O ρεαλισμός του σκότους


Τούτες τις ξεχωριστές ώρες για την Ελλάδα και την Κύπρο, αναλογίζεται κανείς,  πώς γράφεται η ιστορία… Αναλογίζεται, δηλαδή, ιστορικές στιγμές του παρελθόντος, όπως π.χ. τον πατριωτικό Ελληνοϊταλικό πόλεμο την κατοχή, την αντίσταση, τον εμφύλιο, την χούντα, την προδοσία της Κύπρου, τα μνημόνια… Και είναι καιρός να σκεφτούμε, πως όσα γεγονότα μας υποβάλλουν σε δέος, βιώθηκαν από ανθρώπους σαν και μας, στον ίδιο τόπο, στο ίδιο βιοκλιματικό και οικιστικό περιβάλλον… Με ασήμαντες μικροδιαφορές εξαιτίας της απλής ροής του χρόνου… Δεν αναφερόμαστε λοιπόν σε διαφορετικές οντότητες, όταν μιλάμε για Γερμανοτσολιάδες, για προσκυνημένους ή από την άλλη για ήρωες, για περήφανους πατριώτες. Δεν τους ξεχωρίζουν βιολογικά χαρακτηριστικά, γονιδιώματα….  Ισως μάλιστα σε κάποια φάση πέρασαν τα ίδια σκαλοπάτια λογικού και ηθικού προβληματισμού. Ο κεντρικός ήρωας στο συγκλονιστικό από υπαρξιακή άποψη έργο του Ιονέσκο: «ο Ρινόκερος», βρίσκεται αντιμέτωπος με τα ίδια ερωτηματικά, που βρέθηκαν όλοι οι φίλοι του και συγγενείς του, που επέλεξαν την «ρινοκεροποίηση»… Γι’ αυτόν μάλιστα, τον τελευταίο άνθρωπο, τα ζωτικά, επιβιωτικά προβλήματα (διατροφή, σχέσεις, φιλίες, έρωτας κ.λ.π.) είναι απίστευτα πιο οξυμένα… Τελικά  κάθαρση του έργου είναι η κατηγορηματική και θριαμβευτική του επιλογή να παραμείνει άνθρωπος, έστω και μόνος επί της γης. Η ρεαλιστική αποτίμηση των πραγμάτων θα του επέβαλλε να επιλέξει να γίνει ρινόκερος, όπως όλοι οι άλλοι… Θα ήταν πολύ εύκολο, απλό και βολικό… Κι αυτός επέλεξε κόντρα σ΄αυτόν τον ρεαλισμό… Μήπως δεν ήταν «ρεαλιστική» επιλογή  η υποταγή, η υπακοή ακόμη και η συνεργασία με τις δυνάμεις κατοχής, με τους ΑγγλοΑμερικάνους, με την χούντα με τους Τροϊκάνους…  Εκανα αυτές τις σκέψεις σήμερα το πρωΐ, όταν έβλεπα και άκουγα ένα προβεβλημένο στέλεχος της συγκυβερνώσας «αριστεράς», διάσημο για τα «πάω κι‘ έρχομαι στην αριστερά»… Δύο εκδοχές υπάρχουν μας δήλωσε: ή μνημόνιο ή κούρεμα των καταθέσεων… Ρεαλιστική εκτίμηση, όταν μονόδρομός σου είναι η χωρίς δισταγμό υποταγή στα κελεύσματα της ηγεσίας της ΕΕ. Όταν η άρνηση αυτού του μονόδρομου, συνεπάγεται ταλαιπωρίες, θυσίες, αγώνα… Όταν τα ιδανικά του πατριωτισμού, του διεθνισμού και της πανανθρώπινης αξιοπρέπειας δεν μεταφράζονται σε χρηματιστηριακές αξίες…
Ξανακοιτάζοντας πάντως προς τα πίσω, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι, ότι αυτοί οι «ρεαλισμοί» δεν έγραψαν την ιστορία… Στην καλύτερη περίπτωση κατάφεραν να την λερώσουν… Την ιστορία την έγραψαν οι αρνήσεις υποταγής και εξανδραποδισμού. Αυτές την έγραψαν και χτες στο κοινοβούλιο της Κύπρου, στους δρόμους των Κυπριακών πόλεων. Στις καρδιές βέβαια των ανθρώπων, που σπρώχνουν το κάρο της ανθρωπότητας στην ανηφοριά και όχι εκείνων, που απεγνωσμένα παλεύουν να το κρατάνε κολλημένο στη λάσπη και στο σκοτάδι… 

Σχόλια