Για το ίδιο θέμα

Πέρασε καιρός Αυγουστιάτικος, διακοπών δηλαδή, και το σημείωμα του φίλτατου της Φαιακίας Νίκου Μητσιάλη ουσιαστικά συμμετέχει στον προβληματισμό, που άνοιξε η προηγούμενη ανάρτηση της ΦΑΙΑΚΙΑΣ για τον νέο πόλο της κεντροαριστεράς, ως αναγκαίου συμπληρώματος του κλασσικού δικομματισμού στην χώρα... Ο Ν. Μητσιάλης, θέτει το θέμα, που και η ΦΑΙΑΚΙΑ έβαζε στο επίλογο της ανάρτησης: μήπως λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο... Σας το παρουσιάζουμε...

Η αυλαία ανοίγει…

 

    Ο παραπάνω τίτλος είναι αντίθετος από τον τίτλο « Η αυλαία πέφτει…» του άρθρου του Ψυχάρη που δημοσιεύτηκε στο Βήμα της περασμένης Κυριακής. Ένα άρθρο αποκαλυπτικό που δείχνει  που ακριβώς οδηγούνται οι εξελίξεις…

  

    Σ’  αυτό το άρθρο λοιπόν ο Ψυχάρης κάνει μια σύντομη αναφορά, με αφορμή την ένταξη της χώρας στην Ενωμένη Ευρώπη,  στον τότε Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου… Στη συνέχεια στοχοποιεί,  κατά την προσφιλή συνήθεια των γνωστών συστημικών  δημοσιογράφων, τους Έλληνες αραχτούς που μασούσαν τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, καταλήγοντας  στο μέχρι χτες απρόσμενο για την κάστα του  συμπέρασμα ότι:

     «Τώρα στην κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά εναπόκειται η λύση. Ασφαλώς είμαστε Ευρωπαίοι - αλλά δεν είμαστε βλάκες. Και επειδή στη ζωή τίποτε δεν χαρίζεται, ας πούμε κάποτε όλη την αλήθεια. Η αυλαία πέφτει.»

  

       Στου Σταύρου Ψυχάρη όμως το άρθρο προηγήθηκε στις 3 του ίδιου μήνα στο Βήμα ένα άλλο άρθρο με την «χοντρή» πένα του Καρακούση του Αντώνη με τον εξής αποκαλυπτικό τίτλο :

     «Το τίμημα του ευρώ δεν μπορεί να είναι απεριόριστο»  και καταλήγει το άρθρο με την ακόλουθη «βόμβα» στα θεμέλια των ποικιλόχρωμων μέχρι χθες ευρωλιγούρηδων :

      « Και το ερώτημα που τίθεται για την ελληνική πολιτική είναι αν θα παρακολουθήσει τη γραμμή των δεσμευμένων ευρωπαϊκών αρχών ή θα θέσει ένα όριο στην κατακρήμνιση της χώρας, στην βύθιση της οικονομίας και στην κοινωνική αποδιάρθρωση. Κάποια στιγμή δεν μπορεί παρά να ορθωθεί ένα τείχος αντίστασης και αξιοπρέπειας. Το τίμημα παραμονής στο ευρώ δεν μπορεί να είναι απεριόριστο, γιατί απλούστατα δεν θα είναι ανεκτό από την κοινωνία, από τους πολίτες, από την ίδια την χώρα εντέλει.
      Τι να το κάνεις το ευρώ, αν έχεις μια χώρα νεκρή, μια κοινωνία τελειωμένη και ένα λαό χωρίς ελπίδα; Από ένα σημείο και πέρα είναι ζήτημα ύπαρξης και αξιοπρέπειας.»

      Μα και στην επικοινωνιακή ναυαρχίδα του Αλαφούζου «Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής,  με την πένα του μεγάλου της «τιμονιέρη» Αλέξη Παπαχελά υπάρχει άρθρο με τίτλο ¨Ρουβίκωνας» που ξεκινά με μια γεύση αμερικάνικης… συμπόνιας για τα ελληνικά βάσανα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα από την Γερμανική σκληράδα :

   «Το σενάριο που θέλει την Ελλάδα «Ιφιγένεια» των σκληρών της Ευρώπης είναι πραγματικό και επικίνδυνο. Οι Αμερικανοί, οι οποίοι είναι πάντοτε πρακτικοί και συνήθως βλέπουν μπροστά, έχουν τρομάξει από το πώς αντιμετωπίζει την Ελλάδα το σκληρό γερμανικό κατεστημένο…»

      Και καταλήγει ο αρθογράφος μη κρύβοντας την αγωνία της…πένας του:

«Σε λίγες εβδομάδες θα φανεί κατά πόσον το Βερολίνο -και μάλιστα η ίδια η κ. Μέρκελ- έχει «διαβεί τον Ρουβίκωνα». Με άλλα λόγια, θα φανεί αν θα ανεβάσει τον πήχυ για την Ελλάδα και την παραμονή της στο ευρώ σε σημείο που θα είναι απαγορευτικό για τους πολιτικούς και -το κυριότερο- την κοινωνία. Σε περίπτωση που έχει «ξεγράψει» την Ελλάδα, οι επιπτώσεις θα είναι τρομακτικές για τη χώρα. Και βεβαίως θα πρέπει πολύ γρήγορα να ξέρει πού βαδίζει η πολιτική ηγεσία της, ασχέτως αν βρίσκεται στην κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση, προκειμένου να χαράξει τη διαπραγματευτική τακτική και όλα τα, αχρείαστα ας ελπίσουμε, σενάρια Β ή και... C».

