Η απελθούσα από την κυβερνητική εξουσία παράταξη έχει -μεταξύ άλλων- γράψει μία ιστορία αντι-σιδηροδρομικού μένους… Ιστορία, που αρχίζει από εποχής εθνάρχη, που συμβολικά και πρακτικά ξήλωσε τις γραμμές τραμ της πρωτεύουσας, ενώ έκλεισε πολύτιμες γραμμές εντός και εκτός λεκανοπεδίου (τραίνο του Λαυρίου, σιδηρόδρομους Δυτικής Ελλάδας κ.λ.π.). Ετσι, κατάφερε να φτάσει σε ένα σιδηροδρομικό δίκτυο, μικρότερο από εκείνο του Χαρίλαου Τρικούπη με επίπεδο ταχύτητας, ακρίβειας και άνεσης αρκετά χειρότερο από εκείνο, που ο εκσυγχρονιστής Τρικούπης είχε προλάβει να χαράξει. Ο σιδηρόδρομος κατάντησε …πικρό ανέκδοτο ακόμη και στις πιο βασικές διαδρομές (Αθήνα-Πάτρα, Αθήνα- Θεσσαλονίκη). Την ίδια ώρα βέβαια τα ΚΤΕΛ έγιναν στυλοβάτης του συγκοινωνιακού έργου και του …κοινωνικοπολιτικού συστήματος της χώρας…Η μόλις λήξασα κυβερνητική περίοδος, για τους Ελληνικούς σιδηροδρόμους περιέλαβε:
-καμία νέα επέκταση του πιο απηρχαιωμένου στην Ευρώπη σιδηροδρομικού δικτύου ούτε καν σε επίπεδο σχεδιασμού. Αντίθετα, η υλοποίηση ήδη αποφασισμένων έργων συντήρησης και επεκτάσεων, που αφορούσαν κυρίως τον προαστιακό, γνώρισαν συνεχείς καθυστερήσεις.
-την απόφαση «εκσυγχρονισμού» του ΟΣΕ, ενός οργανισμού, που ανήκε στα θύματα προνομιακής ρεμούλας, όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων. Η απόφαση αυτή, στην λογική του «πονάει κεφάλι- κόβει κεφάλι» κατέληξε στην κατάργηση πολλών κεντρικών δρομολογίων, χωρίς καμία αναβάθμιση υπηρεσιών, στο όνομα της εξοικονόμησης πόρων.
Το πιο σοβαρό ατόπημα, όμως της προηγούμενης διακυβέρνησης υπήρξε η κατάργηση της προοπτικής του Δυτικού Σιδηροδρομικού Αξονα, δηλαδή της σύνδεσης Αντιρρίου-Ιωαννίνων και -το σπουδαιότερο- της σύνδεσης της Ηγουμενίτσας-Ιωαννίνων με την Καλαμπάκα και την ένταξη της Ηπείρου με το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας (έργο, που οραματίστηκε ο τρικούπης, πριν ελευθερωθεί η Ηπειρος και παραμένει ανεκπλήρωτο ενάμισυ αιώνα αργότερα).
Για την νέα κυβέρνηση, η υπόθεση ΟΣΕ αποτελεί πεδίο υποχρεωτικής δοκιμασίας και κρίσης. Καμία υπόσχεση για ουσιαστικό εκσυγχρονισμό των συγκοινωνιακών υποδομών της χώρας δεν μπορεί να αφήσει απέξω τον σιδηρόδρομο, στην τελευταία, από αυτή την άποψη, χώρα της Ε.Ε.
Αξίζει να θυμηθούμε, ότι η μελέτη για τον Δυτικό σιδηροδρομικό Αξονα, που παρουσιάστηκε το 1997 σε Πανηπειρωτικό Συνέδριο, οφείλεται σε απόφαση του τότε υπουργού μεταφορών Χάρη Καστανίδη, σημερινού κυβερνητικού στελέχους, που είχε ανοιχτά και δημόσια αναγνωρίσει την εθνική σημασία του Δυτικού σιδηροδρομικού άξονα. Στον ίδιο οφείλεται και η απόπειρα εκσυγχρονισμού της καταργημένης από το 1960 γραμμής Κρυονέρι-Μεσολόγγι-Αγρίνιο (ΣΔΒΕ), που όμως δεν ευτύχησε στην συνέχεια να ολοκληρωθεί και κατέληξε σε … πεταμένα λεφτά… Πάντως, δεν υπήρξε άριστη για τους σιδηροδρόμους ούτε η 10ετία εκσυγχρονιστικών υποσχέσεων του 1990, που έφτασε να απειλήσει ακόμη και τον μνημειακής γραφικότητας οδοντωτό Διακοφτού-Καλαβρύτων…
Ο Δυτικός σιδηροδρομικός άξονας μπορεί να μεταβάλλει ριζικά την ανθρωπογεωγραφική μιζέρια της Δυτικής Ελλάδας με πολλαπλά οφέλη στην κοινωνική ανέλιξη και την οικονομική αναβάθμιση της περιοχής αλλά και ολόκληρης της χώρας, αφού το λιμάνι της Ηγουμενίτσας είναι ντε φάκτο η πύλη της Ελλάδας προς την Δύση.
Το τραίνο, όμως αποτελεί πυρήνα κάθε οικολογικής, πράσινης «ανάπτυξης» στον τομέα των συγκοινωνιών. Ταυτόχρονα, η επέκταση και η ανάπτυξη ενός σύγχρονου εθνικού σιδηροδρομικού δικτύου αποτελεί την ουσιαστική και μακροπρόθεση λύση του προβλήματος των μεταφορών στην χώρα. Οι εγκαινιαζόμενοι και οι κατασκευαζόμενοι αυτοκινητόδρομοι, όσο κι’ αν είναι απαραίτητοι είναι έργα περιορισμένης χρονικής αποτελεσματικότητας εξαιτίας του ανεξέλεγκτα μεγεθυνόμενου στόλου επιβατηγών οχημάτων. Ταυτόχρονα, η απουσία αξιόπιστου, σύγχρονου σιδηροδρομικού δικτύου είναι και ο καλύτερος προπαγανδιστής αυτής της ανορθολογικής αύξησης των ΙΧ.
Μαζί με το τραίνο, το τραμ θα είναι άλλη μία δοκιμασία αξιοπιστίας για τους νέους κυβερνώντες. Η άθλια κυκλοφοριακή πραγματικότητα πολλών Ελληνικών μεγαλουπόλεων (Πάτρα, Βόλος, Λάρισα, Ηράκλειο, Καλαμάτα, Γιάννενα, Καβάλα κ.λ.π) έχουν ήδη γεννήσει προβληματισμούς και έχουν καταλήξει σε θετικές προμελέτες. Το κράτος πρέπει να ανατρέψει τα βήματα του κάβουρα και να επιταχύνει τις διαδικασίες, ώστε μεγάλο μέρος του εκτός λεκανοπεδίου πληθυσμού της χώρας να γνωρίσει αυτή την πολύτιμη, αναγκαία και από δεκαετίες καταχτημένη για πάμπολλες Ευρωπαϊκές πόλεις ποιότητα ζωής και μεταφοράς, που εξασφαλίζουν τα μέσα σταθερής τροχιάς…
Μεταθέσεις σχεδιασμού, χρονοτριβές και καθυστερήσεις στις υλοποιήσεις θα είναι στην πράξη, δήλωση συνέχισης της ίδιας αναχρονιστικής για τον συγκοινωνιακό χάρτη της χώρας πολιτική.
Σχόλια