Ανθρωποι και σφαίρες...

Ενα εκτεταμένο, εξαιρετικά περιγραφικά και διεισδυτικό κείμενο, που μας έστειλε ο φίλτατος της ΦΑΙΑΚΙΑΣ ΠΑΠ, επιχειρεί μία γενική ανασκόπηση εκεί, όπου ο λόγος υποκαθίσταται κυνικά από το κέρδος... Σας το προτείνουμε...

Παλιές τέχνες, που σε κάνουν κόσκινο,
σε μια νέα και βελτιωμένη έκδοση
Δεν ξέρω αν υπάρχουν σενάρια συνωμοσίας...
Αυτό που ξέρω, όμως, είναι ότι σίγουρα υπάρχουν συνωμοσίες...
Πως αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς αυτό που διαδραματίζεται σήμερα  προκλητικά μπροστά στα μάτια μας, με τις εκατόμβες των θυμάτων που συσσωρεύονται ασταμάτητα, στις τρεις ηπείρους του πλανήτη μας;;
Σίγουρα το να μιλήσει κανείς για τη θηριωδία και τα θύματα του πολέμου δεν αποτελεί πρωτοτυπία.
Ούτε κομίζει κανείς γλαύκας εις τας Αθήνας, διαπιστώνοντας για μια ακόμη φορά, ότι οι  πόλεμοι είναι μάταιοι και χωρίς νόημα, εξετάζοντάς το από τη πλευρά του ανθρωπισμού και της λογικής.
Το να συμπεράνει επίσης ότι δεν γίνονται πιστευτές οι δικαιολογίες που παρουσιάζονται σαν αιτίες των πολέμων και το ότι υπάρχουν μια σειρά από άλλες αιτίες σοβαρότερες, εκτός από αυτές, που εμφανίζονται ως κύριες, επίσης δεν αποτελεί πρωτότυπη αποκάλυψη.
Κι αυτό γιατί δύσκολα μπορεί να βρεθεί σήμερα λογικός και μορφωμένος άνθρωπος, που να πείθεται, ότι απλά το πισωγύρισμα στις θρησκευτικές προκαταλήψεις, μπορεί να αποτελεί αιτία πολέμου.
Σίγουρα σήμερα υπάρχει πισωγύρισμα, αλλά σε άλλο επίπεδο, στο επίπεδο δηλαδή της ανοχής και της αφέλειας μας να το πιστεύουμε, όταν μας το σερβίρουν, κατά τον πλέον ευτελή και προκλητικό τρόπο.
Ούτε πάλι είναι καινούργιο, το ότι δεν υπολογίζουν τα ανθρώπινα θύματα, μπροστά στο κέρδος και την επιτυχία του σκοπού τους, αυτοί που ξεκίνησαν αυτό το αιματοκύλισμα.
Παρ' όλα αυτά έχει σημασία η εκ νέου παρουσίαση της κοινότυπης πικρής αλήθειας, για κάποιους, όμως, πολύ ιδιαίτερους λόγους, επειδή ακριβώς αναδεικνύει ορισμένα πολύ σοβαρά και αξιόλογα κατά τη γνώμη μου προβλήματα, όπως:
1ΤΓ ζήτημα της αποκατάστασης της αλήθειας, που σχετίζεται με το μέγεθος της παραπληροφόρησης, τις δυνατότητες που έχουν για να τη χρησιμοποιούν με επιτυχία και ακόμη τις ίδιες τις προθέσεις τους. Θεωρώ λοιπόν απαραίτητο το να προβάλλεται κάθε στοιχείο, που θα αποκαλύπτει εκ νέου τη σκευωρία που εκτυλίσσεται στις μέρες μας.
Το ζήτημα της ευαισθητοποίησης είναι επίσης καθοριστικό, σε σχέση με την συστηματική υποτίμηση και τον εξευτελισμό που υφίστανται σήμερα άνθρωποι στις περισσότερες περιοχές του κόσμου, από την απλή περιφρόνηση, την προσβολή της αξιοπρέπειας, μέχρι την αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή. Είναι παρατηρημένο, ότι από τότε που η υποχρέωση για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έγινε παγκόσμια αποδεκτή, ο “ανθρώπινος παράγοντας” εξελίχθηκε ταχύτατα σε μια έννοια, για την οποίον μιλάνε όλοι, από κυβερνήσεις, διανοητές, μέχρι ΜΚΟ, με αποτέλεσμα να ξεχάσουμε πια ότι υπάρχουν άνθρωποι.
Η υπερπληροφόρηση χρησιμοποιείται, είτε με εικονικά και σκηνοθετημένα οπτικοακουστικά μηνύματα, από ποικίλες και δυσεύρετες πηγές, είτε με τη παρουσίαση πραγματικών γεγονότων και προκαλεί αντί για την υπερευαισθητοποίηση, την αδρανοποίηση της κοινής γνώμης, που έχει πρακτικά σε επίπεδο επικοινωνίας υποκατασταθεί από τα ΜΜΕ. Έχουμε περάσει σε μια καινούργια εποχή και φάση, μέσα από τη σκόπιμη αποπλάνηση, με τη λαγνοποίηση των εννοιών, των αντικειμένων και της ειδησεογραφίας, στην ολοκληρωτική παραπλάνηση.
Δύο παραδείγματα απτά και πρόσφατα για τη χώρα μας :
Το ένα είναι οι ειδήσεις του Star με τις συνειδητές εναλλαγές ειδήσεων από σοβαρά γεγονότα και από ανούσιες πληροφορίες για τη κοσμική ζωή φαιδρών προσώπων με σεξουαλικές πάντα αναφορές.
Το άλλο είναι η πολυχρησία της φράσης του δημοσιογράφου, αναφερόμενος στον ακροατή, στη συνειδητή και σχεδιασμένη προσπάθειά του να τον υποκαταστήσει: “να το πούμε έτσι απλά, για να το καταλάβουν και οι ακροατές μας”...
Αν αναλύσει κανείς αυτή τη φράση, θα κάνει τις παρακάτω διαπιστώσεις:
Πρώτο: ο δημοσιογράφος – παρουσιαστής (νέα μορφή εξελιγμένου ρουφιάνου), έχει  καταλάβει επειδή διαθέτει ευρεία μόρφωση και επειδή είναι έξυπνος
Δεύτερο: εμείς αντίθετα είμαστε κάτι άλλο, με διαφορετική αντιληπτικότητα, που στη φράση μας διαχωρίζει ένα “και” από τον προηγούμενο
Τρίτο: υπάρχει όντως ανάγκη ερμηνείας, η οποία όμως δεν προκύπτει, ούτε από τη  πρώτη, ούτε από τη δεύτερη διαπίστωση, αλλά από μια τρίτη νέα, δηλ. από τη ζωντανή ή τηλεφωνική παρουσία και συμμετοχή ενός συνομιλητή και πιο συγκεκριμένα, από την έκφραση του λόγου του.
