Το σημείωμα του φίλτατου ΠΑΠ αγγίζει οχύαιχμες πλευρές της πολιτικής πραγματικότητας, του παρόντος και του μέλλοντός μας... Το παραθέτουμε...
Η Tageszeitung TAZ της 7ης Νοέμβρη του 2014
Παρά το γεγονός ότι θεωρούσα δεδομένες τις ακόλουθες δύο τακτικές, δεν μπορώ να μην τις σχολιάσω, μαζί με τα παρελκόμενα από αυτές καθώς και την αφορμή που μου έδωσε μια γερμανική φυλλάδα:
Τη μία τακτική που αφορά τη στάση του Λουξεμβούργου, σχετικά με το ξέπλυμα του χρήματος ανεξαρτήτως χρώματος και προέλευσης, αφού η μικρή αυτή χώρα, σε αυτή ακριβώς τη “λευκαντική” της ιδιότητα χρωστάει την ύπαρξη της.
Είναι κάτι που δεν χρειάζεται αναλύσεις, εξηγήσεις, διευκρινήσεις και φυσικά θαυμαστικά και εκπλήξεις τη στιγμή που όλοι ξέρουμε πως λειτουργεί το σύστημα με το οποίο επιτυγχάνεται ο πλουτισμός της υπερεθνικής χρηματιστικής ολιγαρχίας. Και είναι να απορεί κανείς με τη στάση των ΜΜΕ, γεμάτη έκπληξη και απορία, αλλά και όψιμη αξιοζήλευτη διάθεση για αποκαλύψεις. Λες και δεν γνώριζαν τι ήταν η χώρα αυτή και ο πρωθυπουργός της ο J.C. Juncker.
Ούτε πάλι μπορώ να κρύψω, καλόπιστα πάντα, την απορία μου, γιατί άραγε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, μετά την εκλογή του Junker, έσπευσε να πάρει τη πρωτοβουλία, περιοδεύοντας τα γραφεία των υπόλοιπων συνυποψηφίων του, να σχηματίσει μέτωπο, ενάντια στη πρωτοβουλία Κάμερον, που ήθελε να επιβάλει ως πρόεδρο της Comission, άτομο που δεν είχε εκλεγεί στις ευρωεκλογές.
Το τι ήταν αυτό που έκανε τον Τσίπρα να πάρει αυτή τη πρωτοβουλία;
Θέλω να πιστεύω ότι ήταν απλά άγνοια και ανωριμότητα του ίδιου και του “επιτελείου του”, το οποίο άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που πέφτει σε τέτοιες γκάφες τόσο εντός, όσο και εκτός Ελλάδος. Μόνο που αυτή ήταν αρκετά μεγάλη. Λυπάμαι που στενοχωρώ τους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ, και δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά (βλέπε σχετικό με τίτλο : Επειδή ....), αλλά κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ο βίος και η πολιτεία του Juncker, δεν τους ήταν γνωστή. Ας μην ξεχνούμε ότι υπάρχουν και ιστοριολάτρες, που θα μπορούσαν επίσης να συνδράμουν.*
Έρχεται όμως να συμπληρώσει εκείνη τη μεγαλύτερη, δηλαδή της υποψηφιότητας του για τη προεδρία της Comission. Το ερώτημα λοιπόν με τη λαϊκή απλοϊκότητα: “Τι θέλει η αλεπού στο παζάρι ; ” μετατρέπεται σε : “Τι θέλει ο ....... στο παζάρι”, όπου οι τελείες μπορούν να αντικατασταθούν από την έννοια που βολεύει τον καθένα, ή από εκείνη η σκοπιμότητα της οποίας εκκρεμεί και μένει ακόμη να αποδειχθεί. Επειδή δεν είναι η πρώτη φορά, όπως φαντάζομαι ότι θα θυμάστε, που είχα σαφώς εναντιωθεί σε μια τέτοια ενέργεια, την οποία είχα χαρακτηρίσει από κάθε άποψη επικίνδυνη, πρώτα πρώτα για όλους μας και μετά για τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ και τον προσανατολισμό του, βρίσκω σήμερα αφορμή με τις μετέπειτα εξελίξεις να επανέλθω στο θέμα, από την οπτική των νέων δεδομένων που κάνουν την άποψή μου τουλάχιστον πιο κατανοητή σε εκείνους που εξακολουθούν να βλέπουν καλόπιστα, “μισογεμάτα ποτήρια”.
Η κίνηση για τη προεδρία της Comission, μόνο δύο σκοπιμότητες μπορούσε να εξυπηρετήσει, γιατί η τρίτη να “αλλάξει η ΕΕ από τα μέσα”, έχει κατοχυρωθεί όσον αφορά τα πνευματικά δικαιώματα, από τον Φώτη !!!
