Θυμάμαι καλά από τα νεανικά χρόνια
αυτή την «πατάτα», που κάναμε, να ξεχωρίζουμε δομή από λειτουργία, λέγοντας,
πως… συμφωνώ με το τάδε φορέα ιδεολογικά αλλά δεν μ’ αρέσει η δομή του, ο
τρόπος λειτουργίας του… Ηλθε, λοιπόν, η … ίδια η ζωή (άλλο ένα νεανικό στερεότυπο…)
να μας πείσει, ότι αυτή η αντίφαση δεν υπάρχει παρά μόνον σε δικές μας αυθαίρετες
και σχηματοποιημένες εκτιμήσεις… Γιατί δεν γίνεται να βιδώνεις με ένα σφυρί,
ούτε να καρφώνεις με κατσαβίδι… Κι αν πάει να γίνει για λίγο το αποτέλεσμα θα
είναι κωμικοτραγικό… Το κατάλληλο εργαλείο για την αντίστοιχη χρήση…
Οι σκέψεις αυτές γεννήθηκαν με
την ευκαιρία του ιδρυτικού Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός ο πολυτασικός, μετωπικός
ενωτικός φορές της Αριστεράς, που τάραξε τα λιμνάζοντα στον χώρο ύδατα επί
αρκετές 10ετίες, πραγματοποίησε το άλμα του, ασφαλώς πάνω στα κοινωνικά
δεδομένα της κρίσης, αλλά σίγουρα χάρις στον κινηματικό, ριζοσπαστικό του
χαρακτήρα, πρωτοπόρο και καινοτόμο στα πολιτικά δεδομένα της μεταπολίτευσης,
που ανακαλούν στις μνήμες των παλιότερων τις καλύτερες μέρες και στιγμές ΕΑΜ και
ΕΔΑ… Εκεί βρίσκεται ουσιαστικά και το «μυστικό» της μεγαλουργίας του στις περσινές
εκλογικές αναμετρήσεις… Στις «συνιστώσες», στην ιδιαίτερη φωνή τους και λόγο, που
το σύστημα επιχειρούσε να γελοιοποιεί συστηματικά και που συγκινούσε τους προοδευτικούς
ανθρώπους, γιατί ήταν στην πράξη έκφραση ενεργού πολιτικού προβληματισμού εκτός
μηχανισμών αγκίτ-προπ, ανοχής στο διαφορετικό, βήμα σύνθεσης και δημιουργίας…
Στοιχεία, που τόσο πολύ είχαν λείψει από την πολιτική κουλτούρα του τόπου -της αριστεράς
συμπεριλαμβανόμενης- και που είναι de facto προοδευτικά…
Όταν λοιπόν οραματίζεσαι την
κοινωνία των πολιτών (των ενεργών δηλαδή και αυτόνομων υποκειμένων του
πολιτικού βίου) είναι αδύνατο να μην χαίρεσαι για την παρουσία, την μεγαλύτερη
δυνατή αυτονομία, για την δημιουργική ανάπτυξη αυτών των συνιστωσών… Όταν οραματίζεσαι
ριζοσπαστικές λύσεις, που εξ ορισμού συμπεριλαμβάνουν τον ενεργοποιημένο πολίτη
δεν μπορεί παρά να προσβλέπεις με πραγματική αγωνία για την ανάπτυξη, για την «βλάστηση»
αυτών των συνιστωσών, που συγκροτούν την «ομορφιά» του συνόλου σου. Αυτό μπορεί
να ανοίξει τον δρόμο για την ηγεμονία των θέσεων της Αριστεράς με πολυμορφία
και χωρίς καπέλα σε μία κοινωνία, που τις χρειάζεται απαραίτητα.
Όταν βέβαια, έχεις αποφασίσει για
«λύσεις» χωρίς ρήξη και ριζοσπαστικότητα, με βαθμιαία προσαρμογή στα δεδομένα, με
«ρεαλισμό» τότε χρειάζεσαι πειθαρχημένα σύνολα, όπου η διαφορετικότητα θα εμποδίζεται
να οργανωθεί σε ξεχωριστή έκφραση και θα παραμένει στην καλύτερη περίπτωση η
ευχή και η δυνητική επιθυμία κάποιων…Δεν χρειάζεσαι συνιστώσες, που να τις λαμβάνεις υπόψη...Χρειάζεσαι Μεσσίες- Αρχηγούς...
ΥΓ1. Κόμματα με τάσεις και όχι
μετωπικά σχήματα με συνιστώσες ήταν και είναι πολλά σοσιαλαδημοκρατικά κόμματα-
σούπα, όπου η ύπαρξη των τάσεων έχει χρησιμεύσει κατά κανόνα ως άλλοθι
δημοκρατικοφανούς λειτουργίας.
ΥΓ2. Η
ύπαρξη συνιστωσών στον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τώρα δεν φαίνεται να έχει δημιουργήσει
προβλήματα στο επίπεδο της λήψης και εφαρμογής αποφάσεων. Αντίθετα προβλήματα αξιοπιστίας
καθημερινά δημιουργούν, δηλώσεις, που εκφράζουν απομάκρυνση ή και άρνηση
προγραμματικών θέσεων (Αθηναΐδα).
Σχόλια