Διαβάζοντας το κείμενο της Μαριάνας
Αλεβιζοπούλου και του Αυγουστίνου Ζενάκου με τίτλο: «Το ανησυχητικό ρήγμα του ΣΥΡΙΖΑ ΙΙ» στο τεύχος 31 του περιοδικού UNFOLLOW (Ιούλιος 2014.σς 58-65), ξαναγυρίσαμε –λίγο αυθαίρετα, ίσως- μερικά
χρόνια πίσω… Τότε, που τέτοιες εποχές γέμισε η Πλατεία Συντάγματος με
αγανακτισμένους πολίτες… Τότε, που το σύστημα ανησύχησε σφόδρα, γιατί το
φαινόμενο της αυθόρμητης κινητοποίησης πολιτών, έξω από τις ντιρεκτίβες
κομματικών φορέων ήταν terra incognita για τον ελληνικό χώρο… Και για την ίδια την αριστερά, που οι
αντιδράσεις της κυμάνθηκαν από την πικρόχολη ειρωνία έως την σφοδρή επιθυμία…
καθοδήγησης του αυθόρμητου με …μεσοπρόθεσμο στόχο την επαναστατική ανατροπή… Είναι
αλήθεια, πως τότε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν «διακριτικότερος» και πιο κοντά με εκείνους στο
κάτω μέρος της Πλατείας… Πέρα από την εξέλιξη των «αγανακτισμένων» φαίνεται πως
είναι μάλλον δεδομένο, ότι το κίνημα αυτό όχι μόνον καταγράφηκε στην ποσοστιαία
εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ αλλά δημιούργησε την πολιτικά αισιόδοξη εντύπωση μιας
άλλης ηθικής στην πολιτική, που ήταν μέγα ζητούμενο για πολλούς και διαφορετικούς
λόγους στην Ελληνική κοινωνία… Ξεκινώντας από την ίδια την αριστερά, όπου
πολλοί ανένταχτοι στην διαδρομή των τελευταίων δεκαετιών αμφισβητούσαν και
αμφισβητούν, πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και μάλλον πιστεύουν, πως τελικά τα μέσα
θα ορίσουν τις πιθανότητες αλλά και τα όρια της όποιας αλλαγής… Και φυσικά
πολλοί, αριστεροί και μη, βίωναν με τον πιο άμεσο και καταστροφικό τρόπο τον
εμπαιγμό μας πολιτικής τάξης, που από εκούσιος και υπάκουος υπηρέτης πολυεθνικών
συμφερόντων και διαχρονικό σύμβολο του μαυρογιαλουρισμού, αυτοανακηρύσσονταν σε υπερασπιστή του
πατριωτισμού, της διαφάνειας και του εκσυγχρονισμού…
Το πρόταγμα μίας άλλης πολιτικής
ηθικής, με υψηλή προτεραιότητα στην κομματική και ευρύτερη πολιτική δράση έμοιαζε
πολύ περισσότερο πρακτικό από ποτέ, ξεφεύγοντας από τα πλαίσια μίας ρομαντικής
ανησυχίας κάποιου κλειστού κύκλου διανοουμένων… Η διαμόρφωση ενός αρτιωμένου, κατά
το δυνατόν, και αποφασιστικά ενεργού πολίτη στην θέση του χειριζόμενου και
ετεροκαθοριζόμενου μέλους ή οπαδού από την εκάστοτε και οπουδήποτε καθοδήγηση,
φαινόταν μεγάλο ζητούμενο και ουσιαστική προϋπόθεση για το καινούριο και το
εναλλακτικό…
Μία τέτοια επιδίωξη, προϋπέθετε
την συνειδητή πολιτική παρέμβαση με τρόπους και μορφές, που θα αγωνιούν για την «ηγεμονία των
θέσεων» και ίσως, για την διαμόρφωση των ίδιων των θέσεων… Εξω από στερεότυπες
επαναλήψεις τσιτάτων, θρησκευτικόμορφες οργανωτικές διαδικασίες και αποθεωτική
επιβράβευση του πρακτικισμού… Όλα αυτά
βέβαια και πολλά άλλα δεν θα μπορούσαν να προκύψουν ως αποτέλεσμα κηρύγματος
κάποιου νέου δεκάλογου από νέο η νέους Μωϋσείς… Η κινηματική λειτουργία του
πολιτικού υποκειμένου, με πραγματικό άγχος για την αποφασιστική συμμετοχή των πολλών (μελών, οπαδών, φίλων, ενδιαφερόμενων)
