Δεν το μπόρεσαν ή το…αμέλησαν;

Για το μαζικό λαϊκό κίνημα ο λόγος... Για αυτό, που μπορεί (μόνον αυτό) να εγγυηθεί -στον μέγιστο δυνατό βαθμό- την συνέπεια ανάμεσα σε διακηρύξεις και πράξεις... Για αυτό, που δεν παραγγέλεται και δεν ενεργοποιείται -τουλάχιστον τα σύγχρονα χρόνια- εξ αποστάσεως... Που αναζητούνται μορφές και τρόποι ανάπτυξής του... Που χρησιμοποιείται σαν λεκτικό άλλοθι για τις αποτυχίες της ανελαστικής, χωρίς έμπνευση και φαντασία "προοδευτικότητας". 
Για αυτά όλα γράφει ο φίλτατος της ΦΑΙΑΚΙΑΣ Νίκος Μητσιάλης και ασμένως αναδημοσιεύουμε...

Δεν το μπόρεσαν ή το…αμέλησαν;
Στην ομιλία του στην ΔΕΘ ο Τσίπρας χαρακτήρισε την δυναμική του λαϊκού παράγοντα,  δηλαδή το κίνημα σ’ όλες τις μορφές του, σημαντικό στοιχείο στήριξης και επιτυχίας για την εφαρμογή του  κυβερνητικού προγράμματος του Σύριζα. Παραδόξως το σημείο αυτό πέρασε απολύτως ασχολίαστο από φίλιες και αντιπολιτευόμενες πλευρές…
Βέβαια η ηγεσία ενός ριζοσπαστικού αριστερού κινήματος που στοχεύει στην ουσιαστική ανατροπή γνωρίζει πως μια τέτοια σε βάθος αλλαγή δεν γίνεται μόνο με την ανακοίνωση νικηφόρων εκλογικών αποτελεσμάτων όσο καλή πρόθεση και να έχουν τα μέλη του κυβερνητικού σχήματος… Η λυσσαλέα αντίδραση του συστήματος, στις προοδευτικές και κυρίως στις αριστερές ριζοσπαστικές, εφ’ όσον υπάρξουν τέτοιες, μεταρρυθμίσεις και φιλολαϊκά σε βάθος μέτρα θα είναι συνεχής και μεθοδευμένη σ’  όλους τους τομείς της κοινωνικής δράσης και  το παρακράτος με όλους τους μηχανισμούς του  θα πρωταγωνιστήσει…
Η έλλειψη δυστυχώς ενός έστω και στοιχειώδους αριστερού λαϊκού κινήματος από την έναρξη του μνημονιακού Αρμαγεδδώνα μέχρι και σήμερα είναι σίγουρο ότι θα δυσκολέψει και ίσως αποβεί μοιραία για τις περαιτέρω πολιτικές εξελίξεις… Δυστυχώς προοδευτικοί και αριστεροί κομματικοί κύκλοι, από την αρχή της κρίσης εμμέσως επιρρίπτουν ευθύνες και στο λαό ενοχοποιώντας τον, που παραμένει καναπεδάτος και ενώ συνεχώς αποψιλώνεται ακόμα και από τα απολύτως απαραίτητα «δεν κουνιέται να κάνει κάτι…»
Όταν κόμματα που ευαγγελίζονται την αριστερή ριζοσπαστική, ακόμα και την εν καιρώ… επαναστατική ανατροπή, ενισχύουν την ακινησία και τον εφησυχασμό του λαού με την συνεχή συμμετοχή τους στα τηλεοπτικά κανάλια της παραπληροφόρησης προς όφελος πάντα των κύκλων εκείνων που αντικατέστησαν τις ερπύστριες της υποταγής με τις τηλε-οθόνες των κρατικοδίαιτων εργολάβων…
Από την άλλη οι εθιμοτυπικές και επετειακές λιτανεύσεις – πορείες που αναλόγως των χρωμάτων των πλακάτ τους, ξεκινούν από άλλες αφετηρίες, απαξιώνοντας  έτσι την πραγματική χρησιμότητα των αγωνιστικών κινητοποιήσεων που συνεχώς φθίνουν…
