Τι φταίει για την σημερινή κρίση; Πολλά και διάφορα λένε οι ‘αρμόδιοι’ και ‘ειδικοί’ στα κανάλια, στα FM και στα έντυπα… Λίγοι αναφέρονται στα εγγενή δεδομένα του συστήματος του γενεσιουργού της κρίσης, των κρίσεων… Πάντως, σχεδόν κανένας, ακόμη και από αυτούς, που ανάγουν την κρίση σε πρόβλημα κακοδιαχείρισης δεν αναφέρονται για το οικονομικό γονάτισμα της χώρας, που επέφερε η διοργάνωση των ‘Ολυμπιακών αγώνων’ του 2004 (τα εισαγωγικά χρησιμοποιούνται συνειδητά, διότι η σχέση του υπερθεάματος με το πνεύμα και το γράμμα των ολυμπιακών αγώνων είναι περίπου ίδια με την σχέση του φάντε με το ρετσινόλαδο). Υπήρξαν, τότε, πολίτες από ένα ευρύτερο πολιτικό φάσμα, που επίσημα αντιτέθηκαν στην διοργάνωση αυτή, τεκμηριώνοντας με τρόπο επιστημονικό και παραδειγματικό τις ανυπολόγιστα αρνητικές οικονομικές συνέπειες του εγχειρήματος αλλά και τις επιβλαβέστατες επιπτώσεις σε επίπεδο περιβάλλοντος και ανθρωπογεωγραφίας για το λεκανοπέδιο της πρωτεύουσας και ολόκληρη την χώρα κατ’ επέκταση. Τότε, λοιπόν, το αυθόρμητο αυτό κίνημα πολιτών αντιμετωπίστηκε περίπου ως προδοτική ή τρομοκρατική οργάνωση. Οι φίλοι της συχνότατα συλλαμβάνονταν σε κάθε εκδήλωση εναντίωσης προς την διοργάνωση, ενώ υπερπατριώτες, εργολάβοι και άλλοι κολλητοί της αρπαχτής δεν έκρυβαν τον ενθουσιασμό τους για τα τεράστια οφέλη, για τις υποδομές για τον τουρισμό, για την δόξα του έθνους κ.λ.π. Δυσκολευόμαστε να αντιπαρατεθούμε σε αυτούς, που αισθάνθηκαν ρίγη εθνικής συγκίνησης με την ανάληψη της διοργάνωσης… Πώς να αντιπαρατεθείς λογικά σε κάποιον, που η αισθητική και ο πατριωτισμός του δικαιώνεται στην απύθμενη κακογουστιά του ‘this is Sparta’ και του ‘όλα παν καλά με κόλα λόκα’… Σε όσους μα είχαν ζαλίσει τότε για την ανάπτυξη των υποδομών της πρωτεύουσας και της χώρας αφιερώνουμε όλα τα ολυμπιακά έργα και ακίνητα, που σαπίζουν εγκαταλειμμένα, αφού δεν έφτασε ακόμη η ώρα του απόλυτου ευτελισμού, που θα τα κάνει ‘αποδοτική επένδυση’ για επιχειρηματικά κεφάλαια… Τους αφιερώνουμε ακόμη και την ολοκληρωτική εγκατάλειψη της ήδη εγκαταλειμμένης περιφέρειας… Δυστυχώς, όμως υπήρξαν και προοδευτικοί φορείς, που μπροστά στον …πανεθνικό ενθουσιασμό κατάπιαν τότε την γλώσσα τους, μιλώντας με την γνωστή ξύλινη και γενικευτική γλώσσα του ‘άλλα λόγια να αγαπιόμαστε’…Σήμερα, λοιπόν, που υπάρχει η τάση να αποδώσουμε την ‘κρίση’ στο προπατορικό αμάρτημα, πέπλος σιωπής καλύπτει τις συνέπειες του ‘μεγαλοϊδεατικού’ εγχειρήματος, που μόνο για το C4I, μας άφησε φέσι μέχρι τον αστράγαλο…
Γι’ αυτό χρειαζόμαστε μνήμη… Η διατήρηση της μνήμης είναι πρωταρχική πράξη αντίστασης. Αν δεν θυμόμαστε, τι να σκεφτούμε…
Σχόλια