Ο ταξικός αγώνας των ταξί, οι πλατείες και η κοινωνική αλληλεγγύη.

Αυτός είναι ο τίτλος άρθρου του φίλτατου για την ΦΑΙΑΚΙΑ Θάναση Παπαγεωργίου, που το βρήκαμε εξαιρετικά ενδιαφφέρον, γιατί:
-αποτελεί μία σημαντική -από τις ελάχιστες- θεωρητική συμβολή για την "πλατεία", που η ΦΑΙΑΚΙΑ χαιρέτισε με ανείπωτη χαρά την ιδρυτική της παρουσία.

-είναι γραμμένο με λόγο γνήσια αντισυμβατικό, ασχολούμενο με ζητήματα "λεπτά", για τους καθιερωμένους κομματικούς φορείς, που συνηθίζουν να παρακάμπτουν τα προβλήματα του συντεχνιασμού, της κρίσης κοινωνικότητας και του ατομικισμού με έντεχνους λαϊκισμούς και λογοπαίγνια...

Είναι μεγάλο το κείμενο αλλά ακόμα και να θέλαμε να το περικόψουμε (καθόλου ΔΕΝ θέλουμε) δεν θα το καταφέρναμε χωρίς να το αλλοιώσουμε νοηματικά... Σας το παραθέτουμε όμως δημοσιεύτηκε στο Newstrap(http://www.newstrap.gr/), απ΄όπου το αντιγράφουμε:

Τις προάλλες πήγα με κάποιους φίλους να παρακολουθήσουμε μια λαϊκή συνέλευση στο Γαλάτσι. Ήταν μια απ΄ αυτές που γίνονται στο πνεύμα της "πλατείας "και της "άμεσης δημοκρατίας".
Στην αρχή προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ "η χρεοκρατία". Εξαιρετικό, προφητικό μιας και είχε γίνει ήδη από το τέλος του 2010. Μετά ακολούθησε συζήτηση και ερωτήσεις από τους παρευρισκόμενους προς τους δύο συντελεστές αυτής της προσπάθειας και εκπροσώπους της επιτροπής για το λογιστικό έλεγχο του χρέους.
Πολύ ζωντανή συζήτηση !!
Ο καθένας ρώταγε ότι ήθελε και έλεγε ελεύθερα τη γνώμη του. Ακούγονταν κάθε λογής απόψεις, ανησυχίες, αμφισβητήσεις, από το πιο απλά μέχρι τα πιο σύνθετα. Ένοιωθες ότι όλα αυτά γίνονταν απλοϊκά, αυθόρμητα και ότι δεν υπήρχε τίποτε οργανωμένο, όπως συνηθιζόταν παλιά. Η μόνη οργάνωση που υπήρχε ήταν αυτή που χρειάζονταν για να κυλήσει ομαλά η κουβέντα.
Σίγουρα κάτι τέτοιο δεν θα ευχαριστούσε τους οργανωμένους και όλους αυτούς που έχουν συνηθίσει να συμμετέχουν σε συγκεντρώσεις με σκοπό να διαμορφώσουν πλειοψηφίες για να περάσουν τη μια ή την άλλη άποψη. Αυτούς που μόνο για κάτι τέτοιο βρίσκονται πάντα εκεί, αποδοκιμάζοντας σαν απλοϊκές η ανεύθυνες τις αντίθετες απόψεις και που "τέλος πάντων καλά όλα αυτά αλλά πρέπει να καταλήξουμε σε κάποια πρακτική πρόταση" - δηλαδή τη δική μου - αυτή που κατά κανόνα είναι έτοιμη και "ολοκληρωμένη", αφού έχει ήδη από πριν αποτελέσει αντικείμενο επεξεργασίας σε κάποια κομματικά, κλαδικά ή συνδικαλιστικά γραφεία, μακρυά από τον κόσμο και την πραγματικότητα.
Με μια διαφορά όμως είναι πάντα για το καλό μας, από τη στιγμή που έχει σχεδιαστεί από αυτούς που μας εκπροσωπούν ή αυτούς που όπως συνηθίζεται να λέγεται είναι μπροστάρηδες. (χωρίς να κοιτάνε που και που πίσω).
Κάποια στιγμή πήρε το λόγο μια συμπαθητική κυρία γύρω στα 40 (και λάθος να κάνω σίγουρα για καλό της θα είναι).
Αφού μίλησε γενικά για την κατάσταση, άρχισε να λέει πόσο είναι αγανακτισμένη με τους κυβερνώντες, με τους πολιτικούς, με τους ......... ρώτησε ξαφνικά : "ξέρετε και με ποιους άλλους είμαι επίσης αγανακτισμένη και θυμωμένη ; "
και χωρίς να περιμένει απάντηση συμπλήρωσε : "με τους ταξιτζήδες. Γιατί όλες αυτές τις ημέρες δεν μπορώ να κινηθώ ελεύθερα να πάω στη δουλειά μου, με τις φασαρίες τα μπλοκαρίσματα κ.λ.π. Αλλά περισσότερο είμαι θυμωμένη γιατί σήμερα κανένας από αυτούς δεν είναι εδώ !!!!!
