Την μιζέρια της Ελληνικής
πολεοδομικής πραγματικότητας κατά τα μετεμφυλιακά χρόνια, που αφορά κάθε
οικισμό της χώρας από την δύσμοιρη πρωτεύουσα μέχρι την …Ανω Πετρομαγούλα, την
γνωρίζουμε καλά… Πρόκειται για το σαπισμένο φρούτο της άθλιας πολιτικής του «κτίστε…
κτίστε… κτίστε…» με εργαλείο την «αγία» αντιπαροχή και την παράνομη δόμηση, μέσα
από την ανυπαρξία χωροταξικού σχεδιασμού… Φτάσαμε, λοιπόν σε μία άθλια πολεοδομική
εικόνα ΜΟΝΑΔΙΚΗ –κυριολεκτούμε- σε όλη την Ευρώπη… Αυτή, που συμβολίζει η
είσοδος κάθε Ελληνικής πόλης, όπου συναντάμε κατά σειρά μία κατοικία, ένα
συνεργείο αυτοκινήτων, μία ταβέρνα, ένα θερμοκήπιο, μία μάντρα οικοδομικών
υλικών, μία έκθεση επίπλων ξανά μία κατοικία και ούτω καθεξής… Αυτή η εικόνα
μπορεί να περιγράφει με απόλυτη ακρίβεια κάθε πόλη, κάθε κωμόπολη, που έχουν
καταντήσει όμοιες σε οικιστική βαρβαρότητα, το ίδιο αφιλόξενες και εχθρικές για
κατοίκους και επισκέπτες… Τελευταία, βέβαια, αυτή η αθλιότητα «στολίζεται» με
μπόλικο στρας από μεγάλα πολυκαταστήματα, δήθεν ψυχαγωγικά πάρκα, εμπορικά
κέντρα και απρόσωπες γυαλιστερές επιφάνειες… Σαν ξεροκάπελο με τσαρούχι…
Αξίζει πάντως να υπομνησθεί, ότι
παρά το διάτρητο ή ανύπαρκτο χωροθετικό θεσμικό πλαίσιο, υπήρχε ένα πλέγμα διάσπαρτων
νομικών διατάξεων, που αποτελούσαν την τελευταία γραμμή άμυνας… Π.χ. υπήρχαν κάποιοι
περιορισμοί σε χαρακτηρισμένες ζώνες αποκλειστικής κατοικίας…
Ερχεται, όμως τώρα, η «εκσυγχρονιστική»
αντίληψη της διομυσικομματικής κυβέρνησης για να ισοπεδώσει και τα τελευταία
οχυρά και να δώσει στον νόμο την «ειλικρίνεια», που μέχρι τώρα χρειαζόταν ρουσφέτι,
στραβά μάτια και «παρεκκλίσεις»… Τέρμα, λοιπόν, οι ζώνες αποκλειστικής
κατοικίας… Κάθε είδους δραστηριότητα μπορεί να παρεμβληθεί εκεί, που οι πολίτες
διεκδικούν το δικαίωμα της ανάπαυσης, της ηρεμίας, της ανάπτυξης των παιδιών… Στο κάτω της γραφής, γιατί να μην
νομιμοποιήσουμε αυτό που μέχρι τώρα ήταν ο χρυσός κανόνας με λίγες εξαιρέσεις;;;
Ως γνωστό, στην Ελλάδα, οικισμό ονομάζουμε στην ουσία σύνολο πολλών αυθαίρετων
κτισμάτων, που νομιμοποιούνται μετά από αρκετά χρόνια οικονομικών και
μικροπολιτικών εκβιασμών… Οι διαχωρισμένες ζώνες λειτουργίας σε έναν
οικισμό (κατοικία, εμπόριο, ψυχαγωγία, άθληση, εκπαίδευση κ.λ.π.) είναι κατά
κανόνα άγνωστες στην μετεμφυλιακή πολεοδομία της χώρας… Ο εξανθρωπισμός των
πόλεων μέχρι τώρα αποτελούσε διεκδίκηση, όραμα, αντικείμενο αγώνα… Και απαντώντας
σε αυτή την ζωτική ανάγκη του τόπου και του λαού, η κυβέρνηση της Τρόϊκα θεσμοθετεί το πολεοδομικό
μπάχαλο προς αμιγές όφελος της… «υγιούς επιχειρηματικότητας»… Ιδιαίτερα η εποχή της κρίσης είναι το καταλληλότερο όχημα για να φαίνονται οι χειρότερες τερατουργίες σαν ...δώρο εξ ουρανού για την τόνωση της οικονομίας και της απασχόλησης...
Ο
αγώνας λοιπόν δεν δικαιώνεται… Πρέπει να συνεχιστεί γιατί είναι αγώνας ζωής,
στην κυριολεξία…
Σχόλια