Με τον Νίκο Μητσιάλη, μας συνδέουν πολλά χρόνια φιλίας αλλά και τουλάχιστον 23 χρόνια επικοινωνίας μέσα από τις γραμμές της ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ, της οποίας υπήρξε ο σταθερότερος συντάκτης, που ποτέ και για κανένα λόγο δεν αθέτησε το ραντεβού του... Πιστότατοι στο ραντεβού αυτό και οι παλυάριθμοι αναγνώστες του, που αναγνώριζαν πίσω από τις γραμμές τον αφοσοιωμένο, αναλυτικό και εξαιρετικά ταλαντούχο χρωστήρα της γραφής του Νίκου...Μέσα από το Κυριακάτικο χρονογράφημά του, ο Νίκος περιέγραψε, σατύρισε, χάϊδεψε, έκλαψε την καθημερινότητα του κόσμου, μικρή και μεγάλη. Αν κάποια στιγμή το αποφασίσει να εκδώσει συγκεντρωμένο αυτό το πλούσιο υλικό θα επιβεβαιωθεί -πιστεύω ακράδαντα- τόσο το συγγραφικό του ταλέντο όσο και η πολιτική του οξυδέρκεια και ευαισθησία... Ενδεικτικό, εξαιρετικά διαχρονικό και συνάμα επίκαιρο το κείμενο, που παραθέτουμε για την μεγάλη ερωμένη, την Αριστερά...
Αριστερά αγάπη μου…
Έχεις τη γοητεία σου!
Με σώμα αναλλοίωτο από τους αιώνες και τις «χημικές» αντιδράσεις των καιρών και των μηνυμάτων…
Μου αρέσεις πολύ όταν σε συναντάω σε διασκορπισμένα «σώματα» αριστερών που ψάχνονται αδιάκοπα σε «νεοσύστατα» σχήματα, που πολλαπλασιάζονται αυτά με την τεχνική της…αμοιβάδας!
Καθώς και όταν ετοιμάζεσαι να παραδοθείς σε «ανανεωτικές συνουσίες» , με τους εν δυνάμει εξουσιαστές της απέναντι κυβερνητικής όχθης! Ανταμώνοντας έτσι με το όνειρο του γυρισμού σου στην «Ιθάκη» για να πραγματώσεις μια ακόμα συγκυβέρνηση, απομακρυνόμενη γι’ αυτό από το χύδην αριστερίστικο όχλο…
Αριστερά αγάπη μου, πολύ σε πάω... Τρελαίνομε όταν σε συναντάω στις συναθροίσεις των γκρουπούσκουλων, μέσα σε σύννεφα καπνού τσιγάρων αμερικάνικων, να ετοιμάζεις τη παγκόσμια επανάσταση στο κεφάλι των συντρόφων, στο χώρο του τετραγώνου τους!
Κάπου εκεί από την γωνία του περιπτέρου μέχρι τη καφετερία της γειτονιάς και άντε έμπα στο καμίνι της ταξικής πάλης που σου δίνει ιδέες για τις μορφές της λαϊκής αναμέτρησης, μετά φυσικά το θερινό καύσωνα και τα μπάνια του λαού…
Αριστερά αγάπη μου, των συχνών και διαφορετικών λιτανεύσεων με την συνεχή αγωνία των διοργανωτών για το μέγεθος της δικιάς τους πομπής που θα ταπώσει όλες τις άλλες.
Εκείνες των γνωστών αιρετικών, των «αφορισμένων ουγενότων» που μολύνουν με τους φάλτσους ψαλμούς τους, την καθαρότητα της γνήσιας ορθόδοξης ιεροτελεστίας, την αφιερωμένη στους «θεούς» της δικτατορίας επί του προλεταριάτου…
Αριστερά αγάπη μου, της πατροπαράδοτης και εφαρμοσμένης επαναστατικής τεχνικής των διαγραφών. Που διαγράφεις και που τελικά διαγράφεσαι από εκείνους που δεν πρόλαβες να διαγράψεις…
Τώρα όμως, τελείωσαν τα ψέματα, οι οικονομικοί δολοφόνοι είναι εδώ… Το «μνημόνιο - μνημόσυνο» των φασιστών της τρόικα και των όμοιών τους ημεδαπών πράσινων υπαλληλίσκων τους, χτυπάει αλύπητα νιούς και γέρους, γυναίκες και παιδιά, μα Εσύ λείπεις , ενώ οι Αριστεροί είναι όπως πάντα Εδώ, περιμένοντας Σε…
Λείπεις ακριβώς όπως και τότε, το 67… Όπως και το 73…
Λείπεις γιατί ασφαλώς δεν είναι η παρουσία σου αυτή, μα η σκιά του εαυτού σου και αυτή, κατακερματισμένη…
Μια «σκιά» που βολεύεται με την εκφορά επαναστατικών τσιτάτων άλλες φορές «γυμνών» και άλλες «ντυμένων» με την έπαρση του «εμείς τα είχαμε πει νωρίς…» Ή με συστημικές προτάσεις πασπαλισμένες τώρα και με ολίγη πράσινη οικολογική… πιπερόριζα!
