτή δεν μηδενίζει τις διαφορές προσωπικοτήτων αλλά δεν τις υπερτιμά πέρα από τον σημειακό τους χαρακτήρα. Σήμερα όμως απολαμβάνουμε μία «παρενέργεια» του συστήματος, δηλαδή το χρώμα του δέρματος του νέου Προέδρου των ΗΠΑ. Είναι αυτό, που θάχει κάνει την Χριστιανική αδελφότητα (Μέγας Είσαι Κύριε…) Κου Κλουξ Κλαν να βγάζει αφρούς ιερής αγανάκτησης. Οσο και νάναι, για την πολιτική τους λογική και ηθική το σοκ είναι μεγάλο. Και εμείς το χαιρόμαστε. Το χαιρόμαστε μαζί με τους ελπίζοντες (κι’ ας μην ελπίζουμε εμείς), που κατέβηκαν στους δρόμους και ψήφισαν παρά τους αποπροσανατολισμούς και τους εμπαιγμούς. Οι ελπίδες οι δικές μας βρίσκονται στις ουρές -για πρώτη φορά στις ΗΠΑ- των αναμενόντων να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα. Αυτοί, που είχαν μέχρι χτες αποξενωθεί από κάθε πολιτική παρουσία και δράση και είχαν σκύψει μοιρολατρικά το κεφάλι στο όργιο της πιο αποκρουστικής και τρομοκρατούσας «αντιτρομοκρατικής» ακροδεξιάς.
Γι’ αυτό και μέχρις εκεί η χαρά μας, λοιπόν…
Σχόλια