θα εκφράζονταν μέσα από θεσμοθετημένες, αυστηρά τηρούμενες, και συνεχώς «επιβαλλόμενες»
διαδικασίες…
Σε αυτές, ασφαλώς και καταρχήν δεν
χωράνε τα λαμόγια του παλαιοκομματισμού (υπάρχει και αριστερός τέτοιος), που
την κοπάνησαν στα χρόνια των ισχνών αγελάδων για «επικερδέστερους» χώρους και
επέστρεψαν μετά Βαΐων, κλάδων και ντουντούκας, όταν ο χώρος ανέβηκε σε διψήφια
ποσοστά… Ετσι θάπρεπε να γίνει και έτσι θα γίνονταν αν οι καθοδηγητές ενδιαφέρονταν
γνήσια για την κινηματική μορφή και ανάπτυξη της οργάνωσης, ως μόνου και
σταθερού –έστω μεσοπρόθεσμου- τρόπου υλοποίησης των οραμάτων… Αν ενδιαφέρονταν να πείσουν, πως το διαφορετικό καταχτιέται
διαφορετικά… Με διαφορετικά μέσα και ήθος και όχι ως η κυριαρχία του παροιμιώδη
μέσου ανθρωπάκου με τη μνήμη περιορισμένης εμβέλειας και την απεριόριστη
συγχωρητικότητα στην μικροψυχία, την κουτοπονηριά, τον συμβιβασμό με την
πολλαπλές μεζούρες ηθικές κατά τον βαθμό συναισθηματικής προτίμησης κ.ο.κ. Σε
όλα αυτά και σε πολλά άλλα, το μέσον ήθος αναγνωρίζει ομοιότητες αλλά και
προοπτικές «επιτυχίας»… Κυρίαρχα προσωπικής επιτυχίας, που για να είναι ακόμη
μεγαλύτερη την βαφτίζει συλλογική… Πάντοτε κατά το ήθος του: ή όλοι θα νικήσουμε ή όλοι θα πεθάνετε… Για την ώρα, πάντως, γνωρίζουμε περιπτώσεις «δρεπανοφόρων»
αρμάτων, που στο παρελθόν υπηρέτησαν πέρα και έξω από κάθε ηθική αναστολή την
συντριβή και εξολόθρευση συντρόφων τους, να αναδεικνύονται σε περίλαμπρες
θέσεις του κόμματος και της τοπικής αυτοδιοίκησης. Πλάϊ τους, το ίδιο συνένοχοι
μερικοί, ευκαιριακοί ακτιβιστές της …ημών σωτηρίας συνοδευόμενοι από
μετανοήσαντες και υμνολογούντες… Και το τραγικότερο: Εχει διαμορφωθεί μέσα στο
καθημερινό πολιτικό γίγνεσθαι μία « πλειοψηφία»,
που καμαρώνει για την επιτυχία,
θεωρώντας, πως τα παλιά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία στο σήμερα. Κάποιοι
μάλιστα το προεκτείνουν στο: όλοι το ίδιο
κάναμε. Υπάρχει, βέβαια και μία «μειοψηφία», πως τώρα αρχίζει να
καταλαβαίνει, ότι το καπέλωμα, η χωρίς αρχές πολιτική συμμαχιών και η
διαμόρφωση ψηφοδελτίου Super Market,
παραβιάζει όχι μόνον προγράμματα και διακηρύξεις αλλά την ίδια την ουσία και
τον λόγο της πολιτικής ύπαρξης του συγκεκριμένου φορέα… Δυστυχώς, όμως …το
ραντεβού με την ιστορία δίνεται σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο… Και μετά την απομάκρυνση
εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται…
Αλληλένδετων με την ουσία των τακτικών
και των στρατηγικών στόχων είναι βέβαια, και το ζήτημα των μορφών δράσης. Η παρουσία σου π.χ. μέσα στα πάνελ των πολιτικόμορφων
talk show αντί να συμβάλλει στη
γνωστοποίηση των θέσεών σου σε εξισώνει στη συνείδηση των τηλεθεατών με τους πολιτικούς
σου αντιπάλους… Βασικό στήριγμα, δηλαδή, του …Ολοι ίδιοι είσαστε… Ιδιαίτερα, όταν η άμεση επικοινωνία των
οργανώσεων αλλά και των βουλευτών με τον κόσμο υλοποιείται κατά τα ειωθότα,
