Ετσι επιγράφει το πολύ αναλυτικό του σημείωμα ο φίλτατος της ΦΑΙΑΚΙΑΣ ΠΑΠ, που επειχειρεί να διερευνήσει την πραγματικότητα πίσω από τα επιφαινόμενα...Τις υποσχέσεις δηλαδή και τις δυνατότητες. Αρα και τις ελπίδες...
Ολα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν...
Εάν για κάτι θα πρέπει να είναι περήφανη η ΕΕ είναι ότι κατάφερε, με καταλύτη το ευρώ και την ευρωζώνη, να πιάσει με θεαματική ταχύτητα “πάτο” και να συναγωνίζεται πλέον για μια θέση στον “πάτο”.
Η καλλίτερη απόδειξη γι' αυτό: Το 5ετές γερμανικό ομόλογο, το καμάρι της. Ταυτόχρονα σημείο αναφοράς για τις χώρες της ΕΕ και μπαμπούλας γι αυτούς που εκφράζουν αντιρρήσεις στη πολιτική της.
Σε αυτή την Ευρώπη επιμένει να μας κρατάει η συγκυβέρνηση και σε αυτή την “Ευρώπη που αλλάζει” μας υπόσχονται ότι θέλουν να δώσουν τη μάχη της “εθνικής μας ανεξαρτησίας”, οι νέοι σωτήρες, επαναλαμβάνοντας με καθυστέρηση αυτά που έλεγε κάποτε “προφητικά” ο Φώτης !!!!
Όσο για το κόστος από τη πρώτη δοκιμασία, αυτό τουλάχιστον το γνωρίσαμε. Όμως για το δεύτερο, όπως προοιωνίζεται, πολύ φοβάμαι ότι θα το πληρώσουμε με “συμφέροντες διακανονισμούς μακράς διάρκειας”. Ίσως η πολιτική της ΕΚΤ, που εξάγγειλε πρόσφατα ο Draghi να έχει σχέση με τη συνάντηση του με τον Τσίπρα, που είχε προηγηθεί των δηλώσεων.
Πολύ φοβάμαι όμως ότι ο καθένας κατάλαβε ό,τι ήθελε από αυτή τη “συνάντηση”.
Και ποιος θα πληρώσει “το βαρκάρη” ;
Μα ποιος άλλος εκτός από μας. Μήπως έχει πληρώσει κανείς άλλος μέχρι σήμερα; Αφού άλλωστε θα υπάρχουν οι κρατικές εγγυήσεις.
Γι' άλλη μια φορά θα ξαναγίνει αναδιανομή των χρεών, όπου οι πολλοί θα πληρώνουμε γι' αυτούς που δανείστηκαν, αλλά και εκείνους που “αγόρασαν “ το χρέος αυτών που δανείστηκαν. Γι άλλη μια φορά θα υπάρξει “ανακυκλωμένο προϊόν”, από το πουθενά στην αγορά, που θα εξαργυρωθεί στο πολλαπλάσιο με τους τόκους, τις ρήτρες, τις προμήθειες, τα ασφάλιστρα, στους “χρηματέμπορους” από το συλλογικό κορβανά, που θα κληθούμε να ξαναγεμίσουμε !! Τι δεν κατάλαβε ο Τσίπρας από τη συνάντηση;
Όταν λέει ότι η “Ευρώπη αλλάζει”, εννοεί αυτό άραγε;
ή μήπως αυτό:
Οι ευρωπαϊκές μετοχές επέστρεψαν στο σημείο που βρίσκονταν παλαιότερα, δηλ. στη χρονιά που είχε χαρακτηρισθεί ως “κόκκινη”, κάνοντας τη μεγαλύτερη βουτιά στο διάστημα των τελευταίων 16 μηνών. Σε παρόμοια κατάσταση παρουσιάζονται και τα ομόλογα, όπως φαίνεται από την εκτίμηση αυξημένου κινδύνου:
Γεγονός που έχει άμεση σχέση με την ανεργία που προσέξτε στο παρακάτω πίνακα παρουσιάζεταιμε την καμπύλη της ανεργίας σε αντίστροφη πορεία:
Μέχρι τώρα ο Draghi προσπαθούσε εναγωνίως να πείσει ότι το υπ' αριθμόν ένα πρόβλημα στην ΕΕ είναι η “μείωση των τιμών” !!! και ο “αποπληθωρισμός”. Εφαρμόζοντας αυτή τη λογική όλη η επιχείρηση σωτηρίας αποβλέπει στο να σωθούν οι τράπεζες, τα χρηματιστήρια και φυσικά οι πλούσιοι να γίνουν πλουσιότεροι και να συνθλιβεί ακόμα και όσα από τα μεσαία στρώματα διατηρούν μια στοιχειώδη δυνατότητα να εξοφλούν λογαριασμούς και διαδοχικά επαναλαμβανόμενες νέες αλλά μόνιμες πρόσθετες φορολογικές επιβαρύνσεις.
