Το Κομπανί κρατάει ακόμα ψηλά τη σημαία της πανανθρώπινης αξιοπρέπειας... Για αυτό είναι σημαντικό να πληροφορούμαστε -ει δυνατόν- καθημερινά- τα εκεί συμβαίνοντα... Το σημείωμα του φίλτατου ΠΑΠ βοηθάει εξαιρετικά την ενημέρωσή μας...
Επειδή πολλά ακούγονται τις τελευταίες μέρες σχετικά με τη στρατιωτική βοήθεια που προθυμοποιήθηκε να δώσει ο Μπαρζανί, στους Κούρδους της Συρίας, στέλνοντας τους Πεσμέργκα (Κούρδους μαχητές στο Ιράκ), θεωρώ ότι είναι απαραίτητο, να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα, ώστε να διαλυθούν μερικές λανθασμένες εντυπώσεις που δημιουργούνται όχι τόσο αθώα από τα ΜΜΕ.
Οι μάχες στο Kobani συνεχίζονται, με αμείωτη ένταση και οι Κούρδοι μαχητές που υπερασπίζουν τη πόλη τους είναι εντελώς μόνοι σε αυτόν τον αγώνα από στρατιωτική άποψη, με εξαίρεση τις ενισχύσεις από μαχητές του PKK, που κατάφεραν να περάσουν από τα “κλειστά μέχρι σήμερα” σύνορα με τη Τουρκία. Σε αυτόν τον αγώνα πρωτοστατεί το PYD (Democratic Union Party), με το στρατιωτικό του σκέλος: τις Κουρδικές Μονάδες Λαϊκής Προστασίας τις Kurdish Popular Protection Units (YPG).
Ο Μπαρζανί δεν είχε ουδέποτε δείξει στάση αλληλεγγύης απέναντι στους Κούρδους της Συρίας (βλέπε προηγούμενη δημοσίευσή μου με τίτλο: Οι Θερμοπύλες ανήκουν σ' αυτούς που ξέρουν να τις φυλάνε και όχι σ' αυτούς που με τα χρόνια μένουν γύρω τους). Αρκέστηκε στο να ανακηρύξει το δικό του αυτόνομο κουρδικό κράτος δημιουργώντας την εντύπωση ότι πρόκειται για ενιαίο Κουρδικό κράτος που συμπεριλαμβάνει όλους τους Κούρδους, Κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν ούτε γεωγραφικά, ούτε πολιτικά, ούτε δημογραφικά τουλάχιστον προς το παρόν. Ο ίδιος, χωρίς καν να δηλώνει ανοικτός σε μια κάποια προοπτική ενοποίησης με οποιαδήποτε μορφή (π.χ. ομοσπονδία), ουδέποτε στάθηκε αλληλέγγυος με τον αγώνα των Κούρδων της Συρίας. Έσπευσε μάλιστα να κλείσει τα σύνορά του, από τον πρώτο κιόλας καιρό, δημιουργώντας ουσιαστικά συνθήκες απομόνωσης των αυτόνομων κουρδικών περιοχών, στη Βορ. Συρία, στα σύνορα με τη Τουρκία. Τη σκοπιμότητα της πράξης αυτής τη γνώρισαν και πλήρωσαν πολύ ακριβά οι κάτοικοι των περιοχών αυτών, με τη λυσσαλέα επιδρομή των μισθοφόρων του Daesch, που δρούσαν ουσιαστικά ανενόχλητοι, με τα νώτα τους απόλυτα προστατευμένα. Εάν είχε τη παραμικρή ευαισθησία, δεν θα την εκδήλωνε τόσο καθυστερημένα και μάλιστα όταν η σύγκρουση πήρε ευνοϊκή τροπή για το YPG, που αγωνίστηκε με ηρωισμό και υποδειγματικό τρόπο. Προφανώς οι λόγοι της υποστήριξης είναι εύκολο να γίνουν σαφείς.
Ο βασικός είναι το ότι με το τρόπο αυτό θα επιχειρήσει με τη παρουσία των δικών του δυνάμεων να ελέγξει τη περιοχή και να αυξήσει την επιρροή του. Επιπλέον θα εμφανισθεί στη κοινή γνώμη περισσότερο στη διεθνή βέβαια, και πολύ λιγότερο στους Κούρδους που ζουν από κοντά τη πραγματικότητα, ως σύμμαχος και σωτήρας και ότι δεν απεμπόλησε το αίσθημα της εθνικής αλληλεγγύης.