Να και κάτι που δεν περίμενα ποτέ να ακούσω. Να και κάτι που δεν είχα καν σκεφτεί, επηρεασμένος από το αίσθημα τις κοινωνικής αλληλεγγύης.
Η κυρία αυτή όμως τόλμησε, όχι μόνο να το σκεφτεί αλλά και να το πει. Γιατί προφανώς δεν θα είναι κάπου οργανωμένη. Γιατί όλοι οι άλλοι ,προκειμένου να μην έχουν πολιτικό κόστος ή προκειμένου να εξυπηρετήσουν συντεχνιακά συμφέροντα αποφεύγουν συστηματικά τέτοιες δηλώσεις και σχολιασμούς, καλυπτόμενοι πίσω από το πρόσχημα της αλληλεγγύης ή της ενότητας των αγώνων και των κινημάτων.
Έτσι, χαϊδεύουμε τα αυτιά ο ένας του άλλου παλεύοντας τάχα εναντίον του συστήματος, με τη διαφορά όμως ότι όχι μόνο δεν το απειλούμε, αλλά το διαιωνίζουμε κιόλας ενισχύοντας την πολιτική που εκείνο εφαρμόζει με την τακτική του "διαίρει και βασίλευε" και με τη δυνατότητα του να δημιουργεί ή να διαλύει συντεχνίες και κοινωνικές κατηγορίες, μοιράζοντας σε άλλους μεν προνόμια και διευκολύνσεις σε άλλους δε περιορισμούς και εμπόδια.
Για ποια ενότητα των εργαζομένων ή για ποια έλλειψη ταξικής συνείδησης και εξυπηρέτηση επαγγελματικών συμφερόντων τολμούν ορισμένοι να μιλούν, όταν στις ευκαιρίες που δόθηκαν, μέσα από πολλαπλές κοινωνικές συγκρούσεις, απέφυγαν να επιβαρυνθούν με το "πολιτικό κόστος" , με τη δικαιολογία ότι δεν ήταν ώριμες οι κοινωνικές συνθήκες. Γιατί πάντα φταίνε οι άλλοι για την ανωριμότητα τους και ποτέ εμείς.
Ποιος δεν θυμάται τους αγρότες που μέρες ολόκληρες έκλειναν τους δρόμους, πέταγαν τα προϊόντα τους στο δρόμο διαμαρτυρόμενοι για την κυβερνητική πολιτική, την καθυστέρηση των επιδοτήσεων, χωρίς να μιλάει ποτέ κανείς για το που πηγαίνουν οι επιδοτήσεις, για τη στάση της Ελλάδας απέναντι στη αγροτική πολιτική της ΕΕ, το ρόλο των μεσαζόντων, τα κυκλώματα των οποίων έχουν αναβαθμισθεί πλέον σε ολόκληρες επιχειρήσεις με εκατοντάδες εργαζόμενους και αυτοαπασχολούμενους. Ποιος τα δημιούργησε άραγε αυτά, ποιοι είχαν συμφέρον γι' αυτό και από τη άλλη μεριά πού βρίσκονταν τότε οι συντονιστές των κινημάτων ;
Για ποια ενότητα του κινήματος και για ποιο συντονισμό δράσης μιλάνε οι de facto, a priori και de jure πρωτοπόροι, συντονιστές των αγώνων, όταν επί σειρά ετών άφηναν να εκτυλίσσονται, μπροστά στα μάτια μας, καταστάσεις που ο καθ' ένας επέλεγε το χρόνο και τη μορφή πάλης για τη διαμαρτυρία του - σωστή ή άδικη - με συνέπεια να θίγει λιγότερο το σύστημα απ' ότι τους άλλους εργαζόμενους και επαγγελματίες , την στιγμή που καλλίτερα θα έκανε να αναζητήσει κοινωνικούς συμμάχους και αλληλεγγύη ;
Και εάν το είχε επιχειρήσει αλλά δεν το είχε καταφέρει ο κάθε διαμαρτυρόμενος, γιατί δεν σκέφτηκε μήπως θα όφειλε να επανεξετάσει την αιτία, το χρόνο και τη μορφή της διαμαρτυρίας του ;
Ποιος δεν θυμάται την απαξιωτική στάση μερίδας εργαζομένων απέναντι σε άλλους , καθώς και την αλαζονική απαίτησή τους για συμπαράσταση, όταν αργότερα έκαναν το δικό τους αγώνα ;
Και εάν αυτά όλα αποτέλεσαν και εξακολουθούν να αποτελούν προσφιλή και δοκιμασμένη τακτική του συστήματος για να αποπροσανατολίσει και να αποδυναμώσει τους λαϊκούς αγώνες και διαμαρτυρίες, πως απάντησαν σ' αυτή τη μεθόδευση όλοι αυτοί που είχαν επωμισθεί το καθήκον της προστασίας του κινήματος ;
Μήπως δεν φταίει μόνο η συστηματική προσπάθεια του "συστήματος " να απαξιώσει εκτός από το πολιτικό σύστημα, το συνδικαλισμό, κάθε λογής και μορφής συλλογική οργάνωση μεταλλάσσοντας τις σε αναποτελεσματικές, ρουσφετολογικούς σφετεριστές της εξουσίας, εφαλτήρια για την απόκτηση θέσεων εξουσίας αντί για θέσεων εργασίας, βρέθηκαν και ενδογενείς δυνάμεις που συνέβαλλαν με το τρόπο τους στην αδράνεια, την απομαζικοποίηση και την απουσία δημοκρατικών διαδικασιών, σε αυτά που αποτελούσαν άλλοτε θεσμούς και κατακτήσεις των εργαζομένων ;
Σήμερα από μία αιφνιδιαστική αυθαίρετη απόφαση του οικοδεσπότη της "παρέας της Πάρου", οι ταξιτζήδες κατέβηκαν στους δρόμους, αυτή τη φορά όχι όμως με τα ταξί τους.