Τη λογική αυτή βέβαια τη στήριζε σε δημοσκοπήσεις του Ευρωβαρόμετρου (Eurobarometer). Η σκληρή πραγματικότητα της “Ευρώπης που αλλάζει” είναι διαφορετική όμως ακόμη και στις δημοσκοπήσεις:
Με δύο – το πολύ - απαντήσεις οι πολίτες των διαφόρων χωρών της ΕΕ (κάθετη στήλη) απαντούν σχετικά με το ποιο θεωρούν ως το σοβαρότερο πρόβλημα από τα παρακάτω 13 (οριζόντια στήλη) :
1. αυξήσεις των τιμών/ πληθωρισμός
2. ανεργία
3. φορολογία
4. οικογενειακή οικονομική κατάσταση
5. οικονομική κατάσταση της χώρας
6. υγεία & κοινωνική ασφάλιση
7. συντάξεις
8. εκπαιδευτικό σύστημα
9. περιβάλλον, κλιματολογικά & ενεργειακά προβλήματα
10. στέγαση
11. εγκληματικότητα
12. μεταναστευτικό και τέλος
13. τρομοκρατία
Ειδικότερα όσον αφορά το κυρίαρχο γι αυτούς πρόβλημα δηλ. τις αυξήσεις των τιμών & τον πληθωρισμό:
δίνουν τις παραπάνω απαντήσεις ανάλογα με
1. το φύλο
2. την ηλικία
3. την εκπαίδευση (ανά ηλικία φοίτησης)
4. τη κοινωνικο – οικονομική κατάσταση :
ελευθεροεπαγγ/τίες
ανώτεροι υπάλληλοι
λοιπά διευθυντικά στελέχη “απρογιακάδες”
χειρώνακτες
οικιακή απασχόληση
άνεργοι
συνταξιούχοι
φοιτητές
όπως κατατάσσονται στη κάθετη στήλη.
Προφανώς ο Draghi δίνει τις δικές του ερμηνείες για τον περιστασιακό προσωπικό του “εφιάλτη”, που όπως φαίνεται δεν είναι ίδιες για τον μόνιμο “εφιάλτη” που ζουν τα 330 εκ. Ευρωπαίων. Αλλά κι αν ακόμη δεχθούμε τις προθέσεις του όπως αυτές διατυπώνονται συγκεκαλυμμένες από το μανδύα των φράσεων, από τις οποίες στο όνομα της ¨επισημονικοφάνειας” κανείς δεν καταλαβαίνει λέξη !!!! Και πάλι θα δυσκολευτούμε να πειστούμε για την ορθότητα, αν όχι για την αποτελεσματικότητα των σχεδιασμών του. Ο καθένας καταλαβαίνει ότι ένα οποιοδήποτε σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς τροφοδοσία, χωρίς πόρους, ακόμη κι αν αυτές προέρχονται από το ίδιο το σύστημα, αυτόματα ως δια μαγείας μόνο και μόνο από την αυτόνομη λειτουργία του !!!! Πως άραγε μπορεί να λειτουργήσει ένα τέτοιο σύστημα;
Όταν για παράδειγμα ξεχάσουμε προς στιγμή τις φιλολαϊκές πολιτικές (σήμερα τις αποκαλούμε πλέον λαϊκιστικές, σαν να λέμε ελκυστικές) και κρατηθούμε στις συνταγές του φιλελευθερισμού και διαπιστώσουμε ότι:
η απόφραξη του νομισματικού αγωγού (διότι περί αγωγού - οχετού πρόκειται), έχει οδηγήσει σε –2% "ανάπτυξη" των δανείων προς τον ιδιωτικό τομέα, γεγονός που οι απανταχού μονεταριστές (και σίγουρα εκείνοι της Αυστριακής σχολής), γνωρίζουν ότι είναι η απαραίτητη (αν δεν είναι επαρκής) προϋπόθεση για την τόνωση του πληθωρισμού σε μια ήπειρο που πνίγεται σε αποπληθωρισμό.