Ο τρίτος παράγοντας λοιπόν, δηλαδή ο συνομιλητής, αποτελεί εργαλείο για τον πρώτο και χρησιμοποιείται κατάλληλα. Στη μια πρώτη περίπτωση έχει επιλεγεί, ώστε ο λόγος του να είναι πολύ επιστημονικός, όντως δυσνόητος και να χρήζει επεξήγησης.
Στη μια δεύτερη περίπτωση, πρόκειται και πάλι επιλεκτικά για άτομο με λόγο κουραστικό, γενικόλογο, ξύλινο, ανίκανο να προσθέσει κάτι το καινούργιο, γενικά για λόγο χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, που δεν μπορεί ακόμη και μετά την όποια απλοποίηση να πει κάτι, οτιδήποτε. Στην ουσία χρειάζονται και οι δύο, γιατί στη πρώτη αποχτιέται το κύρος, που χάνεται στη δεύτερη. Το ισοζύγιο επιτυγχάνεται σε όφελος του δημοσιογράφου - παρουσιαστή, με συχνότητα παρουσίασης των δύο περιπτώσεων σε ποσοστό 80% - 80% περίπου.
Περιστασιακά, σε ποσοστό 10% (και πολύ λέμε) εμφανίζεται σε μια τρίτη περίπτωση και ο φυσιολογικός συνομιλητής, ο οποίος έχει τη πρόθεση να αποκαταστήσει την αλήθεια και διαθέτει ενδεχομένως και την απαραίτητη γι` αυτό ικανότητα. Μόλις όμως γίνει αντιληπτό το πρώτο και κυρίως το δεύτερο, σύντομα καταλήγει, αφού έχει υποστεί αναρίθμητες διακοπές, από αθώες ερωτήσεις, στο να αναγκάζεται ο ίδιος να επιχειρεί αγωνιωδώς να “απλοποιήσει” το λόγο του, διότι αντιλαμβάνεται ότι ο σκοπός της εκπομπής δεν είναι να γίνει αντιληπτός, αλλά να εξομοιωθεί με τους άλλους δύο στο ίδιο επίπεδο αδυναμίας, τόσο δικής του να εκφρασθεί, όσο και δικής μας να τον καταλάβουμε.
Πρόκειται για μια συγκαλυμμένη παραποίηση μονολόγου, που δανείζεται τον μανδύα της διαλογικής συζήτησης, με τη συμμετοχή δύο, τριών ή και τεσσάρων συνομιλητών.
Μια εξελιγμένη μορφή αυτού του τύπου, είναι και τα δελτία ειδήσεων με τη παρουσία πολλών σχολιαστών, με διαφορετικές απόψεις. Η μορφή αυτή αποτελεί το απαύγασμα της απάτης, όπου με τη παρουσία μιας καλοστημένης συμμορίας πειναλέων και διατεθειμένων ποικιλοτρόπως και παντοιοτρόπως να πράξουν οτιδήποτε προς εξασφάλιση του επιουσίου γεύματος, επιδίδονται με απίστευτη λύσσα σε έναν αγώνα επιβεβαίωσης και δικαίωσης της επιλογής του αφεντικού, στο πρόσωπό τους. Τελικός σκοπός, με τη πολυπληθή και πολύγνωμη παρουσία να δίδεται η εντύπωση, ότι το ελεεινό, χυδαίο και άθλιο αυτό δείγμα, ισοδυναμεί με την κοινή γνώμη, γιατί παρουσιάζεται ως μια αξιοζήλευτη, όχι όμως δυσεύρετη μικρογραφία της.
Η ωμή βία, με τη συχνότητα που παρουσιάζεται, με τον αποσπασματικό τρόπο, εναλλασσόμενη ανάμεσα σε διαφημιστικά μηνύματα και ευχάριστες ή ψυχαγωγικές εκπομπές, λαμβανομένης υπ' όψη της δυνατότητας του τηλεθεατή ή του ακροατή να αλλάξει πρόγραμμα, είτε από συνήθεια, διότι έτσι παρακολουθεί γενικά τα λιγότερο ενδιαφέροντα για εκείνον θέματα πλέον, είτε αντανακλαστικά, λόγω της αποκρουστικότητας που προκαλεί το θέαμα. Έτσι ο σκοπός επιτυγχάνεται και οι συνειδήσεις παραμένουν ήσυχες, αφού όλοι έκαναν αυτό που όφειλαν: “οι μεν να δείξουν και οι δε να δουν” και “επί της ουσίας, χωρίς τίποτε να πράξουν”.
Πέραν όμως από το μεγαλείο των τηλεοπτικών μέσων, είτε των ΜΜΕ, είτε των κοινωνικών δικτύων, που έχουν πλέον κι αυτά αλωθεί από τις συμμορίες των ιδιωτικών εταιρειών, που δημιουργούν με εντυπωσιακή ταχύτητα το ένα blog και site μετά το άλλο, αλωνίζοντας με κάθε λογής “πληροφορία” το διαδίκτυο, υπάρχουν και καινούργια στοιχεία που αξίζουν τη προσοχή μας και που δείχνουν ότι περάσαμε ήδη σε μια νέα φάση παρακμής και κοινωνικού εκφυλισμού.
Ένα από αυτά είναι το γεγονός ότι οι συγκρούσεις δεν διεξάγονται με καθαρά στρατιωτικές τακτικές και μεθόδους, αλλά ούτε και σε τοποθεσίες που να θυμίζουν έστω και ελάχιστα στρατιωτικές επιχειρήσεις. Και το γεγονός αυτό δεν δικαιολογείται από την εξέλιξη της τεχνολογίας στον τομέα των εξοπλισμών, αντίθετα θα 'λεγε κανείς μάλιστα. Οι αναμετρήσεις δεν ακολουθούν υποχρεωτικά, ούτε κλασσικές, ούτε σύγχρονες στρατηγικές με καθαρά στρατιωτικά κριτήρια, συμβατικού ορθοδόξου ή ανορθόδοξου πολέμου και δεν περιορίζονται μόνο μεταξύ των αντιμαχομένων. Αντίθετα, έχουν σαφή στόχο, αν όχι ευθέως, να πλήξουν άμαχο πληθυσμό, στην καλλίτερη περίπτωση να εμπλέξουν άοπλους πολίτες, οι οποίοι ούτε από πολιτική, ούτε από γεωγραφική τοποθέτηση, έχουν λόγο να εμπλακούν. Ένας από τους κύριους στόχους είναι τα παιδιά, με αριθμό θυμάτων να ξεπερνάει κάθε προηγούμενο.
