Αυτόν φοβάμαι περισσότερο…


  Η είδηση πέρασε στα μάλλον ψιλά των ημερών… Θα δικασθεί  (θα δούμε πότε…) οδηγός των αστικών συγκοινωνιών της Θεσσαλονίκης, που κατέβασε δύο Αφρικανούς από το λεωφορείο, που οδηγούσε γιατί του …το μολύνανε. Όχι τώρα… Τον περασμένο Απρίλη αλλά τότε ακόμη η διομυσικομματική μας κυβέρνηση σκιζόταν να αποδείξει, ότι οι καταγγελίες για ακροδεξιά τρομοκρατία ήταν …ψεύτικες ή τουλάχιστον διογκωμένες… Ο οδηγός λοιπόν των αστικών συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης δεν περιορίστηκε στο να κατεβάσει τους Αφρικανούς από το λεωφορείο «του» αλλά  εστόλισε αναλόγως όσους από τους επιβάτες δεν συμφωνούσαν με αυτή την συμπεριφορά (κάποιοι μπορεί και να συμφωνούσαν…). Και ως επίλογο, τους έδειξε και το μενταγιόν του με το σήμα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, προσθέτοντας: «Ε, ναι ρε! Είμαι χρυσαυγίτης! Είμαι χρυσαυγίτης! Τρέχει κάτι;»

Σχόλιο πρώτο: «Ηπιος» στην συμπεριφορά του ο συμπολίτης  μας εργαζόμενος σε Δημόσιο οργανισμό, αν λάβουμε υπόψη μας τις εικόνες των πρόσφατων ημερών στην ΓΑΔΑ, την Ευελπίδων κ.λ.π.
Σχόλιο δεύτερο: Αυτόν, όμως είναι, που φοβάμαι περισσότερο… Αυτόν, που η Πολιτεία με χίλιους τρόπους κατά τις τελευταίες 10ετίες του καλλιέργησε και του ενίσχυσε την αντικοινωνικότητα «της πάρτης μου». Αυτόν που επικαλύπτει τα τεράστια κενά των συμπλεγμάτων του με εξωτερικευμένη βία. Αυτόν τον ανθρωπιστικά απαίδευτο, τον επιθετικά εκπαιδευμένο, τον ενστικτώδικα εξαχρειωμένο. Είναι αυτός, που διδάχτηκε, ότι μαγκιά είναι να αδιαφορείς για τους άλλους και να φροντίζεις με κάθε τρόπο την αφεντομουτσουνάρα σου… Είναι αυτός, που διαπίστωσε στην καθημερινότητα πολλών χρόνων ότι αυτό το ήθος επιβραβεύεται  και σε φέρνει με τους … «από πάνω», υλικά και κοινωνικά. Είναι αυτός, που στραπατσαρίστηκε «εν μία νυκτί» μένοντας με την κουτάλα στο χέρι… Είναι αυτός, που στρατολογήθηκε στον «Λαϊκό σύνδεσμο», όταν η Κανέλλη …άρπαξε την σφαλιάρα της… Όταν οι Πακιστανοί της Πλατείας Αττικής  έγιναν μπάλες για προπόνηση. Όταν ερίγησε από «εθνική συγκίνηση» παρακολουθώντας τελετουργίες βουτηγμένες στο μίσος και την κακαισθησία μπροστά στον Λεωνίδα των Θερμοπυλών… Τυπικά δεν είναι εγκληματίας, άσχετα με το πόσο το ονειρεύεται…  Είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, που με πολλή αφέλεια, αν μας ρωτήσουν, θα τον περιγράψουμε καλό, ήσυχο, οικογενειάρχη (ίσως γιατί είναι ένας από μας, σαν και μας …). Είναι αυτός, που απέκτησε άποψη μέσα από τερατουργήματα ιστορικής παραπληροφόρησης και διαστρέβλωσης πάνω στην δική του ημιμάθεια ή αγραμματοσύνη… Την απέκτησε τα χρόνια, που το έστω και κουτσουρεμένο μάθημα της Ιστορίας είχε καταντήσει -επίτηδες- μαρτύριο αποστήθισης για μαθητές- φυτά και όχι εργαλείο απόκτησης κριτικής ικανότητας στο κοινωνικό γίγνεσθαι… Τα χρόνια που η κοινωνιολογία και η δημοκρατική  πολιτική αγωγή εξοβελίστηκαν από τα εκπαιδευτικά προγράμματα του «τεχνοκρατικού» «εκσυγχρονισμού» (Παιδεία για την αγορά κ.λ.π.). Την εποχή, που οι διορισμοί δεν περιείχαν ίχνος αξιοκρατίας ή έστω απλής εξειδίκευσης αλλά απαιτούσαν μόνον το σχετικό σημείωμα του κομματάρχη (συντηρητικού ή «προοδευτικού»). Ετσι, δομήθηκε η κουλτούρα του άκρατου εγωκεντρισμού και το πρότυπο του νταή «πολίτη» του νεοφιλελευθερισμού, που στην φυσική της προέκταση και εξέλιξη συναντάει τον ρατσισμό, την ξενοφοβία, την αγριότητα, την επιθετικότητα, την βαρβαρότητα, το αίμα...

Δεν είναι βέβαια λίγες οι ευθύνες, όσων αναλωθήκαμε σε ανούσιες θεωρητικολογίες έξω και ασφαλώς πίσω από την πραγματικότητα και τις ανάγκες της. Που αρθρώναμε, έστω και καλόπιστα, λόγο ελάχιστα ελκτικό και σύγχρονο. Και που ορίζαμε το πλαίσιο του ιδανικού μας «μετώπου» στα όρια του εαυτού μας και της πολύ στενής μας παρέας… Κήρυκες της μαζικότητας αλλά απαίδευτοι σε συναθροίσεις και συνευρέσεις με το διαφορετικό… 

Σχόλια