Πραγματικά διαφωτιστικό είναι το εξαιρετικό κείμενο, που μας έστειλε ο φίλτατος της ΦΑΙΑΚΙΑΣ ΠΑΠ με την ευκαιρία των γενεθλίων της Αμερικάνικης Ανεξαρτησίας... Περιγράφει, αναλύει και τεκμηριώνει πολλά από τα ερωτηματικά μας για τον μεγάλο υπερατλαντικό γίγαντα με τα ξύλινα πόδια, όπως λένε πολλοί... Δεν χρειάζεται άλλη εισαγωγή... Σας προτείνουμε προσεκτική ανάγνωση...
Happy Birthday America
Παρ' ολίγο να μου διαφύγει το εξαιρετικό γεγονός ότι η 4 του Ιούλη δεν είναι μια οποιαδήποτε ημέρα στη διάρκεια του χρόνου. Αν το ξεχάσατε κι εσείς, τότε να σας το θυμίσω. Η 4η του Ιούλη είναι η ημέρα ανεξαρτησίας των Η.Π.Α. Είναι δηλαδή η εθνική τους εορτή. Κι αν δεν το έχετε πάρει χαμπάρι από τότε που οι Η.Π.Α. “κάνουν κουμάντο” στον κόσμο είναι πλέον παγκόσμια εορτή κι ας μην την έχει καθιερώσει ο ΟΗΕ.
Έτσι λοιπόν τη μέρα αυτή οι Αμερικανοί γιορτάζουν πανευτυχείς την ανεξαρτησία τους. Ανεξαρτησία όμως από ποιους ;
Στην καλλίτερη περίπτωση ορισμένοι θα μπορούσαν να απαντήσουν «μα φυσικά από τους Άγγλους», πράγμα βέβαιο μετά από τόσα χρόνια. Οι περισσότεροι όμως μάλλον δεν γνωρίζουν από ποιόν, οπότε δεν μπορούν να ξέρουν αν είναι ή δεν είναι καν ανεξάρτητοι. Αυτό δείχνει μία πρόσφατη δημοσκόπηση, σύμφωνα με την οποία το 79 τοις εκατό των Αμερικανών είναι «ικανοποιημένοι» με το επίπεδο της ελευθερίας στη χώρα τους. Το ανησυχητικό στατιστικό στοιχείο, βέβαια δεν είναι ότι το ποσοστό αυτό μειώθηκα από το 91% που ήταν το 2008 στο 79% σήμερα, αλλά ότι εξακολουθεί ακόμη και παραμένει αρκετά υψηλό. Και εδώ δεν έχει κανείς την απαίτηση από τον μέσο αμερικανό να καταλάβει τη ζημιά κάνει η χώρα του στις υπόλοιπες, απλά είναι να απορεί κανείς πως είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνεται τι σημαίνει για τον ίδιο μέσα στην ίδια του τη χώρα, ο περιορισμός που έχουν υποστεί οι δημοκρατικοί θεσμοί και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Μπορεί το Γκουαντάναμο να μην βρίσκεται στις Η.Π.Α. και να μην φιλοξενεί αμερικανούς πολίτες, αλλά ελάχιστοι είναι αυτοί που καταφέρνουν να ζουν στη χώρα του «αμερικανικού ονείρου» και των «ίσων ευκαιριών» που υπάρχουν μόνο σε ταινίες του Χόλυγουντ ή για αυτούς που τις είχαν, τις έχουν και θα τις έχουν ακολουθώντας το πρότυπο του “my way”.
Όπως λέει ο Paul Graig Roberts πρώην Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ και βοηθός εκδότη της Wall Street Journal :
“Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν καταρρεύσει οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, νομικά, συνταγματικά, περιβαλλοντικά και ηθικά. Η χώρα που υπάρχει σήμερα δεν είναι καν ένα κέλυφος της χώρας στην οποία γεννήθηκα”.
