Ελπίζω...

Με ιδιαίτερη χαρά η "ΦΑΙΑΚΙΑ" φιλοξενεί ξανά κείμενο του Νίκου Μητσιάλη. Γιατί, επανειλημμένα έχουμε εκφράσει την πολύ θετική μας άποψη για το ύφος και το περιεχόμενο των γραφών του Νίκου, τις οποίες - το επαναλαμβάνουμε- ελπίζουμε να τις δούμε ενιαιοποιημένες σε ηλεκτρονικό ή κλασσικό έντυπο μέσο, κοντολογής ένα βιβλίο, που πολλά θα έχει να πει και να διδάξει τους χρονογραφούντες. Πολιτικό κείμενο το: ελπίζω είναι η κατάθεση μιάς οργισμένης ελπίδας και μίας απώτερης προσδοκίας απελευθέρωσης...

Ελπίζω…
Ναι ελπίζω στη καταστροφή τους…
Ακούω το θόρυβο που κάνουν οι πτώσεις των μετοχών τους και οι τραπεζικές φούσκες που εξακολουθούν να σκάνε με πάταγο, ακόμα και όταν σκεπάζονται από ιαχές ανόητων χειροκροτητών…
Χαίρομε που τα ψεύτικα λόγια τους για ανάκαμψη ξεθωριάζουν από τις νέες εκρήξεις χρεοκοπίας…
Ρωτάω τους “γνώστες” της πολύπλοκης λογιστικής τους: Θα είναι ολοκληρωτική η καταστροφή; Μα οι “γνωρίζοντες” δεν απαντούν, συνεχίζουν να μετρούν με τα ίδια εργαλεία που υπολόγιζαν τη προηγούμενη “ευφορία” του συστήματός, τη τωρινή χασούρα του…
Μετρούν οι Σάυλοκ τους τόκους της αιώνιας ατιμίας τους!
Σταματάω και αφουγκράζομαι, όμως δεν ξεχωρίζω το νόημα απ’ τα μισόλογα αναλυτών, «προοδευτικών», κεντρώων και ακραίων. Θάβομε στους τόνους το χαρτί και πνίγομαι στ’ αμέτρητα λίτρα μελάνι, στις ατελείωτες έγχρωμες κιλοβατώρες που ενεργοποιούν τις γεμάτες από αδιαπέραστο “σκοτάδι” τηλεοθόνες, προσπαθώντας μ’ όλα αυτά, να “εξηγήσουν” όψιμα το διαρκές έγκλημα…
Ελπίζω στη καταστροφή του πλάνου, των δολοφόνων ενός πλανήτη πονεμένου, πληγωμένου, κομματιασμένου, ρημαγμένου, με πλήθος φορολογικούς παραδείσους και ατελείωτες κολάσεις πεινασμένων…
Ξέρω η καταιγίδα θα συμπαρασύρει δικαίους και αδίκους. Παρ’ όλα αυτά, ελπίζω στην αναγκαστική επιστροφή του κλεμμένου “λίπους” από τους “ανεπτυγμένους” παχύσαρκους, στους σκελετούς του καταδικασμένου από αιώνες τώρα σε θάνατο από πείνα, τρίτου κόσμου και όχι μόνο… Δισεκατομμύρια σκελετοί που πάνω τους κτίστηκε ο λεγόμενος δυτικός πολιτισμός της ιεραποστολικής αποικιοκρατικής πειρατείας…
Πιστεύω στην οριστική χρεοκοπία της απάνθρωπης “φιλοσοφίας” τους… Τόχω ανάγκη να ελπίζω, πως το τρύπιο πανωφόρι της επερχόμενης φτώχιας, θα μας τυλίξει ζεστά και το τσιγάρο της παρέας θα περάσει από χέρι, σε χέρι με μπουκιές νικοτίνης, μιας σωτήριας στέρησης που θα μας σμίξει, γεμίζοντας τα πνευμόνια μας με το ευλογημένο σύνθημα για αντάμωμα σε δρόμους και πλατείες της δίκαιης οργής…
Πιστεύω πως τότε τα λόγια θ’ είναι ζεστά και τα πρόσωπα ανθρώπινα με τη μυρουδιά του ιδρώτα επάνω τους. Τ’ αυτιά και τα μάτια ανοιχτά και ελεύθερα από ηλεκτρονικές πλακέτες απομόνωσης και οθόνες αποβλάκωσης…
Αυτός θα είναι ο καιρός που οι χίλιες διαφωνίες μας θα υπογράψουν τη μεγάλη συμφωνία της άνοιξης…
Είμαι σίγουρος πως τότε ο Μαγιακόφσκι θα διαγράψει από το προθανάτιο μήνυμά του, τη τελευταία φράση : «Σοβαρά, τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Γεια σας...» και θα περπατήσει και εκείνος με τις φωνές των ανθρώπων, στους δρόμους της ευλογημένης ανατροπής.
Θα ανταμώσει με τον Τσε και τον δικό μας Άρη που θα είναι εκεί… Την Ουλρίκε Μάινχοφ, τον Αντρέας Μπάαντερ, τον Πατρίς Λουμούμπα τη Ρόζα Λούξεμπουμπουργκ και τους τόσους ανώνυμους μαύρους, κίτρινους, κόκκινους με το θανατερό βόλι του φασισμού όλων των χρωμάτων στη καρδιά, προσκαλώντας τους με το επώνυμο της επανάστασης…
Θα αγκαλιάσει τους αμέτρητους συμπατριώτες του και όχι μόνο, που μετά τη “νίκη του Οκτώβρη”, κάηκαν στο κρεματόριο της μιας και μοναδικής “αλήθειας”!
Η “Μία και μοναδική Αλήθεια της ορθοδοξίας”. Δόγμα, μιας εξουσίας που επώαζε χρόνια το αυγό του φιδιού και τους μετέπειτα Αμπράμοβιτς!
Γνωστός ο επίλογος, όταν τουφεκίζεται ο λόγος… Για όλα αυτά έχω ανάγκη να εξακολουθώ να ελπίζω, για να σπάω την αφόρητη σιωπή του πλήθους των θορύβων μιας κοινωνίας της υπερχρεωμένης “αφθονίας” που οι “αξίες” της εξακολουθούν να μετρούνται ακόμα και σήμερα σε τοκοχρεολύσια, σε τετραγωνικά και ιπποδύναμη…

Σχόλια