Ετσι, τιτλοφορείται το σημείωμα του Νίκου Μητσιάλη, δημοσιευμένο στο 23ο τεύχος του περιοδικού "πολίτες" στις 23/2/2011. Πάντα επίκαιρος, πάντοτε αιχμηρός και σαφής ο λόγος του Νίκου, όπως θα διαπιστώσετε διαβάζοντάς το χρονογραφικό κείμνεο που ακολουθεί. «Το χρονοβόρον της επανεκκίνησης…»
Καρφώνω τα ψέματά τους και φτιάχνω σκάλα να ανέβω και να βγω στο ξέφωτο του μυαλού μου… Δεν αντέχω άλλο αυτό το μουντό του ορίζοντα… Με πνίγουν οι αριθμοί τους, τα σκυθρωπά τα πρόσωπά των διπλανών μου, οι λιγοστές κουβέντες τους και των αλλονών η φλύαρη σιωπή… Σαλεύει ο νους μου βλέποντας τις ηλεκτρονικές φιγούρες τους να κυριεύουν στις ειδήσεις των οκτώ το ζωτικό μου χώρο γεμίζοντας τον, τρόμο, υποκρισία, ψέμα, απάτη και κυρίως συνεχές έγκλημα σε βάρος των γενεών που έρχονται… Διακόπτω κατ’ ανάγκη τη παροχή ζωής στη συσκευή μου, τραβώντας την από την πρίζα και μισοκλείνοντας τα μάτια μου δραπετεύω από το στρατόπεδο της σχιζοφρένειας… Έχω ανάγκη να ονειρεύομαι και ανακαλώ από το σκληρό δίσκο του μυαλού μου τα Λόγια του εξεγερμένου υποδιοικητή Μάρκος, από την Πόλη του Μεξικού τον Μάιο του 2007. Λόγια του χθες , λόγια του σήμερα, λόγια του αύριο, λόγια που τελικά, τόσο τα έχει ανάγκη ολόκληρος ο πλανήτης να γίνουν από όνειρο πραγματικότητα , από ευχή της εξεγερμένης κοινότητας των Τσιάπας να γίνουν πράξη της παγκόσμιας κοινότητας και παγκόσμια πραγματικότητα σ’ έναν πλανήτη που ασφυκτιά και χαροπαλεύει από ρύπους μηχανών και ιδίως από τους ρύπους μιας πολύχρωμης δολοφονικής εξουσίας… Ναι ιδίως τώρα που οι εξεγερμένοι σκλάβοι ματώνουν σε μια αβέβαιη μάχη ,όπως πάντα άλλωστε και που οι άθλιοι του πλανήτη - που πεθαίνουν διψασμένοι και πεινασμένοι - αυξάνουν κατά 44 εκατομμύρια στο εξάμηνο! Φοβερό επίτευγμα του καπιταλισμού!!! Ο Σότο Κομαντάτε Μάρκος: «Αν μπορούσαμε να περιγράψουμε το όνειρό μας για τον κόσμο που θα 'ρθεί, αν μπορούσαμε να το ζωγραφίσουμε, να το χορέψουμε, θα εμφανίζονταν παιδιά και θα γελούσαν σίγουρα. Το νερό θα ήταν καθαρό, τα δέντρα και τα λουλούδια ζωντανά και ο αέρας θα ήταν μια πίστα χορού για πουλιά και για τραγούδια. Οι φυλακές θα ήταν αποθήκες για τρόφιμα, τα δικαστήρια θα ήταν κέντρα καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων, τα αστυνομικά και στρατιωτικά οχήματα θα ήταν προϊστορικά τέρατα. Αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο που δεν θα δούμε, από τον οποίο θα απουσιάζουμε. Παρ' όλα αυτά, αξίζει τον κόπο. Ή μήπως όχι; Υγεία και δικαιοσύνη χρειάζεται να γίνουν κάτι τόσο όμορφο και καθημερινό, όπως ο ήλιος που προβάλλει κάθε μέρα....». Ναι ένας πλανήτης γεμάτος με λουλούδια, παιδιά και λουλούδια… «Λουλούδια» από εκείνα όμως που δεν έχουν τα κρυφά της εξουσίας, αγκάθια… Δεκάδες χρόνια πίσω θυμάμαι πως το καράβι που ταξίδευε τον Γκαμάλ Άμπντελ Νάσερ έπιασε το λιμάνι του νησιού μου, τη Κέρκυρα και τότε τρέχαμε πιτσιρικάδες πίσω από το ανοικτό αυτοκίνητο ζητωκραυγάζοντας και χειροκροτώντας. Για μας