μέσω των εκπροσώπων μαζικών φορέων κ.λ.π. και όχι μαζικά και ζωντανά π.χ. με
περίπτερα στην Πλατεία των αγανακτισμένων, την Πλατεία Συντάγματος και σε άλλες
πλατείες, γειτονιές, πόλεις… Στενά εξαρτημένο με το ζήτημα του πως επικοινωνείς
προς τα έξω είναι και το πώς λειτουργείς, πώς αποφασίζεις μέσα… Η ύπαρξη ενός στενού
καθοδηγητικού κέντρου με αρχηγικές επιλογές συμβούλων είναι …πολύ πρακτικό… Επιταχύνει
τη λήψη αποφάσεων και δημιουργεί την εντύπωση γρήγορων αντανακλαστικών και
αποτελεσματικότητας … Η ύπαρξη οργανωμένων συνιστωσών, που απετέλεσε ουσιαστική
καινοτομία του ΣΥΡΙΖΑ, καταπολεμήθηκε … «εγκαίρως» με τις απαραίτητες διορθώσεις
στο καταστατικό… Θεωρητικά, η κατάργησή τους θα ελάττωσε τον μέσο χρόνο
αντίδρασης των οργανώσεων και της λήψης αποφάσεων… ταυτόχρονα βέβαια, κατάργησε
τον μετωπικό χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ, εκβιάζοντας ισοπέδωση θέσεων αλλά και
εύλογες επιφυλάξεις και καχυποψίες του πρόσφατου και απώτερου παρελθόντος… Ασφαλώς, απετέλεσε ανασταλτικό παράγοντα κάθε
ενδεχόμενης διεύρυνσης προς τα αριστερά αλλά και διευκολυντικό στοιχείο κάθε πιθανής
διεύρυνσης προς τα δεξιά… (Ας συγχωρηθεί η εύκολη χρήση όρων: αριστερά, δεξιά χωρίς επαρκή προσδιορισμό)… Και ασφαλώς διευκόλυνε τον παραγοντισμό, περί
του οποίου πολύ κουβέντα γίνεται εκτός ουσίας, που θυμίζει το αείμνηστον: υπάρχουν μία σειρά ζητήματα, που πρέπει να
τα δούμε… Όταν δεν θέλαμε να ψάξουμε να ερευνήσουμε το φαινόμενο, να βρούμε
τις αιτίες του και να κάνουμε τις αναγκαίες διορθώσεις, το μνημονεύαμε απλώς…
Ικανοποιώντας κάθε καλοπροαίρετη αφελή διάθεση για τις καλές μας προθέσεις… Οι
θητεύσαντες νοείτωσαν…
Το σημείωμα, που διαβάσαμε στο UNFOLLOW αναφέρεται –κυριολεκτικά-
στο … ρήγμα ανάμεσα στη σκοτεινή διαδικασία λήψης μίας σειράς αποφάσεων και στα
θεσμικά όργανα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που υποτίθεται, ότι
εκφράζουν τη συλλογική βούλησή του…
Ατυχώς, η αντιμετώπιση τέτοιου
τύπου δομικής κριτικής αντιμετωπίζει ήδη και θα αντιμετωπίζει όλο και
περισσότερο στο μέλλον τη ρετσινιά της προβοκατόρικης της υπηρετούσας άλλα συμφέροντα
κ.λ.π. Είμαστε απολύτως εκπαιδευμένοι και άμεσα έτοιμοι να αντιδράσουμε έτσι…
Εχουμε διδαχτεί και έχουμε μάθει καλά το μάθημά μας αρνούμενοι πεισματικά να
ξεκολλήσουμε από την σαγηνευτική ασφάλεια της συνήθειας…
Ατυχώς, η οργανωτική αντιμετώπιση
της διαφορετικότητας έχει σήμερα έναν καλύτερο, δημοφιλέστερο, ελκυστικότερο
τρόπο από τις επιλεγμένες σαλαμοποιητικές διαγραφές… Τις μαζικές, χωρίς αρχές
και κριτήρια και με μικροπολιτικές στοχεύσεις εγγραφές
Παρακάμπτουμε
το ερώτημα αν τα πράγματα, δεδομένων των υποκειμενικών και αντικειμενικών συνθηκών,
θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά, καλύτερα… ΟΧΙ… Αν δεν παλεύεις σταθερά και
καθημερινά για την ανανέωση λόγου και ήθους (πράξης) δεν θα είναι ποτέ
διαφορετικά, καλύτερα… Θα είναι απελπιστικά και ηττημένα όμοια…
Σχόλια