Αποποινικοποίηση της χρήσης των ναρκωτικών: η εμπειρία της Πορτογαλίας

Το ζήτημα είναι τεράστιο και ο υπογράφων δεν διαθέτει ούτε την εξειδίκευση ούτε την εμπειρική γνώση για να υποστηρίξει ή όχι την αποποινικοποίηση της χρήσης των ναρκωτικών. Εντούτοις θεωρούμε ενδιαφέρον να μεταφέρουμε στους αναγνώστες της ΦΑΙΑΚΙΑΣ επιγραμματική πληροφόρηση για τα δεδομένα της Πορτογαλίας, που από το 2001 προχώρησε πιο μακριά από κάθε άλλη Ευρωπαϊκή χώρα: απέσυρε τελείως την κατανάλωση ουσιών από την ποινική σφαίρα. Ενώ λοιπόν η εμπορία εξακολουθεί να αποτελεί δικαστικό αντικείμενο, η χρήση έχει γίνει ζήτημα απλά διοικητικό. Επιτροπές «αποτροπής» αποτελούμενες από έναν δικαστικό, έναν γιατρό και έναν κοινωνικό λειτουργό είναι επιφορτισμένες να εκτιμήσουν το επίπεδο εξάρτησης του χρήστη και να αποφασίσουν μία συγκεκριμένη θεραπευτική διαδικασία. Η απελευθέρωση των χρηστών από τον φόβο δικαστικής περιπέτειας ή και φυλάκισης, η Πορτογαλία αύξησε την ικανότητά της να πείθει αλλά και να φροντίζει τους τοξικομανείς. Ετσι, ο αριθμός των πολιτών, που πήραν μέρος σε προγράμματα απεξάρτησης αυξήθηκαν μεταξύ 1999 και 2003 από 6000 σε 15000. Το 2006 διαπιστώθηκε θεαματική πτώση των θανάτων των οφειλόμενων σε υπερδόση συγκριτικά με το 2000. Το τέλος του κοινωνικού στιγματισμού, ενέταξε ουσιαστικά μεγάλο αριθμό τοξικομανών, ως ασθενών μέσα στο Εθνικό σύστημα υγείας.
Σήμερα πια, μετά από 8 χρόνια πολεμικής και καταστροφολογίας, που προέβλεπε την μετατροπή της Πορτογαλίας σε… παράδεισο των ναρκομανών, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο αισιόδοξη, πολύ πιο ενδιαφέρουσα και ασφαλώς άξια για μελέτη και προβληματισμό…
ΥΓ. Πηγή πληροφόρησης: Courrier International, τεύχος 28/5/09

Σχόλια

Ο χρήστης Πολυχρόνης Ιωάννου είπε…
Το πρόβλημα των εξαρτησιογόνων ουσιών και των κοινωνικών επιπτώσεών τους είναι τεράστιο. Η αντιμετώπιση των ανθρώπων αυτών σαν να είναι εγκληματίες και όχι πάσχοντες μεγεθύνει τα προβλήματα. Αυξάνει δε κατακόρυφα τις επιπτώσεις πάνω στην υγεία των ατόμων αυτών εξ αιτίας του τρόπου με τον οποίον γίνεται η χρήση. Ειτζ, ηπατίτιδες και άλλα λοιμώδη νοσήματα επιπολάζουν σε αυτούς. Γίνονται έρμαια των διαθέσεων των κυκλωμάτων διακίνησης και είναι εντελώς απροστάτευτοι στην νόθευση της ουσίας και στην αλλοίωση της ποσότητας της δόσης. Η οικονομική εξαθλίωση που προκαλεί η εξασφάλιση της δόσης, συνήθως και εκ του ασφαλούς τους οδηγεί σε παραβατική συμπεριφορά και σε αντικοινωνική περιχαράκωση, που δίνει τροφή στην κοινωνική προκατάληψη, με αποτέλεσμα ανυπέρβλητα εμπόδια στην κοινωνική επανένταξη. Πιστεύω ότι όλα τα δεδομένα δείχνουν ότι η απαγορευτική καταδιωκτική αντιμετώπιση δεν έχει προσφέρει καμιά βελτίωση της κατάστασης και αποδεδειγμένα δεν αποτελεί λύση του προβλήματος.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι το πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί, αν η οργανωμένες πολιτείες δεν καταφέρουν να στερήσουν από τα κυκλώματα της διακίνησης το μεγάλο τους πλεονέκτημα που δεν είναι άλλο από την τεράστια οικονομική δύναμη, που τους δίναι τη δυνατότητα να εξαγοράζουν όχι μόνο επίορκους αστυνομικούς, αλλά και μέσα μαζικής ενημέρωσης, πολιτικούς και ολόκληρες κυβερνήσεις.