"Επί προσωπικού"…

Την έκφραση ασφαλώς την γνωρίζετε… Δηλώνει την έντονη επιθυμία του θιγομένου -από λόγια ή/και έργα κάποιου άλλου- να παρέμβει… 
Συνήθως η παρέμβαση αφορά προσβολή σε θέματα ηθικής τάξης και με το αίτημα «επί προσωπικού» ζητείται επειγόντως από τον προεδρεύοντα της συνάντησης, συνέλευσης κ.λ.π. το δικαίωμα της παρέμβασης για αποκατάσταση των πραγμάτων και της ηθικής τάξης… 
Ετσι, η έννοια του προσωπικού έχει πρωτογενώς (άλλο αν κακοποιείται) ένα ηθικό περιεχόμενο και χροιά… 
Μία διεύρυνση της έννοιας του «προσωπικού» αφορά τον χαρακτήρα της διένεξης δύο ή περισσότερων ανθρώπων στην καθημερινή ζωή… Και εννοούμε ως «προσωπική» ή καλύτερα «διαπροσωπική» μία διαφωνία, μία σύγκρουση, μία ρήξη, που δεν έχει κοινωνικά, συλλογικά αίτια, χαρακτήρα ή προεκτάσεις αλλά αμιγώς ατομικά, περιοριζόμενα μεταξύ των εμπλεκόμενων… 
Ως εδώ, όλα καλά και σαφή… Υπάρχει, όμως, και ο «παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος», όπως τον περιγράφει ο Βολφ Μπίρμαν, που επικαλεστήκαμε σε προηγούμενη ανάρτηση της ΦΑΙΑΚΙΑΣ («Το ήθος της αμνησίας»), που όποτε … δεν γουστάρει να χαλάσει τη ζαχαρένια του, τη βόλεψή του, τις παρέες του, τα μικροσυμφεροντάκια του ανακράζει «μπαϊλντισμένος», πως … αυτός ή αυτοί έχουν «προσωπικά». Με τον τρόπο αυτό καταρρακώνει την ουσία μίας διαφωνίας, μίας ρήξης και τα «κουκουλώνει» Γιατί αυτό χρειάζεται... Γιατί αυτό έχει μάθει: το κουκούλωμα… 
Και η αντίδραση αυτή έχει την ολόθυμη αποδοχή των ομοίων «μέσων ανθρωπάκων», γιατί βολεύονται εξίσου με την προφανή …εξήγηση του «προσωπικού»… 
Μην τα σκαλίζεις τώρα. Εχουνε περάσει τριάντα χρόνια και βάλε… Που τα θυμάσαι εσύ αυτά… Ακόμη, εκεί έχεις μείνει. Ξεκόλλα…
Αλήθεια υπάρχει ενέργεια, πράξη, στάση στην καθημερινή κοινωνική ζωή, που δεν πραγματώνεται μεταξύ ανθρώπων, μεταξύ προσώπων, δηλαδή;;; Ποιοί έχουν το προνόμιο να είναι κοινωνικές οι δράσεις τους; Τα δαιμόνια ή τα μικρόβια;;; Κάτω, λοιπόν από την προφανή ανοησία, υποκρύπτεται η επιθυμία του κουκουλώματος… Γιατί έχουμε μάθει στο κουκούλωμα από τα γεννοφάσκια της «κοινωνικής» και πολιτικής μας αγωγής. Δεν θέλουμε να πάρουμε θέση, για να μην δυσκολέψουμε την «θέση» μας. Ανοχή σε κάθε είδους κακοσμία, που την περιγράφουμε σαν λεπτό άρωμα… Ή σαν να μην μας μυρίζει τίποτε… 
Γιατί είμαστε εύκολοι στην διπρόσωπη ηθική την γεμάτη διπλούς κανόνες… Αυτήν, που κατά τον ποιητή, «…συγχωράει την κάθε βρωμιά, αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά…». Ετσι, όταν δεν μας βολεύει να πάρουμε θέση, έχουμε έναν εύκολο, ισοπεδωτικό ουσιαστικά βάρβαρο και απάνθρωπο τρόπο να «τοποθετηθούμε»: αυτός (-οί) έχει (-ουν) προσωπικά… Και καθαρίσαμε… Και ξανά προς τη δόξα τραβάμε…
Ετσι, με αυτό τον βαθύτατα ανήθικο -ως ψεύτικο, υποκριτικό, βολεματικό- τρόπο αντιμετωπίζουμε ζητήματα ηθικής τάξης στην κοινωνική μας πρακτική και ιδιαίτερα στην πολιτική… 
Αν συντρίβουμε προσωπικότητες και αξιοπρέπειες, αν κακοποιούμε την ιστορία της πραγματικότητας, δεν χάθηκε ο κόσμος βρε, αδελφέ!!! Εξ άλλου, τέτοιες ευαισθησίες δεν τις διδαχτήκαμε ούτε στους προοδευτικούς φορείς, που θητεύσαμε… Αντίθετα, εκεί μας ανήγαγαν ως επαναστατική αρετή το: ο σκοπός αγιάζει τα μέσα… Ετσι, εξάλλου βολεύονταν και οι εκάστοτε «καθοδηγήσεις», γιατί, με την χρέωση βαθύτατα πολιτικών ζητημάτων ως προσωπικών διενέξεων κέρδιζαν σε συσκότιση αιτίων και γενεσιουργών μηχανισμών, σε αποφυγή ισχυρότερων αναταράξεων, σε αποτελεσματικότερη απομόνωση του (των) "προβληματκού (-ών)".
Με αυτό το ήθος, αλήθεια τι θα αλλάξουμε; Πιθανόν, ενδεχομένως, τη βόλεψή μας… Για την κοινωνία, δύσκολο το βλέπω… Ούτε καν την τοπική… Θα συνεχίσουμε να κάνουμε… με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια, με τους σοφούς του κράτους (ή του Δήμου) θα τα ‘χουμε πλακάκια, σαν χέλια γλοιώδικα θα έχουμε πουληθεί
Και καλή μας νύχτα… 

Σχόλια