Εύχεται ο φίλτατος της ΦΑΙΑΚΙΑΣ ΠΑΠ και μας τεκηριώνει το ευχολόγιό του με το κείμενο, που σας παραθέτουμε και που κατά την γνώμη μας προχωράει πιο πέρα από τα επιφαινόμενα...
Βοήθειά μας !!!
Τελικά φαίνεται ότι ο ένας από τους δύο συνεταίρους της ελεεινής κυβερνητικής συμμ - - - - - (συμπληρώστε μόνοι σας τα κενά), ο πλέον ανεπαρκής σε αριθμητική, αλλά εν τούτοις επαρκέστατος - χάρις την εικόνα που συντηρούν γι αυτόν αναλλοίωτη τα ΜΜΕ και το πολιτικό σύστημα - σε εικονική και πλασματική πολιτική (υπο)δύναμη, κυρίως όμως ο πλέον ανασφαλής ως προς το ζήτημα της πολιτικής του ασυλίας, είναι εκείνος που έχει το πάνω χέρι.
Ο Βενιζέλος ανακοίνωσε περιχαρής και εμφανώς ανακουφισμένος στη χθεσινοβραδυνή με πολιτικές διαφημίσεις εκπομπή του πρετεντέρη, εκπροσωπώντας την επίσημη πλέον άποψη του συνόλου του συντηρητικού πολιτικού συστήματος και όχι απλά τη “μεγάλη δημοκρατική παράταξη”, ότι η Βουλή θα προχωρήσει στην εκλογή “πρόεδρου δημοκρατίας” με τη σημερινή της σύνθεση.
Φαίνεται λοιπόν ότι το σενάριο της συναινετικής λύσης με τη μορφή ενός μεσοβέζικου και προσωρινού – απροσδιορίστου χρόνου - κυβερνητικού σχήματος πριν ή μετά την εκλογή του “προέδρου”, που ανάλογα με το πρόσχημα των εθνικών ή άλλων κινδύνων και σκοπιμοτήτων, θα έφερνε το όνομα “κυβέρνηση εθνικής συμφιλίωσης ή εθνικού σκοπού ή εθνικής ενότητας” ή οτιδήποτε άλλο – πάντως οπωσδήποτε “εθνικό” - αποφεύγοντας για ευνόητους λόγους το “κυβέρνηση Παπαδήμου χωρίς τον Παπαδήμο”, επιδιώκοντας και τη παγίδευση του ΣΥΡΙΖΑ ή του πάσχοντος εκ συγγενούς δεξιού στραβισμού ηγετικού τμήματος του, φαίνεται να εγκαταλείπεται τουλάχιστον προς το παρόν.
Το τι ήταν αυτό που προκάλεσε την εσπευσμένη εκτροπή από το επικρατέστερο μέχρι χθες σενάριο και συνέβαλε στην ανάδυση ενός άλλου καταλληλότερου για τη περίσταση σεναρίου από τη δεξαμενή των plan B, C, D, και Ba, Bb, Bc κλπ), είναι κάτι που προφανώς θα φανεί στη πορεία ολοκλήρωσής του.
Το πιθανότερο ίσως είναι η ασφυκτική πίεση που νοιώθουν οι υπαίτιοι και οι συμμέτοχοι της εθνικού δράματος, μπροστά σε μια ενδεχόμενη απειλή να λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους από τη στιγμή που δεν έχουν εξασφαλίσει κάποια συνταγματική και όχι απλά βουλευτική ασυλία.
Εξάλλου ήταν φανερό ότι ο ένας από τους δύο συνεταίρους δεν θα μπορούσε να εγκαταλείψει τον κυβερνητικό του θώκο, με την ίδια ευκολία και χωρίς ρίσκο, όπως ο άλλος, ο οποίος είχε προετοιμάσει την εναλλακτική λύση της αποχώρησης του. Δηλαδή της αποχώρησης Σαμαρά με “εντολή Σαμαρά”, λόγω προεξάρχοντος του υπέρτατου εθνικού συμφέροντος της “πολιτικής και διακομματικής συνεννόησης” , αφού βέβαια προηγουμένως είχε “φροντίσει” να δημιουργήσει “πρωτογενή πλεονάσματα” και να ξεκινήσει “την ανάπτυξη”.
