Η κρίση μετά την κρίση…

Η παγκόσμια οικονομική κρίση υπήρξε ιδιαιτέρως και αναπόφευκτα αποκαλυπτική για τον αεριτζίδικο χαρακτήρα του σύγχρονου χρηματοπιστωτικού συστήματος, που μετέτρεψε -μέσα από χρηματιστηριακές φούσκες και τραπεζικά κόλπα- ολόκληρες εθνικές οικονομίες σε καταρρέοντα τραπουλόχαρτα. Ταυτόχρονα, όμως, υπήρξε ο ιδεολογικός εξαγνιστής και ο μανδύας προστασίας του σκληρού πυρήνα της καπιταλιστικής ιδεολογίας per se. Η οικονομική κρίση, δηλαδή, ανέλαβε τον ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου ως αποκλειστικά υπεύθυνη του βαρύτατου πλήγματος στην παγκόσμια αγορά εργασίας. …Την ώρα, που είχε αρχίσει να φαίνεται -με μικρά ίσως βήματα συνειδητοποίησης- ότι τα αίτια της παγκόσμιας ανασφάλειας των εργαζόμενων του πλανήτη βρίσκονται στον ίδιο τον χαρακτήρα του συστήματος… Πριν μερικά χρόνια ο Ιγκνάσιο Ραμονέ, διευθυντής της Monde Diplomatique, τεκμηρίωνε όχι με διακηρυκτικούς αφορισμούς αλλά με αριθμοστατιστικά στοιχεία του λόγου το ασφαλές… Στο μνημειώδες έργο του «η Γεωπολιτική του Χάους», αποδείκνυε, ότι η επιστημονικοτεχνολογική επανάσταση θα επέτρεπε εκπληκτική μείωση του εβδομαδιαίου ωραρίου εργασίας (περίπου 16 ώρες) με απίστευτα υψηλότερες οικονομικές αποδοχές και υλικές απολαύσεις αν το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα ΔΕΝ ήταν ο «θριαμβεύσας» παγκόσμιος φιλελευθερισμός. Αυτός είναι η μαγική Κίρκη, που μετατρέπει μία κατάκτηση της ανθρωπότητας -ιδιαίτερα των εργαζομένων- σε κατάρα. Μιλάμε για το κόστος του αναγκαίου εργασιακού χρόνου, που διαρκώς μειώνει η σύγχρονη τεχνολογία και πληροφορική. Η ιδιοποίηση αυτής της κοινωνικής κατάχτησης από τους εξουσιάζοντες είναι το εργαλείο για την μαζική αβεβαιότητα, ανεργία, περιθωριοποίηση, εξαθλίωση εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων σε ολόκληρο τον πλανήτη. Απολύτως φυσικό, αφού εγγενώς ο καπιταλισμός απαιτεί την μεγιστοποίηση του κέρδους ως απαραίτητο στοιχείο για την ύπαρξή του. Το ευκολότερο εργαλείο για αυτή την επιδίωξη σε συνθήκες φιλελευθερισμού είναι η «ευλυγισία» των εργασιακών σχέσεων, ο «εκσυγχρονισμός» της παραγωγικής μηχανής και άλλες ωραιοποιημένες εκφράσεις για το κοινωνικό ολοκαύτωμα των μαζικών απολύσεων. Η κερδοσκοπική, λοιπόν ιδιοποίηση των επιτευγμάτων της πληροφορικής και του αυτοματισμού, εμποδίζει τους εργαζόμενους να απολαμβάνουν επιτέλους τον καρπό του μόχθου τους με σταθερή εργασία, με σαφώς ελαττωμένα ωράρια, με πολύ περισσότερο ελεύθερο χρόνο για ψυχαγωγία, πνευματική, καλλιτεχνική και πολιτιστική δημιουργία. Οι υλικοτεχνικοί όροι της συνολικής παραγωγικής μηχανής του πλανήτη επιτρέπουν με επιστημονική ακρίβεια την υλοποίηση αυτής της «ουτοπίας». Την εμποδίζει ασφαλώς η κεφαλαιοκρατική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της εργασίας και η μαζική, πολυεπίπεδη και ποικιλότροπή προπαγάνδα πειθούς των εργαζομένων για αποδοχή προγραμμάτων «λελογισμένης» αυτοεξόντωσης. Την αναστέλλει ο «ρεαλισμός» της παγκόσμιας σοσιαλδημοκρατίας, που πλειοδοτεί σε συγκαλυμμένες νεοφιλελεύθερες πολιτικές χρησιμοποιώντας νεολογισμούς διαφημιστικού σουρεαλισμού. Την απομακρύνει η αποστέωση και η ενεργός κατάργηση της διαλεκτικής μέσα από την θεολογικοποίησή της…
Σε λίγο (ή πολύ) η κρίση θα ξεπεραστεί, αφήνοντας εκατομμύρια εκδιωγμένους από την παραγωγική διαδικασία, ευτελίζοντας ανθρώπινες υπάρξεις και έχοντας επιτύχει την παραπέρα ελαχιστοποίηση των όρων οικονομικο-κοινωνικής επιβίωσης. Μετά από τον Αρμαγεδώνα των απολύσεων, το απλό ξεροκόμματο θα μοιάζει …θείο δώρο… Εκτός και…