Δεν έχω την πρόθεση να αμφισβητήσω τη δήλωσή του, αν και θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι ουδέποτε υπήρξε η «χώρα της ελευθερίας» γιατί η χώρα αυτή φτιάχτηκε εξαφανίζοντας όλο τον αυτόχθονα πληθυσμό, που κατοικούσε ολόκληρες γενιές πριν την άφιξη των αποίκων. Ούτε ότι ουδέποτε υπήρξε «η γη της επαγγελίας» αρκεί να να θυμηθεί κανείς το Ellis Island και το ότι οι αφροαμερικανοί που χρειάζονταν για τις βρώμικες δουλειές, μόλις πρόσφατα άσκησαν τα δικαιώματα που τους είχαν δοθεί μόλις λίγο νωρίτερα στα χαρτιά. Έχει όμως δίκιο στο ότι δεν παύει να γίνεται ακόμη χειρότερη απ' ότι ήταν.Έτσι το καύχημα της αμερικανικής μεθόδου αφομοίωσης του νεόφερτου πληθυσμού κυρίως από την Ευρώπη, το “melting pot” δηλαδή το «χωνευτήρι», που στράγγιζε ψυχές και κορμιά και που υποκριτικά κάλυπτε τις κοινωνικές ανισότητες και εξασφάλιζε την κυριαρχία των προνομιούχων ομάδων, σε φυλετικά, οικονομική και πολιτική βάση, σήμερα έχει μετατραπεί σε μίξερ, που κατακρεουργεί τους πιο αδύναμους, εξασφαλίζοντας για τους περισσότερο δυνατούς μια πίστωση χρόνου, όσο είναι ακόμη χρήσιμοι για το σύστημα των ισχυρότερων που έχει την ευχέρεια και τη δύναμη να αποφασίζει αυτό για το μέλλον τους.
Δηλαδή δεν είναι ελεύθεροι; Φυσικά και ναι, αφού έχουν την ελευθερία της οπλοκατοχής (όχι για συλλεκτικούς λόγους) και το δικαίωμα της οπλοχρησίας. Από μία ανάλυση των αρχείων του FBI προκύπτει ότι έχουν γίνει 186 μαζικές δολοφονίες από το 2006. Σ' αυτές περιλαμβάνονται 146 μαζικές εκτελέσεις, δηλαδή περιστατικά, όπου τέσσερα ή περισσότερα άτομα σκοτώνονται ομαδικά. Στις μισές από αυτές οι δράστες σκοτώνουν τα μέλη κάποιας οικογένειας. Περισσότεροι από 900 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε μαζικές εκτελέσεις κατά τα τελευταία επτά χρόνια, και η πλειοψηφία από αυτούς σκοτώθηκαν από ανθρώπους που γνώριζαν.
Περίπου κάθε δύο εβδομάδες, τέσσερα ή περισσότερα άτομα (μη συμπεριλαμβανομένου του δολοφόνου) πεθαίνουν σε μαζικές δολοφονίες. Ελάχιστες από αυτές αποσπούν λίγη προσοχή των μέσων ενημέρωσης. Ωστόσο όσο συχνές κι αν είναι, οι μαζικές δολοφονίες αποτελούν μόνο το 1% των 15.000 περίπου ανθρώπων που δολοφονούνται κάθε χρόνο στις ΗΠΑ. Ο ετήσιος μέσος όρος των μαζικών δολοφονιών έχει τριπλασιαστεί με μέσο όρο 5% περίπου ανά έτος μεταξύ των ετών 2000 και 2008, σύμφωνα με δηλώσεις του Γεν. Εισαγγελέα. Το τραγικότερο απ' όλα είναι ότι συμβαίνει σε σχολεία, με ανήλικους δράστες (για στοιχεία
http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_school_shootings_in_the_United_States).
Επίσης έχουν την ελευθερία επιλογής μεταξύ Prozac, Zoloft ή Zanax, όσοι φυσικά μπορούν να τα πληρώσουν. Αυτή είναι η ελευθερία που εξασφαλίζει για τους πολίτες του το “Prozac Nation”. Αυτό είναι το επίπεδο του πολιτισμού που κατέκτησαν όλο αυτά τα χρόνια της ελευθερίας, καλλιεργώντας όλες τις προϋποθέσεις του stress: δάνεια για το σπίτι, δάνεια για τις σπουδές, για το αυτοκίνητο, λογαριασμοί για τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, το φυσικό αέριο, τις κάθε λογής υποχρεωτικές ασφάλειες, την αύξηση του κόστους των τροφίμων και κοντά σ' αυτά το άγχος στη δουλειά, τα οικογενειακά προβλήματα, διαζύγια, απιστίες, ναρκωτικά, εγκληματικότητα και τόσα άλλα ......