Έγχρωμες εμφανίσεις φλυαρούντων που στολίζουν τραπέζια «χρυσών» δημοσιογράφων και παράθυρα πρωινάδικων…
«Αρνούμαι» μου είπε η εγγόνα μου «να ανταμώσω με αυτή την αριστερά, της διάσπασης, της ήττας, της μιζέριας, της ταριχευμένης θρησκευτικής λατρείας και κυρίως της αριστερής γκλαμουριάς που αγωνιά να σκαρφαλώσει όπως και το 89 σε δοσμένα υπουργικά στέκια.
Θα σε πικράνω αλλά δεν με εμπνέει, όμως το ψάχνω…» μου πέταξε κατάμουτρα προχθές, σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση της και με αφόπλισε…
Την κοίταξα κατάματα, της χάιδεψα το κεφάλι και της ψιθύρισα συνωμοτικά:
«Μη βιάζεσαι Μελίνα μου. Θα συναντηθείς και σύντομα μάλιστα με την κορούλα της, που θα σου μοιάζει…
Με αυτήν την Αριστερά του δρόμου που δεν θα έχει τη ταυτότητα κανενός ιερατείου και δεν θα είναι γραμμένη σε κανένα τεφτέρι κεντρικής επιτροπής…
Έτσι που δεν θα κινδυνεύει να τη διαγράψει κάποιος αρχιερέας «ορθοδοξίας» ή άλλης «αίρεσης» από τις τόσες που «σφάζονται» και αυτές να μας πείσουν για την καθαρότητά τους…
Τότε είναι που η Αριστερά, η Αγάπη μας ζωσμένη με τα «φυσεκλίκια» πραγματικής αριστερής πολιτικής και με δράση για αλληλεγγύη και κοινωνική απελευθέρωση, θα δώσει σε σας τους Νέους Πολίτες ραντεβού αγώνα για το Καινούργιο.
Να είσαι σίγουρη, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς… Το σάπισμα ΟΛΟΥ ανεξαίρετα του παλιού δίνει το καλλίτερο λίπασμα για το Νέο που ξεφυτρώνει πάντα με τη πρώτη «καταιγίδα» της λύτρωσης…»
Νίκος Μητσιάλης
Έχεις τη γοητεία σου!
Με σώμα αναλλοίωτο από τους αιώνες και τις «χημικές» αντιδράσεις των καιρών και των μηνυμάτων…
Μου αρέσεις πολύ όταν σε συναντάω σε διασκορπισμένα «σώματα» αριστερών που ψάχνονται αδιάκοπα σε «νεοσύστατα» σχήματα, που πολλαπλασιάζονται αυτά με την τεχνική της…αμοιβάδας!
Καθώς και όταν ετοιμάζεσαι να παραδοθείς σε «ανανεωτικές συνουσίες» , με τους εν δυνάμει εξουσιαστές της απέναντι κυβερνητικής όχθης! Ανταμώνοντας έτσι με το όνειρο του γυρισμού σου στην «Ιθάκη» για να πραγματώσεις μια ακόμα συγκυβέρνηση, απομακρυνόμενη γι’ αυτό από το χύδην αριστερίστικο όχλο…
Αριστερά αγάπη μου, πολύ σε πάω... Τρελαίνομε όταν σε συναντάω στις συναθροίσεις των γκρουπούσκουλων, μέσα σε σύννεφα καπνού τσιγάρων αμερικάνικων, να ετοιμάζεις τη παγκόσμια επανάσταση στο κεφάλι των συντρόφων, στο χώρο του τετραγώνου τους!