Το υπουργείο αρνείται το διάλογο και η Αθήνα γίνεται για άλλους μπάχαλο και για άλλους ανθρώπινη πόλη χωρίς τα ταξί.
Δεν εξετάζω εάν η - κατά άλλους " - κίτρινη φυλή" έχει δίκιο ή άδικο. Δύσκολα όμως θα μπορούσα να πιστέψω ότι υπάρχει έστω και ένας έλληνας πολίτης που να μη θίγεται από αυτά τα μέτρα.
Ούτε πάλι επιχειρώ να κάνω κάποια κοινωνιολογική προσέγγιση για την επαγγελματική κατηγορία των οδηγών ταξί ή να αναζητήσω τον ταξικό χαρακτήρα του αγώνα τους. Κάτι τέτοιο δεν είναι στις προθέσεις αυτού του σχολίου.
Ούτε πάλι θέλω να εκμεταλλευτώ τη διαπίστωση αυτής της κυρίας στο Γαλάτσι, πολύ δε περισσότερο να δώσω τις δικές μου ερμηνείες, κατά το πρότυπο των κριτικών τέχνης που αποδίδουν στους καλλιτέχνες δικές τους προθέσεις και απωθημένα, που οι δημιουργοί δεν είχαν καν στο νου τους.
Θα ήθελα απλά να πω πως είναι καιρός να αναζητήσουμε τη διέξοδο από τη κρίση μέσα από την αμφισβήτηση, μέσα από το διάλογο, μέσα από νέες μορφές οργάνωσης και πάλης , μέσα από την άμεση δημοκρατία, χωρίς απολιθωμένα στερεότυπα και αποτυχημένα σχήματα του παρελθόντος.
Δεν ξέρω εάν θα το καταφέρουν αυτό οι πλατείες, ίσως να αποδειχθεί ότι να μην είναι αυτός ο ρόλος τους. Όμως αυτό που αξίζει είναι, το να αναζητηθεί, γιατί αυτό σε κάτι αλλιώτικο μπορεί να οδηγήσει.
Μήπως όταν στο παρελθόν είχαν ξεκινήσει άλλες διαμαρτυρίες, γνώριζαν από πριν που και πότε θα οδηγήσουν ; Η μικρή ιστορία του καθ' ενός από μας είναι αρκετή για να μας πείσει, πως κανείς δεν έχει την αποκλειστικότητα στην αλήθεια.
Αυτά που πρέπει σίγουρα να αναδειχθούν σαν κατάκτηση μέσα από αυτή τη κρίση, είναι η συλλογικότητα και η κοινωνική αλληλεγγύη. Αυτά που οι μεγαλύτερες γενιές κατάφεραν να ξεχάσουν και οι νεότερες δεν γνώρισαν, ζώντας στον κόσμο που τους κληροδοτήσαμε.
Θάπρεπε λοιπόν να ξαναζωντανέψουμε τις αρχές αυτές και να τις καταδείξουμε έμπρακτα στους νεότερους γιατί τους το χρωστάμε.
Η κρίση δεν αντιμετωπίζεται διαφορετικά. Δεν έχουμε πλέον την πολυτέλεια, ο καθ' ένας από μας να δίνει το δικό του αγώνα, όσο σωστός κι αν είναι, όσο κι αν κρίνεται ταξικός ή μη και οι υπόλοιποι να παραμένουν τηλε-θεατές .
Μέχρι να καταλήξουμε εάν ο αγώνας των ταξί είναι ταξικός και μέχρι οι ταξιτζήδες να καταλάβουν ότι το δίκαιο τους θα το βρουν μόνο μέσα από τον κοινό αγώνα με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, με οποιοδήποτε κόστος, μπορεί να έχουμε χάσει το τραίνο.
Εάν αυτό δεν μας το έμαθαν οι εργατοπατέρες , οι πολιτικές και κομματικές ηγεσίες, ίσως ήρθε η ώρα να το μάθουμε από μόνοι μας στις πλατείες.
Όλοι οι αγώνες πρέπει να συγκλίνουν σ' ένα κοινό τόπο δικαίωσης και διεκδίκησης, γιατί εκεί στη πράξη θα πρέπει να δοκιμάζονται και όχι απλά αυθαίρετα και υποκριτικά να δικαιώνονται.