Στη υπερσύγχρονη Αμερική όλα είναι πιθανά ακόμη και οι διακοπές του νερού. Όχι βέβαια από βλάβες, αλλά επειδή καθυστέρησαν να πληρωθούν οι λογαριασμοί του νερού.
Έτσι αποφάσισαν οι αρχές στο μαραζωμένο – εδώ και χρόνια – Detroit, μια πόλη που φτιάχτηκε για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της αυτοκινητοβιομηχανίας και τώρα που δεν χρειάζεται μπορεί να σβήσει από το χάρτη και φυσικά μαζί με τους κατοίκους του !! Έκλεισαν λοιπόν οι βάνες για 150.000 νοικοκυριά επειδή είχαν καθυστερήσει να πληρώσουν για 2 μήνες τους λογαριασμούς της εταιρείας υδάτων !!! Ανάμεσα σ' αυτούς έχουν μείνει χωρίς τρεχούμενο νερό και άνθρωποι με απόλυτη ανάγκη –άλλωστε υπάρχει κανείς που να μην το έχει ανάγκη – όπως άρρωστοι που αναρρώνουν από χειρουργική επέμβαση και χρειάζονται πλύσεις και αλλαγές επιδέσμων. Τα παιδιά δεν μπορούν να κάνουν μπάνιο, και οι γονείς δεν μπορούν να μαγειρέψουν.
Στο σημερινό Detroit ολόκληρες περιοχές έχουν πλέον εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους τους.
Η εικόνα του σημερινού Detroit, όσο κι αν φαντάζει υπερβολική και εφιαλτική, δεν παύει να είναι μια μικρογραφία της σύγχρονης Αμερικής. Από το 2002 έως το 2011 η οικονομία έχασε 3,5 εκατομμύρια θέσεις εργασίας στη βιομηχανία. Αυτές οι θέσεις εργασίας αντικαταστάθηκαν με χαμηλόμισθους σερβιτόρους και μπάρμαν (1.189.000), με εξωνοσοκομειακές θέσεις εργασίας των υπηρεσιών υγειονομικής περίθαλψης (1.512.000) και τις θέσεις εργασίας κοινωνικής πρόνοιας (578.000). Οι επίσημες αρχές προσπαθούν να πείσουν ότι το ποσοστό ανεργίας στις ΗΠΑ μειώθηκε από τη μέγιστη τιμή των 10,0 % κατά τη διάρκεια της ύφεσης και ότι σήμερα βρίσκεται στο στο 6,3 %. Όμως, σύμφωνα με πλήθος άλλων στοιχείων και πηγών, ο γενικότερος δείκτης της ανεργίας είναι
πάνω από 20 % και έχει συνεχίσει να αυξάνεται μετά το τέλος της τελευταίας ύφεσης.