Τέλος θα προσφέρει για άλλη μια φορά τις υπηρεσίες του στη Τουρκία, ενισχύοντας ακόμη περισσότερο τις θέσεις του μέσα στο Κουρδικό στοιχείο. Υπενθυμίζω ότι βρίσκεται από πολύ παλιά σε αγαστή συνεργασία με τη Τουρκία, η οποία έδειξε κι αυτή ένα όψιμο ενδιαφέρον, μετά τη στροφή των εξελίξεων σε στρατιωτικό επίπεδο και έσπευσε να διαφοροποιήσει τη θέση της για να μην αδυνατίσει έστω και στο ελάχιστο το ρόλο, που φιλοδοξεί να παίξει στη περιοχή.
Με το δήθεν “άνοιγμα” των συνόρων, και την άδεια να περάσουν από το τουρκικό έδαφος, γενικά και αόριστα “κούρδοι μαχητές”, όπως τελικά παρουσίασαν την όλη επιχείρηση τα ΜΜΕ, επιχειρεί να αμβλύνει τη βεβαρημένη εικόνα της στη διεθνή κοινή γνώμη και να παρουσιαστεί ως ισότιμος εταίρος στη κουτσουρεμένη συμμαχία των ΗΠΑ.
Το κουρδικό κράτος στο Ιράκ δεν έγινε τυχαία. Αναμφισβήτητα είναι αποτέλεσμα μακρόχρονων αγώνων του Κουρδικού λαού. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που οι αγώνες των λαών γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τον ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους επιτήδειους, που λειτουργούν ως όργανά του και χωρίς επίσης να καταλήγουν στην ολοκλήρωση των στόχων τους, όπως την εθνική ανεξαρτησία και την απαλλαγή των νεοσύστατων κρατών από τις εξαρτήσεις. Το ιρακινό Κουρδιστάν έχει τη πλήρη ανοχή και συναίνεση των ΗΠΑ, της Τουρκίας και του Ισραήλ, αλλιώς παρά τους αγώνες του λαού του δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε μια στιγμή σαν κράτος, μέσα σε αυτή τη συνεχώς φλεγόμενη περιοχή.
Πρώτα απ' όλα είναι η ανταμοιβή του Μπαρζανί για τη συμμετοχή του, στην ανατροπή του Σαντάμ Χουσείν και στο προγραμματισμένο διαμελισμό του Ιράκ σε τρία κομμάτια. Η συνεργασία του με τις ΗΠΑ αποκορυφώθηκε, όταν συνέβαλε αποφασιστικά στον εντοπισμό και τη σύλληψη του Σαντάμ. Ο διαμελισμός θα ολοκληρωθεί, όπως προβλέπει το ιμπεριαλιστικό σχέδιο, με τη δημιουργία των δύο υπόλοιπων κομματιών, ένα που θα ανήκει στους σιίτες και ένα που θα ανήκει στους σουνίτες, οι οποίοι θα έχουν την ατυχία να ζουν υπό καθεστώς “τύπου” χαλιφάτου, μιας και το ίδιο το χαλιφάτο δεν πρόκειται να έχει τη σημερινή του μορφή, από τη στιγμή που θα ολοκληρώσει το ρόλο του.
Η Τουρκία εξυπηρετείται απόλυτα από την ύπαρξη αυτού του κράτους, διότι ο έλεγχος και η καταπίεση της κουρδικής μειονότητας τίθεται σε άλλη, ελεγχόμενη πλέον βάση, που θα εξασφαλίζει και την “καλή μαρτυρία” απ' όλες τις κατευθύνσεις. Ενώ η συνεργασία με το νεοσύστατο κράτος θα επεκταθεί, όπως άλλωστε ήδη γίνεται και στη διακίνηση του πετρελαίου, νόμιμη και παράνομη, εξυπηρετώντας και τις δύο πλευρές.
Όσο για τον ίδιο τον Μπαρζανί, αυτός είναι απόλυτα “αξιόπιστος”, έχοντας μακρό οικογενειακό παρελθόν.
Απολαύσετε στη φωτογραφία τον πατέρα του Massoud Barzani (του σημερινού αρχηγού), τον Mullah Mustafa Barzani, ο οποίος ήδη από τη δεκαετία του 60 είχε προσεγγίσει τους αμερικανούς και τον Σάχη του Ιράν. Στη συνέχεια κατέληξε να γίνει αξιωματικός της Μοσάντ. Στη φωτογραφία τον βλέπετε – την εποχή εκείνη – με τον ισραηλινό υπουργό εξωτερικών (1966 – 1974) Abba Eban
και τον επικεφαλής της Μοσάντ, στρατηγό Meir Amit.