Σημασία πάντως έχει ότι και στη παρούσα επιλογή τακτικής ο στόχος και η επιδίωξη παραμένουν σταθερά και αναλλοίωτα:
η συνέχιση της ίδιας πολιτικής διαχείρισης με μεγαλύτερη εξάρτηση, αυταρχισμό και εφαρμογή σκληρότερων μέτρων, απεμπολώντας ότι απέμεινε από την εθνική κυριαρχία, χωρίς να τηρούνται ούτε καν τα ελάχιστα προσχήματα, ώστε να προχωρήσει απρόσκοπτα η κοινωνική και οικονομική αποσύνθεση και η εξαθλίωση αντίστοιχα. Ο “οδικός χάρτης” έχει συνομολογηθεί και έχει γνωστοποιηθεί απροκάλυπτα: με δίμηνη παράταση του μνημονίου και ένταξη στο “αγνώστου χρόνου” πρόγραμμα στήριξης ή επιτήρησης.
Η αποφυγή στο μέλλον των εκλογών και η λειτουργία της χώρας σε ένα σύστημα προεδρευομένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας με κοινοβούλια, χωρίς εκλογές, αφού το ίδιο το κοινοβούλιο θα είχε φροντίσει να αυτοπροσδιορίσει το νέο του χαρακτήρα, με μια ανώδυνη, ευέλικτη, επιτυχή και απόλυτα “νόμιμη” συνταγματική αναθεώρηση, η οποία δεν θα κινδύνευε να προκαλέσει αποσταθεροποίηση στη χώρα και ανησυχία στις αγορές.
Η απραμονή του λαού αμέτοχου και μακρυά από τις πολιτικές εξελίξεις, οι οποίες θα αποφασίζονταν αρχικά σε επίπεδο ηγεσίας κομμάτων και στη συνέχεια από κέντρα επιλογής πολιτικών στελεχών από τις δεξαμενές των διαφόρων πολιτικών χώρων της κλασσικής πολιτικής γεωγραφίας: δημοκρατικής παράταξης, κεντροαριστεράς, κεντροδεξιάς, δεξιάς και αριστεράς κλπ με τα ίδια ή και άλλα – πάντα αγροτο – γεωγραφικά ονόματα και προσδιορισμούς, όπως: ελιές, ποτάμια, λιβάδια και τόσα άλλα, που διαθέτει η πλούσια ελληνική γλώσσα. Έτσι λοιπόν ο λαός θα περιορίζονταν στη δημοσκοπική επιλογή εκπροσώπων, που θα κουβαλούσαν στις δεξαμενές τους, τα διάφορα πολιτικά βυτιοφόρα ! Στη θέση της επιδιωκόμενης “συμμετοχικής δημοκρατίας”, θα μας αρκούσε η “εναποθετική δημοκρατία” των ελπίδων, που ακόμη κι αυτή, άλλοι πάλι θα αναλάμβαναν να υλοποιήσουν στη θέση μας, αντί για μας και χωρίς εμάς.
Ωστόσο κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι με αυτό τον τρόπο συντελείται μια πρόοδος, δεδομένου ότι: από την ... πρωτόγονη οχλαγωγία της δημοκρατίας της Πνύκας, περνάμε στην ανώτερη εξελιγμένη φάση της “διαδικτυακής” και ηλεκτρονικής δημοσκοπικής εκλεπτισμένης δημοκρατίας. Τελικά θα 'λεγε κανείς: μα πιο είναι το πρόβλημα, αφού και πάλι εκπροσώπους διαλέγουμε !!! Άλλοι πάλι πιο σώφρονες και πιο έμπειροι στη ταξική πάλη, θα 'λεγαν: πάλι καλά, γιατί μπορεί να φτάσουμε σε σημείο που να μην χρειάζεται να αποφασίζουμε εμείς για τους εκπροσώπους μας.