Σύμφωνα με τις δικές τους αριθμούς η Federal Reserve, ομολογεί ότι το ποσοστό των σε ηλικία εργασίας Αμερικανών με μια απασχόληση αυξήθηκε ελάχιστα κατά τα τελευταία τέσσερα χρόνια ... Εξ άλλου ο αριθμός των αμερικανών που είναι σε ηλικία εργάσιμη και που βρίσκονται χωρίς δουλειά, έχει αυξηθεί σε 10.000.000 από τότε εξελέγη πρόεδρος ο Ομπάμα. Ο δείκτης της ανέχειας (Misery Index) είναι το άθροισμα του πληθωρισμού και των ποσοστών ανεργίας. Το επίπεδο της τρέχοντος Δείκτη, εξαρτάται από το εάν χρησιμοποιούνται οι νέες “διαχειρίσιμες” μεθοδολογίες (όπως λέμε δημιουργική στατιστική), οι οποίες εμφανίζουν μικρότερα μεγέθη για τους δείκτες, ή η πρώην μεθοδολογία που τους μετρά με ακρίβεια. Πριν από την εκλογή Νοεμβρίου 1980 ο Δείκτης χτύπησε το όριο του 22%, γεγονός που ήταν ένας από τους λόγους για τη νίκη του Ρέιγκαν επί του προέδρου Κάρτερ. Σήμερα, αν χρησιμοποιήσουμε την προηγούμενη μεθοδολογία, το δείκτης ανέρχεται σε 27%. Αλλά αν χρησιμοποιήσουμε τη νέα “προκατασκευασμένη” μεθοδολογία, θα είναι 10%. Ωστόσο, εάν χρησιμοποιείται η μεθοδολογία που βασίζεται στο κόστος ζωής, τότε με εξαίρεση μια σύντομη περίοδο κατά τη διάρκεια του 2004, θα διαπιστώσουμε ότι η αμερικανική οικονομία δεν γνώρισε καμία πραγματική ανάπτυξη από το 2000 Από το 2009, σύμφωνα με την έκθεση του Bloomberg (2/10/12) "το πλουσιότερο ένα τοις εκατό, αύξησε τα εισοδήματα του κατά 5,5 %. Αντίθετα για τα 96 εκατομμύρια νοικοκυριά στο κατώτερο τμήμα του 80 τοις εκατό του πληθυσμού, οι μέσες αποδοχές τους μειώθηκαν 1,7 τοις εκατό, μεγαλώνοντας το χάσμα που υπάρχει μεταξύ των πλουσίων 1% και των υπόλοιπων, που είναι το 99%. Στην πραγματικότητα, οι μεγαλύτερες συγκεντρώσεις πλούτου ανήκουν στο 1% του 1%, καθιστώντας το 99,9%. το «μεγάλο θηρίο», το οποίο πρέπει να εξημερωθεί με κάθε κόστος.
Είναι ενδεικτική η σχέση κερδών (κόκκινη καμπύλη) και μισθών (πράσινη)
Σήμερα 20,5 εκατομμύρια Αμερικανοί έχουν εισοδήματα κάτω των 9.500 δολαρίων ανά έτος, το οποίο είναι το μισό του ορισμού της φτώχειας για μια οικογένεια τριών ατόμων. Υπάρχουν έξι εκατομμύρια Αμερικανοί των οποίων το εισόδημα είναι μόνο κουπόνια τροφίμων. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν έξι εκατομμύρια Αμερικανών που ζουν στους δρόμους ή κάτω από γέφυρες ή σε σπίτια συγγενών ή φίλων.
Σύμφωνα με τη γνώμη των περισσότερων οικονομολόγων η επίσημη γραμμή της φτώχειας είναι από καιρό ξεπερασμένη. Η δυνατότητα τριών ανθρώπων να ζήσουν με $ 19.000 το χρόνο είναι παρατραβηγμένη. Λαμβάνοντας υπόψη τις τιμές για τα ενοίκια, το ηλεκτρικό ρεύμα, το νερό, το ψωμί και τα fast food, ένα άτομο δεν μπορεί να ζήσει στις ΗΠΑ με εισόδημα $ 6,333.33 το χρόνο. Στην Ταϊλάνδη, ίσως, μέχρι να καταρρεύσει το δολάριο, θα μπορούσε να γίνει, όχι όμως στις ΗΠΑ.
Όπως έχουν δείξει εμπειρικά οι Dan Ariely (Πανεπιστήμιο Duke) και Mike Norton (Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ), το 40% του πληθυσμού των ΗΠΑ, το 40% από τους λιγότερο ευκατάστα τους, κατέχει το 0,3%, δηλαδή, τρία δέκατα του ενός τοις εκατό, της ιδιωτικής περιουσίας της Αμερικής.
Ποιος κατέχει το υπόλοιπο 99,7%;
Το ανώτερο 20% κατέχει το 84% του πλούτου της χώρας. Αυτοί οι Αμερικανοί στο τρίτο και τέταρτο πεμπτημόριο, που ουσιαστικά ανήκουν στη μεσαία τάξη της Αμερικής-έχουν μόνο το 15,7% του πλούτου της χώρας. Μια τέτοια άνιση κατανομή του εισοδήματος είναι άνευ προηγουμένου στον οικονομικά ανεπτυγμένο κόσμο.
Και οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι και οι υπόλοιποι φτωχότεροι !!!