Κι ενώ διαδραματίζονται όλα αυτά μπροστά στα μάτια μας, υπάρχει γενικά και στον καθένα μας μια αόριστη αντίληψη, ότι οι συγκρούσεις γίνονται κάπου στη μακρινή, π.χ. Συρία ή τη Γάζα ή Ουκρανία..., ενώ στην ουσία οι περιοχές αυτές βρίσκονται σε απόσταση “σερβιρίσματος καφέ” με το αεροπλάνο, σε μια, το πολύ δύο ώρες. Οι περισσότερες από αυτές, μέχρι πρόσφατα, αποτελούσαν επιλεγμένους, δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς.
Η βιαιότητα κι η ωμότητα δεν περιορίζονται στις συγκρούσεις, αλλά εκδηλώνονται, σε βάρος των αιχμαλώτων και του άμαχου πληθυσμού, πράγμα πρωτοφανές, όχι μόνο για τα σημερινά δεδομένα, αλλά ακόμη και για πρακτικές του παρελθόντος. Η ανθρωπότητα είχε να ζήσει χρόνια τέτοιες στιγμές, που μας γυρνούν αιώνες πριν, πολύ πιο πίσω και από την εποχή που καθιερώθηκαν οι πρώτες συνθήκες σεβασμού των αιχμαλώτων πολέμου.
Αυτά που ζούμε εμείς, ούτε καν σαν μάρτυρες πλέον, αλλά σαν παρατηρητές στο
μαρτύριο των άλλων, συναγωνίζονται σε κτηνώδη βία τις ταινίες του Χόλυγουντ και δεν δικαιολογούνται από κανένα θρησκευτικό ή πολιτικό φανατισμό. Αποτελούν καθαρή απομίμηση κινηματογραφικών ταινιών, πολέμου, θρίλερ και επιστημονικής φαντασίας, που ενισχύεται από την αρρωστημένη φαντασία των εκτελεστών. Φαίνεται λοιπόν ότι έκαναν καλά τη δουλειά τους, αφού πρώτα γέμισαντα ταμεία, τώρα γεμίζουν ομαδικούς πλέον τάφους.
Ας αναλογιστούμε λοιπόν, αν πραγματικά άξιζαν τον κόπο όλες εκείνες οι συζητήσεις, οι κριτικές, τα σχόλια, οι βαθυστόχαστοι προβληματισμοί για τη ποιότητα του έργου τους και γενικά όλο αυτό το κλίμα της “σελεμπριτιάς”, που έφτιαξαν γύρω τους όλοι αυτοί οι περιβόητοι “καλλιτέχνες” ηθοποιοί, σεναριογράφοι, οι σκηνοθέτες, κ.λ.π., που κερδίζουν τη φήμη τους, την αξία τους, και το ψωμί τους με τις ζωές των άλλων, εξαγνιζόμενοι κατά καιρούς από εξίσου πρόσφορες γι` αυτούς συναυλίες, συμμετοχές σε ΜΚΟ και άλλες φιλανθρωπικές φανφάρες, που το μόνο που κάνουν είναι να ανεβάζουν ακόμα περισσότερο τη δημοτικότητά τους…
Μετά απ' όλα αυτά ας σκεφθούμε κι εμείς λίγο πιο πονηρά: Πόσοι είναι αυτοί που είναι πραγματικά, αθώοι και αγνοί σ' αυτή τη βιομηχανία;
Μαζί με τα ανθρώπινα θύματα, τους νεκρούς και τους τραυματίες, οι υλικές ζημιές σε περιουσίες, παραγωγικά μέσα και εδάφη είναι τεράστιες, αφαιρώντας κάθε δυνατότητα σε αυτούς που απέμειναν, να ξαναρχίσουν τη ζωή τους.
Επιπλέον μέσ` στις υλικές ζημιές, περιλαμβάνονται πλέον πολυάριθμα μνημεία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, τα οποία προτού καταστραφούν, γίνονται θύματα βανδαλισμού και κλοπών. Η τακτική αυτή δεν είναι τελείως καινούργια. Έχει
ξεκινήσει με τους “χειρουργικούς” βομβαρδισμούς των αμερικανών στο Ιράκ, εδώ και
μια δεκαετία και την ακολουθούν με συνέπεια οι ορδές των μισθοφόρων της ζιχάντ.
Επιστρέψαμε λοιπόν στις μεθόδους του Αττίλα, των Ούννων, των Μογγόλων του  Χουλάγκου, που κατέστρεψε τη Βαγδάτη και των Ισπανών Κονκισταδόρες, που αφού απομύζησαν τον πλούτο των αυτοχθόνων ιθαγενών, κατέστρεψαν, ότι κτίσμα βρήκαν μπροστά τους και δεν μπορούσαν να το μεταφέρουν. Δηλαδή πρόκειται για αναβίωση παλιών μεθόδων, ξεχασμένων μέσα από το πέρασμα των αιώνων, χάρις στην Αναγέννηση, τον Διαφωτισμό και την πρόοδο, που συντελέστηκε μέχρι σήμερα. Είναι σίγουρο ότι δεν είναι απλά μια απομίμηση, που ταιριάζει με το συντηρητισμό και το σκοταδισμό, που κουβαλάει η αναβίωση του θρησκευτικού φανατισμού. Πρόκειται για σκόπιμη στρατηγική κίνηση, σχεδιασμένη με σκοπό να κόψει το νήμα με το παρελθόν, σε όλους τους λαούς που κατοικούσαν αιώνες τώρα σε αυτές τις περιοχές και να τους αποκόψουν από την ιστορία τους. Η δική τους όμως κληρονομιά είναι ταυτόχρονα  κληρονομιά ολόκληρης της ανθρωπότητας, γι` αυτό και οι πράξεις αυτές είναι εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Αυτό βέβαια ελάχιστα ενδιαφέρει τα επιτελεία που σχεδιάζουν και τους μισθοφόρους που εκτελούν. Αυτοί δεν έρχονται από κάποιο μακρινό παρελθόν γεμάτο από πάπυρους, με πάνω τους χαραγμένο το μεγαλείο του ανθρώπινου γένους. Άλλωστε αυτοί, την ιστορία την ξέρουν από τα κινηματογραφικά έργα, που δίνουν τη δική τους “ερμηνεία” και «έκδοση» των γεγονότων, με πολύ σεξ και οπτικοακουστικά εφέ.
Βέβαια οι μέθοδοι αυτοί φέρουν ανεξίτηλα τη σφραγίδα της Ισραηλινής ραδιουργίας. 
Υπήρξα αυτόπτης μάρτυς της “εφαρμοσμένης αρχαιολογίας” τους στο Νότιο Λίβανο.