Σχόλια

Ο χρήστης Πολυχρόνης Ιωάννου είπε…
Είκοσι χρόνια μετά την πτώση του τοίχους του Βερολίνου, η καταρρέουσα κοινωνία βλέπει τις κατακτήσεις αιώνων να εξαφανίζονται χωρίς να μπορεί να αντιδράσει. Ξεχάστηκαν ακόμα και λεκτικά οι ιδέες του κράτους πρόνοιας, η σημασία της δημόσιας δωρεάν παιδείας και υγείας, της ασφάλισης της εργασίας, της σύνταξης για αξιοπρέπεια στα γηρατειά, του δικαιώματος του κάθε ανθρώπου για 8 ώρες δουλειάς, 8 ώρες αναψυχής και ανάπαυσης, 8 ώρες ύπνου και αναπλήρωσης. Αντί αυτών εισήχθησαν οι νεοφιλελεύθερες θεωρίες της ελαστικής εργασίας, της ανασφάλιστης εργασίας, της επιμήκυνσης του εργάσιμου χρόνου, της αμφισβήτησης του δικαιώματος συνταξιοδότησης, της αμφισβήτησης στο δικαίωμα της δημόσιας περίθαλψης, της αμφισβήτησης στο δικαίωμα της δημόσιας παιδείας. Όλα αυτά δε ενώ το κατά κεφαλή ΑΕΠ αυξήθηκε, σε σταθερές τιμές, τα τελευταία 30-40 χρόνια (συμπεριλαμβανόμενων και των ετών της κρίσης) πάνω από 2-3 φορές, ενώ η παραγωγικότητα της εργασίας, με την εφαρμογή των εξελίξεων της ηλεκτρονικής και λοιπής τεχνολογίας έχει εκτιναχτεί με γεωμετρική πρόοδο, όπως και συ αναφέρεις θα αρκούσε εβδομάδα εργασίας 16 ωρών.
Η πτώση του τοίχους του Βερολίνου, χωρίς αμφιβολία σηματοδότησε μια μεγάλη ήττα της Αριστεράς σε όλες της μορφές είτε βρέθηκε στην εξουσία, είτε αποτέλεσε απλά ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα. Η ήττα αυτή της Αριστεράς θα μπορούσε να μας αφήσει παγερά αδιάφορους, αν δεν είχε σηματοδοτήσει ταυτόχρονα την ήττα της κοινωνίας «ευτελίζοντας ανθρώπινες υπάρξεις και έχοντας επιτύχει την παραπέρα ελαχιστοποίηση των όρων οικονομικο-κοινωνικής επιβίωσης», όπως πολύ χαρακτηριστικά αναφέρεις. Η κρίση χρησιμοποιήθηκε σαν μοχλός για παραπέρα περιστολή των δαπανών του οικονομικού και κοινωνικού κόστους των δυνάμεων της εργασίας. Η ήττα αυτή έβαλε την αριστερά στην γωνία, την απονέκρωσε ιδεολογικοπολιτικά χωρίς να μπορεί να αντιδράσει. Τα γεγονότα υποστηρίζουν την άποψη ότι έχουμε ανάγκη την αριστερά.
Μια νέα Αριστερά.
Μια Αριστερά, σύγχρονη, αποτελεσματική, χρήσιμη για την κοινωνία.
Μια Αριστερά απαλλαγμένη από τις αγκυλώσεις, τις εμμονές και τα δόγματα του παρελθόντος.
Μια Αριστερά ανοιχτή στην κοινωνία, στα κινήματα των πολιτών και των εργαζομένων, στις λαϊκές μάζες και στη νεολαία, ΌΧΙ κλεισμένη μέσα σε πεφωτισμένες, μονολιθικές, αδιαμφισβήτητα αλάνθαστες, οργανωμένες πρωτοπορίες, που απέτυχαν παταγωδώς στον εικοστό αιώνα.
Μια Αριστερά ικανή να μετουσιώνει σε πολιτική τις ανησυχίες και τα προβλήματά της κοινωνίας αρθρώνοντας μια εναλλακτική ιδεολογία με μαζική απήχηση, που να ξαναφέρνει την κοινωνία και τον κόσμο της εργασίας στο προσκήνιο της ιστορίας.