Η δημιουργία του συγκεκριμένου κουρδικού κράτους εντάσσεται στα πλαίσια της ευρύτερης στρατηγικής του Ισραήλ για τη περιοχή. Η μία πλευρά είναι η δημιουργία “ζωνών ασφαλείας” (no man's land), όχι μόνον στην εγγύς περιοχή, όπως στο Νότιο Λίβανο, αλλά ακόμη και στην ευρύτερη περιοχή, η οποία καθορίζεται από το βεληνεκές των διαθέσιμων πυραύλων από τα εχθρικά προς το Ισραήλ κράτη, μέχρι δηλαδή και το νεοσύστατο Νότιο Σουδάν, μετά το διαμελισμό του Σουδάν.
Η άλλη πλευρά είναι εκείνη που επιβάλει τη δημιουργία πολλών μικρών και συνεπώς αδύναμων κρατών σε αμιγή εθνική βάση, όπως το Κουρδικό, με σκοπό τον ευκολότερο έλεγχο, από τη πλευρά του Ισραήλ και των συμμάχων του τις ΗΠΑ. Τα κράτη αυτά εκτός από το ότι παύουν να αποτελούν κίνδυνο για το Ισραήλ, εναρμονίζονται με την αντίληψη του Ισραήλ, που στηρίζεται σε αμιγώς εθνική και θεοκρατική βάση, και η οποία απορρίπτει το πρότυπο των γειτονικών αραβικών κρατών, στα οποία συνυπήρχαν πολλές εθνότητες και θρησκευτικές ομάδες που όταν δεν υφίσταντο τις ξένες παρεμβάσεις ζούσαν για πολλά χρόνια σε πλήρη αρμονία και ανεξιθρησκεία.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο Λίβανος με τις 16 θρησκευτικές μειονότητες, τον οποίο έσυρε στη καταστροφική δίνη του εμφύλιου πολέμου.
Σήμερα το χαλιφάτο παίζει σαφέστατα το ρόλο του κράτους που το Ισραήλ επιθυμεί διακαώς να εδραιώσει στη περιοχή, άσχετα αν εμφανίζεται φαινομενικά, ως θρησκευτικός αντίπαλός του. Στη πραγματικότητα το ISIS, αποτελεί το μεγαλύτερο κίνδυνο για τα ίδια τα αραβικά κράτη, τα οποία απειλεί με διάλυση, με εξαίρεση φυσικά τις μοναρχίες του κόλπου, που το δημιούργησαν και το συντηρούν ανελλιπώς για παρόμοιους λόγους.
Γι αυτό λοιπόν στις 29 Ιουνίου ο Bibi (Benyamin Netanyahou), δήλωσε ότι η χώρα του είναι διατεθειμένη να αναγνωρίσει ένα ανεξάρτητο κουρδικό κράτος.
Είχε προηγηθεί στις 20 Ιουνίου βέβαια από την ισραηλινή κυβέρνηση η αγορά του ιρακινού πετρελαίου που είχε κλέψει ο Barzani από το Κιρκούκ, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες του Ιράκ, όπως αναφέρει το Reuters.http://www.reuters.com/article/2014/06/20/us-israel-iraqidUSKBN0EV0X620140620.
Το πετρέλαιο αυτό είχε διακινηθεί παράνομα, μέσα από τη ζώνη που έλεγχε το ISIS και με τη βοήθεια της Τουρκίας φορτώθηκε σε τάνκερς στη τουρκική παράλια πόλη Ceyhan. Ο ίδιος ο Massoud Barzani έχει αναλάβει ενεργό δράση, αφού άνοιξε το δρόμο των επαφών μεταξύ των διαφόρων παραστρατιωτικών εγκληματικών ομάδων, που προηγήθηκε της εκδήλωσης της επίθεσης του ISIS στη Μοσούλη. Η δική του επίσκεψη στο Αμάν πραγματοποιήθηκε τέσσερις ημέρες πριν από τη προπαρασκευαστική σύσκεψη, που οργανώθηκε από τις ΗΠΑ, το Ισραήλ, τη Σαουδική Αραβία, την Ιορδανία και τη Τουρκία, στην ίδια πόλη και στην οποία συμμετείχαν:
-ο αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών της Ιορδανίας και εκπρόσωπος του βασιλιά Χουσείν, Saleh Qallab
-το δημοκρατικό κόμμα του Κουρδιστάν με τον Azad Bervari
-ο αρχηγός των κουρδικών μυστικών υπηρεσιών, Masrour Barzani, γνωστός ως “Jomaa”
-διάφοροι εκπρόσωποι του κόμματος Μπάαθ του Ιράκ
-εκπρόσωπος του κινήματος των Naqchbandis, ο Ezzat Douri
-δύο εκπρόσωποι του “στρατού των μουζαχεντίν”
και διάφοροι άλλοι οι οποίοι εκπροσωπούσαν γκρουπούσκουλα και συμμορίες όπως, το Ansar el- Islam, το στρατό του Ansar as-Sunnah, το στρατό της “νικηφόρας κοινωνίας” (communauté victorieuse), που αποτελείται από ένοπλους από τις χώρες γενικά της ευρύτερης περιοχής του Μαγκρέμπ και ειδικότερα την Αλγερία, τις ταξιαρχίες της “επανάστασης τπυ 1920) (brigades de la révolution de 1920), το στρατό του Ισλάμ (l’armée de l’islam) και έναν Λίβυο που στη συνέχεια έδρασε στη Μοσούλη.