Κάπου εκεί από την γωνία του περιπτέρου μέχρι τη καφετερία της γειτονιάς και άντε έμπα στο καμίνι της ταξικής πάλης που σου δίνει ιδέες για τις μορφές της λαϊκής αναμέτρησης, μετά φυσικά το θερινό καύσωνα και τα μπάνια του λαού…
Αριστερά αγάπη μου, των συχνών και διαφορετικών λιτανεύσεων με την συνεχή αγωνία των διοργανωτών για το μέγεθος της δικιάς τους πομπής που θα ταπώσει όλες τις άλλες.
Εκείνες των γνωστών αιρετικών, των «αφορισμένων ουγενότων» που μολύνουν με τους φάλτσους ψαλμούς τους, την καθαρότητα της γνήσιας ορθόδοξης ιεροτελεστίας, την αφιερωμένη στους «θεούς» της δικτατορίας επί του προλεταριάτου…
Αριστερά αγάπη μου, της πατροπαράδοτης και εφαρμοσμένης επαναστατικής τεχνικής των διαγραφών. Που διαγράφεις και που τελικά διαγράφεσαι από εκείνους που δεν πρόλαβες να διαγράψεις…
Τώρα όμως, τελείωσαν τα ψέματα, οι οικονομικοί δολοφόνοι είναι εδώ… Το «μνημόνιο - μνημόσυνο» των φασιστών της τρόικα και των όμοιών τους ημεδαπών πράσινων υπαλληλίσκων τους, χτυπάει αλύπητα νιούς και γέρους, γυναίκες και παιδιά, μα Εσύ λείπεις , ενώ οι Αριστεροί είναι όπως πάντα Εδώ, περιμένοντας Σε…
Λείπεις ακριβώς όπως και τότε, το 67… Όπως και το 73…
Λείπεις γιατί ασφαλώς δεν είναι η παρουσία σου αυτή, μα η σκιά του εαυτού σου και αυτή, κατακερματισμένη…
Μια «σκιά» που βολεύεται με την εκφορά επαναστατικών τσιτάτων άλλες φορές «γυμνών» και άλλες «ντυμένων» με την έπαρση του «εμείς τα είχαμε πει νωρίς…» Ή με συστημικές προτάσεις πασπαλισμένες τώρα και με ολίγη πράσινη οικολογική… πιπερόριζα!
Έγχρωμες εμφανίσεις φλυαρούντων που στολίζουν τραπέζια «χρυσών» δημοσιογράφων και παράθυρα πρωινάδικων…
«Αρνούμαι» μου είπε η εγγόνα μου «να ανταμώσω με αυτή την αριστερά, της διάσπασης, της ήττας, της μιζέριας, της ταριχευμένης θρησκευτικής λατρείας και κυρίως της αριστερής γκλαμουριάς που αγωνιά να σκαρφαλώσει όπως και το 89 σε δοσμένα υπουργικά στέκια.
Θα σε πικράνω αλλά δεν με εμπνέει, όμως το ψάχνω…» μου πέταξε κατάμουτρα προχθές, σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση της και με αφόπλισε…
Την κοίταξα κατάματα, της χάιδεψα το κεφάλι και της ψιθύρισα συνωμοτικά:
«Μη βιάζεσαι Μελίνα μου. Θα συναντηθείς και σύντομα μάλιστα με την κορούλα της, που θα σου μοιάζει…
Με αυτήν την Αριστερά του δρόμου που δεν θα έχει τη ταυτότητα κανενός ιερατείου και δεν θα είναι γραμμένη σε κανένα τεφτέρι κεντρικής επιτροπής…
Έτσι που δεν θα κινδυνεύει να τη διαγράψει κάποιος αρχιερέας «ορθοδοξίας» ή άλλης «αίρεσης» από τις τόσες που «σφάζονται» και αυτές να μας πείσουν για την καθαρότητά τους…
Τότε είναι που η Αριστερά, η Αγάπη μας ζωσμένη με τα «φυσεκλίκια» πραγματικής αριστερής πολιτικής και με δράση για αλληλεγγύη και κοινωνική απελευθέρωση, θα δώσει σε σας τους Νέους Πολίτες ραντεβού αγώνα για το Καινούργιο.
Να είσαι σίγουρη, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς… Το σάπισμα ΟΛΟΥ ανεξαίρετα του παλιού δίνει το καλλίτερο λίπασμα για το Νέο που ξεφυτρώνει πάντα με τη πρώτη «καταιγίδα» της λύτρωσης…»
Νίκος Μητσιάλης
Σχόλια