Είναι άραγε κι αυτή μια πολιτική που χαρακτηρίζει την “Ευρώπη που αλλάζει” ;
Και όπως λένε και οι Financial Times, που δεν είναι αναξιόπιστοι και άσχετοι όπως εγώ:
“Η ευρωπαϊκή αγορά για λόγους ασφάλειας, παραμένει κλειστή από την εκδήλωση της κρίσης και μετά, όταν η πρακτική της να κόβει σε φέτες και κύβους τα δάνεια, σε συσκευασίες που είναι γνωστές ως τίτλους προερχόμενους από τιτλοποίηση, θεωρήθηκε υπεύθυνη για τα προβλήματα που διαχύθηκαν στη παγκόσμια αγορά, ξεκινώντας από τη φούσκα των στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ. Η ΕΕ επιδιώκει τώρα να αναζωογονήσει την ετοιμοθάνατη αγορά, με στόχο τον οποίο συμμερίζεται και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Ο πρόεδρος της ΕΚΤ Mario Draghi, άφησε να εννοηθεί ότι υπάρχει επαρκής ρευστότητα στην αγορά για τίτλους προερχόμενους από τιτλοποίηση, τα οποία η ΕΚΤ θα είναι διατεθειμένη να τα αγοράσει για να αντιμετωπίσει τον αυξανόμενο κίνδυνο του αποπληθωρισμού”
Σα απλά λόγια που καταλαβαίνει κι η βάβω μου το πρώτο σημαίνει:
“Όποιος καεί στο χυλό, φυσάει και το γιαούρτι”, με τη διαφορά ότι ενώ αυτός δεν τρώει το γιαούρτι, τελικά το τρώνε άλλοι, επειδή το γιαούρτι όπως είναι γνωστό δεν καίει. Καίει όμως και μάλιστα σε βαθμό εγκαύματος το ότι μέχρι σήμερα με αυτή τη λογική πληρώνουμε ασταμάτητα, με το μηχανισμό δημιουργίας και στη συνέχεια διαχείρισης χρεών και δανείων από τίτλους και άλλα κ...χαρτα, αυξάνοντας με το τρόπο αυτό τη συσσώρευση του πλούτου της διεθνούς χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας, που δεν μπαίνει καν στο κόπο να πλουτίσει από την υπεραξία που καρπώνεται από τη παραγωγή και την ανάπτυξη, γιατί αυτές έχουν κάποιο κόστος και άλλωστε εγκυμονούν κινδύνους.
Το δεύτερο σημαίνει ότι συνεχίζοντας το ίδιο βιολί επιδιώκουν να εξαντλήσουν μέχρι τέλους όλα τα περιθώρια κέρδους που εκτιμούν ότι είναι σε θέση να τους εξασφαλίσει αυτή η διαδικασία, χρησιμοποιώντας κάθε είδους επιστημονικοφανή, οικονομοτεχνική επιχειρηματολογία, βομβαρδίζοντας τον κόσμο με στατιστικές, νούμερα που ξεπερνούν την υπολογιστική ικανότητα του μέσου πολίτη, συνοδεύοντας τα με “επαναλαμβανόμενες” τυποποιημένες γελοίες εικόνες, υπαλλήλων που μετρούν κολλαριστά χρήματα, μηχανών που τυπώνουν νομίσματα. Τέλος με εικόνες ανθρώπων που στέκονται στις ουρές για να πληρώσουν σαν αναπόφευκτη κατάληξη της διαδικασίας.