Πρώτα βομβαρδίζουν ανηλεώς ανοίγοντας παντού τεράστιους κρατήρες (για ν' αποφύγουν τη χρονοβόρα διαδικασία του σκαψίματος), κατόπιν περνούν τα τάνκς και τα άλλα θωρακισμένα οχήματα, για την ολοκλήρωση των “χωματουργικών εργασιών”.
Στη συνέχεια το πεζικό και το μηχανικό, που σκάβει “επαγγελματικά” και θάβει αρχαιολογικά ευρήματα, με σκοπό να αιτιολογηθεί η πανάρχαια παρουσία τους στη περιοχή και να τεκμηριωθεί αργότερα, ότι στην πραγματικότητα, πρόκειται για εδάφη δικά τους. Τα ευρήματα αυτά θα ανακαλυφθούν “τυχαία” τους επόμενους μήνες, ανάλογα με το χρονοδιάγραμμα των επιχειρήσεων. Με αυτό το μοτίβο και μ' αυτά τα σχέδια, τα επόμενα χρόνια δεν θα υπάρχει ίχνος από την ιστορική παρουσία άλλων λαών. Όσα ίχνη βρεθούν, θα αφορούν επιλεκτικά τον εκλεκτό λαό του Θεού. Τώρα όσα για τις πηγές, που χρησιμοποιούνταν μέχρι τώρα σαν αναφορά για την ιστορική αλήθεια, κάτι θα βρούμε να τις κάνουμε. Γι` αυτό άλλωστε υπάρχει το google.
Είναι γεγονός ότι πάντα βρίσκονταν ένα πρόσχημα για να παραμείνουν απόκρυφες οι πραγματικές αιτίες των πολέμων. Έτσι με τη κατάλληλη προπαγάνδα, η κοινή γνώμη έπρεπε να πεισθεί ότι ο πόλεμος, αν και επικίνδυνος και καταστροφικός, εν τούτοις ήταν πατριωτικός και δίκαιος και γι αυτό ήταν ιερός και τέλος αναπόφευκτος και ειδικότερα για τους αμερικανούς: ο θεός ήταν πάντα μαζί τους (god on our side). Σήμερα αυτός που ξεκίνησε εδώ και μια δεκαετία περίπου, βαφτίστηκε πόλεμος εναντίον της τρομοκρατίας, για το δικαίωμα των ανθρώπων να ζουν σε μια ειρηνική και
δημοκρατική κοινωνία και εναντίον του σκοταδισμού, προκειμένου η κοινωνία να
απαλλαγεί από τις θρησκευτικές και όποιες άλλες προκαταλήψεις δημιουργούν
δογματισμούς και φανατισμούς.
Σήμερα μετά από δέκα χρόνια, η κοινωνία ζει ολοκληρωτικά αυτά για τα οποία
ανέχθηκε τα πάνδεινα οικονομικά, πολιτικά, ιδεολογικά ,κ.λ.π., προκειμένου να τα
αποφύγει. Γυρνώντας περισσότερο από έναν αιώνα πίσω και παρά το βαρύτατο τίμημα
που πλήρωσε με δύο παγκόσμιους πολέμους, για να θεμελιώσει ένα σταθερό status quo
και παρά τις διεθνείς συμβάσεις και συνθήκες, παρά την όποια πολιτιστική και
πνευματική πρόοδο που πέτυχε με κόστος, βυθίζεται εκ νέου με καταστροφικότερο και
κτηνώδη τρόπο στο χάος, μέσα από το σκοταδισμό που επιβάλλουν οι αναδυόμενες
τεχνητές θρησκευτικές και εθνικές διενέξεις.
7
Οι προηγούμενοι πόλεμοι δεν κατάφερναν για πολύ να κρύψουν τις πραγματικές αιτίες
της έκρηξής τους και τις περισσότερες φορές η εξέλιξή τους επιταχύνονταν ή
αναγκάζονταν να σταματήσει, εξ αιτίας του αντιπολεμικού κλίματος που αναπτύσσονταν,
το οποίο αποκτούσε ειδικό βάρος εξίσου σχεδόν σε σχέση με την στρατιωτική υπεροχή,
από τη μια ή την άλλη πλευρά.
Σήμερα αντίθετα ζούμε πλέον στον κόσμο που φτιάξανε τα ψέματα, γεγονός που
αφήνει ελάχιστα περιθώρια αμφισβήτησης, σε όσους ξέρουν ή θέλουν να μάθουν την
αλήθεια. Πολύ περισσότερο καθιστά δύσκολο, έως ανέφικτο να πείσει κανείς για το
αντίθετο. Η φυσική παρουσία και τα εγκλήματα των “κομπάρσων” ισλαμιστών,
έρχονται σαν ορδές να επιβεβαιώσουν τους “φόβους” των δημιουργών αυτής της
κατάστασης, διατηρώντας σε ισχύ το δόγμα που καθιερώθηκε μετά την 11η του
Σεπτέμβρη: τον πόλεμο ενάντια στο “κακό” (war against the evil).
Πρόκειται για σχήμα οξύμωρο, δεδομένου ότι στο μέσο κάτοικο του “παγκόσμιου
χωριού” (global village), υπάρχει καταγραμμένο στο συλλογικό ασυνείδητο, έστω και
θολά, ότι συνήθως κάτι άλλο κρύβεται πίσω απ' όλα αυτά, για παράδειγμα οι
ενεργειακές και οι οικονομικές κρίσεις.
Το καινούργιο στοιχείο, λοιπόν, για τις κοινωνικές δυνάμεις και την παγκόσμια κοινή
γνώμη, δεν βρίσκεται στο ότι έπεσε για άλλη μια φορά θύμα των απατηλών και ψευδών
προσχημάτων που της σερβίρισαν, αλλά ότι παρά τη συνεχή κοροϊδία και εξαπάτηση,
παρά τη συσσωρευμένη εμπειρία της, την αγωνιστικότητά της μέχρι πριν δύο δεκαετίες
και σ' ένα βαθμό την επίγνωσή της, σε ότι αφορά την κινδυνολογία και το ψέμα, και
παρά την επιδείνωση που παρατηρείται στα διάφορα πολεμικά μέτωπα, με τις πολεμικές
συγκρούσεις να δείχνουν τάση επέκτασης και περαιτέρω έντασης, οι κοινωνικές
δυνάμεις παραμένουν σε κατάσταση χαλαρότητας, αδράνειας και ανοχής, αρκεί να
τηρούνται κάποιες ελάχιστες αποστάσεις.
Αλλοίμονο όμως, η θέση αυτή του επιλεκτικού και διακριτικού παρατηρητή, όπως
δείχνει η πορεία των γεγονότων, δεν διατηρείται για πολύ στο απυρόβλητο.