Αν γυρνούσαμε λιγάκι το χρόνο προς τα πίσω στις μεγάλες λαϊκές συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα και σε πολλές άλλες πλατείες διαμαρτυρίας της χώρας, θα αντλούσαμε σήμερα, με την ωφέλιμη πάντα απόσταση του χρόνου, χρήσιμα συμπεράσματα για το πώς αντιμετώπισαν τα κόμματα κυρίως της αριστεράς, ρεφορμιστικής ή… επαναστατικής, αυτό το πρωτοφανή σε όγκο αυθόρμητο Λαϊκό δυναμικό ξέσπασμα…
Το μελέτησαν πλησιάζοντάς το? Προσπάθησαν να μάθουν απ’ αυτό, να συζητήσουν μ’  αυτό, να γίνουν ένα μ’  αυτό? Με όσο από αυτό το τεράστιο κομμάτι ήταν βεβαίως κατορθωτό… Ή το φοβήθηκαν, σάστισαν και δεν το κατάλαβαν? Ή το χειρότερο από όλα: Κατάλαβαν πως δεν μπορούν να το καθυποτάξουν, δηλαδή στην κομματική τους γλώσσα να το… καθοδηγήσουν και του γύρισαν στα γρήγορα την πλάτη?
Και όλα αυτά γνωρίζοντας πως οι προβοκάτορες, οι μπαχαλάκηδες, τα χημικά και τα ρόπαλα των «προστατών» του πολίτη, οι συνεργάτες της εξουσίας ναζί και γιατί όχι και οι γνωστοί-άγνωστοι δολοφόνοι που ακόμα τους ψάχνουν, αργά ή γρήγορα θα άναβαν φωτιές για να σβήσουν την ανατρεπτική φλόγα των πλατιών όλης της χώρας…
Και αντί αυτοί οι οδηγοί του Λαού να στήσουν εκεί στην πλατεία Συντάγματος τη Βουλή της Ανατροπής συνεχίζοντας και ενισχύοντας και θεσμικά πλέον το φοβερό αυτό μαζικό κίνημα της εποχής εκείνης, χώθηκαν στην κλιματιζόμενη αίθουσα του κοινοβουλίου ή εξαφανίστηκαν στο μικρόκοσμο των πολιτικών γραφείων των κομμάτων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και των ποικιλώνυμων άλλων γκρουπούσκουλων των επαναστατημένων φραπέδων, με ελάχιστες ίσως εξαιρέσεις…
Ένα μαζικό λαϊκό κίνημα ως γνωστόν δεν παραγγέλνεται σαν προκάτ  στην ημερομηνία που το χρειάζεσαι και όπως λέει και ο ποιητής «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ…» Βέβαια ένα δυναμικό λαϊκό κίνημα ανατροπής έχει και τους κινδύνους του για όσους ηγετικούς κύκλους στοχεύουν να αλλάξουν τους διακηρυγμένους βασικούς αριστερούς κυβερνητικούς στόχους στο δρόμο για την εξουσία… Να τα μαζέψουν δηλαδή προκειμένου να πραγματοποιήσουν το «εφικτό και όχι το επιθυμητό» όπως συνήθως μετά την απομάκρυνση από την νικηφόρα κάλπη με αυτό το ευφυολόγημα δικαιολογούν την κωλοτούμπα τους οι αριβίστες…
Και δικαίως μπαίνει το αγωνιώδες ερώτημα και όχι βεβαίως εκείνο το Σαιξπηρικό του να ζει κανείς ή να μη ζει, αλλά το άλλο το πολιτικά επίκαιρο σήμερα σε όσους επικαλούνται το μαζικό κίνημα ως βασικό εργαλείο στήριξης της αυριανής αριστερής ριζοσπαστικής κυβερνητικής τους πολιτικής : Δεν μπόρεσαν ή δεν επεδίωξαν την οργάνωση του, προκειμένου να μην το βρουν μπροστά τους? Για το μαζικό Λαϊκό κίνημα ο λόγος πάντα… 

Σχόλια