Η βαρύγδουπη εξαγγελία ενός ακόμη ρυθμιστικού σχεδίου για την Αθήνα έρχεται να συμπληρώσει το πάνθεο των διακηρύξεων, ιδεών, μελετών και σχεδιασμών, που καταλήγουν συνήθως στο καλάθι των αχρήστων, έχοντας στοιχίσει στο δύσμοιρο Ελληνικό λαό μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ή μερικά εκατομμύρια ευρώ… Επί 10ετίες τώρα μετά το τέλος του εμφύλιου (60 χρόνια και βάλε) η οικιστική και η ευρύτερη κοινωνική ρύθμιση του πρωτεύοντος λεκανοπεδίου υπακούει στην εθναρχική ρήση: χτίστε, χτίστε, χτίστε… Θα προσθέταμε και το «αυθαιρέτως» που μέσα από μία σειρά νόμων και αποφάσεων κατευθύνει, οργανώνει και αναπτύσσει το πελατειακό κράτος. Αυτό, που εγγυάται την καλύτερη δυνατή συντήρηση του Status quo, διαμορφώνοντας «πολίτες» εξαρτημένους και υποταγμένους. Προϊόν-τερατούργημα αυτής της «ρυθμιστικής» κατεύθυνσης είναι η πρωτεύουσα των 5 εκατομμυρίων, μοναδική παγκόσμια περίπτωση συγκέντρωσης του μισού σχεδόν εθνικού πληθυσμού στα ευρύτερα όριά της.
Η πιο σημαντική «ρυθμιστική» παρέμβαση των τελευταίων χρόνων είναι εκείνη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, που κόστισε στην χώρα ένα απίθανα μεγάλο τμήμα του χρέους, μία σειρά άχρηστων, εγκαταλειμμένων και ερειπωμένων πλέον οικοδομημάτων και την μνήμη μίας έντεχνα καλλιεργημένης υστερίας «εθνικής υπερηφάνειας». Αυτής που απέβαλλε στο πυρ το εξώτερο όσους με σαφήνεια τόνιζαν τις ολέθριες οικονομικο-κοινωνικές, δημογραφικές και περιβαλλοντικές συνέπειες αυτού του μαμούθ εγχειρήματος. Πράγματι, το βιώσαμε για τα καλά, πως οι εναντιούμενοι στην ιδέα ανάληψης της Ολυμπιάδας αντιμετωπίζονταν περίπου ως τρομοκράτες... Σήμερα, βέβαια, με στρατιές ανέργων-εγκαταστημένων στο «κλεινό άστυ» και λόγω Ολυμπιάδας, μπροστά στα σκουριασμένα Ολυμπιακά Ακίνητα, οι επώνυμοι και ανώνυμοι υπεύθυνοι σφυρίζουν αδιάφορα στο όνομα της εθνικής μας αμνησίας…
Το τελευταίο, λοιπόν, ρυθμιστικό, της πρωτεύουσας εμπνέεται –όπως μας είπαν μεγαλόφωνα για να το…πιστέψουμε- διέπεται από μία βασική τριάδα αρχών: καταπολέμηση της αυθαίρετης δόμησης, περιβαλλοντική αναβάθμιση και προώθηση των μέσων σταθερής τροχιάς… Θα αποφύγουμε να σχολιάσουμε τα αυτονόητα, αφού είναι γνωστές στον καθένα μας οι θεωρητικές οικονομικές και πολιτικές απαιτήσεις ενός τέτοιου εγχειρήματος και η αντίστοιχη εμπράγματη πενία…
Αξίζει όμως σχολιασμού η αναισχυντία εκείνων, που τολμούν να εξαγγέλλουν μέτρα και πολιτικές, που καλούνται (αν εφαρμόζονταν) να διορθώσουν εγκληματικά αποτελέσματα δικής τους πολυετούς δράσης, με απίθανα υψηλό κόστος, που στις σημερινές τουλάχιστον συνθήκες μπορούν να προκαλέσουν αληθινά χαχανητά.
