Εξήντα χρόνια μετά την διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου (10/12/1948), ουσιαστικά μονομερώς διακηρυγμένης από τους Δυτικούς, κάθε ολοκληρωμένη αποτίμηση θα μπορούσε να αρχίσει και να τελειώσει με μία εικόνα από το Γκουαντάναμο… Κι’ αυτό, … μόλις επτακόσια τρία χρόνια μετά την πρώτη ιστορικά γνωστή εφαρμογή του «habeas corpus”, επί Εδουάρδου του 1ου που συνεπάγονταν την κατάργηση της παράνομης κράτησης. Οσο και αν ήταν μονόπλευρη αυτή η διακήρυξη, αντανακλούσε σε σημαντικό βαθμό την σφοδρή επιθυμία των λαών να μην ξαναγνωρίσουν φασισμό & ναζισμό. Ταυτόχρονα τα ισχυρά Δυτικά κράτη του μεταπολέμου επιχείρησαν -θεωρητικά βεβαίως- να παραστήσουν τους εκφραστές της υπεράσπισης αυτών των δικαιωμάτων, που εύκολα τα διαλαλούσαν στην πρώτη γραμμή της αντικομμουνιστικής τους φαρέτρας.Στην ουσία ο σύγχρονος Δυτικός πολιτισμός δόμησε την επίσημη ιδεολογία του (επί της ουσίας την δικαιολογητική του ιδεολογία) δανειζόμενος θέσεις διακηρυγμένες μέσα από την Αρχαιο-Ελληνική γραμματεία αλλά και ανατολικότερα, ιδιαίτερα την Ινδία, όπου οι αρχές του πλουραλισμού της ανοχής και της αιτιολόγησης ήταν διακηρυγμένες από τον 3ο αιώνα π.Χ. Ο δανεισμός αυτός θύμιζε μία οικουμενικότητα, που στην ουσία προσπαθούσε να καλύψει την ταξική ουσία των δικαιωμάτων, δηλαδή τον ατομικό ή κοινωνικό χαρακτήρα της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής. «Σήμερα τα κράτη δεν δείχνουν την ίδια προθυμία στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου» ομολογεί η Luise Arbur, πρώην ανώτερος επίτροπος του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Η προφανής απογοήτευση από τον κρατικίστικο-αυταρχικό εκφυλισμό των κοινωνιών της Ανατολικής Ευρώπης δεν μπορεί μόλις δύο 10ετίες μετά την επίσημη κατάρρευσή τους να προσφέρει άλλοθι στον φιλελευθερισμό. Πολεμικοί τυχοδιωκτισμοί, κοινωνικοί αποκλεισμοί, ρατσισμοί, θρησκευτικοί φανατισμοί απολήγουν σε συγκαλυμένα ή απροκάλυπτα Γκουαντάναμο, που συμπυκνώνουν, συμβολίζουν και φωτογραφίζουν τον χάρτη των ανθρώπινων δικαιωμάτων στις αρχές του 21ου αιώνα.
Ο δρόμος και ο πόνος μακρύς… Ο δικός μας o Αλέξης το θύμισε πολύ πρόσφατα…
Σχόλια