Το κείμενο, που ακολουθεί το λάβαμε από τον εξαίρετο φίλο, συνάδελφο και ενεργό πολίτη της Πάτρας (και όχι μόνο) Γιάννη Λύχρο. Δεν είναι απλά το γεγονός, οτι συμφωνούμε, που μας κάνει να δημοσιεύουμε αυτό το σημείωμα... Είναι κυρίως γιατί αναφέρεται σε θέμα εξόχως αιχμηρό για το οποίο στο παρελθόν υπήρξαν εγκληματικές παραποιήσεις (βλέπε π.χ. Βαϊκάλη) αλλά και σήμερα εξακαλουθούν να παραμονεύουν σοβαρές συγχύσεις. Αυτές οι συγχύσεις είναι, που επιτρέπουν ...μεγάλη σπέκουλα στον χώρο της οικολογίας και των κινημάτων της... Σας το προτείνουμε, λοιπόν:Η σύγχρονη Αριστερά δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης αν δεν είναι ριζοσπαστικά και ουσιαστικά οικολογική. Όχι μόνο η περιφρούρηση του περιβάλλοντος και της φύσης, αλλά και η αποκατάστασή τους πρέπει να αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο, πάνω στον οποίο χτίζεται η πολιτική της.
Κατά τη γνώμη μου δεν μπορεί να υπάρξει αποτελεσματική υπεράσπιση της φύσης και του περιβάλλοντος αν οι στόχοι της ανάπτυξης, δεν μπουν μπροστά και πάνω από το από το άμεσο οικονομικό – χρηματιστηριακό κέρδος, το όφελος της κοινωνίας και του ανθρώπου. Αν δεν μπουν οι ανθρώπινες και κοινωνικές ανάγκες πάνω από τα κέρδη των τραπεζών και των βιομηχάνων. Για να το πετύχει αυτό η αριστερά θεωρεί κομβικής σημασίας τον κοινωνικό έλεγχο των μέσων παραγωγής και της παραγωγικής διαδικασίας.
Τα διάφορα οικολογικά – πράσινα ρεύματα, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό αποσυνδέουν τα οικολογικά ζητήματα από την γενικότερη ανάπτυξη της κοινωνίας και οικονομίας.
Σε ένα βαθμό έχουν δίκιο γιατί π.χ. βιομήχανοι δουλεύουν το λιθάνθρακα, βιομήχανοι δουλεύουν και τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Το με ποιας μορφής ενέργεια θα κερδοσκοπήσουν πάνω στις κοινωνικές ανάγκες, θα μπορούσε να είναι αδιάφορο (όχι ότι είναι έτσι ακριβώς). Όμως οι αναγκαίες χρηματοδοτήσεις ερευνών που απαιτούνται για την ανάπτυξη των ΑΠΕ, δεν χορηγούνται γιατί οι κρατούντες, διεθνώς, αδιαφορούν για τα οικολογικά ζητήματα και έχουν σίγουρα κέρδη από τις παραδοσιακές ρυπογόνες πηγές ενέργειας. Σε τέτοιου είδους ζητήματα, τα οποία δεν τα θεωρώ ασήμαντα, αναπτύσσεται πεδίο κοινής κινηματικής δράσης και συνεργασίας Αριστεράς και μη αριστερής οικολογίας.
Επίσης η τραγική οικολογική συμπεριφορά και οι οικολογικές καταστροφές, που προκλήθηκαν από τα καθεστώτα που εφάρμοσαν τα σοσιαλιστικά(;) συστήματα διακυβέρνησης τον εικοστό αιώνα, συνέβαλλαν στην αποδέσμευση της οικολογίας από την Αριστερά.
Ασφαλώς σήμερα όλοι ακόμα και ο Μπους κάνουν οικολογικές αναφορές, ίσως γιατί τα πράγματα φτάσανε στο απροχώρητο. Στην πατρίδα μας τελευταία ακόμα και η Πετραλιά και ο Σουφλιάς μιλάει για προστασία περιβάλλοντος, ο Γ.Α. Παπανδρέου μιλάει για πράσινη ανάπτυξη, ενώ ψηφίζει υπέρ της εκτροπής του Αχελώου και δίνει μάχη με τον κοινοβουλευτικό του εκπρόσωπο υπέρ της ανοικοδόμησης του εμπορικού κέντρου στον Ελαιώνα κ.λ.π. Πρέπει να διευκρινίζει ο καθένας τι εννοεί όταν λέει οικολογική συνείδηση, πράσινη ανάπτυξη προστασία της φύσης κ.λ.π. Κάποιοι θεωρούν πράσινη ανάπτυξη το βάψιμο των τσιμέντων με πράσινη μπογιά. Ο καλύτερος τρόπος για να κάνει κάνεις γνωστές τις θέσεις του, δεν είναι μόνο να τις γράφει, αλλά να αγωνίζεται για αυτές. Αυτό φυσικά δεν αφορά μόνο τους οικολόγους αλλά όλους τους πολιτικούς φορείς, συμπεριλαμβανομένων και των αριστερών. Αυτό πρέπει να κάνει τον κάθε πολίτη προσεκτικό και απαιτητικό στο τι ο καθένας εννοεί όταν μιλάει για οικολογία και να ψάχνει για αποδείξεις όχι θεωρητικών τοποθετήσεων αλλά και καθημερινών πρακτικών που να αποδεικνύουν την οικολογική του συνείδηση και πολιτική.
