Στα μέσα της πολυτάραχης 10ετίας του 60, ο Ηλίας Ηλιού, ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ενιαίας (τότε) Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ) κατήγγειλε τον συνταγματάρχη Γιώργο Παπαδόπουλο, για την γνωστή ιστορία της προβοκάτσιας-σαμποτάζ του Εβρου (με την ζάχαρη στα ντεπόζιτα των τανκς), που την πλήρωσαν δύο δημοκρατικοί φαντάροι, ενώ ο Γ. Παπαδόπουλος επιβραβεύτηκε με …μετάθεσή του στην Αθήνα… Τον Γ. Παπαδόπουλο και τις …αρετές του είχαν επαινέσει πολλοί δημόσιοι άνδρες… Όπως είχε παρουσιάσει ο γνωστός Σάββας Κωνσταντόπουλος λίγο μετά την «εθνοσωτήριο», ο Κ. Καραμανλής είχε αναγνωρίσει το … «τάλαντο» του ανδρός, που είχε ήδη αναλάβει -με ευθύνη του τότε κυβερνητικού παρακράτους- υπεύθυνη θέση στο σχέδιο «Περικλής», το γνωστό σχέδιο της ΚΥΠ για την οργάνωση και εκτέλεση πραξικοπημάτων… Και τότε, η παρέμβαση της ΕΔΑ χαρακτηρίστηκε από τους εκπροσώπους ΟΛΩΝ των αστικών κομμάτων (ΕΡΕ,ΕΚ,ΦΙΔΗΚ, ΚΠ) ως υπερβολική… Ολοι είχαν έναν καθησυχαστικό λόγο προς τους Ελληνες πολίτες και μία ειρωνική καταγγελτική διάθεση για την … γνωστή πραξικοπηματοφοβία της Αριστεράς… Η συνέχεια γνωστή… ΟΛΑ αποδείχτηκαν χάρτινα και μαζί τους και η πραξικοπηματοφοβία της αριστεράς, που μας ανήγγειλε στο φύλλο της Αυγής της 21ης Απριλίου, γιατί …δεν θα γίνει δικτατορία…Χρειάστηκε η εκχώρηση εθνικής ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας (Κύπρος), για να αποκατασταθούν οι αστικές δημοκρατικές ελευθερίες στον τόπο το 1974…
Εχουν περάσει 45 χρόνια και το σχέδιο καταστολής της συλλογικής μνήμης καλά κρατεί… Πρώτη συστηματική δράση ήταν οι άριστα οργανωμένες προβοκάτσιες στις πορείες του Πολυτεχνείου, που σιγά-σιγά μετέτρεψαν μία εκδήλωση συλλογικού παλλαϊκού χρακτήρα σε προνόμιο τολμηρών πρωτοποριών… Σιγά-σιγά το ίδιο έγινε στην καθημερινή πολιτική και συνδικαλιστική δράση του λαού… Όμως, στα δύο τελευταία χρόνια χάρις στο «σωτήριο» έργο της «σοσιαλιστικής» διακυβέρνησης, τα πράγματα εξελίσσονται με εκθετικούς ρυθμούς… Ετσι, ενώ για χρόνια μετά τη χούντα η αποχή των Ενόπλων Δυνάμεων από κάθε είδους πολιτική ανάμειξη θεωρούνταν θέσφατο, τον τελευταίο καιρό κρούσματα «πολιτικοποίησης» διαδραματίζονται όλο και συχνότερα… Ξεκινήσαμε από την αθώα (;) κατάληψη του Πενταγώνου από τους απόστρατους αλλά και τις συχνά προβαλλόμενες στα ΜΜΕ φήμες για ίδρυση κόμματος από στελέχη των ΕΔ. Και ως εδώ θα μπορούσε κανείς να … αμπελοφιλοσοφεί, αν τον ίδιο καιρό δεν συνέβαιναν και άλλα σημαντικά, κατά την γνώμη μας. Στην διάρκεια στρατιωτικής παρέλασης, επίλεκτο σώμα των ενόπλων δυνάμεων εκφωνεί με στεντωρία φωνή και άριστο ρυθμικό βηματισμό (άρα και με εξαιρετική οργανωτική προετοιμασία) το …καθόλου αριστερής έμπνευσης και προέλευσης σύνθημα: δεν θα γίνεις Ελληνας ποτέ, Αλβανέ, Αλβανέ… Σήμερα μαθαίνουμε τα … καλά νέα της Σχολής Ευελπίδων, όπου ο ύμνος της 21ης Απριλίου ακούστηκε … περήφανα και συλλογικά για την επέτειο του Πολυτεχνείου… Προεξοφλούμε εξαγγελίες τιμωρίας μαζί με καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις περί …μεμονωμένων επεισοδίων…