τότε ο Νάσερ φάνταζε, επαναστάτης, απελευθερωτής… Το ίδιο φάνταζε μετά από μερικά χρόνια και ο Καντάφι… Σήμερα δολοφονούν αμάχους στις πλατείες της «ελευθερίας»… Άψυχα κορμιά ξαπλωμένα στο οδόστρωμα, θύματα μιας επανάστασης που σκούριασε, σάπισε έγινε καθεστώς, οικογένειες κραταιών και συμφέροντα, κλεμμένα από τους Λαούς χρυσάφια και πλουμίδια, αξιώματα και βιώματα για να γεμίσουν των κενών ψυχών και κούφιων κρανίων τις τρύπες… Φοβερή κατάρα, όταν μια επανάσταση γίνει καθεστώς αρχίζει από την επόμενη μέρα να σκοτώνει την ιδέα της και φυσικά όσα από τα παιδιά της επιμένουν να την κουβαλούν στην καρδιά τους ακέραια… Το περασμένο καλοκαίρι ένα τεράστιο υπερπολυτελές Γιώτ αγκυροβόλησε στα ανοιχτά του λιμανιού μας, δίπλα απ’ το νησάκι Λαζαρέτο, εκεί που «κοιμούνται» οι εκατόν δώδεκα εκτελεσμένοι μάρτυρες της εθνικής αντίστασης και του δημοκρατικού στρατού… Στ’ άλμπουρό του κυμάτιζε μια παράξενη λατινοαμερικάνικη σημαία και όταν η άκατος βγήκε στη στεριά, οι ψαράδες του μόλου, άκουσαν το πλήρωμά της να μιλά Ρωσικά… Έτσι κυκλοφόρησε η φήμη πως το πανάκριβο σκάφος ήταν του Αμπράμοβιτς μα και αν δεν ήταν, τι με αυτό κάποιου άλλου Ρώσου μεγιστάνα θα ήταν, το κέρδισε και αυτός όπως και τόσοι άλλοι με το γκρέμισμα της Σοβιετίας… Τι ειρωνεία να σου λέει μετά ο ανεκδιήγητος «καθοδηγητής» στο καφενείο της γειτονιάς ότι ο ιμπεριαλισμός παρέα με τη ντόπια πέμπτη φάλαγγα γκρέμισαν τη σοβιετική ένωση… Και που ήταν η εργατική τάξη, οι πιονέροι και ο κόκκινος στρατός να αντισταθούν; Και δεν είχα καθόλου όρεξη εκείνο το βράδυ για κουβέντα και τι να πω στον ανθρωπάκο… Ήταν σαν προσπαθούσα να πείσω εκείνες τις κυρίες στη γωνία με τα θρησκευτικά φυλλάδια πως ματαίως περιμένουν την επανεμφάνιση του κυρίου τους στη δεύτερη παρουσία… Στη συνέχεια ρούφαγα τον καφεδάκο μου και η τηλεπαρουσιάστρια στις ειδήσεις των οκτώ με πληροφορούσε μεταξύ των άλλων πως: «Χρονοβόρα προμηνύεται η επανεκκίνηση του ΣΥΡΙΖΑ…» (Σαπουνάς ΑΠΟ) Κοίταξα δεξιά και αριστερά και διαπίστωσα με ανακούφιση πως κανείς δεν πήρε χαμπάρι τι είχε πει η ομορφονιά στο γυαλί… Ευτυχώς σκέφτηκα γιατί αλλιώς δεν θα τους έπαιρνε ο ύπνος από την ανησυχία που θα τους προξενούσε βραδιάτικα το «χρονοβόρον της επανεκκίνησης». Παρ’ όλη τη σχιζοφρένια της εποχής που αποκορυφώνεται με τις χωριστές λιτανεύσεις (πορείες), με το μέτρημα ποια πορεία συγκέντρωσε τον περισσότερο κόσμο, ποια ήταν περισσότερο μαχητική και ποιος τελικά…νίκησε και την ανάγκη εξ αυτών όλων να ακολουθείς πότε, πότε «θεραπευτική» αγωγή μέσα από δρόμους καταφυγής στο όνειρο, είμαι βέβαιος πως υπάρχει ελπίδα φθάνει να ξεμπερδέψουν τα νιάτα με το παλιό, με οτιδήποτε παλιό υπάρχει σαν εμπόδιο… Κάποια στιγμή είναι ανάγκη να γίνει στάχτη και λίπασμα εκείνο, για ξεφυτρώσει το νέο…Δεν πάει άλλο, όσο πιο γρήγορα τόσο πιο καλλίτερα για τους νέους διαφορετικά αλίμονο σ’ αυτούς...
Νίκος Μητσιάλης (Δημοσιεύθηκε στους «Πολίτες» τεύχος 23ο Φεβρουάριος 2011)
Σχόλια