Προς το τέλος…

Φαίνεται, πως η παρούσα φάση του Ελληνικού δράματος (=ξεπουλήματος) φτάνει προς το «τέλος» της…
Πρόσφατα ο Βλαντιμίρ Πούτιν είπε το αυτονόητο αναφερόμενος στο Ελληνικό ζήτημα. Το πρόβλημα της Ελλάδας, είπε, είναι κυρίως πολιτικό και ελάχιστα οικονομικό… Τα οικονομικά μεγέθη της Ελλάδας όπως και το χρέος της είναι μεγέθη απολύτως ελέγξιμα για τις μεγάλες Ευρωπαϊκές Δυνάμεις… Τι συμβαίνει λοιπόν, και εδώ και πολύ καιρό η Ελλαδίτσα βρίσκεται στο προσκήνιο της παγκόσμιας οικονομίας και οι υψηλοί προστάτες της κινούνται με ρυθμούς χελώνας; Καταρχήν η «διασωστική» τους διάθεση είναι εξαιρετικά αμφισβητήσιμη… Τόσο το μνημόνιο όσο και το μεσοπρόθεσμο ήταν οικονομικο-πολιτικοί σχεδιασμοί, που με την για χίλιους λόγους εγγυημένη αποτυχία υλοποίησης των δήθεν εξυγιαντικών τους στόχων εξασφαλίζουν την ταχύτατη προσέγγιση στην στάση πληρωμών, δηλαδή την με ελεγχόμενο ή ανεξέλεγκτο τρόπο χρεωκοπία. Ασφαλώς το μνημόνιο α’, β’ και όποιο επόμενο χρειαστεί είναι εξαιρετικά αποτελεσματικά στην δραματική και απίστευτα μεγάλη έκπτωση των εισοδημάτων των εργαζόμενων… Ετσι, ενώ μόλις πριν 5-6 χρόνια, μας υπόσχονταν την «βέβαιη» σύγκλιση των μισθών και των συντάξεών μας προς τις υψηλότερες Ευρωπαϊκές, με περισσό θράσος βαλκανοποιούν τις αποδοχές μας σε Δημόσιο και Ιδιωτικό Τομέα… Αργήσαμε να συνειδητοποιήσουμε την επιδρομή του Ευρωπαϊκού τυφώνα. Κινούμαστε ακόμη με την αδράνεια των λαϊκίστικων παροχών και της κοινωνικής πολιτικής, που στηρίχτηκε όχι σε κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, έστω σοσιαλδημοκρατικού τύπου (π.χ. αντικειμενικό σύστημα φορολόγησης) αλλά σε αθρόο και σπάταλο δανεισμό, που γεννούσε «νέα τζάκια» πλάϊ στα άθιχτα παλιά. … Ταυτόχρονα, η «δημοκρατικοποίηση» της μίζας δεν ήταν μόνο πηγή κατασπατάλησης του Δημόσιου χρήματος, αυτού, που το Αστικό κράτος εισέπραττε σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα από τα λαϊκά στρώματα… Ηταν, κυρίως, μηχανισμός μαζικής αντι-κοινωνικής αγωγής… Ο λόγος και το ήθος «της πάρτης μου» συνιστούν την καλύτερη δυνατή εξασφάλιση, πώς την κρίσιμη ώρα, οι αντιδράσεις θα είναι απρόθυμες, μουδιασμένες, ασυντόνιστες, συντεχνιακές, σπασμωδικές, ατελέσφορες χωρίς προοπτική ανεξάρτητα από οποιοδήποτε πασπάλισμα υπερεπαναστατικότητας…
Ετσι, ολοκληρώνοντας την διαδρομή μίας 30ετίας, « ο αγώνας τώρα δικαιώνεται»… Εξάλλου, η συμφωνία Cooper, που από το 1938 όριζε, ότι καμία αξιοποίηση ορυκτού πλούτου και υδάτων της χώρας δεν είναι δυνατή χωρίς την σύμφωνη γνώμη των ΗΠΑ, έληξε μόλις το 2010… Ολες οι τελευταίες σημαντικές γεωπολιτικές εξελίξεις στην Μεσόγειο αλλά και στον κόσμο έχουν επίκεντρο την νέα ενεργειακή πραγματικότητα και πολιτική, που διαμορφώνουν οι μεγάλοι, που προφανώς στοχεύουν σε δύο άξονες:
-Την ανάδειξη στο εμπορικό προσκήνιο των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου, που όντας γνωστά εδώ και αρκετές 10ετίες, κρατιόνταν μέχρι τώρα στην εφεδρεία με βάση τον δικό τους ενεργειακό σχεδιασμό.
-Την προώθηση με απολύτως ελεγχόμενους ρυθμούς των εναλλακτικών μορφών ενέργειας ώστε να κρατηθεί η «ισορροπία» των ενεργειακών αγορών προς όφελος των μονοπωλιακών συγκροτημάτων που ελέγχουν ή θα ελέγχουν το συνολικό ενεργειακό δυναμικό του πλανήτη, ανεξάρτητα και σίγουρα αδιάφορα προς τις επείγουσες περιβαλλοντικές του ανάγκες…
Απ’ ό,τι φαίνεται, δεν αποτελεί σενάριο ευφάνταστων εγκεφάλων ο ενεργειακός πλούτος της χώρας, και η ύπαρξη ορυκτών σημαντικών για μία σύγχρονη βιομηχανική ανάπτυξη… Η μακρόχρονη υποθήκευσή τους μπροστά στην απειλή του οικονομικού και κοινωνικού αφανισμού και του καθημερινά, ύπουλα και μεθοδικά ασκούμενου εκφοβισμού και κατατρομοκράτησης θα μοιάζει …ανακουφιστική επιλογή… Στα αυτιά μου ηχεί η συμπυκνωμένη σοφή ρήση φίλου: η Ευρώπη αγοράζει Εθνική ανεξαρτησία… Και την αγοράζει με σατανικό τρόπο ώστε να μετατρέψει τον θάνατο σε λύτρωση…
Εχουμε τον λόγο…