Νομίζω ότι με τις παραπάνω επισημάνσεις μπορώ να στηρίξω τις παρακάτω απόψεις:
1. Η Σύγχρονη Ανανεωτική Ριζοσπαστική Αριστερά δεν μπορεί παρά να είναι ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΉ αν θέλει να υπάρχει.
2. Όλα τα οικολογικά κινήματα δεν είναι υποχρεωτικό να ανήκουν στην Αριστερά.
3. Η Οικολογία αν θέλει να είναι αποτελεσματική πρέπει να προσεγγίζει τουλάχιστον στην αριστερά.
Γιάννης ΛύχροςΚατά τη γνώμη μου δεν μπορεί να υπάρξει αποτελεσματική υπεράσπιση της φύσης και του περιβάλλοντος αν οι στόχοι της ανάπτυξης, δεν μπουν μπροστά και πάνω από το από το άμεσο οικονομικό – χρηματιστηριακό κέρδος, το όφελος της κοινωνίας και του ανθρώπου. Αν δεν μπουν οι ανθρώπινες και κοινωνικές ανάγκες πάνω από τα κέρδη των τραπεζών και των βιομηχάνων. Για να το πετύχει αυτό η αριστερά θεωρεί κομβικής σημασίας τον κοινωνικό έλεγχο των μέσων παραγωγής και της παραγωγικής διαδικασίας.
Τα διάφορα οικολογικά – πράσινα ρεύματα, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό αποσυνδέουν τα οικολογικά ζητήματα από την γενικότερη ανάπτυξη της κοινωνίας και οικονομίας.
Σε ένα βαθμό έχουν δίκιο γιατί π.χ. βιομήχανοι δουλεύουν το λιθάνθρακα, βιομήχανοι δουλεύουν και τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Το με ποιας μορφής ενέργεια θα κερδοσκοπήσουν πάνω στις κοινωνικές ανάγκες, θα μπορούσε να είναι αδιάφορο (όχι ότι είναι έτσι ακριβώς). Όμως οι αναγκαίες χρηματοδοτήσεις ερευνών που απαιτούνται για την ανάπτυξη των ΑΠΕ, δεν χορηγούνται γιατί οι κρατούντες, διεθνώς, αδιαφορούν για τα οικολογικά ζητήματα και έχουν σίγουρα κέρδη από τις παραδοσιακές ρυπογόνες πηγές ενέργειας. Σε τέτοιου είδους ζητήματα, τα οποία δεν τα θεωρώ ασήμαντα, αναπτύσσεται πεδίο κοινής κινηματικής δράσης και συνεργασίας Αριστεράς και μη αριστερής οικολογίας.
Επίσης η τραγική οικολογική συμπεριφορά και οι οικολογικές καταστροφές, που προκλήθηκαν από τα καθεστώτα που εφάρμοσαν τα σοσιαλιστικά(;) συστήματα διακυβέρνησης τον εικοστό αιώνα, συνέβαλλαν στην αποδέσμευση της οικολογίας από την Αριστερά.
Ασφαλώς σήμερα όλοι ακόμα και ο Μπους κάνουν οικολογικές αναφορές, ίσως γιατί τα πράγματα φτάσανε στο απροχώρητο. Στην πατρίδα μας τελευταία ακόμα και η Πετραλιά και ο Σουφλιάς μιλάει για προστασία περιβάλλοντος, ο Γ.Α. Παπανδρέου μιλάει για πράσινη ανάπτυξη, ενώ ψηφίζει υπέρ της εκτροπής του Αχελώου και δίνει μάχη με τον κοινοβουλευτικό του εκπρόσωπο υπέρ της ανοικοδόμησης του εμπορικού κέντρου στον Ελαιώνα κ.λ.π. Πρέπει να διευκρινίζει ο καθένας τι εννοεί όταν λέει οικολογική συνείδηση, πράσινη ανάπτυξη προστασία της φύσης κ.λ.π. Κάποιοι θεωρούν πράσινη ανάπτυξη το βάψιμο των τσιμέντων με πράσινη μπογιά. Ο καλύτερος τρόπος για να κάνει κάνεις γνωστές τις θέσεις του, δεν είναι μόνο να τις γράφει, αλλά να αγωνίζεται για αυτές. Αυτό φυσικά δεν αφορά μόνο τους οικολόγους αλλά όλους τους πολιτικούς φορείς, συμπεριλαμβανομένων και των αριστερών. Αυτό πρέπει να κάνει τον κάθε πολίτη προσεκτικό και απαιτητικό στο τι ο καθένας εννοεί όταν μιλάει για οικολογία και να ψάχνει για αποδείξεις όχι θεωρητικών τοποθετήσεων αλλά και καθημερινών πρακτικών που να αποδεικνύουν την οικολογική του συνείδηση και πολιτική.
Νομίζω ότι με τις παραπάνω επισημάνσεις μπορώ να στηρίξω τις παρακάτω απόψεις:
1. Η Σύγχρονη Ανανεωτική Ριζοσπαστική Αριστερά δεν μπορεί παρά να είναι ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΉ αν θέλει να υπάρχει.
2. Όλα τα οικολογικά κινήματα δεν είναι υποχρεωτικό να ανήκουν στην Αριστερά.
3. Η Οικολογία αν θέλει να είναι αποτελεσματική πρέπει να προσεγγίζει τουλάχιστον στην αριστερά.
Πνευμονολόγος
Σχόλια