Σεπαρατισμός: επικίνδυνο υποκατάστατο ιδεολογίας και πολιτικής πρακτικής

Το πετσόκομμα της Ευρώπης σε κρατίδια αποτελούσε το κρυφό όνειρο της Αμερικάνικης πολιτικής, όπως με σαφήνεια και αμεσότητα εκφράστηκε με τον Ευρωπαϊκό χάρτη του Κίσιγκερ του 1989, λίγο πριν και λίγο μετά την κατάρρευση του Ανατολικού μπλόκ. 
H υλοποίηση αυτού του σχεδίου δεν δίστασε, όποτε χρειάστηκε, να περάσει δια πυρός και σιδήρου αλλά και εκατόμβης θυμάτων, όπως στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας, όπου έχει αφήσει ανοιχτές πληγές. Πάντα, με την σύμφωνη γνώμη και των ισχυρών της ΕΕ, που εδώ και 20 χρόνια δοκιμάζουν διάφορες πολιτικές πιο «ευέλικτες» για την καπιταλιστική τους ολοκλήρωση… 
Σε όλες τις περιπτώσεις της διάλυσης κρατών επιστρατεύτηκαν προοδευτικόμορφα ιδεολογήματα του τύπου: δικαιώματα μειονοτήτων, καταπολέμηση του κρατικού υδροκεφαλισμού κ.λ.π. 
Μιας τέτοιας μορφής αποσχιστικές τάσεις αναπτύσσονται τελευταία στην βόρεια Πορτογαλία. Η περιοχή, ουσιαστικά εγκαταλειμμένη, με 4 εκατομμύρια κατοίκους σαν πολίτες β’ κατηγορίας, με τους υψηλότερους δείκτες ανεργίας στην χώρα και με κλιμακούμενη αποβιομηχάνιση υφίσταται -εδώ και κάποιες 10ετίες- την ουσιαστική στέρηση επενδύσεων τόσο σε επίπεδο υποδομών όσο κι σε επίπεδο παραγωγής… Πολλοί παρομοιάζουν τον βορρά της Πορτογαλίας με τον Νότο της Ιταλίας ή την Ανατολή της Γερμανίας. 
Η ευθύνη της κεντρικής κυβέρνησης δεν είναι η δήθεν προσήλωσή της σε κάποιο είδος κεντρισμού ή κάποια προτίμηση για την περιοχή της Λισσαβώνας. Απλά, η περιοχή του κέντρου βολεύει την συγκέντρωση κεφαλαίου, διαμετακομιστικού κέντρου και αγορών, που το σύστημα έχει για ίδιον όφελος επιλέξει. 
Την κοινωνικοοικονομική αυτή νομοτέλεια διάφοροι συντηρητικοί παράγοντες από την κεντροαριστερά ως την γνήσια δεξιά προσπαθούν να καλύψουν κάτω από δήθεν προτίμηση της κεντρικής κυβέρνησης για την περιοχή της πρωτεύουσας (γιατί άραγε;) με δήθεν θερμές καταγγελίες για τον Νότο, έτσι γενικά και αόριστα. Η επιβολή διοδίων σε 3 μεγάλους αυτοκινητόδρομους του Βορρά ήταν η σταγόνα, που τελευταία, ξεχείλισε το ποτήρι. 
Ο δήμαρχος του Πόρτο και ηγέτης της δεξιάς αντιπολίτευσης Ρούϊ Ρίο δήλωσε πως ο Βορράς είναι στα … όρια της εξέγερσης, παρ’ ό, τι το κόμμα του στήριξε την απόφαση για την αύξηση των διοδίων (κάτι άλλο μου θυμίζει αυτό…). Μέσα στις διεργασίες της δυσαρέσκειας και των διαμαρτυριών άρχισαν να αναδεικνύονται και οι …ηγετικές φυσιογνωμίες του κινήματος του Βορρά και ανάμεσά τους το στέλεχος των σοσιαλιστών Pedro Baptista, που διεκδικεί την ηγεσία του «κινήματος για κόμμα του Βορρά». Στην Πορτογαλία, η λειτουργία κομμάτων περιοχών είναι απαγορευμένη από το ίδιο το Σύνταγμα της χώρα και από την εποχή της επανάστασης των γαρύφαλλων (1974). Τότε ο φόβος για αποσχιστικές τάσεις αφορούσε την Μαδέρα και τις Αζόρες… Ο Πορτογαλικός Βορράς ήταν παραδοσιακά φτωχότερη περιοχή με υψηλότερο δείκτη ανεργίας την ίδια ώρα, που η περιοχή γύρω από την Λισσαβώνα συγκέντρωνε το 90% των προνομιούχων δημοσίων θέσεων εργασίας. Ο ανταγωνισμός των Ασιατικών χωρών και η διεύρυνση της Ε.Ε. οδήγησε σε χρεωκοπία μεγάλους τομείς της οικονομίας του Βορρά (υπόδηση, ξύλο, υφαντουργία). Η κλιμάκωση της δυσαρέσκειας, χωρίς την δυνατότητα πειστικού εναλλακτικού λόγου κάνει εξαιρετικά ελκυστική την λύση ενός κόμματος του Βορρά. 
Ας φανταστούμε σοβαρά ενισχυμένες τις και παρ’ ημίν ανόητες καταγγελίες περί … ανάλγητου Αθηναιοκεντρικού κράτους. Λες κι’ αυτό το κράτος ήταν σπορά της τύχης… 
Στην Πορτογαλία λοιπόν, ο …σοσιαλιστής Πέδρο Μπαπτίστα οραματίζεται μέχρι το 2011 ένα ισχυρό κόμμα του Βορρά και καμαρώνει για την συσπείρωση πολλών, ιδιαίτερα νέων ανθρώπων από διαφορετικά κόμματα ή χωρίς καμία προηγούμενη πολιτική συμμετοχή. Κι’ αν το κόμμα αντιμετωπίσει συνταγματικά κωλύματα ο Πέδρο Μπαπτίστα βρήκε τη λύση: θα ονομαστεί «Πορτογαλικό κόμμα των περιοχών»… Η γεωγραφική ανακατανομή των δημοσίων επενδύσεων είναι από τα πρώτα λογικά αιτήματα του κινήματος. Και ακολουθούν …η περιορισμένη αυτονομία, το τοπικό κοινοβούλιο και η τοπική κυβέρνηση. Δεν είμαστε εθνικιστές λέει ο Πέδρο Μπαπτίστα αλλά μπορούμε και να γίνουμε αν η κεντρική κυβέρνηση παραμένει κουφή… Πίσω από εύκολες δημαγωγίες και λαϊκισμούς κρύβονται πολλά σκοτεινά σχέδια αλλά δεν μπορούν να κρυφτούν η απουσία συνεγείρουσας ιδεολογικής αύρας, ικανής να συσπειρώσει τον λαό γύρω από τα πραγματικά αίτια της διαρκούς κρίσης και όχι τα επιφαινόμενα, αποσπασματικά και αποπροσανατολιστικά ιδεολογήματα των συστημικών «αντιπάλων» του συστήματος…

Σχόλια