Αργεντινή: Το τείχος της ντροπής γκρεμίστηκε πριν προλάβει να χτιστεί…


Το πώς δομείται μία σύγχρονη πόλη με αόρατα αλλά σαφή ταξικά σύνορα, το περιγράφει θαυμάσια ο ιταλός διανοούμενος Φιλίππο Βιόλα στο σύγγραμμά του: Η κοινωνία της αφαίρεσης (La Societa astratta- μετάφραση: Μίλτος Βασιλείου & Αννα Κόκκαλη, εκδόσεις Στάχυ, 1993). Φαινόμενο συγγνωστό σε όλες τις σύγχρονες μεγαλουπόλεις τείνει να καθιερωθεί και σε πόλεις μεσαίου μεγέθους, στο κόσμο και στην Ελλάδα. Οσο και αν η ταξική πολυπλοκότητα της δικής μας εθνικής πραγματικότητας επιχειρεί μία επικάλυψη, το φαινόμενο είναι σαφές, σαφέστατο. Φιλοθέη και Νέα Ιωνία π.χ. είναι συνεχόμενες γειτονιές, που δύσκολα όμως κανείς θα μπερδέψει σε ποια από τις δύο βρίσκεται… Αυτό λοιπόν συμβαίνει και στο Buenos Aires, στην λεωφόρο Ουρουγουάης, που χωρίζει το San Isodoro (γειτονιά πολύ σικ) από το San Fernando (γειτονιά με υψηλά ποσοστά ανεργίας, διακίνησης ναρκωτικών και 40% των κατοίκων κάτω από το όριο φτώχιας). Και επειδή οι κάτοικοι της πρώτης και εξουσιαστές της κοινωνίας ενοχλούνταν από την αισθητική των παρίας της δεύτερης, επέλεξαν την πολύ απλή λογική του… πλήρους διαχωρισμού με την απόφαση ανέγερσης ενός τείχους 4 μέτρων… Όλα αυτά σε μία χώρα, που το εισόδημα των πλουσιότερων υπολογίζεται σε 27 φορές υψηλότερο από των φτωχών, με υψηλότατα ποσοστά ρατσισμού, ανθρωποφοβίας και ό,τι άλλο μία τέτοια κοινωνική πραγματικότητα συνεπάγεται. Αυτό ερμηνεύει, πώς μπόρεσε να παρθεί μία τόσο προκλητική απόφαση για ανέγερση ταξικού τείχους. Ευτυχώς, η εμφάνισή του επέφερε μία απροσδόκητα θετική ενωτική αντίδραση διαφορετικών πολιτικών δυνάμεων και ΜΜΕ. Ετσι, σ’ αυτό το κλίμα, μία ομάδα κατοίκων του San Fernando, ανέλαβε την πρωτοβουλία της κατεδάφισης του τοίχου, πριν προλάβει να ξεπεράσει το 1 μέτρο ύψους. Αυτό, λοιπόν που στις 8 Απριλίου προοριζόνταν για αστικό ταξικό σύνορο, νέου τύπου, κατέρρευσε στις 9, δηλαδή την επόμενη μέρα. Πάνω του, η πλευρά των φτωχών είχε προλάβει να γράψει: είμαστε ίσοι (βλ. φωτογραφία).
Ας υπογραμμισθεί, η …αγαθή προαίρεση των εμπνευστών και κατασκευαστών του τείχους. Ο κύριος Δήμαρχος του San Isidoro, Gustavo Posse, ορκίζεται και …διαρρηγνύει τα ιμάτια του, πως το τείχος αυτό δεν προοριζόνταν για κοινωνικό διαχωρισμό... Απλά… για να προστατεύει εναντίον της βίας και της εγκληματικότητας… Ο κύριος Δήμαρχος, επιβεβαίωσε τον στρουθοκαμηλισμό του νέο-φιλελευθερισμού, την υποκρισία του, την μυωπικότητά του, την βαθειά αντικοινωνικότητά του. Ευτυχώς οι ανεπανάληπτες χοντράδες του χρησιμεύουν σαν καταλύτης ανάπτυξης προοδευτικής σκέψης. Η Αργεντίνα διανοούμενη Maristrella Svampa, που έχει εργαστεί πάνω στους κοινωνικούς διαχωρισμούς, μιλάει για την κοινωνία του φόβου. Αυτήν, που εγκαθιδρύουν οι εξουσιαστές, που εκτός των άλλων αδυνατούν να καταλάβουν, ότι αντί να αποφεύγουν την απειλή της σύγκρουσης, οδηγούνται με μαθηματική βεβαιότητα μέσα σ’ αυτήν…

ΥΓ. Πηγή πληροφόρησης: Courrier International, τεύχος 30/4-6/5/2009.

Σχόλια