Μετά το αναπάντεχο στραπάτσο του Ντέϊβιντ (Κάμερον), απέμειναν οι δυό τους... Ο Μπάρακ και από κοντά ο Φρανσουά. Το ύφος του τελευταίου συμβολίζει και εκφράζει την σύγχρονη Γαλλική εξωτερική πολιτική έναντι των ΗΠΑ. Θα τρίζουν τα κόκαλα του Ντε Γκωλ... Φαίνεται, πάντως, πως κι' άλλοιι Ευρωπαίοι έχουν τον σκεπτικισμό τους και τουλάχιστον δηλώνουν, ότι ανακουφίστηκαν από την στάση του Βρετανικού Κοινοβουλίου. Δεν λέμε για μας, που κρατάμε την εθνικά υπερήφανη σιωπηρή αποδοχή της όλης ανθρωπιστικής επιχείρησης...
Υπενθυμίουμε, ότι ο Φρανσουά Ολάντ είναι Σοσιαλιστής... Την επιλογή του μάλιστα, ως υποψήφιου προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας, από το σοσιαλιστικό κόμμα επεσφράγισε ομαδικά ο Υμνος της Διεθνούς (εμπρός της γης οι καλοσμένοι κ.λ.π.), που -κατά την Γαλλική σοσιαλιστική παράδοση- τραγουδιέται στο τέλος μεγάλων κομματικών συμβάντων (συνεδρίων κ.λ.π.).
Σχόλια