Οι “αμφιταλαντεύσεις” του Γαλλικού Κ.Κ.

Τα αποτελέσματα των Γαλλικών αυτοδιοικητικών εκλογών, μάλλον αναμενόμενα από καιρό… Η κ. Μαρί Λεπέν έχοντας αποβάλλει κάθε αποκρουστικό ένδυμα-κληρονομιά του ιδρυτού πατρός της, έγινε η “συμπαθής” εκπρόσωπος των συνθλιβόμενων μικρο-μεσοαστών, που -επί του παρόντος- δεν επιθυμούν άγριο αντισημιτισμό… Ξενοφοβία, ρατσιμός, αυταρχισμός και εξυπηρέτηση του συστήματος με επιχειρηματολογία «αντισυστημική» στην πρώτη διάταξη, βέβαια… Οι σχέσεις της Μαρί Λεπέν και του Εθνικού της Μετώπου με το σύστημα είναι αμοιβαία επωφελείς…
Το σημαντικό μήνυμα, που από καιρό εκπέμπουν οι Γάλλοι ψηφοφόροι είναι, πως η άνοδος της ακροδεξιάς δεν αναστέλλεται με την συσπείρωση του «συνταγματικού» τόξου… Και το μήνυμα έχει εξαιρετική διδακτικότητα και χρηστικότητα, για ολόκληρη την Ευρώπη (της Ελλάδας ιδιαίτερα συμπεριλαμβανόμενης), για ολόκληρο τον κόσμο.
Δεν ήταν έκπληξη η ήττα των σοσιαλιστών, που εδώ και πολλές δεκαετίες έχουν αποδεχτεί την εναλλαγή τους με την παραδοσιακή δεξιά στην θέση του κατηγορούμενου για την ίδια πολιτική… Η εκάστοτε κυβερνητική παράταξη (σοσιαλιστική ή συντηρητική) ταυτόχρονα με τα ηνία της εξουσίας, παίρνει τη θέση της στο εδώλιο του «κατηγορουμένου» για ασυνέπεια στις προεκλογικές της «φιλολαϊκές» δεσμεύσεις,γνωρίζοντας εκ των προτέρων, ότι αυτό θα είναι το «τίμημα» της εξουσίας… Το γαϊτανάκι αυτό καλά κρατεί, μεταφέροντας διαρκώς το πολιτικό σκηνικό προς τα δεξιότερα… Εξάλλου και ο ίδιος ο Πρόεδρος Ολάντ στην τελευταία προς 3μήνου εξαγγελία των φιλελεύθερων φορολογικών μέτρων της κυβέρνησής του τόνισε (απαντώντας σε αριστερή κριτική) ότι ο ίδιος και η παράταξή του είναι …σοσιαλδημοκράτες (διάβαζε σοσιαλφιλελεύθεροι) και ας το γνωρίζουν καλά εχθροί και φίλοι.
Λυπηρή αν και αναμενόμενη η ήττα του κόμματος της αριστεράς και ειδικότερα του Γαλλικού Κ.Κ., με το τελευταίο να φέρει πασιφανώς το κύριο μερίδιο της ευθύνης… Το Γαλλικό Κ.Κ. έχει μία «πλούσια» παράδοση ταλαντεύσεων ακόμη από την εποχή του «αείμνηστου» Ευρωκομμουνισμού όντας ταυτόχρονα και το φιλοσοβιετικότερο των τριών, δηλαδή, Ιταλικό, Ισπανικό και Γαλλικό Κ.Κ. Οι ταλαντεύσεις του, που έμοιαζαν σε πρακτικό πολιτικό επίπεδο με δυσεπίλυτο σταυρόλεξο για πολύ ολίγους, επιτάθηκαν τα χρόνια του Μιτεράν, που αποδείχθηκε άριστος χειραγωγός του… Στην Γαλλία προϋπήρχε η κουλτούρα της Ενιαίας Αριστεράς ως ευρείας αντιδεξιάς παράταξης, που είχε και ευρύτατο αντίκτυπο από την εποχή του λαϊκού μετώπου ενάντια στον φασισμό… Το Γαλλικό Κ.