Οι πληροφορίες αυτές δημοσιεύθηκαν στη κουρδική εφημερίδα Ozgur Gundem και ουδέποτε διαψεύσθηκαν. Τα στοιχεία έγιναν γνωστά επειδή πουλήθηκαν από έναν από τους συμμετέχοντες, στο ποσό των τεσσάρων εκ. δολ. στους ιρακινούς, οι οποίοι γνώριζαν προφανώς και ένα μεγάλο μέρος των σχεδίων, αλλά η διαφθορά, η απροθυμία και γενικότερα το επίπεδο του ιρακινού στρατού δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει την προσχεδιασμένη επίθεση.
Αυτά λοιπόν για να ξεκαθαρίζουν κάπως οι “σύνθετες” καταστάσεις και τα “πολύπλοκα” προβλήματα, που είναι τόσο σύνθετα και πολύπλοκα, όσο θέλουν να τα παρουσιάζουν τα ΜΜΕ, τα οποία έχουν φυσικά τη δυνατότητα να προστρέξουν και στις ίδιες πηγές, που χρησιμοποιώ και αναφέρομαι.
Τέλος για να μην θεωρηθεί ότι τα γραφόμενα είναι απλά εκτιμήσεις και αναλύσεις του γράφοντος και ως εκ τούτου επιδέχονται αμφισβήτηση ή έστω και κάποια άλλη ερμηνεία, παραθέτω αυτούσια τη δήλωση του διοικητή του YPG του Siban Hamou στο Kobani, που έκανε στα αιγυπτιακά και λιβανικά μέσα ενημέρωσης, Al-Youm7 και Alahed αντίστοιχα:
“Χαιρετίζουμε τη προσέλευση των κούρδων Πεσμέργκα, αλλά οι δυνάμεις του FSA που διοικούνται από τον Abdul Jabbar al-Agedi μπορούν να πολεμήσουν το ISIL, σε άλλες περιοχές όπως το Jerablus και το Manbij, όχι όμως στο Kobani”.
Οι τελευταίες πληροφορίες λένε ότι οι δυνάμεις του ISIL, έχουν υποστεί μεγάλες απώλειες και έχουν εξαναγκαστεί σε υποχώρηση, ωστόσο κατέχουν ακόμη 20 % από τα περίχωρα της πόλης.
Σε κάθε ευκαιρία οι Κούρδοι της Συρίας δεν παύουν να δηλώνουν ότι στον αγώνα αυτόν είναι απολύτως μόνοι και ότι οι δυνάμεις της αμερικανικής “συμμαχίας” βομβαρδίζουν σε στόχους, χωρίς στρατιωτική σημασία πολύ μακρυά από το μέτωπο των συγκρούσεων. Συνεπώς δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα και δεν προσφέρουν καμία βοήθεια.
Απ' ο,τι φαίνεται οι Κούρδοι αγωνιστές στο Kobani, εξακολουθούν να γράφουν ιστορία όχι μόνο για το λαό τους, αλλά και για ολόκληρη την ανθρωπότητα, αποδεικνύοντας ότι είναι οι μόνοι άξιοι συνεχιστές της ιστορίας τους, τιμώντας το όνομα του προγόνου τους Σαλαχεντίν, του γνωστού Σαλαντίν ( Ṣalāḥ ad-Dīn Yūsuf ibn Ayyūb στα αραβικά ή Selahedînê Eyûbî στα κουρδικά), που υπήρξε αν και Κούρδος, ο ήρωας του αγώνα των Αράβων εναντίον των πλιατσικολόγων σταυροφόρων του Παπισμού. Είναι προφανές ότι ο Μπαρζανί δεν έχει τέτοιου είδους φιλοδοξίες !!!
Σχόλια