...Είναι αυτή που παραχώρησε ο Γώργος Ρούσσης στο blog: "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΤΙΠΟΤΑ" (http://eleftheriahtipota.blogspot.com/). Μπορείτε να την παρακολουθήσετε αυτούσια (video) ή/και να την διαβάσετε απομαγνητοφωνημένη... Την βρήκαμε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και σας την προτείνουμε ανεπιφύλακτα... Πολύ ζωντανές απόψεις σε καυτά ιδεολογικοπολιτικά θέματα της εποχής. Και υπαρξιακά θα προσέθετα... Εμείς εδώ θα παραθέσουμε μόνον ένα μικρότατο απόσπασμα, έχοντας επίγνωση, ότι το απόσπασμα πολλές φορές κινδυνεύει να κακοποιήσει το νόημα του συνολικού λόγου... Υποκειμενική επιλογή, αλλά είπαμε: διαβάστε την ολόκληρη...Ερώτηση (Ελευθεριακός): Μάλιστα. Θα σας κάνω τώρα μια… μάλλον είναι περίεργη ερώτηση! Είναι λίγο ταξιδιωτική: Ότι αν παρομοιάσουμε την αταξική κοινωνία με ταξιδιωτικό προορισμό, ας πούμε τη Θεσσαλονίκη, είναι προτιμότερο να πάμε με αυτοκίνητο ή να πάρουμε αεροπλάνο; Τι κινδύνους έχει το ένα, τι κινδύνους μπορεί να έχει το άλλο;
Ρούσης: Θα σου απαντήσω με το σκεπτικό του Γκράμσι, του οποίου είναι ευκαιρία να πω ότι κυκλοφόρησε τώρα ένα βιβλιαράκι «Οι θέσεις της Λυών», είναι ένα βιβλίο που βγήκε από το Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο…
Και μιλάει για το πώς θα πρέπει να είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα, και είναι αρκετά επίκαιρο κατά τη γνώμη μου. Λοιπόν, τί έλεγε ο Γκράμσι; Διαχωρίζοντας την Ανατολή από τη Δύση και τη Ρωσία από τις Δυτικές χώρες, ότι εδώ θα πρέπει να εφαρμοστεί ο πόλεμος θέσεων, δηλαδή, πρόσεχε: όχι κανένας ρεφορμισμός…
ο οποίος [ο πόλεμος θέσεων] θα οδηγήσει στην επανάσταση, αν θέλεις να πούμε ότι το γρήγορο είναι το αεροπλάνο. Αλλά να πηγαίνουμε σταθμό-σταθμό. Να κατακτήσουμε δηλαδή τη Λαμία, να κατακτήσουμε τη Λάρισα, να κατακτήσουμε παραπάνω, για να φτάσουμε ως τη Θεσσαλονίκη… μέσα από μάχες. Γιατί αυτό; Διότι όσο αναπτύσσεται ο Καπιταλισμός, πέρα όλων των άλλων αρνητικών που έχει, [όπως] πολέμους, οικολογική καταστροφή, εκμετάλλευση, κάνει και κάτι άλλο: Αλλοτριώνει, αποξενώνει τους ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένης της εργατικής τάξης. Με αυτό το δεδομένο λοιπόν και η εργατική τάξη αντί να ζητάει την ανατροπή του συστήματος, αν και εν δυνάμει επαναστατική, ενσωματώνεται σε αυτό και ζητάει την καλυτέρευση των συνθηκών ζωής της στα πλαίσιά του. Για να μπορέσει να ανατραπεί αυτό, για να μπορέσει να ανατραπεί η ιδεολογική ηγεμόνευση της αστικής τάξης, της κυρίαρχης ιδεολογίας με άλλα λόγια και να μπορέσει η εργατική-επαναστατική ιδεολογία να αγκαλιάσει ευρύτερες μάζες, χρειάζεται να δίνεται μία μάχη από καλύτερες θέσεις. Εδώ- για να επανέλθω σε μια προηγούμενη ερώτησή σου- εντάσσεται και η αναγκαιότητα ενός μετώπου…
ριζοσπαστικού, αντικαπιταλιστικού της Αριστεράς- στο βαθμό που η εργατική τάξη, ενώ είναι ώριμες οι αντικειμενικές συνθήκες, δεν είναι η ίδια ώριμη- για να βοηθήσει [το Μέτωπο] να κατακτηθεί αυτή η ηγεμονία. Άρα θα έλεγα από μια άποψη καλύτερα με τρένο.
Ρούσης: Θα σου απαντήσω με το σκεπτικό του Γκράμσι, του οποίου είναι ευκαιρία να πω ότι κυκλοφόρησε τώρα ένα βιβλιαράκι «Οι θέσεις της Λυών», είναι ένα βιβλίο που βγήκε από το Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο…
Και μιλάει για το πώς θα πρέπει να είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα, και είναι αρκετά επίκαιρο κατά τη γνώμη μου. Λοιπόν, τί έλεγε ο Γκράμσι; Διαχωρίζοντας την Ανατολή από τη Δύση και τη Ρωσία από τις Δυτικές χώρες, ότι εδώ θα πρέπει να εφαρμοστεί ο πόλεμος θέσεων, δηλαδή, πρόσεχε: όχι κανένας ρεφορμισμός…
ο οποίος [ο πόλεμος θέσεων] θα οδηγήσει στην επανάσταση, αν θέλεις να πούμε ότι το γρήγορο είναι το αεροπλάνο. Αλλά να πηγαίνουμε σταθμό-σταθμό. Να κατακτήσουμε δηλαδή τη Λαμία, να κατακτήσουμε τη Λάρισα, να κατακτήσουμε παραπάνω, για να φτάσουμε ως τη Θεσσαλονίκη… μέσα από μάχες. Γιατί αυτό; Διότι όσο αναπτύσσεται ο Καπιταλισμός, πέρα όλων των άλλων αρνητικών που έχει, [όπως] πολέμους, οικολογική καταστροφή, εκμετάλλευση, κάνει και κάτι άλλο: Αλλοτριώνει, αποξενώνει τους ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένης της εργατικής τάξης. Με αυτό το δεδομένο λοιπόν και η εργατική τάξη αντί να ζητάει την ανατροπή του συστήματος, αν και εν δυνάμει επαναστατική, ενσωματώνεται σε αυτό και ζητάει την καλυτέρευση των συνθηκών ζωής της στα πλαίσιά του. Για να μπορέσει να ανατραπεί αυτό, για να μπορέσει να ανατραπεί η ιδεολογική ηγεμόνευση της αστικής τάξης, της κυρίαρχης ιδεολογίας με άλλα λόγια και να μπορέσει η εργατική-επαναστατική ιδεολογία να αγκαλιάσει ευρύτερες μάζες, χρειάζεται να δίνεται μία μάχη από καλύτερες θέσεις. Εδώ- για να επανέλθω σε μια προηγούμενη ερώτησή σου- εντάσσεται και η αναγκαιότητα ενός μετώπου…
ριζοσπαστικού, αντικαπιταλιστικού της Αριστεράς- στο βαθμό που η εργατική τάξη, ενώ είναι ώριμες οι αντικειμενικές συνθήκες, δεν είναι η ίδια ώριμη- για να βοηθήσει [το Μέτωπο] να κατακτηθεί αυτή η ηγεμονία. Άρα θα έλεγα από μια άποψη καλύτερα με τρένο.
Σχόλια