Το άλλο σημαντικό στοιχείο είναι η ταχύτητα με τη οποία μπορεί να συμβεί μια
κοινωνική μεταστροφή, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην είναι κανείς σε θέση να
αναγνωρίζει σήμερα τον ίδιο λαό, που ζούσε μαζί με άλλους, σε κοινό τόπο στο
παρελθόν, για πολλές δεκαετίες. Χωρίς να έχει ζήσει βιώματα και μνήμες του
παρελθόντος, που να δικαιολογούν τη βίαιη μετάλλαξή του, επιδίδεται σήμερα με
8
τέτοιο αδελφοκτόνο μίσος εναντίον ομάδων, οικογενειών και ατόμων με τους οποίους
έζησε μαζί και μεγάλωσε, που ξεπερνάει κάθε φαντασία και καθιερωμένη ανθρώπινη
κοινωνική συμπεριφορά. Σίγουρα αποτελεί αντικείμενο ψυχιατρικής έρευνας, αλλά από
την άλλη αναμφισβήτητο προϊόν, μεθόδων χειραγώγησης της κοινής γνώμης, που
εφαρμόσθηκαν μεθοδικά και σταδιακά επάνω του. Δεν χρειάζεται να φανταστεί κανείς
εξωγήινες ή βουντού και βασκανίες με ξόρκια, ξωτικά, ή ψεκασμούς και πλύσεις
εγκεφάλου με ειδικά ηλεκτρομαγνητικά κύματα και μεταλλαγμένες τροφές. Αρκεί γι`
αυτό ο καθημερινός τρόπος ζωής και τα μηνύματα που περνάει πάνω μας, με πολύ
επιδέξιο τρόπο.
Η ποιότητα, η εκπαίδευση και η προέλευση των μαχητών, που περιλαμβάνουν στις
τάξεις τους οι ορδές του άτακτου στρατού των ομάδων, που αυτοαποκαλούνται ή
επονομάζονται αντικαθεστωτικές, με συνοδευτικά προσωνύμια που αναφέρονται σε
θρησκευτικές ή πολιτικές πεποιθήσεις, δεν έχουν καμία σχέση με τις επωνυμίες αυτές
και αποτελούνται στο μεγαλύτερο ποσοστό από μισθοφόρους, που προέρχονται από τις
Δυτικοευρωπαϊκές χώρες και κυρίως από τη Γαλλία. Ο αριθμός των Γάλλων που
συμμετέχουν στα διάφορα “ισλαμικά” γκρουπούσκουλα, ξεπερνάει τους 1.000, γεγονός
που έχει αναδειχθεί σαν μείζον πρόβλημα σήμερα στη Γαλλία και στο οποίο αναγκάσθηκε
να αναφερθεί με μεγάλη “ανησυχία” ο (Χ)ολλάντ και ο Μανουέλ Βάλς. Πρόκειται για
ιδιωτικούς στρατούς, που στρατολογούνται από τις ίδιες εταιρείες που φροντίζουν για
την ασφάλεια του City του Λονδίνου και των πλοίων των εφοπλιστών, που
κατοικοεδρεύουν σ' αυτό.
Οι διεθνείς επικηρυγμένοι, που συγκρότησαν και συγκροτούν τη γαλλική Λεγεώνα των
Ξένων, ήταν και είναι άγγελοι μπροστά τους. Η δε ροή της χρηματοδότησής τους είναι
συνεχής, μεγάλη και, προς το παρόν, αστείρευτη.
Η σφοδρότητα των συγκρούσεων είναι πρωτοφανής σε ένταση, σε μέγεθος και σε
έκταση, με τεράστιες απώλειες. Η πολιτική της παραπλάνησης των επιτελείων και των
ΜΜΕ δεν καταφέρνει να αποκρύψει το γεγονός, ότι οι παράπλευρες απώλειες, όπως
ονομάζουν επί το διακριτικότερον και εκλεπτυσμένον τα θύματα από τις επιθέσεις στους
αμάχους ξεπερνούν, σε καθημερινή κι όχι σε ευκαιριακή βάση, τις απώλειες μεταξύ των
αντιμαχομένων. Ο δε αριθμός των νεκρών ξεπερνάει εκείνον των τραυματιών.
Τα όπλα που χρησιμοποιούνται από τις διάφορες πλευρές, είτε πρόκειται
9
για τακτικό στρατό, είτε άτακτο, είναι άκρως εξελιγμένα, τελευταίας
τεχνολογίας, με καταστροφικότατα αποτελέσματα.
Παράλληλα, παρά την όποια τεχνολογική εξέλιξη του και τις “χειρουργικές ικανότητές”
του, ο σύγχρονος εξοπλισμός αποδεικνύεται περισσότερο ανθρωποκτόνος από
οποιονδήποτε άλλον στο παρελθόν.
Η έκταση του μετώπου είναι υπερβολικά μεγάλη, αν κρίνει κανείς ότι, το ενεργό και
αντιληπτό ή εμφανές μέτωπο, εκτείνεται από τη Λιβύη μέχρι το Αφγανιστάν, επίσης σε
μία παράλληλη σχεδόν ζώνη, που διασχίζει το κέντρο της Αφρικής, από το ένα άκρο στο
άλλο, με διακλαδώσεις, που φθάνουν μέχρι την Ουκρανία, γεγονός που το καθιστά
διηπειρωτικό, περιλαμβάνοντας την Αφρική, την Ασία και την Ευρώπη.
Αν συμπεριλάβουμε και τις εστίες έντασης και κατ΄ επέκταση δυνητικών συγκρούσεων,
τότε το μέτωπο αυτό μεγαλώνει δραματικά.
Η κατεύθυνση του μετώπου δεν ακολουθεί μόνον τη λογική της εξασφάλισης των
θέσεων – κλειδιών για τη κυριαρχία και τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και των
οδών διακίνησης των ενεργειακών προϊόντων τους, αλλά επεκτείνεται πέραν αυτών και
συγκεκριμένα στον αποκλεισμό χωρών, οι οποίες γεωγραφικά και πληθυσμιακά,
αντιπροσωπεύουν, τεράστια έκταση και το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού του
πλανήτη αντίστοιχα.
Οι τρεις τελευταίες κυρίως διαπιστώσεις, συγκλίνουν στο συμπέρασμα ότι βρισκόμαστε
ήδη στη δίνη ενός καθολικού και ολοκληρωτικού πολέμου, που έχει τα σαφή
χαρακτηριστικά ενός παγκόσμιου, άσχετα αν δεν έχει πάρει ακόμη και πιθανόν να μην
πάρει ποτέ, την τυπική κλασσική μορφή των δύο προηγούμενων.