Κ. υπηρέτησε και διευκόλυνε το έργο της ενιαιοποίησης μικρών σοσιαλιστικών κομμάτων και ομάδων για την δημιουργία του σύγχρονου Σοσιαλιστικού κόμματος της Γαλλίας και του «νέου λαϊκού μετώπου». Αυτήν την κουλτούρα την «αξιοποίησε» ο Μιτεράν για να υποτάξει το Κ.Κ., που ήταν ισχυρότερο από το σοσιαλιστικό κόμμα μέχρι τα πρώτα χρόνια του κοινού προγράμματος. Το Γαλλικό Κ.Κ. ενώ με διαφορετικής κατεύθυνσης ηγεσίες (Μαρσαί, Λαζουανί, Υ, κ.λ.π.) ταλαντεύονταν φαινομενικά ανάμεσα στην γκρίνια και την προθυμία, στην ουσία ελάχιστα φρόντιζε με δική του αυτόνομη πολιτική να καταδεικνύει και να πείθει για τον λόγο της δικής του αυτόνομης ύπαρξης, έστω και σε πολιτική συμπαράταξη με άλλες δυνάμεις τη θεωρούμενης αριστεράς. Η τροτσκιστική παράδοση στην Γαλλία δεν φτάνει για να ερμηνεύσει το γεγονός, ότι σε κάποιες εκλογικές αναμετρήσεις τα Τροτσκιστικά κόμματα (Αλέν κριβίν, Αρλέτ Λαγκιγιέρ, Ολιβιέ Μπεζανσενό) είχαν ισχυρότερη παρουσία από το Γαλλικό Κ.Κ.  
Η κατάρρευση του «υπαρκτού» ορίζει και την επιτάχυνση της αποψίλωσης του κόμματος, που επιλέγοντας την μεγαλύτερη «υποταγή» στους Σοσιαλιστές (γραμμή Ρομπέρ Υ, που σήμερα έχει περάσει ανοιχτά στους Σοσιαλιστές) μετατρέπεται σε σχεδόν περιθωριακή πολιτική ομάδα  με κραυγαλέα ρίκνωση της επιρροής του. ..
Το Γαλλικό όμως Κ.Κ. δεν παύει να είναι ένα κόμμα με μεγάλο ιστορικό φορτίο για την Γάλλους εργαζόμενους και με μία παράδοση στενών και ριζωμένων στο ιστορικό γίγνεσθαι σχέσεων με την Γαλλική διανόηση… Υπάρχει, δηλαδή πολιτική δυναμική, που αρχίζει να εκφράζεται με τον δημοψήφισμα για το Ευρωσύνταγμα και αργότερα με το αίτημα δημιουργίας ενός μετωπικού σχήματος, αντίβαρου στην συνεχιζόμενη δεξιά στροφή του Σοσιαλιστικού κόμματος…  Η δημιουργία του κόμματος της αριστεράς -με την καταλυτική δράση του γαλλικού Κ.Κ.- οδηγεί  στη ανάδειξη του Μελανσόν στην ηγεσία του. Γοητευτική προσωπικότητα ο Μελασόν, γίνεται ακόμη πιο γοητευτικός, επειδή προέρχεται έξω από τις γραμμές του Κ.Κ. (παλιό στέλεχος των σοσιαλιστών) … Δεν στριμώχνεται εύκολα από τους δημοσιογράφους των κυρίαρχων ΜΜΕ, που επιθυμούν να τον παρουσιάσουν ως πολιτικό απολίθωμα. Παρά πολλές υστερήσεις και αδυναμίες (πώς αλλιώς θα γινόταν άραγε μετά τόσα χειμαζόμενα χρόνια…).  Ο Μελανσόν καταφέρνει να παρουσιάσει το νέο κόμμα με λόγο τεκμηριωμένο και ριζοσπαστικό χωρίς να είναι ξύλινος, διεισδυτικό και καταγγελτικό του συστήματος με προτάσεις για το σήμερα. Το ποσοστό του στις τελευταίες προεδρικές εκλογές δεν συνιστούσε ασφαλώς θρίαμβο αλλά μπορούσε να θεωρηθεί ως βάσιμη ελπίδα για την πολυπόθητη ανάκαμψη….