      Και οι τρεις λοιπόν έγκυροι συστημικοί αρθογράφοι μιλούν ξεκάθαρα για έξοδο τουλάχιστον από το ευρώ με τον Ψυχάρη να λέει ότι: « Ασφαλώς είμαστε Ευρωπαίοι – αλλά δεν είμαστε βλάκες » , από όσο γνωρίζω ο Ψυχάρης δεν προσχώρησε ακόμα στην… επαναστατική αριστερά , άρα καλλιεργεί το έδαφος μιας εξόδου από την ευρωζώνη με «λεβέντικο» σάλτο! Και την αποδοχή μιας νέας οικονομικής κατοχής την οποία ασφαλώς εγκαινίασε ο Γιωργάκης Παπανδρέου με την κάθοδο του ΔΝΤ στη Ευρώπη!

       Το αυτό ισχύει και για τον Καρακούση που «ανακάλυψε» , έστω και αργά ότι: «Το τίμημα παραμονής στο ευρώ δεν μπορεί να είναι απεριόριστο…» και αυτός από πληροφορίες δεν προκύπτει ότι υπέγραψε αίτηση εγγραφής του στον…Σύριζα!

       Όσο για τον Αλέξη τον Παπαχελά που εκτός των άλλων και σαν μέλος της αμερικάνικης Λέσχης Trillateral Commission που ίδρυσε τον Ιούλιο του 73 ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ,  δακρύζει από την συμπόνια που δείχνουν οι Αμερικανοί για τον πάσχοντα Λαό μας! «Αγωνιά» αν υπάρχει σχέδιο Β ή και  C προκειμένου το «πτώμα» μας αφού αποβάλει το σάβανο του ευρώ να φορέσει εκείνο του δολαρίου, που φυσικά οι ποικιλώνυμοι νονοί θα το βαπτίσουν σε «εθνικό» νόμισμα με κάποιο άλλο όνομα, αναλόγως των συνθηκών που θα επικρατούν την συγκεκριμένη στιγμή!

      Χαρτονομίσματα κουρελόχαρτα, όπως τότε το Νότιο Βιετναμέζικο κατοχικό δολάριο που θα γεμίζουν τις «τρύπιες μας τσέπες», από τις λαμογιές του τραπεζικού και του πολιτικού μας συστήματος, με νεοκατοχικά χρεοκοπημένα χαρτονομίσματα, απαγορεύοντας μας οι επιβήτορες, να κόψουμε ένα εθνικό νόμισμα πατριωτικής αξιοπρέπειας, εμποδίζοντας το ξεπούλημα της πατρίδας μας και προχωρώντας  στην μονομερή διαγραφή του επαχθούς χρέους…

      

         Η αυλαία της νέας πράξης του ελληνικού δράματος ανοίγει και με θράσος απίστευτο ο Ψυχάρης στο άρθρο του τελειώνει με το : «ας πούμε κάποτε όλη την αλήθεια…» εννοώντας ασφαλώς ότι θα «ντύσουν» με ίχνη ακίνδυνης γι’ αυτούς αλήθειας το επόμενο μεγάλο ψέμα που ετοιμάζονται να σερβίρουν στον Λαό σαν την μοναδική και πάλι λύση για τη «σωτηρία της πατρίδας»!

    Πιστεύουν μάλλον ότι θα τα καταφέρουν και αυτή τη φορά να ανοίξουν την αυλαία με ένα έργο με το ίδιο γνωστό σενάριο μπροστά σ’ ένα Λαό κατακρεουργημένο από τους ίδιους για να το παίξουν για πολλοστή φορά σωτήρες και αυτός, ο Λαός θα μένει μοιραίος και άβουλος θεατής…

    Και βέβαια για την ανεμπόδιστη εφαρμογή  όλων αυτών των σεναρίων ποντάρουν κυρίως στους τακτικισμούς και στο δογματισμό κομμάτων της αριστεράς που θα εμποδίσουν ίσως για ακόμα μια φορά τη δημιουργία ενός Πατριωτικού Αριστερού Μετώπου, μόνη δύναμη ελπίδας για ένα Λαό που βυθίζεται όλο και πιο βαθειά στην απόλυτη και γενική χρεοκοπία…