Είναι από κάθε πλευρά παγκόσμιος, από τους συμπλεκόμενους, την γεωγραφική θέση,
το αντικείμενο, που είναι ο αγώνας για την κυριαρχία των ενεργειακών σε πρώτη φάση
και των άλλων πηγών (όπως το νερό) σε δεύτερη, επειδή διεξάγεται σ' έναν πλανήτη που
υφίσταται ήδη η παγκοσμιοποίηση, επειδή οι συνέπειες αφορούν περισσότερες από τις
εμπλεκόμενες και τις γειτονικές χώρες, αρκεί να υπολογίσει κανείς μόνο τους πρόσφυγες
και τις μετακινήσεις των πληθυσμών, που γλύτωσαν τις σφαγές και τις εθνικές
καθάρσεις.
Σίγουρα δεν πρόκειται για κάτι μη αναμενόμενο για τον καπιταλισμό, θα 'λεγε κανείς
10
αβίαστα. Ήταν και είναι μέσα στη τακτική του, να βρίσκει διέξοδο από τις κρίσεις του,
μέσα από τις πολεμικές συγκρούσεις και γενικότερα να λύνει ακόμη και τα αναπτυξιακά
και τα “υπαρξιακά” του προβλήματα, με τέτοιες απεχθείς μεθόδους.
Δεν αρκεί όμως αυτή η γενική διαπίστωση για να ερμηνεύσει κανείς, σε ποια ακριβώς
φάση βρισκόμαστε σήμερα, τι πρέπει να περιμένουμε ακόμη και τι πρέπει να κάνουμε.
Το ότι ο καπιταλισμός καταφεύγει σε αυτής της έκτασης, του μεγέθους και της
έντασης συγκρούσεις, με αυξανόμενη συχνότητα, δεν δείχνει όπως η περιρρέουσα
προβληματική θέλει να πλανάται, ότι βρίσκεται στο τέλος του. Αυτό άλλωστε μπορεί να
είναι μακροχρόνιο και οδυνηρό, για μας φυσικά. Άλλωστε δεν πιστεύω ότι θα προλάβει
να το δει κανείς από μας. Αλλά κι αυτό ακόμη λίγο ενδιαφέρει. Αυτό που έχει σημασία
είναι ότι περάσαμε σε άλλη φάση από αυτή που ζούσαμε, περιμέναμε και
αντιλαμβανόμαστε ότι περνούσαμε, με αποτέλεσμα να μην είμαστε σε θέση να
κατανοήσουμε τα γεγονότα και πολύ περισσότερο τις επικείμενες εξελίξεις. Νομίζω ότι
αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία, αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι σήμερα δρα
ανεξέλεγκτα και ανενόχλητος, αντιπροσωπεύοντας τη μεγαλύτερη κι αμεσότερη απειλή
για την ίδια την ύπαρξή μας. Με άλλα λόγια αυτό που σήμερα βλέπουμε, όσοι βλέπουμε
ή θέλουμε να δούμε, είναι κάτι διαφορετικό, χειρότερο και πιο επικίνδυνο από αυτό που
βλέπαμε και ξέραμε μέχρι σήμερα.
Οι πόλεμοι που είχαν πάντα κατακτητικό χαρακτήρα, απέβλεπαν στην απόκτηση
εδαφών, πλουτοπαραγωγικών πηγών, στον προσπορισμό έτοιμου πλούτου, κ.λ.π.,
γίνονταν εν πάσει περιπτώσει για να ικανοποιήσουν ανάγκες των επιτιθεμένων,
μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων, λαών και τέλος τους τελευταίους αιώνες για τα
συμφέροντα όλο και λιγότερων ισχυρών, που είχαν το αποκλειστικό προνόμιο της
εξουσίας.
Ήδη από τον προηγούμενο αιώνα ο κόσμος εβίωσε με οδύνη και πλήρωσε με αίμα τις
αλλεπάλληλες επιτυχημένες ή μη , ικανοποιητικές ή μη (κατά τη κρίση των ολιγαρχών
εξουσιαστών) μοιρασιές διαφόρων περιοχών του πλανήτη, οι οποίες φυσικά δεν τους
ανήκαν.
Σήμερα δεν βρισκόμαστε μπροστά στο ίδιο φαινόμενο.
Δεν πρόκειται απλά για μια καινούργια μοιρασιά με νικητές και χαμένους, που επιβάλλει
11
ο νέος συσχετισμός δυνάμεων και το μοντέλο της παγκόσμιας διακυβέρνησης με
περισσότερους από έναν πόλο εξουσίας. Πρόκειται για τον ολοκληρωτικό έλεγχο των
πλουτοπαραγωγικών πηγών, με την απόλυτη οικειοποίησή τους, όχι από ομάδες χωρών
με κοινά συμφέροντα, αλλά από ελάχιστους συγκεκριμένους εταιρικούς κολοσσούς. Ο
σκοπός δεν είναι απαραίτητα η παραγωγική αξιοποίηση, ιδιαίτερα των εδαφών που
ενδιαφέρουν ίσως λιγότερο, από τους άλλους πόρους και ως εκ τούτου το κέρδος μα
συμβατικά μέσα, αλλά ο πλήρης έλεγχος της ύψους και του τρόπου ακόμη, όλης της
αλυσίδας και του δικτύου χρήσης, δηλαδή από την παραγωγή μέχρι την κατανάλωση.
Έτσι ελπίζουν ότι θα εκμηδενίσουν ή θα ελαχιστοποιήσουν την πολυπαραγοντική
διαδικασία, που προκαλεί απρόβλεπτες, μη ελεγχόμενες οικονομικές, κοινωνικές,
πολιτικές και στρατιωτικές κρίσεις. Το μοντέλο αυτό θα επιτρέπει την εμφάνιση, την
έκταση και τη διάρκειά τους μόνο σε ολίγους και ισχυρούς, όποτε και όπως αυτοί το
θελήσουν, στήνοντας και εκμεταλλευόμενοι οι ίδιοι πλέον τις “ελεγχόμενες κρίσεις”.
Παράλληλα η μονοπωλιακή αυτή εκμετάλλευση, δεν θα παρέχει τα κέρδη μόνο από τους
συμβατικούς κερδοσκοπικούς μηχανισμούς, αλλά τα πρώην κοινωνικά αγαθά, όπως
άλλα κατά το παρελθόν, η περίθαλψη, οι συντάξεις, θα αποτελέσουν προϊόντα των
χρηματιστηρίων, εξασφαλίζοντάς τους έτσι πολλαπλάσια κέρδη, μέσα από τους
μηχανισμούς και την εκμετάλλευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Μέσα από αυτή την οξύτατη ταξική σύγκρουση, με τη μορφή της ιλιγγιώδους
κοινωνικής περιδίνησης, όλα τα κοινωνικά αγαθά δεν χάνονται από κάποιους λαούς και
περιέρχονται στην ιδιοκτησία άλλων και από αυτό επωφελούνται αυτοί, που εξουσιάζουν
τους τελευταίους, όπως γίνονταν παλιότερα.