Εξέχουσα θέση στη στημένη αυτή σκευωρία έρχονται να καταλάβουν βαρύγδουπες γνώμες και σύνθετες, δυσνόητες θεωρίες διακεκριμένων οικονομολόγων, που οι ίδιοι είχαν φροντίσει εκ των προτέρων να κατοχυρώσουν σαν διασημότητες. Δεν έχει σημασία αν οι ισχυρισμοί και οι θεωρίες τους δεν αντέχουν καν στη κοινή λογική, σημασία έχει ότι το πεδίο της αντιπαράθεσης διεξάγεται με όρους απροσπέλαστους για το μέσο πολίτη, ενώ τα περιθώρια της άμυνάς του, έχουν προσδιοριστεί εκ των προτέρων ως αδύνατα ώστε να απειλήσουν το σύστημα. Η όλη λογική του επιχειρησιακού σχεδίου και του μηχανισμού της εφαρμογής του βασίζεται, όπως και όλοι οι άλλοι που συγκροτούν το πλέγμα των σύγχρονων κοινωνικών και πολιτικών δραστηριοτήτων, πχ. άσκηση της διακυβέρνησης, διαχείριση, διοίκηση, νομοθετικό έργο, καθαρά στη πάγια διαδικασία του ¨αποκλεισμού” του συνόλου σχεδόν των κοινωνικών δυνάμεων και παραγόντων, οι οποίοι σημειωτέον από τη πλευρά τους έχουν επιλέξει οικειοθελώς τη τακτική της “εκπροσώπησης”, μέσω των κάθε λογής κατ' επανάληψη αποτυχημένων και διαβλητών αντιπροσώπων τους, αντί για τη ενεργό συμμετοχή τους, στα θέματα που αφορούν αποκλειστικά
τους ίδιους και το μέλλον τους.
Τι λοιπόν από αυτά “αλλάζει σήμερα στην Ευρώπη” ή τι δεν κατάλαβε π Τσίπρας στη συνάντηση με τον Draghi;
“Προκειμένου να ξεπεραστεί αυτή η ύφεση, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα (FED), χρειάζεται κάτι περισσότερο από μια ανάκαμψη. Χρειάζεται να αυξήσει τις δαπάνες των νοικοκυριών, σαν αντιστάθμισμα στην ετοιμοθάνατη αγορά. (κάτι σας θυμίζει ο όρος, υποθέτω) Και για να το κάνει αυτό όπως, το τοποθετεί ο Paul McCulley της Pimco, θα πρέπει ο Alan Greenspan (επικεφαλής τότε της FED), να δημιουργήσει μια φούσκα ακινήτων, ώστε να αντικαταστήσει τη φούσκα του Nasdaq”
Αυτά έλεγε ο γκουρού Paul Krugman το 2002 και όχι μόνο τον άκουγαν, αλλά τον υπάκουαν, με απόλυτη πειθαρχία και ευλάβεια. Αυτά και άλλα παρόμοια εξακολουθεί να λέει και σήμερα. Αυτά κι άλλα παρόμοια λέει και ο Draghi. Δεν θα μπορούσε να λέει κάτι το διαφορετικό, αφού και οι δύο, το ίδιο σύστημα υπηρετούν, από διαφορετικές θέσεις και από όσες θέσεις κι αν αλλάξουν, στη “προδιαγεγραμμένη και εξασφαλισμένη” καριέρα τους.