Και είναι αλήθεια. Για φανταστείτε τη χώρα να βρίσκεται σε μόνιμο καθεστώς προεκλογικής έντασης σε κλίμα συνεχούς απειλής από εθνικούς και κοινωνικούς κινδύνους, ενώ οι πολίτες θα βρίσκονται κλειδαμπαρωμένοι στα σπίτια τους σαν παρατηρητές της προκατασκευασμένης εικονικής πολιτικής ζωής, από τα κανάλια της τηλεόρασης και τα social media του internet.
Νομίζετε ότι η μέρα αυτή είναι μακρυά; Όχι ασφαλώς, γιατί εάν διαθέτετε play station το μόνο που λείπει προς το παρόν είναι το κατάλληλο software για ένα ανάλογο ηλεκτρονικό παιγνίδι.
Το δυστύχημα βέβαια είναι ότι η όλη “πρεμούρα” και “κ- - - - πιλάλα” της εκλογολογίας περί προέδρου - με, αντί για ή μαζί με - εκλογές, δεν εξελίσσεται ανεξάρτητα από μόνη της, όπως συνέβαινε εδώ και κάμποσους μήνες, αλλά αντίθετα σήμερα πλέον “διαδραματίζεται” σε ένα βαρύ κλίμα που έχει καλλιεργηθεί, από την εκμετάλλευση της απεργίας πείνας του Νίκου Ρωμανού.
Για άλλη μια φορά και πάλι δυστυχώς έρχεται να επιβεβαιωθεί η προχθεσινή μου εκτίμηση, σαν απάντηση με αφορμή τη φωτογραφία του μικρού τότε Ρωμανού από τη κηδεία του Γρηγορόπουλου, που μου έστειλε ένας φίλος. Έγραψα λοιπόν
Χθες οι πλάτες του κουβαλούσαν το φέρετρο του φίλου του, σήμερα κουβαλάνε τα παιχνίδια που παίζονται επάνω της.
Ο Σαμαράς έχει κάθε λόγο να το χρησιμοποιεί για να "ανακαταλάβει" τις πόλεις, καλώντας σε αυτή τη μάχη την ακροδεξιά και τους "νοικοκυραίους".
Ο Βενιζέλος για να καλλιεργεί κλίμα έντασης, στο παιγνίδι των εκβιασμών, μέχρις ότου εξασφαλίσει τις απαραίτητες γι αυτόν εγγυήσεις, σχετικά με την ασυλία του.
Και οι δυό για να ξαναδημιουργήσουν κλίμα "Δεκεμβριανών του 2008", με την ελπίδα μπας και επαναληφθεί η ταύτιση του ΣΥΡΙΖΑ με τις αναταραχές.
Στόχος: σε οποιαδήποτε περίπτωση να μπουν τα κεφάλια μέσα, να φοβηθεί ο κόσμος, να κλειστεί στα σπίτια του, να επιβληθεί εκ των πραγμάτων ένας πολιτικός αποκλεισμός, μετά τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Θα 'ρθουν και οι σφυγμομετρήσεις, που θα δείχνουν ότι ο κόσμος δεν θέλει εκλογές και να εξασφαλισθεί η όποια "ομαλή" συνέχεια του συστήματος από τα πάνω και μάλιστα από πολιτικά γκρουπούσκουλα και παράγοντες, που δεν εκφράζουν ούτε τη μάνα τους. Και για όλα αυτά τι σημασία έχει αν χαθεί και μια ζωή, ενός "κολόπαιδου", όπως ενδεχομένως λένε στις "κατ΄ιδίαν".
