Γράφει ο Νίκος Μητσιάλης, για την Ιαπωνική τραγωδία, με το ιδιαίτερο πολιτισμικό παρελθόν και τις άμεσες κοινωνικές προεκτάσεις . Διαβάστε το: Οι κερασιές δεν θα ανθίσουν στη Φουκουσίμα…
Δεν ήταν μόνο οι σκηνές της αποκάλυψης την ώρα που το κύμα καταβρόχθιζε τα πάντα και για ακόμα μια φορά η πλανητική δύναμη έδειχνε το μπόι της στον ανήμπορο και κυρίως ανόητο κάτοικο αυτού του ακόμα ολοζώντανου πλανήτη. Ανεγκέφαλου και ταυτόχρονα παραδομένου και υπάκουου, που άφησε ανεμπόδιστους τους Γιακούζα του κέρδους να κτίσουν τα πυρηνικά εργοστάσια στην ακτογραμμή μιας αιωνίως χορεύουσας νησιώτικης πατρίδας όπως αυτή της Ιαπωνίας. Μιας Ιαπωνίας που απλά στεφανώνει επετειακά τα παγκόσμια μνημεία του πυρηνικού ολέθρου, Χιροσίμα – Ναγκασάκι! Πυρηνικά κρεματόρια που συμπληρώνουν φέτος 66 χρόνια από εκείνες τις Αυγουστιάτικες μέρες του 45 που οι Αμερικανοί τις ισοπέδωσαν όχι για να λήξουν το πόλεμο αλλά για να αποδείξουν παγκοσμίως την δολοφονική υπεροπλία τους… Ναι, παραδομένου και αιχμάλωτου και όχι πειθαρχημένου όπως μας παρουσιάζουν την πλειοψηφία των κατοίκων της Ιαπωνίας οι μόνιμοι τηλε-παραθυράτοι καθοδηγητές μας! Βρήκαν λοιπόν ευκαιρία με το σεισμό τα παπαγαλάκια του συστήματος και άρχισαν να μας συγκρίνουν με αυτούς της πατρίδας του «ανατέλλοντος ηλίου» κατοίκους προκειμένου να μας ειρωνευτούν υπονοώντας πως αν στην Ελλάδα γίνονταν ένας τέτοιος σεισμός, τι αλαλούμ θα επακολουθούσε ενώ στη χώρα των Γιακούζα που φύτευσαν τα πυρηνικά εργοστάσια πάνω στο Τσουνάμι, δούλεψαν όλα «ρολόι»… Και εκεί που την είχαν στρώσει την συζήτηση της κατασυκοφάντησης μας για τα καλά στο πάνελ της αποτύφλωσης, να και ένα παληκαράκι της διασποράς, φοιτητής Έλληνας άρτι αφιχθείς από το Τόκιο… Έπεσαν λοιπόν επάνω του τα «ντόμπερμαν της δημοσιογραφίας», όπως σωστά τους βάφτισε προχθές ο Στάθης και βροχή οι ερωτήσεις για το τι είδε και τι άκουσε ο νιος και πως οι καθ’ όλα τέλειοι Ιάπωνες αντιμετώπισαν την θύελλα του σεισμού. Και τότε αυτός, μεταξύ των άλλων συμβάντων στη διάρκεια του σεισμού και στα μετέπειτα, τους είπε πως: «Οι Ιάπωνες στην πλειοψηφία τους δεν είναι πειθαρχημένος λαός αλλά υπάκουος, παραδομένος και κυρίως αιχμάλωτος» και συνέχισε με το φοβερότερο πως: «Οι νέοι εκεί δεν κάνουν πια όνειρα για το μέλλον…» Πρόσθεσε ακόμα λέγοντας: «Πως τον περασμένο χρόνο οι αυτοκτονίες των ντόπιων ξεπέρασαν τις τριάντα τέσσερις χιλιάδες παρασύροντας ακόμα άλλους δεκαπέντε χιλιάδες ξένους εργαζόμενους στο απονενοημένο…» Το πάνελ πάγωσε οι κάμερες έστρεψαν αλλού το γυάλινο μάτι τους… Η φιγούρα του νεαρού φοιτητή εξαφανίστηκε από την οθόνη, η συζήτηση πέρασε σε άλλα θέματα… Ήταν σίγουρο πως ο νεαρός τους χάλασε την προσπάθεια συνέχισης της κατασυκοφάντησης του Λαού μας, από εκεί που την είχε αφήσει ο πρωθυπουργός τους, ο ιπτάμενος ΓΑΠ που γυρνώντας τις πρωτεύουσες μας αποκαλούσε κατ’ επανάληψη τεμπέληδες στολίζοντας μας και με όλα τα υπόλοιπα κοσμητικά επίθετα… Τηλεπαρουσιαστές της συμφοράς, με βοήθεια το φως των προβολέων και την άφθονη σιλικόνη που γεμίζει τα ανέκφραστα πρόσωπά σας προσπαθώντας να σταματήσει εκείνη το χρόνο της φθοράς, ξεχνάτε ότι στη χώρα του «ανατέλλοντος ηλίου» που μας τη σερβίρετε για παράδειγμα