Η μία λοιπόν ήταν να πείσει έναν αριθμό, προφανώς μεγάλο, τρομοκρατημένων Ελλήνων, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει πρόθεση να βγάλει την Ελλάδα από την “Ευρωπαϊκή” της πορεία, μια πορεία που έχει αρχίσει πλέον περισσότερο από “δειλά, δειλά”, να αμφισβητείται από τους περισσότερους αφελείς και αδαείς και που επιπλέον στερεί τη στοιχειώδη παραδοσιακή επιχειρηματολογία, ακόμη και σε αυτούς τους φανατικούς υποστηρικτές της. Επομένως ποια πολιτική ή “επικοινωνιακή” ανάγκη υπήρχε, ώστε να “καθησυχασθεί” αυτή η μερίδα των ψηφοφόρων, οι οποίο όσοι και να ήταν, μόνο μια άνοδο του εκλογικού ποσοστού θα προσέφερε. Επιπλέον ακόμη κι αν οδηγούσε στη πολυπόθητη φαντασίωση της “αυτοδυναμίας” και την ανάληψη της διακυβέρνησης από το ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα ήταν αυτή που θα στήριζε τα μέτρα ή τη στάση ενάντια στην ΕΕ, την ώρα που θα χρειάζονταν και θα ' πρεπε. Απεναντίας τρομοκρατημένη ή μη, παραπλανημένη ή μη, θα έψαχνε για “κατσαρόλες”, κοντά στους χρυσαυγίτες με τα “τσεκούρια” για να επαναδιαβεβαιώσει τη πίστη της στα ευρωπαϊκά “ιδανικά” και την “ευημερία” που εξασφαλίζει η ΕΕ. Είναι καιρός να καταλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι άλλο το μέτωπο, που βέβαια δεν επιδιώκει, αλλά ούτε που χτίζεται με τέτοιου είδους πολιτικάντικες ενέργειες και άλλο πράγμα η ενότητα και η οργάνωση των δυνάμεων που θα πρέπει να στηριχτεί, εάν και εφόσον θέλει πραγματικά να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο.
Μένει λοιπόν η άλλη “σκοπιμότητα”, ότι ήθελε δηλαδή να απευθυνθεί προς τους ίδιους τους κύκλους της ΕΕ, δείχνοντας τους ότι ούτε αυτοί, ούτε οι “αγορές” θα πρέπει να έχουν κάποια ανησυχία στη περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις εκλογές , όχι βέβαια στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, αλλά στην Ελλάδα. Εάν όμως ισχύει αυτό, τότε τα πράγματα αλλάζουν και μάλιστα κατά πολύ.
Να προσθέσω επίσης ότι ο ισχυρισμός, πως η πρώτη εκδοχή είναι η σωστή, δεν μπορεί να σταθεί με τη κοινή λογική, διότι είναι τουλάχιστον παιδαριώδες, το να πιστεύει κανείς ότι για να πείσει τους Έλληνες ψηφοφόρους, έπρεπε να καταφύγει σε μιας τέτοιας έκτασης και μάλιστα με δεδομένη εκ των προτέρων την αποτυχία, παράτολμη και ερασιτεχνικά επιχειρούμενη “ακροβατική” ενέργεια.
Μετά απ' όλα αυτά πιστεύω ότι είναι πιο εύκολο πλέον να συμπληρώσει κανείς τις τελείες στο ερώτημα:
“Τι θέλει ο ....... στο παζάρι”
Η δεύτερη τακτική αφορά τη στάση της κυβέρνησης με την αυλή της και τους οπαδούς τους, που θεωρούσα εξίσου δεδομένη και τόσο συνειδητά υποτελή, που δεν εκμεταλλεύτηκε ούτε στο ελάχιστο την ευκαιρία να επιδοθεί σε “ανέξοδες μαγκιές” και ακίνδυνους λεονταρισμούς με αφορμή το δημοσίευμα της γερμανικής Tageszeitung στις 7 του Νοέμβρη, με τίτλο: “Δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς”.
Η ακριβής μετάφραση (κάτω μέρος της πρώτης και πάνω μέρος της δεύτερης στήλης):
“(οι κάτοικοι του Λουξεμβούργου) ...... που παράγει μόνο λίγο κρασί και λίγο ατσάλι, δεν θα το ακούσουν ευχάριστα, αλλά η χώρα τους έχει παρόμοιους άσχημους θεσμούς, όπως η Ελλάδα. Και οι δύο χώρες ζουν από μεταφορές χρημάτων από το εξωτερικό”.
Δηλαδή εμείς ειδικά δεν παράγουμε απολύτως τίποτε, ούτε καν λίγο κρασί και καθόλου βέβαια ατσάλι, έχουμε τους ίδιους θεσμούς με το Λουξεμβούργο και ζούμε με τα λεφτά των άλλων. Δηλαδή είμαστε και κλέφτες και τεμπέληδες.
Φαντάζομαι να αντιλαμβάνεστε τη σοβαρότητα της προσβολής του προκλητικού αυτού δημοσιεύματος, το οποίο δεν θα έπρεπε να μείνει αναπάντητο ή ασχολίαστο.
Μένει λοιπόν να απαντηθούν τα ερωτήματα και τα σχόλια αυτού του συνοπτικού κειμένου μου από όποιον θεωρεί ότι τον αφορούν, προς εκείνους που χρειάζονται απάντηση. Πάντως όχι προς εμένα.
Προσωπικά δεν χρειάζομαι απαντήσεις στα ρητορικά ερωτήματά μου και επιπλέον θεωρώ ότι έχω κάνει αυτό που έπρεπε με το να τα θέσω δημόσια !!!
_______________
* το όνομα Juncker προέρχεται από το Junker, που με τη σειρά του προκύπτει από το συνδυασμό δύο λέξεων jung (νέος) και Herr (κύριος, άρχοντας), με άλλα λόγια “νεαρός ευγενής”. Οι Junkers αποτελούσαν κομμάτι της αριστοκρατίας των ανατολικών περιοχών της Γερμανίας και της Πρωσίας. Ήταν γαιοκτήμονες, ασκούσαν μεγάλη πολιτική επιρροή και συμμετείχαν ενεργά στην εξουσία την εποχή της Γερμανικής αυτοκρατορίας (1871–1918) και της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης (1919–33). Ο ίδιος ο Bismarck προέρχονταν από αυτή τη κάστα.
Φανατικά αντίθετοι με τη δημοκρατία, συνέβαλαν στη πτώση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και άνοιξαν το δρόμο για την εγκαθίδρυση του χιτλερικού καθεστώτος.
Σχόλια