«Αντίστροφο Φαινόμενο Ντόπλερ» στην αποδοχή της ιστορίας

Όταν σαν θεατές παρακολουθούμε φιλμς ή ντοκυμαντέρ σχετικά με τους Ναζί, ειδικότερα με τις πορείες τους στις μεγάλες Γερμανικές πόλεις ή τις επιθέσεις τους σε αριστερούς και Εβραίους μας σηκώνεται η τρίχα κάγκελο… Ξέρουμε, βέβαια, πως αυτή η ιστορία  κατέληξε στο μαζικότερο έγκλημα σε βάρος της ανθρωπότητας...  Όταν παρακολουθούμε παρελάσεις σύγχρονων ναζιστικών Ομάδων  η διαφοροποίηση των αντιδράσεών μας είναι σημαντική… Δεν αναφερόμαστε, βέβαια στους κρετίνους, που φτάνουν να θεωρούν «αντισυστημικούς» τους πιο φανατικούς υπερασπιστές του συστήματος, τους φασίστες…  Η διαφοροποίηση αυτή αφορά ακόμη και μεγάλο μέρος των γνήσιων αντιφασιστών, που βιώνουν την πραγματικότητα με άλλη φόρτιση από εκείνη, που προκαλεί η ιστορική αφήγηση των φασιστικών εγκλημάτων…
Το ίδιο περίπου συμβαίνει και για πολύ πιο «απλά» πολιτικά γεγονότα… Η εκποίηση π.χ. του πλούτου της χώρας, η υπογραφή συμβάσεων εξανδραποδισμού του τόπου και του λαού, θεωρούνται φυσικό συστατικό κατοχικών κυβερνήσεων… Η βίωση όμως αντίστοιχων μέτρων αποτελεί … αντικείμενο πολιτικού προβληματισμού…
Θυμηθήκαμε, λοιπόν από την φυσική το φαινόμενο Ντόπλερ… Που με απλά λόγια περιγράφει την εντύπωση ελαττούμενης έντασης ενός ηχητικού φαινομένου όσο απομακρυνόμαστε από την πηγή του, παρότι δεν αλλάζει η ένταση, η συχνότητα και το μήκος κύματός του.
Στην σχέση λοιπόν ιστορίας και ανθρώπου φαίνεται, πως ισχύει ένα αντίστροφο φαινόμενο Ντόπλερ… Οσο μακρύτερο είναι το γεγονός τόσο συγκλονιστικότερο μοιάζει και όσο κοντινότερο τόσο πιο συνηθισμένο μας φαίνεται…  
Ισως, μία αναβάθμιση της πολιτικής μας συνειδητότητας να καταργήσει αυτό το βολικό για το σύστημα φαινόμενο… Ζήτημα, όμως, που δείχνει ότι απαιτεί μακρόχρονη πολιτική αγωγή…

Σχόλια