προς μίμηση, δύει διαρκώς η αληθινή γεύση της ανθρώπινης ζωής… Γιατί τι άλλο από δύση είναι το λεγόμενο σύνδρομο burn out… η εξάντληση του ανθρώπου δηλαδή λόγω εργασιακής υπερπροσπάθειας. Πρόσφατα στη χώρα αυτή είχε γίνει της μόδας η ολιγόωρη ανάπαυση σε ειδικές κάψουλες (!) ύπνου, εντός του χώρου εργασίας! Με τα ρούχα της δουλειάς λοιπόν, ξάπλα μέσα εκεί στις τρύπες του εργοδότη για αυστηρά μετρημένη χρονική διάρκεια, κάτι σαν ιατρική συνταγή δηλαδή προκειμένου να εξοικονομείται ο χρόνος της μετάβασης, από και προς, και έτσι να αυξάνεται η παραγωγή! Το θαύμα της πειθαρχίας οι απεργίες των εργαζομένων… δουλεύοντας με δείγμα της διαμαρτυρίας ένα χρωματιστό περιβραχιόνιο στο χέρι!!! Θαύμαζαν παράλληλα οι τηλεπαρουσιαστές - που σε αρκετές περιπτώσεις αυτοί είναι δυστυχώς μέχρι τώρα οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης στη χώρα μας - την ψυχραιμία των Ιαπώνων την ώρα του σεισμού που αντί να σπεύσουν να κρυφτούν κάτω από τα γραφεία, επιστράτευαν τα σώματά τους, οι μικρόσωμες Γιαπωνέζες και οι αγέλαστοι γιάπηδες την ώρα του σεισμού, για να κρατήσουν όρθιες τις ραφιέρες και τους φωριαμούς… Αυτό χαρακτηρίζεται πειθαρχία, υπακοή η μήπως αιχμαλωσία μυαλού και σώματος στο βωμό ενός ακραίου απάνθρωπου οικονομικού-εργασιακού συστήματος; Πριν λίγο καιρό ακόμα και το γέλιο αντιμετωπιζόταν στη χώρα του «Δύοντος και όχι του ανατέλλοντος πια ηλίου» ως κάτι το βλακώδες. Την τελευταία δεκαετία ωστόσο, κατόπιν μελετών, το χαμόγελο αναδείχτηκε σε απαραίτητο συστατικό του κώδικα καλής συμπεριφοράς των υπαλλήλων. Οι χρηματιστηριακοί δείκτες βλέπεις και όχι η ανθρώπινη ανάγκη για γέλιο το ανέδειξαν ως εργαλείο εμπορίου… Γιαπωνέζικη κατάντια!!! Κάποιοι εργοδότες μάλιστα παρακολουθούν το προσωπικό τους μέσω κάμερας και κρίνουν τις επιδόσεις τους στον τομέα αυτό βάσει ειδικού «χαμογελόμετρου» Και προσπαθούν να μας πείσουν πόσο όλα τέλεια ήταν στην Ιαπωνία πριν χτυπήσει ο σεισμός και το τσουνάμι και πως είχαν προνοήσει οι εφευρετικοί Ιάπωνες να υψώσουν και φράγματα εφτά μέτρα, λες και είχαν υπογράψει με τον… Ποσειδώνα συμφωνία ότι το κύμα του από το τσουνάμι θα ήταν οπωσδήποτε χαμηλότερο από αυτά! Όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα δείχνουν ότι ακόμα και στις σούπερ ανεπτυγμένες χώρες ο καπιταλισμός τριτοκοσμικός είναι ! Και είναι απλό αυτό γιατί και στη μακρινή Αφρική και αλλαχού αλλά και στην ανεπτυγμένη βιομηχανικά χώρα του Ανατέλλοντος, οι ίδιες πολυεθνικές του θανάτου κάνουν κουμάντο… Αποφασίζουν για τη «ζωή» και το θάνατο μοιράζοντας παντού και πάντα τις απαραίτητες μίζες για να παίρνονται οι συμφέρουσες για τις εταιρίες τους αποφάσεις και για να κρύβονται επιμελώς, κάτω από το χαλί της «τελειότητας» του συστήματος,τα συχνά «μικρό» ατυχήματα των πυρηνικών εργοστασίων με μισόλογα και με καθυστερημένες ανακοινώσεις, μέχρι να έρθει το μεγάλο «ανθρώπινο λάθος» και να τινάξει την «τελειότητα» του συστήματος στο αέρα με τη μορφή του ραδιενεργού νέφους… Τελικά ο επίλογος είναι ότι αυτή την άνοιξη στη Φουκουσίμα πρώτες απ’ όλα οι κερασιές δεν θα αντέξουν το ραδιενεργό καίσιο, είναι σίγουρο αυτό… Νίκος Μητσιάλης
Δημοσιεύτηκε στους «Πολίτες» Τεύχος 24 Μάρτης 2011
Σχόλια