Σήμερα έρχεται λοιπόν να προστεθεί και η επίσημη ανακοίνωση των ημερομηνιών της εκλογικής διαδικασίας ενός θεσμού που από εγγυητής της δημοκρατίας, όπως τουλάχιστον τον θέλει το ισχύον σύνταγμα, έχει μεταλλαχτεί μέσω του σημερινού εκπροσώπου του και της αυτοκατάργησης του ουσιαστικού του ρόλου και μετατροπής του σε ρόλο τυπικού υπογράφοντα, σε εργαλείο “νομιμοποίησης” της κατάλυσης της δημοκρατίας, μέσω των “πράξεων νομοθετικού περιεχομένου”. Ενός θεσμού που επιπλέον εδώ και μήνες χρησιμοποιείται ως εργαλείο εκτροπής του πολιτικού διαλόγου σε μια εκλογολογία, με απώτερο στόχο να αποφευχθεί η προσφυγή στην έκφραση της λαϊκής βούλησης μέσα από τις κάλπες. Κατ' επέκταση επιχειρείται να χρησιμοποιηθεί με τη σειρά της η ίδια η εκλογολογία ως εργαλείο εκτροπής των δημοκρατικών θεσμών, με “κοινοβουλευτική νομιμοποίηση”.
Το βαρύ κλίμα της έντασης που προκαλείται από το κλονιζόμενο αστικό κράτος, που αναζητεί σήμερα καινούργιες μορφές άσκησης εξουσίας, στη θέση της μέχρι σήμερα φθίνουσας αστικής δημοκρατίας και το οποίο εμφανίζεται διατεθειμένο να δείξει τη πυγμή και την αποφασιστικότητά του, χωρίς να διστάσει να αποκαλύψει την ανεπάρκεια, την αδυναμία και τα κενά του νομικού του οπλοστασίου, που άλλοτε χρησίμευαν για να προστατεύουν πρόσωπα και καταστάσεις, επικίνδυνα για τη κοινωνία, και σήμερα παρουσιάζονται με δικολαβικές δικαιολογίες ως προσκόμματα σχετικά τη διαχείριση ενός θέματος που αφορά τη ζωή ενός νέου κρατουμένου, που χωρίς να έχει καταδικασθεί εις θάνατον, του επιβάλλεται εμμέσως πλην σαφώς η θανατική καταδίκη, συμβάλλει τελικά στα σχέδια που καταστρώνονται για να κερδηθούν τα “παιγνίδια εξουσίας”.
Η φαινομενική “αποφασιστικότητα”, που τελικά δεν είναι παρά μια αδίστακτη και ευτελής αδιαλλαξία είναι δυστυχώς πολύ πιθανόν να καταλήξει στο θάνατο του Ρωμανού και τότε είναι ενδεχόμενο να οδηγηθούμε σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι η δημιουργία μιας αντιπαράθεσης που θα πάρει συγκρουσιακό χαρακτήρα. Και μόνο ο φόβος ενός τέτοιου ενδεχόμενου είναι ικανός να ακινητοποιήσει μεγάλες συντηρητικές μάζες, που ακόμη και να θέλουν να δείξουν την διαμαρτυρία τους, θα προτιμήσουν την ασφάλεια του σπιτιού τους, όταν θα ξεσπάσει η οργή των περισσότερο αποφασισμένων.
Από την άλλη το “σύστημα” ξέρει πολύ καλά, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, θα σκεφτεί πάρα πολύ να πάρει μια ενεργή θέση και συμμετοχή σε ενδεχόμενες συγκρούσεις, δεδομένου ότι δεν θέλει παραμονές εκλογών ή διεκδικώντας εκλογές να δείξει ένα περισσότερο “ανατρεπτικό” χαρακτήρα, απ' ο,τι με πολύ κόπο κατάφερε μέχρι σήμερα να παρουσιάσει στη συντηρητική εκλογική του πελατεία, η οποία τον έχει τελικά εμπιστευθεί λόγω της μετριοπάθειας του. Τα διάφορα κέντρα γνωρίζουν πολύ καλά και τις προθέσεις, αλλά και τις δυνατότητές του.
Επιπλέον οι αποφασισμένοι να δείξουν την οργή τους δεν εξαρτούν τη αγωνιστικότητά τους από την απαραίτητη μαζικότητα και δεν συσχετίζουν υποχρεωτικά μια τέτοιου είδους δυναμική αντίδραση με τη γενικότερη πάλη και πολύ περισσότερο στα πλαίσια μιας συντονισμένης κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής πάλης.