Κι’ όμως δεν είναι έτσι… Μέσα στην λαίλαπα της πρωτοφανούς αντιλαϊκής επίθεσης η συλλογική μνήμη ξεθωριάζει. «Ποιοτικό» άλμα η συμμετοχή στην τελευταία κυβέρνηση Υπουργών, που έχουν επανειλημμένα και ξεκάθαρα απαξιώσει το Πολυτεχνείο… Με την βοήθεια ενός αρμαγεδώνα σκανδάλων, εξαπατήσεων, σύλησης του δημόσιου χρήματος αλλά και την συλλογική αδυναμία αντιμετώπισης κραυγαλέων προβλημάτων της καθημερινότητας (οικογενειακή ασφάλεια, μεταναστευτικό κ.λ.π.), αρχίζει να υποβόσκει ένα κλίμα «νοσταλγίας» των ...καλύτερων ημερών της χούντας. Στην μνήμη κάποιων αφελών νεότατων δεν είναι ξεκάθαρο …αν έγιναν ή όχι βασανιστήρια αλλά είναι μάλλον σίγουρο, ότι τότε περνούσαμε καλύτερα… Και αυτό είναι το ανησυχητικότερο… Για τους αμφιβάλλοντες συνιστούμε μία καλή βόλτα σε facebook, twitter, chatrooms κ.λ.π. Για μας τίποτε το περίεργο… Εχοντας γνώση και επίγνωση σχετικών θέσεων του μακαρίτη Κάρολου (αναφερόμαστε στον Μαρξ) δεν μας εκπλήσσει, ότι όταν οι αντικειμενικές συνθήκες είναι ώριμες (καληώρα) αλλά ο υποκειμενικός παράγοντας ανώριμος (καληώρα) τότε παραμονεύει ο κίνδυνος αυταρχικών πισωγυρισμάτων της αστικής δημοκρατίας…
Εκεί, λοιπόν, που θάπρεπε κανείς να ανατρέξει για να βρει έναν καθαρό λόγο για το σήμερα, εισπράττει γενικόλογους αφορισμούς για το μεθαύριο, που μπορούν να γεννήσουν οργή ή ειρωνία (εξαρτάται από ποια θέση το βλέπει κανείς…). Στο νου μου έρχονται διδακτικότατες περιγραφές του Γκεόργκι Δημητρώφ στην ολίγον προ-Χιτλερική Γερμανία, όπου από την μεριά της αριστεράς κυριαρχούσε η γενικολογία στο όνομα της επαναστατικής λεξιλαγνικής καθαρότητας, την ίδια ώρα, που οι Ναζί επιδίδονταν σε (εκ του πονηρού, ασφαλώς) εξαγγελίες φιλολαϊκών θέσεων και μέτρων…
Την ίδια ώρα, η Δημοκρατική Παιδεία στον Στρατό και τα Σώματα Ασφαλείας παραμένει αίτημα εν απολύτω ανεπαρκεία σε όλη την μεταπολιτευτική περίοδο. Χωρίς καμία αυταπάτη για τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους και των μηχανισμών στήριξής του, το αίτημα για το βαθύτερο δυνατό εκδημοκρατισμό θεσμών, που έχουν μάλιστα πρόσφατο βεβαρυμένο μητρώο μπορεί τουλάχιστον να αναβαθμίζει την δημοκρατική, την συλλογική και ατομική συνειδητότητα των πολιτών, χωρίς να κινδυνεύει να τους εκτρέψει σε …ρεφορμιστικές ατραπούς. Αντίθετα, το μακρινό όραμα γίνεται πιο ρεαλιστικό, ελκυστικό και πιθανότερα κατακτήσιμο, όταν μπορεί να συνδεθεί με την αναλυτική γνώση της διαδρομής… Οποιεσδήποτε παλινωδίες μαρτυρούν ανεπάρκεια των σχεδιαστών και όχι της πραγματικότητας… Η -σε τελευταία ανάλυση- ενασχόληση με την ιδεολογικόμορφη καθαρότητα της παρέας μας σπανιότατα είναι προοδευτική…
ΥΓ1. Συνήθως πριν από την βροχή πέφτουν σταγονίδια… ΥΓ2. Αν δεν γνωρίζουμε το είδος του φιδιού, που έσπασε το αυγό του (αν είναι δηλαδή δηλητηριώδες ή όχι) είναι καλύτερα να το εκλάβουμε ως δηλητηριώδες.
Σχόλια