Μουσείο ελπίδας ή όχι;

Το Μουσείο της Ακρόπολης ανοίγει τις πόρτες του. Και είναι φυσικό αυτή την ώρα να ξεχνιώνται οι καθυστερήσεις, οι παλινωδίες ακόμη και οι επιλογές χώρου και μορφής. Το άνοιγμα ενός Μουσείου για τα εκθέματα και ευρήματα της Ακρόπολης είναι σημαντικό γεγονός, που θα μπορούσε πραγματικά να σημαδέψει μία στροφή στην άποψη μας για την πόλη –μαγεία της Αρχαιότητας και ταυτόχρονα πόλη τερατούργημα της νεωτερικότητας… Θα μπορούσε να οριοθετεί μία άλλη αντίληψη για τις πολιτικές προτεραιότητες, που έχουν να κάνουν με την καθημερινότητα, την ποιότητα ζωής του πολίτη, τον κοινωνικό μας πολιτισμό αλλά και την ίδια την οικονομία. Δεν είναι μόνον η Ακρόπολη της Αθήνας, ο Μαγικός Παρθενώνας, οι Καρυάτιδες… Ολόκληρη η Ελλάδα είναι γεμάτη με πανέμορφα μνημεία της ιστορίας του τόπου με διεθνική αξία και θαυμασμό. Κι’ όλα αυτά παραπεταμένα, κακοποιημένα, εγκαταλειμμένα, απειλούμενα με ολοκληρωτικό αφανισμό… Όλα αυτά, αναδεικνυόμενα, συντηρημένα και προβαλλόμενα θα διήγειραν το ενδιαφέρον ποιοτικών επισκεπτών από όλες τις άκρες του κόσμου αλλά ταυτόχρονα θα ήταν και σοβαρός παράγοντας παιδείας για μας τους ιθαγενείς, που βιώνουμε βαθειά κρίση αποξένωνσης. Εδώ, βρίσκεται το πραγματικό πρόβλημα: στις προτεραιότητες πολιτιστικής πολιτικής των εξουσιαζόντων τον τόπο… Αυτών, που χωρίς αιδώ διαγκωνίζονται για την πατρότητα της ιδέας για το Μουσείο της Ακρόπολης, εξωθώντας τις ελπίδες μας στο περιθόριο…