Αξίζει ακόμη η υπόμνηση, πως απολύτως συνεπής προς το Αθηναϊκό πρότυπο είναι και η ανάπτυξη ΟΛΩΝ των Ελληνικών περιφερειακών μεγαλουπόλεων (Πάτρα, Λάρισα, Ηράκλειο, Βόλος, Γιάννενα κ.λ.π.), που αντί να συνιστούν –και λόγω διαστάσεων- πρότυπες πόλεις, πνίγονται στις δαγκάνες της αυθαιρεσίας, της κυκλοφοριακής συμφόρησης, της αρχιτεκτονικής κακαισθησίας και του υποβιβασμού. Πριν λίγα χρόνια, μία έντεχνη φημολογία για διάδοση του τράμ στην περιφέρεια είχε δημιουργήσει κάποια υποτυπώδη αισιοδοξία προληπτικής πολιτικής, ώστε να μην χρειαστούν τα επώδυνα και περιορισμένης αποτελεσματικότητας «θεραπευτικά» μέτρα της πρωτεύουσας αλλά και της συμπρωτεύουσας Θεσσαλονίκης… Αφελής προσδοκία αφού το σύστημα δεν άλλαξε καθόλου ρότα, υποστηρίζοντας την επιχειρηματικότητα της … αρπαχτής και τα εξ αυτής συνεπαγόμενα…
Καλή ρύθμιση, λοιπόν και καλή μας νύχτα…
Η πιο σημαντική «ρυθμιστική» παρέμβαση των τελευταίων χρόνων είναι εκείνη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, που κόστισε στην χώρα ένα απίθανα μεγάλο τμήμα του χρέους, μία σειρά άχρηστων, εγκαταλειμμένων και ερειπωμένων πλέον οικοδομημάτων και την μνήμη μίας έντεχνα καλλιεργημένης υστερίας «εθνικής υπερηφάνειας». Αυτής που απέβαλλε στο πυρ το εξώτερο όσους με σαφήνεια τόνιζαν τις ολέθριες οικονομικο-κοινωνικές, δημογραφικές και περιβαλλοντικές συνέπειες αυτού του μαμούθ εγχειρήματος. Πράγματι, το βιώσαμε για τα καλά, πως οι εναντιούμενοι στην ιδέα ανάληψης της Ολυμπιάδας αντιμετωπίζονταν περίπου ως τρομοκράτες... Σήμερα, βέβαια, με στρατιές ανέργων-εγκαταστημένων στο «κλεινό άστυ» και λόγω Ολυμπιάδας, μπροστά στα σκουριασμένα Ολυμπιακά Ακίνητα, οι επώνυμοι και ανώνυμοι υπεύθυνοι σφυρίζουν αδιάφορα στο όνομα της εθνικής μας αμνησίας…
Το τελευταίο, λοιπόν, ρυθμιστικό, της πρωτεύουσας εμπνέεται –όπως μας είπαν μεγαλόφωνα για να το…πιστέψουμε- διέπεται από μία βασική τριάδα αρχών: καταπολέμηση της αυθαίρετης δόμησης, περιβαλλοντική αναβάθμιση και προώθηση των μέσων σταθερής τροχιάς… Θα αποφύγουμε να σχολιάσουμε τα αυτονόητα, αφού είναι γνωστές στον καθένα μας οι θεωρητικές οικονομικές και πολιτικές απαιτήσεις ενός τέτοιου εγχειρήματος και η αντίστοιχη εμπράγματη πενία…
Αξίζει όμως σχολιασμού η αναισχυντία εκείνων, που τολμούν να εξαγγέλλουν μέτρα και πολιτικές, που καλούνται (αν εφαρμόζονταν) να διορθώσουν εγκληματικά αποτελέσματα δικής τους πολυετούς δράσης, με απίθανα υψηλό κόστος, που στις σημερινές τουλάχιστον συνθήκες μπορούν να προκαλέσουν αληθινά χαχανητά.
Αξίζει ακόμη η υπόμνηση, πως απολύτως συνεπής προς το Αθηναϊκό πρότυπο είναι και η ανάπτυξη ΟΛΩΝ των Ελληνικών περιφερειακών μεγαλουπόλεων (Πάτρα, Λάρισα, Ηράκλειο, Βόλος, Γιάννενα κ.λ.π.), που αντί να συνιστούν –και λόγω διαστάσεων- πρότυπες πόλεις, πνίγονται στις δαγκάνες της αυθαιρεσίας, της κυκλοφοριακής συμφόρησης, της αρχιτεκτονικής κακαισθησίας και του υποβιβασμού. Πριν λίγα χρόνια, μία έντεχνη φημολογία για διάδοση του τράμ στην περιφέρεια είχε δημιουργήσει κάποια υποτυπώδη αισιοδοξία προληπτικής πολιτικής, ώστε να μην χρειαστούν τα επώδυνα και περιορισμένης αποτελεσματικότητας «θεραπευτικά» μέτρα της πρωτεύουσας αλλά και της συμπρωτεύουσας Θεσσαλονίκης… Αφελής προσδοκία αφού το σύστημα δεν άλλαξε καθόλου ρότα, υποστηρίζοντας την επιχειρηματικότητα της … αρπαχτής και τα εξ αυτής συνεπαγόμενα…
Καλή ρύθμιση, λοιπόν και καλή μας νύχτα…
Σχόλια