Απολογισμός του Οκτώβρη...

Οχι του μόλις συμπληρωθέντος αλλά του άλλου... Του Μεγάλου Οκτώβρη... Αυτού που μας ενέπνευσε πολύ πριν μας πικράνει... Διαβάστε το σχετικό -συγκλονιστικό κατά την γνώμη μας- σημείωμα του φίλτατου της ΦΑΙΑΚΙΑΣ Μάκη Μανέτα. Ο καθένας ας σκεφτεί και ας απαντήσει με νού και καρδιά...

ΕΝΑ -ΔΥΟ ΠΡΑΓΜΑΤΑ  ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΟΧΤΩΒΡΗ

Με τρόπο ειρωνικό ο Χρόνος έβαλε να συμπέσουνε οι δυό γιορτάδες, η φωτιά με το νερό: Αυτή της Οχτωβριανής μπολσεβίκικης Επανάστασης και εκείνη του υστερόγραφου της οπισθοχωρησής της  με τη συμβολική πτώση του Τείχους.

Χοροπηδάνε με φάλτσα εμβατήρια οχτροί και όψιμοι φίλοι, μιλάνε για την αποτυχία της και τη χρεωκοπία των ιδανικών της "που καλά ήτανε αλλά στη ζωή δεν βρίσκουν εφαρμογή".

Δεν θα σταθώ σε τούτες τις γραμμές για τη  καρικατούρα που άφησε ο Οχτώβρης και κατάρευσε χωρίς να πέσει ντουφεκιά. Αλλά επειδή την Ιστορία τη φτιάχνουνε και πρόσωπα ας  ρίξουμε  μια επιγραμματική ματιά  στο ποιά ήταν εκείνη η ηγεσία που στάθηκε ικανή να αναποδογυρίσει τη πορεία της  οικουμένης   και τι απέγινε.

Το Πολίτ Μπυρώ του Λένιν αποτελούταν από τον ίδιο που πέθανε απο το εγκεφαλικό τραύμα  στις 21 Γενάρη του 1924 και τους:

-Λέβ Κάμενεβ (Λέβ Μπορίσοβιτς Ρόζενφελντ) πρόεδρος της ΕΣΣΔ  πού  καθαιρέθηκε το Δεκέμβρη του 1925 και εχτελέστηκε το 1936.

-Νικολάι Κρεστίνσκι Γραμματέας της Κ.Ε. Παύθηκε το 1921, εχτελέστηκε το 1938.

-Λέον Τρότσκι (Λέβ Νταβίντοβιτς Μπρονστάιν)  καθαιρέθηκε το 1926, δολοφονήθηκε με σκεπάρνι από τον "ερωτικό του αντίζηλο" Ραμόν Μερκαντέρ το 1940.

-Ιωσήφ Στάλιν (Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουχασβίλι). Κομισάριος μειονοτήτων το 17, Κομισάριος Εργατικής και Αγροτικής Επιθεώρησης αργότερα, γραμματέας της ΚΕ το '22, πέθανε απο φυσικό θάνατο τις 5 Μάρτη του 1953.

Αναπληρωματικά μέλη:

-Γκριγκόρι Ζηνόβιεφ (Oβσόυ Αρόνοβιτς Ροντομίσκυ Απφελμπάουμ). Πρόεδρος της 3ης Διεθνούς και εισηγητής στα συνέδρια του ΚΚΣΕ το 23 και το 24, Παύθηκε το 1926 απο το ΠΓ. Εχτελέστηκε το 1936

-Αντρέι Μπουμπνόβ Μέλος της Επαναστατικής Επιτροπής, υπεύθυνος του Ουκρανικού Μετώπου κατά τον Εμφύλιο. Αντικαταστάθηκε το 1919. Εκτελέστηκε το 1940.

-Γκρεκόρ Σοχόλνικωβ.(Γίζρχα Γιανκέλεβτιτς Μπριγιάντ). Οικονομικός Επίτροπος Πρόεδρος της Γκόσπλάν, Αντικαταστάθηκε το 1919,πέθανε στη φυλακή το 1933.

...Η κεφαλή της  επανάστασης -αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας -αποδεκατίστηκε, δεν έμεινε ρουθούνι. Από τους οχτώ μόνο δύο πέθαναν με φυσικό θάνατο. Οι υπόλοιποι πέντε, εκ των οποίων οι τέσσερεις εβραικής καταγωγής, εξοντώθηκαν. 

Ο Λένιν ήξερε και έπαιρνε από το καθένα από  αυτούς τους  εφτά χαρισματικούς ανθρώπους ότι καλλίτερο είχαν και από τις αντιθέσεις -στις οποίες όχι λίγες φορές μειοψήφισε- να συνθέτει την βέλτιστη πρόταση. Η συλλογική προσπάθεια και ευθύνη εκφυλίστηκαν αργότερα με την Αγιοποίηση του ενός Αρχηγού σε  τυπικά επίπεδα. Η φωτογραφία που εκθέτω δείχνει τον Βλαδίμηρο Ιλίτς περιστοιχισμένο από μια σειρά μελών της Κεντρικής Επιτροπής. Διακρίνονται απο αριστερά  αντίθετα απο τους δείχτες του ρολογιού:

-Κάρλ Ράντεκ (Κάρολ Σόβελσχον). Γραμματέας της Κομιντέρν. Σκοτώθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης το 1939.

