Το τέλος της ιστορίας !!!

Η πτώση του τοίχου, που "έσκιζε στα δύο την πόλη", όπως έλεγε ο Βολφ Μπίρμαν σηματοδοτεί και τα πανηγύρια για το ..."τέλος της Ιστορίας"... 25 χρόνια αργότερα, ο φίλτατος της ΦΑΙΑΚΙΑΣ Γιάννης Λύχρος διατρέχει τον χρόνο ανάποδα για να καταδείξει, πως η ζωή και οι αγώνες της συνεχίζονται...

Πέρασαν 25 χρόνια από τις 9 Νοεμβρίου 1989, ημερομηνία που έπεσε το τοίχος του Βερολίνου. Ημερομηνία που θεωρήθηκε σημειολογικά η λήξη του ψυχρού πολέμου και η νίκη του καπιταλισμού στον κοινωνικό τομέα. Σήμερα είναι κατανοητό ότι, ούτε η πρώτη, ούτε η δεύτερη διαπίστωση ήταν αληθινές. Ο ψυχρός πόλεμος συνεχίζεται μεταξύ της καθ’ ημάς Δύσης και της Ρωσίας και μάλιστα με πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να εξελιχθεί σε θερμό. Στον κοινωνικό τομέα βλέπουμε ότι οι κοινωνίες βρίσκονται σε πολύ χειρότερη μοίρα από εκείνη που βρισκόντουσαν 25 χρόνια πριν. Ξεχάστηκαν ακόμα και λεκτικά οι ιδέες του κράτους πρόνοιας, η σημασία της δημόσιας δωρεάν παιδείας και υγείας, της ασφάλισης της εργασίας, της σύνταξης για αξιοπρέπεια στα γηρατειά, του δικαιώματος του κάθε ανθρώπου για 8 ώρες δουλειάς, 8 ώρες αναψυχής, 8 ώρες ανάπαυσης και αναπλήρωσης. Αντί αυτών εισήχθησαν οι νεοφιλελεύθερες θεωρίες της ελαστικής εργασίας, της ανασφάλιστης εργασίας, της επιμήκυνσης του εργάσιμου χρόνου, της αμφισβήτησης του δικαιώματος συνταξιοδότησης, της αμφισβήτησης στο δικαίωμα της δημόσιας περίθαλψης, της αμφισβήτησης στο δικαίωμα της δημόσιας παιδείας. Ιδιαίτερα μερικές χώρες, μεταξύ των οποίων και η πατρίδα μας, βρίσκονται σε κοινωνική κατάρρευση και ανθρωπιστική κρίση. Είναι λοιπόν φανερό ότι σε τελευταία ανάλυση αν κάτι σημάδευσε η πτώση του τοίχους δεν ήταν παρά η νίκη του κεφαλαίου πάνω στις δυνάμεις τις εργασίας. Μια νίκη συντριπτική. Μια νίκη που ακύρωσε κατακτήσεις αγώνων ενός αιώνα. Μια νίκη όμως που ο καπιταλισμός δεν μπόρεσε να την εκμεταλλευτεί και να ξεπεράσει τις αντιφάσεις του και σε λιγότερο από δύο δεκαετίες οδηγήθηκε στην σημερινή βαθειά δομική κρίση που βιώνουμε. Μια κρίση που για να την ξεπεράσει δεν υπάρχει άλλος τρόπος από το να καταδικάσει τον κόσμο της εργασίας σε καθεστώς μεσαιωνικής δουλοπαροικίας χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα, αμφισβητώντας ακόμα και αυτή καθ’ εαυτή την πληρωμή της εργασίας.

Η πτώση του τοίχους του Βερολίνου, χωρίς αμφιβολία σηματοδότησε μια μεγάλη ήττα της Αριστεράς σε όλες της μορφές είτε βρέθηκε στην εξουσία, είτε αποτέλεσε απλά ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα. Η ήττα αυτή της Αριστεράς θα μπορούσε να μας αφήσει παγερά αδιάφορους, αν δεν είχε σηματοδοτήσει ταυτόχρονα την ήττα της κοινωνίας ευτελίζοντας ανθρώπινες υπάρξεις και δεν είχε οδηγήσει σε κοινωνική καταφρόνια και ανθρωπιστική κρίση.

Τα γεγονότα υποστηρίζουν την άποψη ότι έχουμε ανάγκη την αριστερά.

Μια Αριστερά απαλλαγμένη από τις αγκυλώσεις, τις εμμονές και τα δόγματα του παρελθόντος.

Μια Αριστερά ανοιχτή στην κοινωνία, στα κινήματα των πολιτών και των εργαζομένων, στις λαϊκές μάζες και στη νεολαία, ΌΧΙ κλεισμένη μέσα σε πεφωτισμένες, μονολιθικές, αδιαμφισβήτητα αλάνθαστες, οργανωμένες πρωτοπορίες, που απέτυχαν παταγωδώς στον εικοστό αιώνα.

Μια Αριστερά που να χαράζει τον δρόμο αλλά να μπορεί να μαθαίνει από το Ταξίδι.

Μια Αριστερά ικανή να μετουσιώνει σε πολιτική τις ανησυχίες και τα προβλήματά της κοινωνίας αρθρώνοντας μια εναλλακτική ιδεολογία με μαζική απήχηση, που να ξαναφέρνει την κοινωνία και τον κόσμο της εργασίας στο προσκήνιο της ιστορίας.

Μια Αριστερά ικανή να κυβερνήσει οδηγώντας την κοινωνία μακριά από τον νέο μεσαίωνα που οδηγείται από τον σύγχρονο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό.