Ετσι επιγράφεται το σημείωμα του φίλου Νίκου Μητσιάλη, που η ΦΑΙΑΚΙΑ με προθυμία και χαρά αναδημοσιεύει. Θέμα: το μεταναστευτικό και η υποκρισία των κάθε λογής ρατσιστών. Οπως πάντα ακριβής και καυστικός ο λόγος του Νίκου...Με τα μάτια της Λεϊλά…
Στις 19 του περασμένου Δεκέμβρη ο μετανάστης από Αίγυπτο Ασίζ Αμάντ, πατέρας τεσσάρων παιδιών, έπεσε από τον τρίτο όροφο, ενώ καθάριζε τα τζάμια του Υπουργείου Εργασίας!!! Ο εργάτης δούλευε αδήλωτος, κατάμαυρη εργασία δηλαδή σε εταιρία καθαρισμού που είχε αναλάβει την καθαριότητα του συγκεκριμένου κτιρίου που στέγαζε τους μηχανισμούς για το…δίκιο του εργάτη! Τι κοροϊδία… Μα και στο νησί μου ο δήμαρχος την καθαριότητα την έδωσε σε εργολάβο και εκείνος σε μετανάστες… Εκείνοι δεν λεν τι μεροκάματο παίρνουν μα οπωσδήποτε θα είναι ασορτί με το χρώμα του δέρματος… Μαύρο, κατάμαυρο και όσο για ασφάλεια και ένσημα, του Ιμιγκρέισον τα παιδιά ίσως να ξέρουν κάτι παραπάνω… Ενώ οι άλλοι οι ωρομίσθιοι απολυμένοι… Ντόπιοι αυτοί σκλάβοι κρέμασαν για δυό, τρεις μέρες ένα πανό και μια κατάληψη, μια πόζα στη τηλεοθόνη, πέρασαν από δίπλα και οι σημαιούλες του αγωνιστικού μετώπου με τα μέτωπα εκείνοι ολόρθα και με το περπάτημα της άγριας πάπιας γράψανε ακόμα μια αυτοτελή ιστοριούλα…
Το σκαφίδι δεν άντεξε είχε βλέπεις ένα ολόκληρο χωριό μέσα του να ταξιδέψει προς τα πού; Ούτε και αυτό δεν ήξερε για πού τόβαλε… Ακόμα και αυτοί που τα πιασαν απ’ τους απόκληρους για να τους περάσουν από τα περίχωρα στο κέντρο του «παράδεισου» που λέγετε Ευρώπη, ανάθεμά με και αν είχαν ρότα στο μυαλό τους που θα τους ξεμπαρκάριζαν όλους αυτούς… Πάντως το Ολλανδικό σκάφος κυρίως τους έσωσε και πέρασαν στο νησί μου… Εκείνοι μίλησαν όταν συνήλθαν πως έχασαν δικούς τους, πόσους ποιους θα το γράψει ίσως κάποτε το ακρογιάλι… Στο ξενοδοχείο που τους έβαλαν έγινε το αναπάντεχο: Προσκήνυμα ο κόσμος με ότι είχε ο καθένας, φαγώσιμα, ρουχισμό, φάρμακα. Παρέλαση σωστή κάθε ηλικίας και φύλλου… Ατελείωτες ουρές να περιμένουν απέξω από την καγκελόπορτα του ξενοδοχείου να έρθει η σειρά τους για να αφήσουν την προσφορά τους… Αυτά τα λιγοστά και σαν μια απάντηση στο στέλεχος του ΚΚΕ που τη Τετάρτη 26 Γενάρη το πρωί στη τηλεόραση του Μέγα δήλωσε πως μόνο το ΠΑΜΕ της Κέρκυρας στήριξε τους ναυαγούς μετανάστες, έτσι μια ολόκληρη κοινωνία εξαφανίστηκε κάτω από το άγριο βήμα της πάπιας…
Κοίτα Μαργαρίτα πόσο κόκκινες είναι οι φράουλες που ψιλοκόβεις πλημμύρισαν τα χέρια σου απ’ το χυμό τους σαν αίμα ανθρώπινο όπως τότε στα φραουλοχώραφα της Νέας Μανωλάδας… Τότε που οι μετανάστες, σκλάβοι του κάμπου απαίτησαν αύξηση δυό ευρώ και γέμισαν τα κορμιά τους λεκέδες από αίμα αληθινό και πάμφθηνο! Βγήκε και ο παπάς και τους παρατήρησε πως κυριακάτικα έκαναν φασαρία οι άπιστοι και ενοχλούσαν το κήρυγμα… Ήταν τα ουρλιαχτά τους που ξεφώνιζαν όταν τους έδερναν αλύπητα οι πιστοί του παπά, οι χριστιανοί της Κυριακής… Τα αφεντικά της φράουλας της Νέας Μανωλάδας… Κοίτα Μαργαρίτα πόσο κόκκινες είναι οι φράουλες, ίσως γιατί τις μαζεύουν τα μελαψά, τα χεράκια της μικρής Λεϊλά που όταν σου χαμογελάει ανταμώνει η θλίψη με την ελπίδα σε ένα συνεχές κουραστικό πάλεμα…
Εκείνη με τη μάνα της στις άθλιες τέντες της φράουλας… Τ’ αδέλφια της στη Κρήτη, στις ντομάτες … Πόσο νόστιμες αλήθεια είναι η Κρητικές ντομάτες! Φοβερή παραγωγή και τα αγγουράκια, άσε που αυτά βρήκαν τον τρόπο να τα μεγαλώνουν στο διάστημα που ταξιδεύουν στο πέλαγο για να είναι έτοιμο το μπόι τους μόλις εκείνα φθάσουν στη λαχαναγορά… Κόκκινες και εκεί οι ντομάτες και μελαψά και κατάμαυρα όπως και τα μεροκάματα τα χέρια που τις οργώνουν και τις μαζεύουν… Και ο πατέρας της Λεϊλά θυσία στο αρχαίο πνεύμα το αθάνατο… Μαύρος αυτός, μαύρο το μεροκάματο, κατάμαυρος και ο θάνατος που τον άρπαξε μια μέρα πάνω στις σκαλωσιές των Ολυμπιακών έργων… Ναι ήταν τότε που όλη ή σχεδόν όλη η Ελλάδα ανατρίχιαζε από εθνική υπερηφάνεια όπως άλλωστε και ολόκληρη η κυβέρνηση του Σημίτη και η μετέπειτα του Καραμανλή χορός δισεκατομμυρίων, μαζί και με τους σπόνσορες και τους αλιγάτορες, τα ερπετά, τα αρπακτικά και τα αιλουροειδή θηλυκού και αρσενικού γένους… Ναι, ο πατέρας της Λεϊλά μαζί με αμέτρητους άλλους «παράνομους» μετανάστες που έχτισαν με τα μαύρα τους μεροκάματα τη μεγάλη κομπίνα των ολυμπιακών αγώνων άφησε τη τελευταία του ανάσα εκεί… «Αρχαίο πνεύμα αθάνατο του μεγάλου του ωραίου και του αληθινού…» Τον έφαγε η σκαλωσιά όπως και άλλους πόσους (;) μετανάστες που υποτίθεται πως ενεργούνται ανακρίσεις από τότε… Αχρείο πνεύμα αθάνατο!!! Μαύρα μεροκάματα, ανύπαρκτα ένσημα, αόρατα συμφέροντα και μεγαλόσχημοι εργολάβοι, πολιτικοί, ατελείωτες κομπίνες, προανακριτικές, εξεταστικές…. Να φύγουν οι λαθρομετανάστες τελικά αυτοί φταίνε, μας το διαβεβαιώνουν όλα τα φασιστοειδή της χώρας !!!
Νίκος Μητσιάλης (Δημοσιεύθηκε στους Πολίτες τεύχος 22 Ιανουάριος 2011)
Στις 19 του περασμένου Δεκέμβρη ο μετανάστης από Αίγυπτο Ασίζ Αμάντ, πατέρας τεσσάρων παιδιών, έπεσε από τον τρίτο όροφο, ενώ καθάριζε τα τζάμια του Υπουργείου Εργασίας!!! Ο εργάτης δούλευε αδήλωτος, κατάμαυρη εργασία δηλαδή σε εταιρία καθαρισμού που είχε αναλάβει την καθαριότητα του συγκεκριμένου κτιρίου που στέγαζε τους μηχανισμούς για το…δίκιο του εργάτη! Τι κοροϊδία… Μα και στο νησί μου ο δήμαρχος την καθαριότητα την έδωσε σε εργολάβο και εκείνος σε μετανάστες… Εκείνοι δεν λεν τι μεροκάματο παίρνουν μα οπωσδήποτε θα είναι ασορτί με το χρώμα του δέρματος… Μαύρο, κατάμαυρο και όσο για ασφάλεια και ένσημα, του Ιμιγκρέισον τα παιδιά ίσως να ξέρουν κάτι παραπάνω… Ενώ οι άλλοι οι ωρομίσθιοι απολυμένοι… Ντόπιοι αυτοί σκλάβοι κρέμασαν για δυό, τρεις μέρες ένα πανό και μια κατάληψη, μια πόζα στη τηλεοθόνη, πέρασαν από δίπλα και οι σημαιούλες του αγωνιστικού μετώπου με τα μέτωπα εκείνοι ολόρθα και με το περπάτημα της άγριας πάπιας γράψανε ακόμα μια αυτοτελή ιστοριούλα…
Το σκαφίδι δεν άντεξε είχε βλέπεις ένα ολόκληρο χωριό μέσα του να ταξιδέψει προς τα πού; Ούτε και αυτό δεν ήξερε για πού τόβαλε… Ακόμα και αυτοί που τα πιασαν απ’ τους απόκληρους για να τους περάσουν από τα περίχωρα στο κέντρο του «παράδεισου» που λέγετε Ευρώπη, ανάθεμά με και αν είχαν ρότα στο μυαλό τους που θα τους ξεμπαρκάριζαν όλους αυτούς… Πάντως το Ολλανδικό σκάφος κυρίως τους έσωσε και πέρασαν στο νησί μου… Εκείνοι μίλησαν όταν συνήλθαν πως έχασαν δικούς τους, πόσους ποιους θα το γράψει ίσως κάποτε το ακρογιάλι… Στο ξενοδοχείο που τους έβαλαν έγινε το αναπάντεχο: Προσκήνυμα ο κόσμος με ότι είχε ο καθένας, φαγώσιμα, ρουχισμό, φάρμακα. Παρέλαση σωστή κάθε ηλικίας και φύλλου… Ατελείωτες ουρές να περιμένουν απέξω από την καγκελόπορτα του ξενοδοχείου να έρθει η σειρά τους για να αφήσουν την προσφορά τους… Αυτά τα λιγοστά και σαν μια απάντηση στο στέλεχος του ΚΚΕ που τη Τετάρτη 26 Γενάρη το πρωί στη τηλεόραση του Μέγα δήλωσε πως μόνο το ΠΑΜΕ της Κέρκυρας στήριξε τους ναυαγούς μετανάστες, έτσι μια ολόκληρη κοινωνία εξαφανίστηκε κάτω από το άγριο βήμα της πάπιας…
