Η επισκόπηση του κυριακάτικου τύπου είναι για πολλούς μία απολαυστική κυριακάτικη συνήθεια. Είναι ταυτόχρονα και το μαζικό σχολείο και προπαγανδιστής της κοινής γνώμης, έστω και αν η κυκλοφορία και -κατ’ επέκταση- η επιρροή του γνωρίζει κάμψη. Εκεί, λοιπόν, στις σελίδες των κολοσσών της κυριακάτικης ενημέρωσης, ανθούν τελευταία πολλά σημειώματα ειδικών και τεχνοκρατών, που … αγωνίζονται να τεκμηριώσουν την στήριξή τους στα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά τεκταινόμενα του τελευταίου καιρού, ως υποχρεωτικά και αναπότρεπτα.Χαρακτηριστικό των σχετικών άρθρων, ο πρόλογος με ψήγματα αυτοκριτικής και δίκαιης απόδοσης των ευθυνών. Δεν φταίνε oi εργαζόμενοι, δεν κατασπατάλησαν αυτοί το δημόσιο χρήμα, δεν φούσκωσαν αυτοί τις μίζες κ.λ.π. Πλημυρίζει το κείμενο από πόνο και δάκρυ για τους άνεργους, τους ανασφάλιστους, τους εκμεταλλευόμενους… Εξυπνη εισαγωγή «αντικειμενικής» εκτίμησης των αιτίων της κρίσης, που καθιστά εκ προοιμίου ελκυστικότερο και «πειστικότερο» το υπόλοιπο του κειμένου. Εκεί δηλαδή, που επιβραβεύεται ως δίκαιη η επέλαση αρπαγής στον δημόσιο τομέα. Σαν να πρόκειται για αποκατάσταση ισοτιμίας και δικαιοσύνης: Είναι δίκαιο να υποστεί τις συνέπειες ο δημόσιος τομέας της οικονομίας, που αναπτύχθηκε εις βάρος του ιδιωτικού, του εκτεθιμένου στον διεθνή ανταγωνισμό. Είναι δίκαιο για έναν ακόμα λόγο, συνεχίζει το σχετικό σημείωμα: Οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα τα τελευταία 15 χρόνια αυξήθηκαν λιγότερο απ’ ό,τι στο Δημόσιο και πολύ λιγότερο απ’ ό,τι στις δημόσιες υπηρεσίες.
Αν είσαι λίγο αφελής κινδυνεύεις να αναρωτηθείς αν πρόκειται για σημείωμα ειδικών ή για καφενοσυζήτηση μετά από αρκετά ουζάκια…
Αλήθεια ποιος ανέπτυξε (ας υποθέσουμε ότι πράγματι έτσι είναι) τον δημόσιο τομέα της οικονομίας σε βάρος του ιδιωτικού; Μήπως έγινε προλεταριακή επανάσταση στην Ελλάδα και τα Σοβιέτ του Δημοσίου επέβαλλαν το πρόγραμμα εξουσίας τους;
Τις χαμηλότερες αμοιβές στον ιδιωτικό τομέα τις επέβαλλε η επαναστατική και νικηφόρα εξουσία των εργαζόμενων του Δημόσιου Τομέα ή ο μαζικός μαζοχισμός των εργαζόμενων του ιδιωτικού τομέα;
Ποιοι είναι αλήθεια υπεύθυνοι για τον παραμορφωτικό χαρακτήρα αυτού του ιδιόρρυθμου κρατικισμού στην χώρα; Ο καταχρεωμένος ΟΣΕ π.χ., με τις υπέρογκες αμοιβές, τις τεράστιες μίζες και τις άθλιες και χειρότερες σιδηροδρομικές υπηρεσίες στην Ευρώπη, τις δημιούργησε και τις επέβαλλε το Σοβιέτ των Σιδηροδρομικών;
Οσον αφορά στις αναπτυξιακές φιλοδοξίες των Ελλήνων μεγαλοεπιχειρηματιών, σχετικά πρόσφατα τις συνόψισε ιδανικά μεγαλομεταπράτης εκπρόσωπός τους, όταν σε τηλεοπτική συνέντευξη τόνισε, πως οι Ελληνες κεφαλαιούχοι δεν διαθέτουν τα μεγέθη για αυτόνομη δική τους ανάπτυξη αλλά περιμένουν τις αναπτυξιακές πρωτοβουλίες του κράτους, ώστε να αναπτυχθούν δορυφορικά και οι ίδιοι… Μία επιγραμματική συνοπτική παρουσίαση του Ελληνικού καπιταλισμού ως μεταπράτη και παράσιτου γύρω από το κράτος, που επέβαλλε ένα εξαιρετικά συνεπές πελατειακό σύστημα αντιαναπτυξιακής, αντιπαραγωγικής και αντικοινωνικής εξουσίας…
Η μεγάλη αυτή ιστορική αλήθεια αποτελεί και μία αποστομωτική απάντηση στους εύκολους προπαγανδιστές κατά του … Ελληνικού κρατισμού, που -αν καλά γνωρίζουμε και θυμόμαστε- δεν επεβλήθηκε από τους εξεγερμένους εργαζόμενους αλλά από τους σε βάρος τους Μαυρογιαλούρους «εκπροσώπους» τους στον … κοινοβουλευτικό ναό της δημοκρατίας.
Τέτοια φτώχια επιχειρημάτων όσο κι’ αν είναι το φιλελεύθερο πασπάλισμά τους δεν θα μπορούσε να έχει ανταπόκριση, αποδοχή ή έστω ανοχή -έτσι λένε οι μετρήσεις, έτσι δείχνουν τα πράματα- αν απέναντί τους δεν συναντούσαν σταθερά, μίζερα και μονότονα την απουσία αιτιολογικού και προγραμματικού λόγου είτε στο όνομα της ιδεολογικής καθαρότητας είτε στο όνομα της δογματικά «αντιδογματικής» απόρριψής της… Βούτυρο στο ψωμί των θεωρητικά στριμωγμένων εκπροσώπων ή ιδεολογικών ταγών της ραγδαίας κοινωνικής οπισθοδρόμησης είναι και παραμένει η χωρίς τεκμηριωμένο λόγο και χωρίς χειροπιαστούς στόχους αντιπαράθεσή μαζί τους… Η εκγύμναση επαναστατικόμορφων αντανακλαστικών με αντίστοιχη φρασεολογία και πρακτική δεν μπορεί να εμπνέει την κοινωνία. Η βίωση μίας δραματικής επιδείνωσης όρων εργασίας και ζωής στο όνομα της συντήρησης του υπερκέρδους ως μοναδικής κινητήριας δύναμης του συστήματος δεν είναι από μόνη της ικανή για την αλλαγή των κοινωνικών όρων ζωής… Οι κοινωνικοί νόμοι έχουν πυρήνα εφαρμογής τους την ανθρώπινη ύπαρξη και βούληση και όχι την μαξιμαλιστική, αντιδιαλεκτική και βολονταριστική «έμπνευση» των «φωτισμένων». Ζούμε μέσα σε μία κοινωνία, που ταλανίζεται από τις σημερινές της ταλαιπωρίες αλλά και από τις φρικαλέες αυταπάτες του χτεσινού της φαντασιακού εποικοδομήματος. Ο σύγχρονος ανατρεπτικός -όχι δογματικά εξωραϊστικός ή μοιρολατρικά αποτρεπτικός- λόγος είναι το μέγα ζητούμενο του σήμερα… Στον τόπο μας και παντού…
Σχόλια