Πως όμως έγιναν όλα αυτά ;
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Joseph Stiglitz και Linda Bilmes, οι πόλεμοι στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν οι δαπάνες των οποίων έφθασαν τα $ 3 τρισεκατομμύρια δολάρια διπλασίασαν το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ. Αυτός είναι ο λόγος που δεν υπάρχουν χρήματα για την κοινωνική ασφάλιση, Medicare, Medicaid, κουπόνια τροφίμων, για το περιβάλλον, και το δίκτυο κοινωνικής ασφάλειας. Αμερικανοί δεν πήραν τίποτα από τους πολέμους, αλλά επειδή το χρέος του πολέμου δεν πρόκειται ποτέ να αποπληρωθεί, οι πολίτες των ΗΠΑ και οι απόγονοί τους θα πρέπει να πληρώσουν τόκους 6.000 δις. δολάρια για την αποπληρωμή του χρέους των πολέμων στο διηνεκές.
Αυτή είναι μια εκτίμηση του τι θα πληρώσει ένα παιδί που γεννιέται σήμερα (1ο τετράγωνο), στην ηλικία των 18 ετών (2ο τετράγωνο) και στην ηλικία των 24 ετών (3ο τετράγωνο).
Πόσο όμως είναι το χρέος των Η.Π.Α. και σε ποιους άραγε χρωστάνε ;
οι παρακάτω δύο πίνακες είναι ενδεικτικοί.
Για να μην υπάρχει αμφισβήτηση για το ακριβές ποσό τη στιγμή που διαβάζετε το
σημείωμα, αλλά και οποτεδήποτε σας ξαναπασχολήσει το ζήτημα αυτό, έχετε τη δυνατότητα να επικαιροποιήσετε τα στοιχεία που σας ενδιαφέρουν, πηγαίνοντας στο :http://www.usdebtclock.org/ σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Όσο για το που χρωστάνε :
Τι έκανε λοιπόν ο Ομπάμα για να εξασφαλίσει στους “υπηκόους του” τον “επίγειο
παράδεισο” που τους είχε υποσχεθεί ; Εφάρμοσε τη πολιτική της “ποσοτικής ελάφρυνσης”. Μ' άλλα λόγια έκοψε χρήμα και μάλιστα τουλάχιστον δύο φορές (επισήμως).Και είπε πως το έκανε για να έρθει η ανάπτυξη και για να αυξήσουν το εισόδημά τους.
Δες τε λοιπόν πως το αύξησαν.
Τυπώνοντας 3,3 τρις η αμερικανική οικονομία αυξήθηκε 1,8 τρις !! τι δεν κατάλαβα ;
Η πρώτη στήλη αφορά το ποσό του χρήματος που “κόπηκε” ενώ η δεύτερη το ακαθάριστο εθνικό εισόδημα
Όμως αυτό φάνηκε ΄ότι βοήθησε και στην ανεργία !!!
η σχέση εργασίας - πληθυσμού
Αλλά δεν φτάνουν αυτά. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των οργανισμών υγείας Medicare and Medicaid Services (CMS), η αμερικανική οικονομία θα επιβαρυνθεί με άλλα $4 τρις μέχρι το 2020, για να μπορέσει να ολοκληρωθεί το πολυδιαφημισμένο Obamacare.
Το πρόγραμμα αυτό υποτίθεται ότι σχεδιάστηκε προκειμένου να εξασφαλίσει υπηρεσίες υγείας σε ανασφάλιστους αμερικανούς. Καλά θα ήταν αν ήταν όντως έτσι. Το πρόγραμμα από τους πρώτους κιόλας μήνες αποδείχθηκε φούσκα, αφού δεν κατάφερε για ένα χρόνο να εγγράψει τον προβλεπόμενο αριθμό ασφαλισμένων. Πολλές δικαιολογίες χρησιμοποιήθηκαν γι αυτό, κυρίως όμως τεχνικές δυσκολίες. Ακολούθησε και η παραίτηση της υπεύθυνης του προγράμματος και έχει ο ...... τι θα δούμε στη συνέχεια.
