Η "φραστική" και η οικονομική (για την ώρα) τρομοκράτηση ενόψει της πολυπόθητης για το σύστημα και τους ταγούς του προεδρικής εκλογής κλιμακώνεται... Δεν έχει μείνει κανείς τους στην εφεδρεία... Οι πιο γνώριμοι ακροδεξιοί Μαυρογιαλούροι, οι πιο "φανατικοί" ανερυθρίαστοι μεταρρυθμιστές, οι πιο απίθανοι Ευρωπαίοι σοσιαλφιλελεύθεροι έχουν στήσει τον χορό... Εν ολίγοις τα δίνουν όλα... Καρφάκι δεν τους καίγεται για τον πρόεδρο... Η πολιτική τους ενδιαφέρει... Η συνέχιση της μεταρρυθμιστικής πορείας στην μεγάλη νεοφιλελεύθερη λεωφόρο της ανάπτυξης...
Αυτές τις ώρες ο Ανδρέας Ζαφείρης θυμήθηκε την Εθνοσωτήριο. Και εκείνο το καταδεικτικό για την ανετοιμότητα της αριστεράς πρωτοσέλιδο της ΑΥΓΗΣ της 21ης Απριλίου 1967, που μας εξηγούσε γιατί δεν θα γίνει Δικτατορία...
Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα αλλά οι ομοιότητες και οι αναλογίες πρέπει να διδάσκουν και -κατά το δυνατόν- να προλαβαίνουν...
«ΓΙΑΤΙ
ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ»
To πρωτοσέλιδο της
«Αυγής», στο φύλλο που κυκλοφόρησε το πρωί της 21ης Απριλίου, είναι η πιο τραγική απόδειξη ότι στην ιστορία και στη
πολιτική η μόνη βεβαιότητα είναι ότι δεν υπάρχουν «βεβαιότητες».
Η βεβαιότητα που
διαπερνά κάποια τμήματα της Αριστεράς ότι η Βουλή δε θα εκλέξει Πρόεδρο
και θα πάμε σε εκλογές όπου, σχεδόν δια περιπάτου, ο ΣΥΡΙΖΑ θα
αναδειχτεί σε κυβέρνηση είναι κυρίαρχη.
Είναι όμως έτσι;
Τις τελευταίες
μέρες παρατηρείται μια σταδιακή κλιμάκωση της τρομοκρατίας
τόσο από κέντρα του εσωτερικού όσο και του εξωτερικού. Σε αυτή την επιχείρηση
φόβου κεντρικό ρόλο παίζουν τα κυρίαρχα media, επιχειρηματικοί
όμιλοι, εταιρείες δημοσκοπήσεων, θεσμικά πρόσωπα της Ε.Ε.
και το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο.
Θα είναι αφέλεια
να πιστέψει κάποιος ότι τα κυρίαρχα αστικά κόμματα,
ταυτισμένα με το κρατικό μηχανισμό και το κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα, θα
παραδώσουν «ομαλά» τη κυβέρνηση. Θα είναι
αφέλεια να πιστέψει κανείς ότι οι ευρωατλαντικοί εταίροι, ελαφρά τη καρδία, θα
ρισκάρουν να συμβεί έστω και ένα μικρό «ατύχημα»
σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη, παγκόσμια, περίοδο.
Όσο θα περνούν οι
μέρες η επιχείρηση τρομοκράτησης θα εντείνεται, με πιθανή κορύφωση το
μεσοδιάστημα μεταξύ δεύτερης και τρίτης ψηφοφορίας. Εκεί δεν αποκλείεται να
έχουμε και φαινόμενα εκτροπής ή γεγονότα οικονομικής ή «εθνικής»
αποσταθεροποίησης .
Και η ιστορία
επαναλαμβάνεται σα φάρσα. Ή σαν τραγωδία.
Και όπως το Δεκέμβρη
του ΄44 ή όπως τον Απρίλη του ΄67, στην αριστερά καλό
είναι να μη τρέφουν αυταπάτες για τα όρια που μπορεί να υπερβεί ο αντίπαλος. Τη
κρίσιμη ώρα καμία συμφωνία και κανένα είδους fair play δεν ισχύει. Και ο
αντίπαλος είναι αδίστακτος. Και ανελέητος.
Το Δεκέμβρη του΄44
οι Εγγλέζοι και το εγχώριο κατεστημένο δε φοβόντουσαν τόσο
πολύ την ηγεσία του ΕΑΜ, αφού την είχαν σύρει ήδη δύο φορές
στο συμβιβασμό (Καζέρτα και Λίβανο).
Φοβόντουσαν όμως τη δυναμική του λαϊκού κινήματος.
Το 1967 η
απόφαση που είχε πάρει η ΕΔΑ, σε περίπτωση πραξικοπήματος να
καλέσει το λαό στο Σύνταγμα , δεν υλοποιήθηκε , με ευθύνη του στελεχικού
δυναμικού. Και το πραξικόπημα έγινε γιατί ακόμη και μια κυβέρνηση του Γεωργίου
Παπανδρέου (που θα προέκυπτε από τις εκλογές του Μαΐου) θεωρούνταν
τότε «επικίνδυνη» και ήταν μη ανεκτή.
Εάν η αριστερά
επιλέξει το συμβιβασμό ή τη φυγή στο μέλλον, δε θα σωθεί. Κάθε βήμα προς τα
πίσω ή κάθε βήμα προς τη μετάθεση της σύγκρουσης σε ένα πιο ιδανικό περιβάλλον,
απλά ισχυροποιεί τον αντίπαλο.
Η Αριστερά ,
συμπαραταγμένη, με άξονα ένα ριζοσπαστικό, ρεαλιστικό
πρόγραμμα ρήξης που θα απαντάει στις άμεσες ανάγκες του κόσμου της
εργασίας και θα εμπεριέχει τη προοπτική ενός συνολικότερου
μετασχηματισμού, οφείλει να περάσει στην αντεπίθεση.
Μόνο σε αυτή τη περίπτωση μπορεί να ελπίζει σε μια
πραγματική νίκη και όχι σε μια «νίκη»- ομηρία .
Το μικρό παραθυράκι του χρόνου είναι πάλι ανοιχτό.
Σχόλια