37 χρόνια χωρίς τον Μενέλαο Λουντέμη...

Ο Φίλος της ΦΑΙΑΚΙΑΣ Νώντας Φαρμάκης είχε την καλοσύνη να μας θυμίσει την συμπλήρωση χρόνων από την απώλεια του με το εξαιρετικό κείμενο, που σας παραθέτουμε:

Ο ΑΕΡΑΣ ΦΥΣΑΓΕ ΣΑΝ ΓΥΦΤΟΣ
Σαν σήμερα πριν 37 χρόνια ( 22/1/1977) πέθανε ο λογοτέχνης Τάκης Βαλασιάδης γνωστός με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Μενέλαος Λουντέμης.. Αγωνιστής της ζωής, διώχθηκε από το μετεμφυλιακό κράτος της δεξιάς και ακολουθώντας την κοινή πορεία της αφρόκρεμας της ελληνικής διανόησης εκπατρίζεται στο Βουκουρέστι. Από εκεί εγκαθίσταται στο χωριό Durohoi λίγα χιλιόμετρα έξω από το Ιάσιο της Ρουμανίας όπου έζησε ως τον επαναπατρισμό του στην Ελλάδα το 1976.
Πολλοί ισχυρίσθηκαν πως η γραφή του Λουντέμη είναι ερασιτεχνική Ο ίδιος όμως μας διαβεβαίωνε πως δεν τον ενδιαφέρει η τέχνη άλλα η ωμή καταγραφή της πραγματικότητας, εντάσσοντας έτσι τον εαυτό του στο πάνθεον τω λογοτεχνών του σοσιαλιστικού ρεαλισμοί πλάι στον Γκόρκι και τον Χάμσουν.
Είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ το σπίτι του στο Durohoi το 1983 διαπιστώνοντας πως είχε μετατραπεί σε ένα αξιόλογο μουσείο της ελληνικής διωκόμενης λογοτεχνίας. Με έκπληξη πληροφορήθηκα πως κάποια έργα του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες αλλά σε τιμητική θέση βρίσκονταν το πολυδιαβασμένο “ Ένα παιδί μετράει τ' άστρα”μεταφρασμένο στα Κινέζικα αλλά και Βιετναμέζικα.
Ο Μέλιος των παιδικών μας χρόνων έγινε σε 20 γλώσσες η εμβληματική μορφή μέσα από το ταξίδι της οποίας ο κόσμος γνώρισε τον ταξικό χαρακτήρα της εκπαίδευσης, τον κοινωνικό ρατσισμό, την ανθρώπινη μοναξιά, τον ανεκπλήρωτο έρωτα άλλα και τον διαρκή και ασυμβίβαστο αγώνα του περιθωριακού και του καταπιεσμένου.
Ο Μελιος ενηλικιώθηκε και έσπευσε να ακολουθήσει τον μονόδρομο των επιλογών του καταγράφοντας τους πότες του κρασιού των δειλών και κατονομάζοντας τους δυνάστες του λαού μας που τον κράτησαν δεσμώτη στη οδό αβύσσου αριθμό 0 .Δυστυχώς ( όχι μόνο για τον Μέλιο) τα πλοία δεν άραξαν. Οι ελπίδες όμως έμειναν άσβεστες γιατί οι κερασιές θα ανθίσουν και φέτος

Σχόλια