Όποιος δεν το αντιλαμβάνεται παραμένει ακόμη στο επίπεδο της περιορισμένης
συνθηματολογίας, περί κοινωνικοποίησης των μέσων της παραγωγής, με αναλύσεις
και μέσα αντιμετώπισης που ανήκουν στον περασμένο αιώνα.
Τα αγαθά, όπως το νερό, η ενέργεια, είτε φυσική, είτε παραγόμενη, παύουν πια να
έχουν κοινωνικό χαρακτήρα και αποτελούν πλέον αντικείμενο ιδιωτικής
μονοπωλιακής εκμετάλλευσης.
Είναι αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι ο κόσμος του αύριο, όπως έχει σχεδιαστεί και
βρίσκεται σήμερα σε εξέλιξη, αν δεν αναχαιτιστεί η πορεία του, θα είναι ένας κόσμος
στον οποίο θα κυριαρχούν πάνω απ' όλα τα ιδιωτικά συμφέροντα. Αυτό άλλωστε
12
συμβαίνει και σήμερα.
Θα είναι ένας κόσμος που κανείς δεν θα έχει το δικαίωμα και τη δυνατότητα, ακόμη
κι αν καταφέρει να περιορίσει τις απαιτήσεις του καταφεύγοντας σε επιλεκτική και
συνειδητή απομόνωση, να επιβιώσει.
Η επιβίωση όλων θα είναι αποκλειστικά στη διακριτική και επιλεκτική ευχέρεια αυτών
που θα κυβερνούν. Αυτοί θα καθορίζουν σε παγκόσμιο επίπεδο ποιος, πως και τι θα
μπορεί να παράγεται και τι πρέπει να καταναλώνεται, χωρίς να έχει κανείς την ευχέρεια
να καθορίζει μόνος του, έστω καταφεύγοντας σε πρωτόγονα μέσα, τι του χρειάζεται,
προκειμένου να ζει με τον πιο απλό τρόπο. Το επίπεδο και της σημερινής ακόμη
τεχνολογίας, επιτρέπει την άσκηση μιας τέτοιας πολιτικής και αν θα προσέξει κανείς σε
βάθος, με σχολαστικότητα και λεπτομέρεια, δεν θα δυσκολευθεί να αντιληφθεί ότι ένας
ολόκληρος ιστός από νομοθετήματα υφαίνεται συστηματικά κάθε μέρα από τους
διεθνείς οργανισμούς, περιμένοντας να μπει σε εφαρμογή την κατάλληλη στιγμή.
Μπροστά σ' αυτή την επίθεση, η τακτική που ακολουθούν σήμερα οι κοινωνικές δυνάμεις
με τους παραδοσιακούς πολιτικούς χώρους, τόσο από άποψη προσανατολισμού, όσο και
από άποψη μεθόδων, ανήκουν στον περασμένο αιώνα και θυμίζουν σφεντόνες απέναντι
σε τηλεχειριζόμενο οπλισμό. Αλλοίμονο αν περιμένουν να επαναληφθεί ο μύθος του
Δαυίδ μα τον Γολιάθ. Απ' ότι φαίνεται, παρά τον υπέρμετρο ηρωισμό των Παλαιστινίων,
η intifada δεν καταφέρνει να δώσει λύσεις στις σημερινές συνθήκες.
Πως κατά συνέπεια θα καταφέρουμε εμείς κάτι καλλίτερο στο μέλλον ;
Πρόκειται λοιπόν καθώς φαίνεται για οργανωμένο σχέδιο, μελετημένο από παλιά, που
έχει ήδη ξεκινήσει η εφαρμογή του. Όσες εκτροπές τυχόν προκύψουν από απρόβλεπτους
παράγοντες, που θα εμφανισθούν στη πορεία ή υποτιμήθηκαν στην αρχική εκτίμηση, δεν
καταλήγουν στη διακοπή της εφαρμογής ή στη ριζική αλλαγή του σεναρίου, αλλά σε
ελαφρές τροποποιήσεις με εναλλακτικές λύσεις, οι οποίες είτε υπήρχαν εξ αρχής στο
πρωτόκολλο, είτε προστέθηκαν στη πορεία. Το κόστος όμως αυτών τόσο στη πρώτη,
όσο και στη δεύτερη περίπτωση, δεν υπολογίζεται καθόλου, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για
ανθρώπινες ζωές. Κατά τα άλλα η εκτίμησή του, ακολουθεί πιστά τις τυποποιημένες
τεχνοκρατικές μεθόδους υπολογισμού κόστους – οφέλους.
Προσωπικά λίγο με ενδιαφέρει, αν υπάρχουν ή όχι θεωρίες συνωμοσίας,
13
αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι υπάρχουν συνωμοσίες.
Άλλωστε το θεωρώ απόλυτα λογικό για τα κέντρα εξουσίας να θέλουν να διατηρήσουν
την εξουσία τους και να διασφαλίσουν τη κυριαρχία τους. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει
χωρίς σχεδιασμό και συνεχή επαγρύπνηση από τη πλευρά τους. Αλίμονο αν δεν το
κάνανε. Άλλωστε διαθέτουν και τη δύναμη και τη γνώση, το χρήμα και τη τεχνολογική
υποδομή, παράγοντες που αξιοποιούν πλήρως και αποτελεσματικά, απ' ότι φαίνεται,
προς το σκοπό αυτό.
Επειδή όμως τόσο αυτοί, όσο και οι φιλοδοξίες τους, έρχονται σε αντίθεση με το δίκιο
και το συμφέρον της συντριπτικής πλειοψηφίας, οι ενέργειές τους δεν μπορεί παρά να
είναι ανήθικες, αντιδημοκρατικές και απάνθρωπες, αλλά ταυτόχρονα και συνωμοτικές,
προκειμένου να επιτυγχάνουν καλλίτερα και αποτελεσματικότερα το σκοπό τους.
Επομένως δεν μου προξενεί κατάπληξη το γεγονός ότι έχουν επινοήσει την θεωρία της
“συνωμοσιολογίας”, σύμφωνα με την οποία όποιος αναφέρεται ή αποκαλύπτει αυτούς
τους ίδιους, τα σχέδια και τις ενέργειές τους, χαρακτηρίζεται ως μυθομανής,
φαντασιόπληκτος, μέχρι και άτομο με διαταραχές της συμπεριφοράς, που πάσχει από
μανίες καταδίωξης, κ.λ.π...
Για να ενισχύσουν αυτή την αμυντική τους στάση και να περιβάλλουν με ασφάλεια,
όλο τον κακοήθη ιστό που τους περιβάλλει και τους καθιστά απροσπέλαστους, παρά τις
αποκαλύψεις με πραγματικά στοιχεία και γεγονότα, χρησιμοποιούν όλους τους
μηχανισμούς που έχουν στη διάθεσή τους.