Τι λοιπόν “αλλάζει στην Ευρώπη”;
Κι αν πάλι δεν εννοούσε αυτό “ακριβώς”, αλλά κάτι άλλο που είναι σαν κι αυτό που τόσοι άλλοι θέλουν να πουν και μαζί μ' αυτούς εγώ και συνεπώς συμφωνούμε, χωρίς να λέμε τα ίδια, ως προς τις προθέσεις της οικονομικής ολιγαρχίας και των υπαλλήλων της, τότε μπαίνει ένα άλλο μεγάλο ερώτημα:
Αν η Ευρώπη δεν έχει αλλάξει και πρέπει ν' αλλάξει, με ποιους μαζί θα την αλλάξουμε;
Με αυτές τις δυνάμεις;
Αν πάλι εννοεί ότι θα πρέπει “ακόμη και μ' αυτές να δώσουμε τη μάχη” να ξέρουμε τι θα πει το “με αυτές”, μαζί μ' αυτές ή ενάντια σ' αυτές ;
Στη πρώτη περίπτωση τα πράγματα θα δείξουν σύντομα, γιατί τα όνειρα δεν κρατάνε πολύ και κάποτε ξυπνάει κανείς, ιδιαίτερα αν είναι να πάει για δουλειά. Αν πάλι είναι άνεργος δεν του κολλάει ύπνος ! Στη δεύτερη περίπτωση δεν νομίζω ότι πιστεύει κανείς ότι δεν θα κοιτάξουν τα συμφέροντά τους και τη “πάρτη” τους.
«Η αξιοπιστία της νέας ηγεσίας στις Βρυξέλλες, απειλείται να υπονομευθεί σοβαρά εάν οι μεγάλες χώρες, όπως η Γαλλία και η Ιταλία είναι σε θέση να αψηφούν τους νέους κανόνες που δίνουν τη δυνατότητα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή να ενεργοποιήσει το δικαίωμα της να απαιτήσει αλλαγές στους προτεινόμενους προϋπολογισμούς πριν αυτοί παρουσιασθούν στα εθνικά κοινοβούλια. Αυτό θα σημαίνει ότι το “καθεστώς των σκληρών προϋπολογισμών” θα μπορεί να επιβληθεί προς εφαρμογή μόνο στις μικρότερες οικονομίες της ευρωζώνης, όπως στην Ελλάδα και στη Πορτογαλία.»
(The Wall Street Journal 06-10 – 2014)
Μην αμφιβάλλετε καθόλου ότι κάπως έτσι θα εξελιχθούν τα πράγματα. Και αμέσως να και η επιχειρηματολογία, η οποία έχει ήδη βρεθεί: «Το Παρίσι και η Ρώμη υποστηρίζουν ότι δεν έχει κανένα νόημα να μειώσουν περαιτέρω τους προϋπολογισμούς τους μπροστά στο κίνδυνο της επιδείνωσης των οικονομικών τους προοπτικών. Οι ιθύνοντες για την ευρωπαϊκή πολιτική, έχουν επίγνωση του αντιευρωπαϊκού κλίματος που επικρατεί στη Γαλλία και μια απόρριψη του σχεδίου του προϋπολογισμού θα μπορούσε να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από το ακροδεξιό κόμμα του Εθνικού Μετώπου της Marine Le Pen»
(The Wall Street Journal 06-10 – 2014)
Παρεμπιπτόντως δεν θυμάμαι να ίσχυσε ένας ανάλογος συλλογισμός και για τη περίπτωση της Χρυσής Αυγής, εκτός κι αν θεωρούν ότι “καθαρίσαμε μια χαρά μόνοι μας” !!
Χωρίς να κινδυνεύσω να θεωρηθώ ηττοπαθής και απαισιόδοξος, όποιος πιστεύει ότι έχουμε τέτοιους πρόθυμους και αποτελεσματικούς συμμάχους στη μάχη που θα δοθεί ή ότι από αυτή τη μάχη θα βγούμε νικητές, θα πρέπει μάλλον να .........