Η ουσία είναι ότι το πρόγραμμα αυτό αποτελεί τον «δούρειο ίππο» για την είσοδο των ασφαλιστικών μεγαθήριων στο χώρο της δημόσιας υγείας, προσφέροντας ψίχουλα στους ανασφάλιστους αμερικανούς πολίτες και τεράστια κέρδη στους ιδιώτες. Το 2020 οι δαπάνες για την υγεία που δεν θα προσφέρονται φυσικά από δημόσιους φορείς, δεδομένου ότι το πρόγραμμα δεν προέβλεπε κάτι τέτοιο, θα φτάσουν το 20% του ΑΕΠ, σε σύγκριση με το 2010, όπου το σύνολο των ομοσπονδιακών δαπανών έφτανε το 23% ΑΕΠ.
Το άκρον άωτον της υποκρισίας είναι ότι οι ιδιωτικές εταιρείες αρνούνται να ασφαλίσουν τους εργαζομένους τους, έχοντας εξασφαλίσει την ανοχή και τη συναίνεση της πολιτείας !!!!!
Μιλώντας για τις ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Αμερική που καταλήγουν να βρίσκονται εκτός νόμου, σίγουρα δεν αποτελεί πρωτοτυπία. Αξίζει όμως τον κόπο να δει κανείς μέχρι που φθάνει το θράσος και η κοροϊδία απέναντι σ' έναν ολόκληρο λαό, ο οποίος στο όνομα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας, υφίσταται τη κρατική τρομοκρατία και ζει σε καθεστώς μόνιμου στρατιωτικού νόμου.
Έτσι σήμερα γίνονται τουλάχιστον 80.000 επιχειρήσεις του ειδικού τμήματος της αστυνομίας, των ομάδων SWAT, σε σύγκριση με το 1980 που είχαν γίνει μόνον 8.000. Από αυτές το 79% διενεργείται σε σπίτια πολιτών και το 50% σε λατίνους. Στο 65% των περιπτώσεων χρησιμοποιούνται διάφορα εκρηκτικά με αποτέλεσμα φθορές στην ιδιωτική περιουσία. Περισσότερες από 100 οικογένειες αμερικανών υφίστανται καθημερινά επεμβάσεις στο σπίτι τους, βίαιες παραβιάσεις κ.λ.π.
Φαίνεται ότι δεν ξέρουν τι να κάνουν τον εξοπλισμό που έχουν αποκτήσει μετά την αποχώρηση των στρατευμάτων από το Ιράκ και το Αφγανιστάν, αφού οι
μεγαλύτερες ποσότητες περιήλθαν στη διάθεση της αστυνομίας.
Ο κατάλογος των αγαθών που εξασφαλίζει η αμερικανική δημοκρατία στους πολίτες της είναι σίγουρα μακρύς και δεν μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο αυτού του λιτού σημειώματος. Με αφορμή όμως τη εθνική εορτή της ανεξαρτησίας και αφού ευχηθώ στους αμερικανούς να τους έχει ο «θεός καλά που είναι πάντα στο πλευρό τους» (God on their side), θα ήθελα να πω σε όλους αυτούς τους περισπούδαστους ή πολυταξιδεμένους που διαθέτουν κοσμοπολίτικο και πολυπολιτισμικό πνεύμα, που δεν χάνουν ευκαιρία να μας θυμίζουν ότι η χώρα μας είναι τρίτης ή τέταρτης κατηγορίας και να μας υποδεικνύουν τα ευρωπαϊκά και αμερικανικά κοινωνικά πρότυπα, ότι καλό θα ήταν να αναθεωρήσουν τις επιλογές τους και να αναζητήσουν κάποια άλλα πιο κατάλληλα. Αν πάλι δεν βρίσκουν αυτά που φαντάζονται ας αναζητήσουν και κάποια στις σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας. Ποιος ξέρει ίσως εκεί βρουν και το ελληνικό πρότυπο που είμαι σίγουρος ότι το αγνοούν, γιατί δυστυχώς γνωρίζουν μόνο αυτό της σύγχρονης Ελλάδας και των ελληναράδων, που φρόντισαν οι ίδιοι να παραποιήσουν, για να μπορούν να ασκούν ανενόχλητοι, εκ του ασφαλούς και εκ των υστέρων τη κριτική τους.
Σχόλια