Περίπου διακόσιες χιλιάδες κανούριοι άνεργοι μέσα σε ένα μήνα (Ιανουάριος 2009) είναι ο τρομακτικός απολογισμός για την Απασχόληση στην Ισπανία. Αριθμός, που προστίθεται στα 3.5 εκατομύρια ήδη άνεργων ισπανών. Το όριο-εφιάλτης των 5 εκατομυρίων άνεργων δεν φαίνεται και πολύ μακρυά* ...
Πόσο καιρό θα αντέχει η "κοινωνική ειρήνη"; Αναρωτιώνται ακόμη και στο Νταβός. Η αυξημένη πιθανότητα κοινωνικής εξέγερσης δημιουργεί πανικούς στος σχεδιαστές και υπεύθυνους της παγκόσμιας και παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Αντιδράσεις ξεσπούν ήδη. Περίεργες και αντιφατικές... Την ώρα, που οι κομμουνιστές μιλούν για επανάσταση στην Ρωσία, οι Αγγλοι εργάτες διαμαρτύρονται κατά των ξένων, που τους πέρνουν τις δουλειές.... Η ακροδεξιά τρίβει τα χέρια της... γνωρίζοντας οτι σε εποχή μεγάλης κοινωνικής αποδιάρθρωσης και χωρίς μαζική απήχηση εναλλακτικής ιδεολογίας, ο ακραίος συντηρητισμός είναι το ευκολότερο καταφύγιο.
Η κρίση είναι ακόμη μπροστά μας από κάθε άποψη...
*πηγή πληροφόρησης: Courier International, τεύχος 12-18/2/09
Σχόλια
Το συνδικαλιστικό κίνημα έχει, αν όχι ξεπουληθεί, διολισθήσει σε θέσεις στενά συντεχνιακές, λαϊκίστικες και πέρα από την ικανοποίηση των προσωπικών επιδιώξεων των ηγετών του, δεν είναι σε θέση να εμπνεύσει τους εργαζόμενους και να τους οδηγήσει στους σκληρούς αγώνες που είναι απαραίτητοι κάτω από τέτοιες περιστάσεις.
Ασφαλώς, η κατάντια του συνδικαλιστικού κινήματος είναι πιστή αντανάκλαση της κατάστασης, που επικρατεί στις πολιτικές δυνάμεις στη χώρα και ευρύτερα. Οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας πανευρωπαϊκά υιοθέτησαν την μονοκρατορία της αγοράς και αποφάσισαν να αποτελούν την σοσιαλδημοκρατική άποψη του νέο-φιλελευθερισμού, απεμπολώντας ακόμα και λεκτικά της ιδέες του κράτους πρόνοιας, τη σημασία της δημόσιας δωρεάν παιδείας και υγείας, της ασφάλισης της εργασίας, της σύνταξης για αξιοπρέπεια στα γηρατειά, το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου για 8 ώρες δουλειάς, 8 ώρες αναψυχής και ανάπαυσης, 8 ώρες ύπνου και αναπλήρωσης. Μπλεγμένη μέσα στις λέξεις και στις εκφράσεις παραπλάνησης της κοινωνίας για τις προθέσεις της, δεν μπορεί να εμπνεύσει κοινωνικά κινήματα αντίστασης στην λαίλαπα της οπισθοδρόμησης και της απώλειας των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Η ελληνική πασοκική έκδοση της σοσιαλδημοκρατίας, εξαντλημένη από τον αχαλίνωτο λαϊκισμό, με την μάσκα του «εκσυγχρονισμού», πρώτη εισήγαγε της νεοφιλελεύθερες θεωρίες της ελαστικής εργασίας, της ανασφάλιστης εργασίας, της επιμήκυνσης του εργάσιμου χρόνου, της αμφισβήτησης του δικαιώματος συνταξιοδότησης, της αμφισβήτησης στο δικαίωμα της δημόσιας περίθαλψης, της αμφισβήτησης στο δικαίωμα της δημόσιας παιδείας. Όλα αυτά δε ενώ ο εθνικός πλούτος αυξήθηκε, σε σταθερές τιμές, τα τελευταία 30-40 χρόνια πάνω από 2-3 φορές, ενώ η παραγωγικότητα της εργασίας, με την εφαρμογή των εξελίξεων της ηλεκτρονικής και λοιπής τεχνολογίας έχει εκτιναχτεί με γεωμετρική πρόοδο.