 Δυστυχώς, όμως ούτε αυτός είναι απογαλακτισμένος από τις παρέλξεις του συνδρόμου της «αριστεράς». Πριν διεξαχθούν οι εκλογές του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών ο ίδιος ο Μελανσόν διαβεβαιώνει, ότι στο δεύτερο γύρο θα στηρίξει Ολάντ… Παρά τα διψήφια ποσοστά, που του χάριζαν οι δημοσκοπήσεις λίγο πριν τις εκλογές… Φυσικά, το βράδυ των αποτελεσμάτων, επανέλαβε με μεγαλύτερη κατηγορηματικότητα την στήριξη στον υποψήφιο των Σοσιαλιστών για τον β΄ γύρο…  Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει, ότι η γραμμή αυτή σχετίζεται με τις σοσιαλιστικές παρέλξεις του ίδιου του Μελανσόν… Και όμως, χρειάστηκε η προεκλογική περίοδος των αυτοδιοικητικών εκλογών στην Γαλλία για να ακούσουμε το Γαλλικό Κ.Κ. να καλεί σε στήριξη της σοσιαλίστριας υποψηφίου για τον μητροπολιτικό δήμο του Παρισιού, χωρίς αυτόνομη παρουσία του κόμματος της αριστεράς έστω στον πρώτο γύρο… Το «καπέλο» αυτό που δεν θυμίζει και τις καλύτερες εποχές μετωπικής πολιτικής των κομμουνιστών, ενόχλησε και δικαίως τον Μελανσόν και άλλους συμμάχους και δημιούργησε πεσιμισμό και ηττοπάθεια για το εγχείρημα και τις προοπτικές του… Η «επιβράβευσή» ήλθε με το θεαματικό κόντεμα του κόμματος της αριστεράς… 
Υπάρχει φόβος, πως αυτό δεν θα είναι η μόνη ούτε καν η κύρια συνέπεια… Η αυτοκαταστροφική συμπεριφορά του Γαλλικού Κ.Κ. έχει φτάσει πλέον να ξενίζει για το μέγεθός της και την «συνέπειά» της… Αν συνεχίσει έτσι, θα καταφέρει να πείσει και τους πιο δύσπιστους, ότι παρήλθε ο λόγος της ύπαρξής του… Δυσκολευόμαστε να φανταστούμε καλύτερη ναρκοθέτηση της προσπάθειας διατύπωσης ενός ενωτικού αριστερού ριζοσπαστικού και καινοτόμου λόγου στην εποχή της πιο βαθειάς γνωστής κρίσης του καπιταλισμού με τόσο ορατά τα συμπτώματα και τα σημεία μιας επαπειλούμενης βαρβαρότητας… Εξω, δηλαδή από την σοσιαλδημοκρατία, που κάνει πλέον τους σοσιαλιστές των αρχών του 20ου αιώνα να μοιάζουν επαναστάτες… Σε μία χώρα, που το συνολικό πολιτικό σκηνικό έχει μεταφερθεί τόσο πολύ προς τα δεξιά, που ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη μοιάζει αριστερίστικη οργάνωση…  
Δεν χρειάζεται βέβαια να είναι ειδικός ιστοριογράφος του Γαλλικού Κ.Κ. για να ενδιαφέρεται για την γραμμή του… Το μέγεθος της Γαλλίας και η θέση της ως σημαίνοντος κρίκου του συστήματος αναδεικνύουν κάθε στιγμή το γαλλικό Κ.Κ., θετικά ή αρνητικά… Οσοι ανά τον πλανήτη οραματίζονται την απελευθέρωση της ανθρωπότητας έχουν στο νου τους και την καρδιά τους την χώρα του Ροβεσπιέρου, του Ανατόλ Φράνς (από τους ιδρυτές του Γαλλικού Κ.Κ.), του Μπρετόν, του Αραγκόν και του Φερά… Και τόσων άλλων, που τραγούδησαν, ζωγράφισαν, ύμνησαν και θυσιάστηκαν για την πανανθρώπινη τη λευτεριά…

Σχόλια