... ταυτόχρονα είναι το κείμενο της Νάντιας Βαλβάνη, που λάβαμε στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Δεν είναι μόνο η βαθειά εκτίμηση για την παλιά συντρρόφισσα, που μας παρακινεί. Είναι ο (πάντα) ορθοτομών λόγος της, που μιλάει με μοναδικό τρόπο στην καρδιά και το μυαλό. Είναι και η απέραντη χαρά, πως ύστερα από τόσα χρόνια, η Νάντια δεν ...χάθηκε στα Υπουργεία και την τηλεόραση (έτσι λέει ο στίχος ενός εξαιρετικού τραγουδιού του Sergio Endrigo: "η μπαλάντα του πρώην")... Είναι παρούσα... Διαβάστε το:"Το κράτος φαίνεται ότι δεν βρίσκει σήμερα πλέον επαρκείς λόγους να «επενδύει» σ' ένα δυναμικό που θεωρεί «ξεγραμμένο»: Σχεδόν ολόκληρες γενιές νέων, μαζί κι οι αγέννητοι, εμφανίζονται «περιττοί» για τη μεγιστοποίηση των κερδών του κεφαλαίου.
*Σ' αυτές τις συνθήκες, η δημόσια παιδεία γίνεται «αποθήκη ανθρώπων» και ως «χαμένη υπόθεση» εγκαταλείπεται κυνικά, έρμαιο στη δίψα για κέρδη των σχολαρχών (Στυλιανίδης). Στόχος, η αναβολή της στιγμής εισόδου στην αγορά εργασίας αυτών που δεν λένε ν' «αδειάζουν τη γωνιά». Πολυπτυχιούχοι «απασχολήσιμοι» (Σημίτης). Ανασφάλιστοι των «stage» με 480 ευρώ. Οι σε κατάσταση μόνιμης εναλλαγής μερικής απασχόλησης και 65ωρης εργασίας (Ε.Ε. και Ν.Δ.). Γι' αυτό, όταν δεν ενθαρρύνουν την αστυνομία ανοιχτά (Πολύδωρας) ή μέσω της ατιμωρησίας διαχρονικά, κάνουν τα στραβά μάτια στη δράση των νεοφασιστικών της πυρήνων: Σε μια τέτοια κοινωνική πραγματικότητα, κάποιος πρέπει να κάνει τη «βρομοδουλειά».
*Και τότε τα 15χρονα... Τα ίδια που βλέπουν τον 30χρονο ξάδελφό τους να βιώνει λάθρα στο «παιδικό» δωμάτιο. Που ακούνε ότι η ανομία, αν ανήκει στους «πάνω», έχει κοινωνική «νομιμοποίηση». Τα 15χρονα βλέπουνε έναν συμμαθητή τους στο πεζοδρόμιο με μια σφαίρα αστυνομικού στην καρδιά. Αυτή η σφαίρα φαίνεται σαν να χτύπησε «κατά λάθος» τον Αλέξη Γρηγορόπουλο: Θα μπορούσε να προορίζεται για οποιοδήποτε απ' αυτά. Ετσι, βρίσκονται έξω απ' το αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς τους με μια πέτρα στο χέρι. Κάποια φαίνεται ακολουθούν και και τις «μαύρες κουκούλες». Που μέσω της τυφλής βίας, ενάντια ακόμα και στο περίπτερο ή την πολιτιστική κληρονομιά, φαίνεται ν' αυτοπραγματώνουν -σε μια στρεβλωμένη κοινωνία, τι άλλο παρά στρεβλά;- την καθολική ανάγκη για επιβεβαίωση της ανθρώπινης και κοινωνικής μας σημαντικότητας.
*Τα ιστορικά γεγονότα στην Ελλάδα τα ζούμε συνήθως με καθυστέρηση. Ας αναρωτηθούμε: Μήπως εδώ και μια βδομάδα τώρα ζούμε, αντιθέτως, έναν προάγγελο ανάλογων ξεσπασμάτων της νεολαίας των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων; Μήπως ζούμε ένα ξέσπασμα των παιδιών μας κόντρα στο τεράστιο κοινωνικό γκέτο που οικοδομείται γύρω απ' τη μεγάλη τους πλειονότητα, «ξεγράφοντάς» την, αποκόβοντάς τους απ' ό,τι έχει νόημα και αξία, απ' την ίδια τη χαρά της ζωής;
*Από την εποχή του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου» έχει περάσει ενάμισης αιώνας. Η αριστερά, με όσα μεγάλα και τραγικά μεσολάβησαν και παρ' όλη τη σύγχρονη θεωρητική, οργανωτική και πρακτική της ανεπάρκεια, έχει μια τεράστια εμπειρία πίσω της: Για το πώς κοινωνικά ξεσπάσματα, νέων ανθρώπων, συναντιούνταν με τις κοινωνικά σύμμαχες δυνάμεις τους και το ριζοσπαστικό πολιτικό κίνημα και αποκτούσαν τεράστια αποτελεσματικότητα. Οχι για το σπάσιμο μιας βιτρίνας, αλλά ως δύναμη ανατροπής του παλιού και αναζήτησης ενός καινούριου κόσμου, της απελευθερωμένης εργασίας που μετατρέπεται σε έκρηξη δημιουργικότητας. Διδαγμένη απ' την πραγματικότητα, ας παίξει σήμερα τον ρόλο της."
Σχόλια