Σε κάθε περίπτωση λοιπόν η κυβέρνηση ποντάρει σε κάθε μια ξεχωριστά και στο συνδυασμό αυτών των πιθανοτήτων, κυρίως όμως στην αδρανοποίηση της πλειοψηφίας του κόσμου, μέσω της τρομοκρατίας επιμένοντας στη στάση της απέναντι στο τρόπο με τον οποίο χειρίζεται το θέμα της ζωής του Ρωμανού. Ελπίζει ότι με τον τρόπο αυτό θα καταφέρει να ποδηγετήσει τις πολιτικές εξελίξεις, εγκλωβίζοντας τις κεκλεισμένων των θυρών του κοινοβουλίου ή το πολύ πολύ σε “πολιτισμένες” και ήρεμες συζητήσεις στο επίπεδο της ηγεσίας των κομμάτων και μερικών καλοπροαίρετων και συνεννοήσιμων παραγόντων και βουλευτών.
Φαίνεται λοιπόν ότι ο χρόνος της ανακοίνωσης του χρονοδιαγράμματος της προεδρικής εκλογής δεν επιλέχθηκε τυχαία. Η ευκαιρία που παρουσιάσθηκε από το εν εξελίξει δράμα του νεαρού παιδιού, έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης προκειμένου να υλοποιηθεί η πιεστική χρονικά εντολή της ανανέωσης του χρονοδιαγράμματος της επιτήρησης από πλευράς Βρυξελλών, μέσω του αποφασισμένου και λειτουργούντος ήδη εργαλείου της “εκλογής προέδρου”.
Όσο δε για το ερώτημα που βασανίζει πολιτικούς, δημοσιογράφους, δημοσκόπους , κερδοσκόπους, καιροσκόπους και όλο το κύκλωμα των επαγγελματικών δραστηριοτήτων που μιλούν εξ ονόματος της κοινής γνώμης, αλλά που στη πραγματικότητα ζουν από την ανοχή μας και συντηρούνται σε βάρος όλων μας, το: αν και κατά πόσον έχουν βρεθεί η όχι οι 180
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη ή πληροφορία. Εάν η κυβέρνηση ήταν διατεθειμένη έστω και στο ελάχιστο να πάει σε εκλογές, γιατί να μην τις προκηρύξει κανονικά και να προτιμήσει να πάει σε αυτές κάτω από το βάρος μιας ήττας, που θα της είχε προκαλέσει η αποτυχία στα σχέδια της, να εκλέξει η σημερινή Βουλή πρόεδρο, στα οποία τόσο πολύ επέμενε; Προφανώς μάλλον έχει
εξασφαλισθεί με κάποιο τρόπο η επιτυχία της επιχείρησης και δεν αισθάνεται ότι παίρνει ιδιαίτερο ρίσκο.
Όσο για το πρόσωπο φαντάζομαι ότι είναι το λιγότερο που έχει σημασία, μετά από τις μεθοδεύσεις που προανέφερα και από τον απολογισμό των “πεπραγμένων” που κατάργησαν και όποιο κύρος είχε απομείνει από τον θεσμό.
Το ζήτημα βέβαια είναι τι κάνουν οι πολιτικές δυνάμεις που έχουν προηγούμενα διατυπώσει την αντίθεσή τους στη πολιτική της κυβέρνησης και έχουν προτάξει και εκείνες πρακτικά το ζήτημα της ενασχόλησης και της διεξαγωγής του πολιτικού διαλόγου όσον αφορά το θέμα της προεδρολογίας, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα, τις ουσιαστικές καθημερινές διεκδικήσεις, όπως την οικονομική κατάρρευση, το χρέος, τους πλειστηριασμούς, τη ασφυκτική πολιτική και οικονομική εξάρτηση της χώρας και της δημοκρατίας με τη καταστρατήγηση της διαδικασίας προσφυγής στις κάλπες, συνδυάζοντας την περισσότερο με αυτή καθ' εαυτή την πορεία της εκλογής του προέδρου, παρά με το απροχώρητο αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται εγκλωβισμένο το βιοτικό μας επίπεδο.