Άλλωστε προς τι όλος ο προβληματισμός όταν το ίδιο το προσχέδιο του προϋπολογισμού που κατατέθηκε γράφει (κεφάλαιο 1, σελ. 10) :
«Σύμφωνα με τη νέα οικονομική διακυβέρνηση της ΕΕ όλες οι οικονομίες των κρατών – μελών της ΕΕ υπόκεινται πλέον σε ενισχυμένη εποπτεία και υποχρεώσεις (…). Το νέο πλαίσιο δημοσιονομικής πειθαρχίας καθορίζει τις υποχρεώσεις κάθε κράτους – μέλους οι οποίες περιλαμβάνουν: (…) την προληπτική εποπτεία του εθνικού προϋπολογισμού (διαδικασία “ευρωπαϊκού εξαμήνου”), τον έλεγχο του προϋπολογισμού και των μακροοικονομικών προβλέψεων από ανεξάρτητες εθνικές αρχές (Δημοσιονομικό Συμβούλιο), την υπαγωγή σε καθεστώς “ενισχυμένης εποπτείας” και τη σύναψη μνημονίου συνεννόησης όταν προσφεύγει στη χρηματοδοτική στήριξη του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης (ΕΜΣ)»
Προς το παρόν και παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις τα πράγματα εξακολουθούν και τρέχουν κάπως έτσι:
Ο πληθωρισμός έφτασε κοντά στο σημείο που ήταν και το 2009!!! Όσο για μας, τα πράγματα είναι έτσι:
και έτσι:
Ας σημειωθεί ότι στην ανεργία έχουμε και πάλι σταθερά τη πρωτιά !!! Επιπλέον σε “τι αλλάζει η Ευρώπη” εκτός από το να μετατρέπεται στο οικονομικό και πολιτικό σκέλος της “αμυντικής” στρατιωτικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ, που αποκαλύπτει συνεχώς, αναζητώντας αν όχι προκαλώντας αφορμές για επεμβάσεις, το πραγματικό του ρόλο, που δεν είναι άλλος από την εξυπηρέτηση των αμερικανικών συμφερόντων. Και για να μην υπάρχει καμία αμφισβήτηση γι αυτό η Ατλαντική συμμαχία ολοκληρώνεται εκτός από στρατιωτική και σε οικονομικοπολιτική με την επικείμενη Διατλαντική συμφωνία, που θα νομιμοποιεί πλέον τη πλήρη κοινότητα των συμφερόντων. Εάν πάρει κανείς υπ' όψη του αυτές τις παρατηρήσεις θα αντιληφθεί ότι η συζήτηση για τα προτεινόμενα μέτρα από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ, όσον αφορά το τρόπο και το περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης, τη μονομερή ή όχι διαγραφή του χρέους, το ποσό της διαγραφής, τον τρόπο αποπληρωμής του, τη κατάργηση των μνημονίων, τα μέτρα ανακούφισης των νοικοκυριών, τις φορολογικές ελαφρύνσεις, την αντιμετώπιση της ανεργίας και άλλα, όσο και συγκεκριμένα και λεπτομερειακά να χαρακτηρίζονται και όσο να θεωρούνται από πολλούς, ότι μπαίνουν για πρώτη φορά σαν τέτοια στην ατζέντα της συζήτησης, δεν μπορεί να αποτελεί δυστυχώς παρά θεωρητική ενασχόληση.
Κι αυτό γιατί αν δεν προσδιορισθεί με σαφήνεια το πεδίο της μάχης, οι δυνάμεις που αντι – ή συμπαρατίθενται και το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, που ξεκινάει από την επανάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας, σαν το ελάχιστο των προϋποθέσεων, δεν μπορεί κανείς να αισιοδοξεί για ένα ευνοϊκό αποτέλεσμα, αντί να καταλήξει να συζητάει για μια αξιοπρεπή ήττα.
Αυτά δεν χαρίζονται κατακτώνται. Οι σημερινές συνθήκες δεν έχουν αλλάξει, όπως μερικοί νομίζουν ή θέλουν να πιστεύουν. Δυστυχώς οι καιροί δεν προσφέρουν τη πολυτέλεια να συζητάμε τις προθέσεις. Απαιτούν πράξεις, που βασίζονται σε καθαρές και σαφείς ενδείξεις, ότι έχει γίνει κατανοητό το εχθρικό περιβάλλον και οι αντίξοες συνθήκες. Εχθρός, καιρός, έδαφος, ισχύει σαν προετοιμασία για τις πολεμικές επιχειρήσεις που διεξάγονται κάτω από δύσκολες και άνισες συνθήκες και με υπεροχή του αντιπάλου.
Αλίμονο σε όποιον δεν σέβεται αυτόν τον κανόνα. Είτε δεν φτάνει, είτε δεν ξαναγυρνάει από την αποστολή !
Κι όταν λέμε ότι δεν φτάνει, εννοούμε κι ότι μπορεί και να μην επαρκεί.
Σχόλια