Κατά σύμπτωση, αυτοί που αντιδρούν αρνητικά και περιφρονητικά στις αποκαλύψεις
των συνωμοσιών και της αλληλοσύνδεσης των γεγονότων, που αποδεικνύουν το
χαρακτήρα και τους στόχους των συνωμοσιών, είναι αυτοί που υπηρετούν τα σχέδιά
τους.
Μια επίσης επιτυχής τακτική είναι να καίνε τα σενάρια, ξευτιλίζοντάς τα, να
εκχυδαΐζουν και να γελοιοποιούν γεγονότα, στοιχεία και ερευνητές, ανάγοντάς τα σε
υποθέσεις στη σφαίρα των φανταστικών δυνάμεων, κυρίως εξωγήινων ή θεϊκών,
υπέρτατων και εξωπραγματικών δυνάμεων και έως απίθανων καταστάσεων.
14
Για το σκοπό αυτό υπάρχουν άτομα, κυρίως από το χώρο της δημοσιογραφίας, που
είναι πρόθυμα να παίξουν το ρόλο του καυστήρα, είτε λόγω ιδιοσυγκρασίας, που τους
ωθεί στη πλήρη υποταγή και εξάρτηση από την έννοια του “αφεντικού”, είτε επειδή δεν
ευνοήθηκαν, ίσως, στις μοιρασιές των εκπομπών.
Στην ουσία αυτό που έχει σημασία είναι ότι με τη δύναμη των ΜΜΕ, που έχουν στα χέρια
τους, διαμορφώνουν και χαλιναγωγούν την κοινή γνώμη, με τρόπο ώστε, ενώ οι ίδιοι
σχεδιάζουν και υλοποιούν τα πιο σκοτεινά και συνωμοτικά σχέδια ενάντια στη πρόοδο
και το συμφέρον της ανθρωπότητας, στη περίπτωση που κινδυνεύουν να αποκαλυφθούν,
να φαίνεται ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβαίνει στη πραγματικότητα και ότι είναι
προϊόν φαντασίας.
Πράγμα αναληθές, γιατί οι δυνάμεις που τα σχεδιάζουν και τα υλοποιούν,
είναι πραγματικές και υπαρκτές.
Και ενώ η στάση από τη πλευρά των “εξουσιαστών” και των “υποτακτικών” τους
είναι απόλυτα δικαιολογημένη, εντύπωση προκαλεί η στάση ορισμένων σκεπτόμενων
και πολιτικοποιημένων, που είτε μεμονωμένα, είτε μαζί με τους πολιτικούς φορείς στους
οποίους ανήκουν, αρνούνται συστηματικά, να υποθέσουν ότι έστω “μέρος” από αυτά
που συμβαίνουν γύρω μας, αποτελεί προϊόν σχεδιασμού και υλοποίησης των κέντρων
εξουσίας. Αν και πεπεισμένοι για την αναγκαιότητα της ταξικής πάλης, είναι άξιο
απορίας πως δεν δέχονται το γεγονός, ότι η άρχουσα τάξη είναι διατεθειμένη να κάνει τα
πάντα προκειμένου να διατηρήσει την εξουσία της. Εκτός κι αν δεν έχουν την
απαιτούμενη τεχνογνωσία να αντιληφθούν ότι οι σύγχρονες τεχνολογικές υποδομές, τις
οποίες έχει στα χέρια της η σημερινή εξουσία, είναι πλέον σε θέση να κάνουν σήμερα
πραγματικότητα, ότι ανήκε άλλοτε στη σφαίρα της φαντασίας, αλλά και πολύ
περισσότερα ακόμη.
Είναι βέβαια γεγονός ότι τέτοιου είδους συζητήσεις δεν προσφέρονται για
βαθυστόχαστες ιδεολογικές αναρριχήσεις, που είναι προσφιλείς ενασχόληση στους
συγκεκριμένους χώρους.
Επομένως όποιος θεωρεί ότι δεν υπάρχουν συνωμοσίες, που σχεδιάζονται από
συνωμότες και υλοποιούνται από απλούς, αμέτοχους και ανυποψίαστους ανθρώπους,
15
καθώς και κατ' επέκταση σενάρια συνωμοσίας, είτε είναι βλάκας, είτε είναι αφελής,
είτε δεν είναι σε θέση να καταλαβαίνει, είτε είναι παραπλανημένος, είτε έχει
συμφέρον από αυτά, είτε δεν τολμάει να αντιδράσει, είτε είναι εγωιστής και δεν
παραδέχεται το γεγονός ότι δεν είχε αντιληφθεί μέχρι στιγμής τίποτε, έτσι που κάτι να
υποψιαστεί, ώστε να μπορούσε να είχε αντιδράσει νωρίτερα.
Τέλος με τις τόσες εκατόμβες θυμάτων σε καθημερινή βάση, είναι εξ ίσου άξιο απορίας,
πως δεν καταφέρνουν όλοι αυτοί οι μηχανισμοί και οι δημοσιογραφικοί εκπρόσωποί
τους, να αξιοποιήσουν και εδώ τη "μαγεία" της στατιστικής και πως εδώ δεν
καταφέρνουν να ισχύσει η έννοια της "δημιουργικής στατιστικής".
Φαίνεται ότι ο θάνατος έχει πάρει τα πάνω του και ξανάγινε, όπως και
στο “Reich, über alles”.
Που είναι αλήθεια όλοι αυτοί με τον καταιγισμό των πληροφοριών, που ξεκινάνε με το
βομβαρδισμό του μεγάλου διαμετρήματος αστρονομικών οικονομικών μεγεθών, στο
επίπεδο της μακροοικονομίας και που περνώντας από διάφορες ανόητες και άχρηστες
λεπτομέρειες, που απολαύσαμε αποσβολωμένοι στη διάρκεια του μουντιάλ από τα
ταλέντα, που είχαν επιφορτισθεί με το βαρύτατο έργο της περιγραφής των αγώνων,
όπως πότε είχε γενέθλια ο τάδε, τι νούμερο σουτιέν φοράει η γκόμενά του ή η θιά του,
σε πόσους αγώνες έχει παίξει με το τάδε σορτσάκι, κ.λ.π., να καταλήγουν στο τέλος, οι
μεν πρώτοι σαν σύγχρονες Πυθίες να προλέγουν το μέλλον μας, δηλαδή τα κακά της
μοίρας μας, χωρίς ελπίδα, ακόμη κι αν κάνουμε κι άλλες, περισσότερες ανθρωποθυσίες, ενώ οι δε δεύτεροι, ούτε λίγο ούτε πολύ, να μας κάνουν μέσα από τις στατιστικές μανούβρες την πρόβλεψη, για το αποτέλεσμα του επόμενου αγώνα.
συνεχίζεται ..............

Σχόλια