-Νικολάι Μπουχάριν. Συντάκτης του Προγράμματος του ΚΚΣΕ. Εχτελέστηκε το 1938.

-Αλεξέι Ρίκωβ. Εκδότης της Πράβδα. Κομισάριος Εσωτερικών. Εχτελέστηκε επίσης το 1938.

-Αντρέι Κριλένκο.Κομισσάριος Δικαιοσύνης, στην ομάδα των 38άρηδων.

-Αλεξάνδρα Κολλοντάι (Νταμίντοβιτς). Επίτροπος Κοινωνικής Ασφάλισης και επικεφαλής του Γυναικείου τμήματος της Διεθνούς, παύθηκε το 1930  και εξορίστηκε-ουσιστικά- σαν πρέσβης στο Μεξικό και τη Σουηδία. Πέθανε το 1952.

-Ανατόλυ Λουνατσάρσκυ (Μπιχαήλ). Κομισσάριος Κουλτούρας και Παιδείας. "Πήρε πόδι" το 1929 σαν πρεσβευτής στην  Λίγκα των Εθνών και την Ισπανία αργότερα. Πέθανε το 1933 στη Γαλλία.

-Γιάκωβ Σβερντλόβ. (Γιάκομπ Γιάνκελ Σάλομον) Εκείνος που προορίζονταν για διάδοχος του Λένιν. Σε ηλικία 33 ετών έγινε πρόεδρος της ΕΣΣΔ. Εκείνος που διέταξε την εχτέλεση του Τσάρου. Πέθανε το 1919 απο επιδημία στα Ουράλια στα 35 του, δυστυχώς το κίνημα έχασε το μεγαλύτερο ταλέντο του πολύ νωρίς .

-Μιχαήλ Προκόβσκυ. Επικεφαλής της Σοβιετικής Ακαδημίας  και του Ιστορικού Τμήματος της ΚΕ. Παύθηκε τα τέλη του '20 . Πέθανε  το 1932 απο φυσικά  αίτια.

        Από αυτή την οχτάδα, έχουμε  βελτιωμένα νούμερα  οι τέσσερεις πέθαναν απο φυσικό θάνατο!!! Κι από τους εχτελεσμένους μόνο οι μισοί ήσαν εβραικής καταγωγής. Για τους Τρότσκι και Ζηνόβιεφ, που διακρίνονται επίσης αναφερθήκαμε προηγουμένως. 

Αλλά  η  Σφαγή δεν ήταν το χειρότερο...

Εκείνο που ήταν εξευτελιστικό, διαμείφθηκε κατά τη διάρκεια των Δικών. Τους ανάγκασαν να αρνηθούν μέχρι το γάλα της μάνας τους  κι αφού τους αφαίρεσαν κάθε ίχνος αξιοπρέπειας τότε τους πήραν τη ζωή. (Κάτι ανάλογο συνέβηκε και στα στρατοδικεία του δικού μας Εμφύλιου). 

Ενας τέτοιος καταπιεστικός μηχανισμός διαστροφής και βασανισμού πώς να παράγει ελεύθερη σκέψη, να εμπνεύσει, να πείσει, να δώσει δύναμη; Eκείνο που κατάφερε ήταν αντί να εξοντώσει να αναπαράγει τα χειρότερα ελαττώματα της ανθρώπινης ύπαρξης, το μικροαστισμό, το κάρφωμα, τη τεμπελιά, το βόλεμα,τον ατομικισμό. Στρατιές αγνών ανθρώπων μετατράπηκαν σε γραφειοκρατικά ανδρείκελα  κι εκεί και στα κατά τόπους παραρτήματα  του δικού μας κόμματος μη εξαιρούμενου. 

Με τέτοια  πανωλεθρία  στα κεφάλια των παιδιών της, εξολοθρεύοντας τον ανθό του Κόμματος με τέτοιες απώλειες η επανάσταση έμεινε κάποια στιγμή από δυνάμεις. 'Εγινε ευάλωτη, ακριβώς γιατί έχασε το περιεχομενό της κι απόμεινε κούφιος λόγος.Περίσευαν όλο και περισσότερο δούλοι και καριερίστες  να γυαλίζουν τις μπότες των Αρχηγών. Με τέτοια σούργελα πως θα πηγαίναμε να αντιπαραταχθούμε με τον εχθρό; 

Η ίδια νοοτροπία πέρασε με τρόπο κακέκτυπο σχεδόν παντού. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Αυτός είναι ένας απ'τους λόγους της κατάρευσης, ο πιό εμφανής ο πιό κραυγαλέος που έχει να κάνει με τη δημοκρατία και την ανθρωπιά  μες τις γραμμές μας. 'Εμειναν μόνοι τους να αλωνίζουν οι λύκοι.

Τα ουρλιαχτά τους και οι Ερινύες  για  την  προσωπική ανεπάρκεια  που επέδειξε ο καθένας μας σε στιγμές κρίσιμες, δεν μας αφήνουν σε ησυχία...