Φαίνεται ότι θεωρούν ότι όλα αυτά θα λυθούν όταν τους παραδοθεί η διακυβέρνηση της χώρας, στην ώρα της με τις εκλογές, το χρόνο των οποίων θα αποφασίσει η κυβέρνηση όταν τη βολεύει ή όταν δεν θα μπορεί πια να κάνει διαφορετικά.
Η τακτική αυτή για μερικούς όμως μπορεί να κρύβει και άλλες προθέσεις, που να μην ερμηνεύονται με μια απλή αδυναμία, λανθασμένη εκτίμηση, ανεπάρκεια ή ακόμη και διαφορετική συντηρητική άποψη για τον τρόπο και τον χρόνο πραγματοποίησης των κοινωνικών αλλαγών.
Σίγουρα οι δεσμεύσεις που ανέλαβε και θα συνεχίσει να αναλαμβάνει η κυβέρνηση είναι πολύ ασφυκτικές. Αυτό όμως δεν μπορεί να ερμηνεύσει τη προχθεσινή στάση του ΣΥΡΙΖΑ στη διάρκεια της συζήτησης για τον προϋπολογισμό, όπου η πάγια φράση που ακούγονταν παλαιότερα: “δεν θα αναγνωρίσουμε τις δεσμεύσεις που έχετε αναλάβει” αντικαταστάθηκε από τη φράση “μην μας φέρνετε σε δύσκολη θέση”.
Σίγουρα λοιπόν αποτελούν τη καλλίτερη δικαιολογία, προκειμένου να υπάρξει αύριο μια απλή διαδοχή και εναλλαγή της σημερινής διαχείρισης χωρίς καμία ουσιαστική πολιτική διαφοροποίηση.
Έτσι ώστε να μπορεί να στηριχτεί το επιχείρημα, κοντά σε εκείνο της “καμμένης γης” και ότι : “το πλαίσιο είναι τόσο ασφυκτικό ώστε να μη μπορεί κανείς να εφαρμόσει μια διαφορετική πολιτική”.
Οπότε τι να κάνουμε “αν είχαμε αναλάβει νωρίτερα θα τα είχαμε αποφύγει σήμερα όλα αυτά”. Δεν ξέρω βέβαια αν τότε θα έχει κάποιο νόημα να αναρωτηθούν οι πολυάριθμοι σήμερα ευκολόπιστοι: “και ποιος σας εμπόδισε ή τι κάνατε για να είχατε έρθει νωρίτερα ;”. Σήμερα βέβαια κρίνονται μόνον οι προθέσεις από τη σωρεία των λόγων και των πράξεων που ακόμη και οι πιο καλόπιστοι δεν μπορούν παρά να τις κατατάξουν από γκάφες, ολισθήματα, λάθη, παρερμηνείες, αμφιταλαντεύσεις, υπαναχωρήσεις, αντιφάσεις, ανεπιτυχείς και αδόκιμες μέχρι και ότι προσφέρουν όπλα και επιχειρήματα στους αντιπάλους τους. Αύριο όμως δεν θα κρίνονται μόνο τα έργα, αλλά και οι όποιες συνέπειες τους.
Κρίμα όχι μόνο για την ιστορία, αλλά και για το μέλλον της δημοκρατίας. Παλαιότερα οι μάχες δίνονταν σε όλα τα μέτωπα και στους δρόμους, όπου η δημοκρατία θυσιάζονταν καθημερινά στο όνομα των συμφερόντων του λαού. Σήμερα θυσιάζεται αποκλειστικά στο βωμό του κοινοβουλίου στο όνομα της “διασφάλισης” ενός προεδρικού θεσμού που από εγγυητής της, τείνει με αυτού του είδους τις μεθοδεύσεις να καταστεί μια πραγματική απειλή για την ίδια την υπόστασή και το μέλλον της.
Σχόλια