Η ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ ΚΑΙ Η ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ «ΜΑΓΑΖΙΟΥ»

Σκέψεις διατυπωμένες από την Δήμητρα Ζέκου, αναρτημένες στην ISKRA... Τις "κλέβουμε" και σας τις μεταφέρουμε επιθυμώντας να υπογραμμίσουμε και τα δικά μα αισθήματα άλλοτε πίκρας και άλλοτε οργής για το θέαμα "παιδικής χαράς" που επικρατεί στον αριστερό χώρο... " Των θυρών ημών εμπεπραμένων, ημείς άδομεν..." Από χρόνια πολλά... Σαν θρησκευτικές αιρέσεις, που η κάθε μία απολαμβάνει την καθαρότητά της και οικτίρει τις άλλες για την πλάνη τους...  Πολιτικός ήθος και συμπεριφορά, που επωάζεται στα σπλάχνα ενός απύθμενου σεχταρισμού, δογματισμού και αυταρέσκειας... Δεν παρακολουθήσαμε την εκδήλωση των "χιλίων" στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στις 25/1/14 αλλά οι σκέψεις της Δήμτρας Ζέκου έχουν μία προφανή δυστυχώς διαχρονικότητα ισχύος... Υπογραμμίζουμε το ζήτημα του χρόνου και της αναγκαίας επίσπευσης των διεργασιών, που βάζει το κείμενο στην κατακλείδα του... Διαβάστε ... 

Η ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ ΚΑΙ Η ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ «ΜΑΓΑΖΙΟΥ» 

ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΤΩΝ "1000"
Της ΔΗΜΗΤΡΑΣ Γ. ΖΕΚΟΥ ("ΕΠΟΝΙΤΙΣΑ")
Το Σάββατο (25/1) πραγματοποιήθηκε στην Πάντειο μια συζήτηση για το ζήτημα της Αριστεράς από τη λεγόμενη «Πρωτοβουλία των 1000».
Η συζήτηση, στην οποία πήραν μέρος πολλοί/ες και από διαφορετικούς χώρους της Αριστεράς, ήταν εξαιρετικά σημαντική, επίκαιρη, ιδιαίτερα αποκαλυπτική και πολύ διεισδυτική. Όσοι παρευρέθηκαν νομίζω ότι κέρδισαν πάρα πολλά, ενώ έχασαν πολύ περισσότερα οι «απόντες».
Το θέμα μου, πάντως, στη σύντομη αυτή παρέμβαση δεν είναι να σταθώ στο περιεχόμενο της συζήτησης του Σαββάτου, πέραν του ότι αυτή δεν είναι εύκολο να αποτυπωθεί.
Μερικές σκέψεις θέλω να κάνω με αφορμή αυτή τη συζήτηση.
Το Σάββατο στην Πάντειο και στο κάλεσμα των "1000" έδωσαν το παρών σύντροφοι και συντρόφισσες σχεδόν απ΄όλα τα ρεύματα και οργανώσεις της Αριστεράς που δρουν ή προέρχονται από όλους, μάλλον, τους χώρους της Αριστεράς. Ήταν παρούσα, για παράδειγμα, η «Αριστερή Πλατφόρμα» του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν παρόντα στελέχη της Αριστεράς από το χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αριστερά στελέχη, επίσης, από τις πρόσφατες διαγραφές του ΚΚΕ κ.λπ.
Υπήρξε, όμως, κάτι το εντυπωσιακό. Από τη συζήτηση απουσίαζαν εκπρόσωποι των επίσημων πλειοψηφικών απόψεων του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και «φυσικά» εκπρόσωπος του ΚΚΕ.
Νομίζω ότι το γεγονός της ταυτόχρονης απουσίας των «κυρίαρχων» απόψεων και των τριών μεγαλύτερων πολιτικών κομμάτων της Αριστεράς από μια τέτοια σημαντική εκδήλωση, δεν συνιστά μόνο σύμπτωση.
Έρχεται, μάλλον, να αναδείξει εμμέσως κάτι που έχει ιδιαίτερη αρνητική σημασία στη φάση αυτή που η ελληνική Αριστερά αντιμετωπίζει μια ιστορική πρόκληση ανάλογης σημασίας, αν και με άλλους όρους, με αυτήν που είχε αντιμετωπίσει αμέσως μετά τον πόλεμο.
Γιατί αυτές οι απουσίες δείχνουν ότι οι δυνάμεις που επικρατούν σήμερα στο χώρο της Αριστεράς είναι, με διαφορετικό τρόπο η καθεμία, οχυρωμένες στην αυτάρκεια του κομματικού «μαγαζιού», είναι σχεδόν «βέβαιες» για την επάρκεια της πορείας τους και αποφασισμένες να συνεχίσουν τη μεταξύ τους κηρυγμένη ή ακήρυκτη εμφυλιοπολεμική τακτική, με όποιο περιτύλιγμα και αν καλύπτεται.
Αυτές κυρίαρχες ηγετικά στάσεις στο χώρο της Αριστεράς δεν δείχνουν μόνο μια ιδιόμορφη αλαζονεία αλλά στην ουσία και κυρίως, ενδόμυχο φόβο και έλλειψη εμπιστοσύνης, ενώ κυρίως αντιπροσωπεύουν βαθύτατα λαθεμένους προσανατολισμούς, ανίκανους να ηγεμονεύσουν και επομένως να ενώσουν σε ένα πραγματικό σχέδιο διεξόδου από την κρίση και κοινωνικού μετασχηματισμού.
Το παράδοξο είναι ότι στη συγκυρία που διανύουμε οι εύστοχες και διεισδυτικές πολιτικές, οι πολιτικές που μπορεί να επιφέρουν μεγάλες ανακατατάξεις, να ενώσουν και να κινητοποιήσουν νικηφόρα και με προοπτική μεγάλες κοινωνικές πλειοψηφίες, δεν είναι εκείνες που εκφράζουν οι κυρίαρχες απόψεις στον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά αντίθετα αυτές που εκφράζουν οι λεγόμενες "μειοψηφικές" τάσεις στον ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ καθώς και οι δυνάμεις που βρίσκονται κάτω από συνεχή πίεση, διωγμό και διαγραφή στο ΚΚΕ, το οποίο αντιμετωπίζει ένα ιδιότυπο φαινόμενο αργής ολισθαίνουσας μακρόσυρτης διάσπασης .
Σήμερα, μπροστά στην συγκυρία που διανύουμε και την ιστορική πρόκληση που αντιμετωπίζει η Αριστερά με πολύ ευρύτερη, σχεδόν πλανητική, σημασία, η απάντηση δεν είναι για την Αριστερά ούτε η συστημική αναδίπλωση, ούτε η υπόκλιση σε ένα περιοριστικό και ατελέσφορο «ευρωπαϊσμό», ούτε ένας φοβικός «σεχταρισμός», ούτε η φυγή σε ένα επαναστατικό αντικαπιταλιστικό άλμα, «καλό» ή «κακό» στο περιεχόμενο του, η οποία πέραν των πολλών άλλων αρνητικών, θα αφήσει ένα μεγάλο πολιτικό κενό που θα καλύψουν «λαϊκίστικες» έως άκρως επικίνδυνες δυνάμεις.
Αυτήν την ώρα η πρόκληση στην Αριστερά είναι να ακολουθήσει μια ενωτική πολιτική και στρατηγική για ένα μεγάλο αριστερό μέτωπο, η οποία θα συνδυάζει το ριζοσπαστισμό και το όραμα ενός ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού με τα μεγάλα αιτήματα της συγκυρίας και της επικαιρότητας.
Με δύο λόγια η Αριστερά χρειάζεται μια μεγάλη συμπαράταξη, μέσα από τη διαφορετικότητα όλων των δυνάμεων της, η οποία θα συγκροτήσει ένα συνεκτικό, αξιόπιστο, ριζοσπαστικό, προοδευτικό πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση με κατεύθυνση το σοσιαλισμό και θα διεκδικήσει την εφαρμογή του μέσα από μεγάλους ενωτικούς ταξικούς αγώνες, ευρείες κοινωνικές συμμαχίες και βεβαίως μέσα από την ανάδειξη μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, ως του καλύτερου δυνατού εργαλείου για την προώθηση προοδευτικών και σοσιαλιστικών ρήξεων, νικηφόρων αναμετρήσεων και μετασχηματισμών.
Αυτά τα «ούτε» και αυτοί οι θετικοί προσανατολισμοί προϋποθέτουν μια μεγάλη τομή και την επικράτηση νέων αντιλήψεων στη σημερινή Αριστερά, κάτι που αφορά όλες τις δυνάμεις της.
Αυτό είναι το μήνυμα που στέλνουν στον κόσμο της Αριστεράς, στον προοδευτικό κόσμο, ευρύτερα στον ελληνικό λαό οι «μειοψηφούσες» τάσεις στο χώρο της Αριστεράς και συζητήσεις όπως αυτή των «1000» στην Πάντειο.
Αυτές οι «μειοψηφικές» απόψεις, μέσα από το δικό τους πλουραλισμό, πρέπει να βρουν τον τρόπο να σπάσουν τα στεγανά, να ακουστούν πολύ πλατύτερα και να μπορέσουν να βάλουν, με την ιδιαιτερότητα τους η καθεμία, το ηγεμονικό στίγμα τους στις εξελίξεις στο σύνολο της Αριστεράς και στον τόπο.
Μπορούν να το επιτύχουν;
Βεβαίως μπορούν!
Το μεγαλύτερο πρόβλημα τους, όμως, είναι ο χρόνος. Διότι χρόνος για να επιτευχθούν όσα είναι αναγκαία είναι πολύ λίγος. Πιο λίγος από όσο φανταζόμεθα. Διότι η Αριστερά σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα θα βρεθεί εκ των πραγμάτων μπροστά σε ιστορικά διλήμματα, μπροστά σε μια αναμέτρηση με κρίσιμη όχι μόνο εθνική αλλά ευρωπαϊκή και πλανητική σημασία, και κυρίως μπροστά σε ιστορικού τύπου επιλογές.
Θα προκάνουμε;

Σχόλια