Κοίτα Μαργαρίτα πόσο κόκκινες είναι οι φράουλες που ψιλοκόβεις πλημμύρισαν τα χέρια σου απ’ το χυμό τους σαν αίμα ανθρώπινο όπως τότε στα φραουλοχώραφα της Νέας Μανωλάδας… Τότε που οι μετανάστες, σκλάβοι του κάμπου απαίτησαν αύξηση δυό ευρώ και γέμισαν τα κορμιά τους λεκέδες από αίμα αληθινό και πάμφθηνο! Βγήκε και ο παπάς και τους παρατήρησε πως κυριακάτικα έκαναν φασαρία οι άπιστοι και ενοχλούσαν το κήρυγμα… Ήταν τα ουρλιαχτά τους που ξεφώνιζαν όταν τους έδερναν αλύπητα οι πιστοί του παπά, οι χριστιανοί της Κυριακής… Τα αφεντικά της φράουλας της Νέας Μανωλάδας… Κοίτα Μαργαρίτα πόσο κόκκινες είναι οι φράουλες, ίσως γιατί τις μαζεύουν τα μελαψά, τα χεράκια της μικρής Λεϊλά που όταν σου χαμογελάει ανταμώνει η θλίψη με την ελπίδα σε ένα συνεχές κουραστικό πάλεμα…
Εκείνη με τη μάνα της στις άθλιες τέντες της φράουλας… Τ’ αδέλφια της στη Κρήτη, στις ντομάτες … Πόσο νόστιμες αλήθεια είναι η Κρητικές ντομάτες! Φοβερή παραγωγή και τα αγγουράκια, άσε που αυτά βρήκαν τον τρόπο να τα μεγαλώνουν στο διάστημα που ταξιδεύουν στο πέλαγο για να είναι έτοιμο το μπόι τους μόλις εκείνα φθάσουν στη λαχαναγορά… Κόκκινες και εκεί οι ντομάτες και μελαψά και κατάμαυρα όπως και τα μεροκάματα τα χέρια που τις οργώνουν και τις μαζεύουν… Και ο πατέρας της Λεϊλά θυσία στο αρχαίο πνεύμα το αθάνατο… Μαύρος αυτός, μαύρο το μεροκάματο, κατάμαυρος και ο θάνατος που τον άρπαξε μια μέρα πάνω στις σκαλωσιές των Ολυμπιακών έργων… Ναι ήταν τότε που όλη ή σχεδόν όλη η Ελλάδα ανατρίχιαζε από εθνική υπερηφάνεια όπως άλλωστε και ολόκληρη η κυβέρνηση του Σημίτη και η μετέπειτα του Καραμανλή χορός δισεκατομμυρίων, μαζί και με τους σπόνσορες και τους αλιγάτορες, τα ερπετά, τα αρπακτικά και τα αιλουροειδή θηλυκού και αρσενικού γένους… Ναι, ο πατέρας της Λεϊλά μαζί με αμέτρητους άλλους «παράνομους» μετανάστες που έχτισαν με τα μαύρα τους μεροκάματα τη μεγάλη κομπίνα των ολυμπιακών αγώνων άφησε τη τελευταία του ανάσα εκεί… «Αρχαίο πνεύμα αθάνατο του μεγάλου του ωραίου και του αληθινού…» Τον έφαγε η σκαλωσιά όπως και άλλους πόσους (;) μετανάστες που υποτίθεται πως ενεργούνται ανακρίσεις από τότε… Αχρείο πνεύμα αθάνατο!!! Μαύρα μεροκάματα, ανύπαρκτα ένσημα, αόρατα συμφέροντα και μεγαλόσχημοι εργολάβοι, πολιτικοί, ατελείωτες κομπίνες, προανακριτικές, εξεταστικές…. Να φύγουν οι λαθρομετανάστες τελικά αυτοί φταίνε, μας το διαβεβαιώνουν όλα τα φασιστοειδή της χώρας !!!
Νίκος Μητσιάλης (Δημοσιεύθηκε στους Πολίτες τεύχος 22 Ιανουάριος 2011)
Σχόλια