Η αριστερά ή κατέρρευσε (σοβιετικό μοντέλο), ή μεταλλάχτηκε σε μια από τις χειρότερες μορφές καπιταλιστικής εκμετάλλευσης (μαοϊκό μοντέλο), ή εξαφανίστηκε σαν ρεύμα ιδεολογικοπολιτικό (ευρωκομουνισμός). Στην πατρίδα μας μετά από πολλές αναταράξεις και ενδοαριστερές συγκρούσεις, σήμερα το ένα κομμάτι της «βρίσκει» το δρόμο του, θεωρώντας ότι για όλα φταίει το ότι δεν αφήσαν την σταλινική θηριωδία να «ολοκληρώσει» το έργο της, χωρίς να δηλώνει ωστόσο πόσες εκτελέσεις, εκτοπίσεις, εγκλεισμοί σε ψυχιατρεία, περιστολή στοιχειωδών ελευθεριών διακίνησης και έκφρασης ήταν απαραίτητες για να επιβληθεί ότι αυτοαποκαλείτο «υπαρκτός σοσιαλισμός» και χωρίς να υπολογίσει πόσοι θα έμεναν τελικά για να «σοσιαλιστικοποιηθούν». Το άλλο κομμάτι της αριστεράς στη χώρα μας, που φάνηκε ότι προσπαθεί να προσεγγίσει τα κινήματα και τη νεολαία, ξεπερνώντας αγκυλώσεις του παρελθόντος, πάνω που προσπαθούσε να αρθρώσει μια συνεπή μεταρρυθμιστική πρόταση στην κοινωνία, βρέθηκε να παλεύει να ξεκαθαρίσει αν η πρότασή του αυτή περνάει μέσα από τη στήριξη του ενός κομματιού του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα ή απαιτεί μια «ΑΛΛΗ» πολιτική, που να στηρίζεται στην αφυπνιζόμενη κοινωνία, μια πολιτική που ανακουφίζοντας άμεσα, θα έλεγα «εδώ και τώρα» αν δεν είχε ξεφτιλιστεί τόσο πολύ στο παρελθόν η έκφραση, τα στρώματα της εργασίας και ταυτόχρονα ανοίγοντας το δρόμο για ουσιαστικότερες αλλαγές.
Μέσα σε αυτή τη θολούρα περνάνε τα ιδεολογήματα του «μονόδρομου της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της ασυδοσίας των αγορών». Επιτρέπεται να κρύβεται η αλήθεια ότι η περιβόητη απαγόρευση του προστατευτισμού, αφορά μόνο τις δυνάμεις τις εργασίας, ενώ οι δυνάμεις του κεφαλαίου εκμεταλλεύονται την έμμεση επιδότηση της απλήρωτης ή υποπληρωμένης εργασίας, ακόμη και αν η παραγωγή επιτελείται με αντιπαραγωγικό τρόπο (δηλαδή αν απαιτούνται πολλαπλάσιες εργατοώρες για την παραγωγή του ίδιου προϊόντος).
Μπορούμε όμως να είμαστε αισιόδοξοι. Την ομοφωνία τη σπάει η Λατινική Αμερική. Όχι με την έννοια της μηχανιστικής μεταφοράς του Λατινοαμερικάνικου γίγνεσθαι στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, αυτό θα ήταν καταστροφή. Αλλά με την έννοια ότι φωτίζονται δρόμοι που οδηγούν μακριά από το κυρίαρχο ιδεολόγημα και αποδεικνύουν ότι δεν είναι μονόδρομος αλλά υπάρχουν και άλλες οδοί.
Ας ψάξουμε να τους βρούμε.