Είναι αυτό, που μας έστειλε ο φίλτατος ΠΑΠ, που έχει και την επιμέλεια της μετάφρασης του κειμένου του ANDRE VLTCHEΚ. Σας το προτείνουμε.
Η αντισοσιαλιστική αριστερά της Δύσης
Οι αριστεροί της Δύσης μισούν πράγματι τις σοσιαλιστικές χώρες;
του ANDRE VLTCHEK
Η πλειοψηφία των πολιτών στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική δεν έχει πράγματι προσέξει, δεν έχει παρατηρήσει, ότι σε πολλές χώρες του κόσμου, η αριστερά έχει κερδίσει εκλογικές μάχες ή ότι πάλεψε και κατάφερε να κερδίσει επαναστάσεις που την ώθησαν στην εξουσία. Ο κόσμος σήμερα είναι τελείως διαφορετικός από εκείνον που ήταν είκοσι χρόνια νωρίτερα. Σήμερα ζούμε σε μια εξαιρετικά αισιόδοξη περίοδο, γεμάτη από υπέροχες εναλλακτικές λύσεις. Για πρώτη φορά μετά από αιώνες φαίνεται ότι είναι δυνατό να ονειρευτούμε έναν κόσμο, που δεν θα προσδιορίζεται πλέον από τον ιμπεριαλισμό και την αποικιοκρατία της Δύσης.
Σε τόσα πολλά μέρη του κόσμου, οι λαοί για άλλη μια φορά μπαίνουν επικεφαλής στις χώρες τους, ορθώνουν το ανάστημά τους, χτίζουν τις πόλεις και τα χωριά τους, σηκώνουν πύρους και γέφυρες, βάζουν σε λειτουργία πανίσχυρες τουρμπίνες, δίνουν φως σε φτωχούς, θεραπεύουν αρρώστους και προσφέρουν μόρφωση σε όλους αυτούς που ζούσαν για δεκάδες και εκατοντάδες χρόνια στο σκοτάδι, σαν αποτέλεσμα της αποικιοκρατίας της Δύσης και του άγριου καπιταλισμού.
Στη Λατινική Αμερική οι πρώην φτωχογειτονιές μετατρέπονται σε πολιτιστικά κέντρα και συνδέονται με τις υπόλοιπες αστικές περιοχές μέσω υπερσύγχρονων τελεφερίκ. Η Κούβα παρά τα εξαιρετικά χαμηλά εισοδήματα (εφόσον υπολογιστούν σε δολάρια), εντάχθηκε σε μια αποκλειστική ομάδα χωρών με “πολύ υψηλό δείκτη ανάπτυξης”, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του “Προγράμματος Ανάπτυξης” του ΟΗΕ United Nations Development Programme (UNDP). Η ομάδα αυτή αποτελείται και από άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής με σοσιαλιστικές κυβερνήσεις, όπως τη Χιλή και την Αργεντινή.
Πολλά πράγματα που ήταν αδιανόητα πριν από μια ή δύο δεκαετίες, σήμερα θεωρούνται φυσιολογικά. Η χιλιανή πρόεδρος Michelle Bachelet, εκλέχτηκε για δεύτερη συνεχή φορά. Στη διάρκεια της δικτατορίας του Πινοσέτ, που υποστηρίζονταν από τη Δύση, είχε φυλακιστεί και βασανιστεί σκληρά. Ο πατέρας της, ένας στρατιωτικός πιστός στον Αλλιέντε, είχε δολοφονηθεί. Η ίδια τελικά εξορίσθηκε στην Ανατ. Γερμανία, όπου σπούδασε ιατρική. Σήμερα κυβερνάει από το ίδιο μέγαρο τη - La Moneda – που βομβαρδίστηκε και έγινε στάχτες, κατά τη φασιστική επίθεση. Η χώρα της με μόλις 18 εκ. Κατοίκους, είναι ένα εργοστάσιο παραγωγής πνεύματος, όπως είναι επίσης η Αργεντινή, η Βραζιλία και η Ουρουγουάη. Η Χιλή δεν είναι μια “καθαρά” σοσιαλιστική χώρα, αλλά εφαρμόζει σαρωτικές σοσιαλιστικές μεταρρυθμίσεις. Σήμερα είναι τόσο πλούσια, ώστε χιλιάδες άνεργοι ευρωπαίοι, αναζητούν δουλειά στις διάφορες πόλεις της, ακόμη και στην ύπαιθρο.
Στη Βραζιλία μια άλλη κυρία, πρώην αρχηγός ανταρτών, βγάζει σήμερα εκατομμύρια ανθρώπων από τη φτώχεια, την ίδια στιγμή που μετατρέπει τη χώρα της σε ένα από τα πιο σημαντικά και αγαπητά έθνη στον κόσμο. Η χώρα της αποτελεί σήμερα, έναν από τους πιο βασικούς πυλώνες των BRICS. Οι διανοούμενοι της, οι σκηνοθέτες της και οι συγγραφείς της συνταράσσουν τα συναισθήματά μας και δίνουν ζωή σε όνειρα για έναν πολύ καλλίτερο κόσμο.
Είναι κάτι που πραγματικά κόβει την ανάσα, όταν κανείς δώσει πραγματικά προσοχή, όταν κανείς βρεθεί εκεί, όταν κανείς ξεστρατίσει λιγάκι από τη ρουτίνα του και παρακολουθήσει την εξέλιξη των γεγονότων!
Στη Νότια Αφρική, οι πρώην απελπισμένες φτωχογειτονιές, σήμερα πλημμυρίζουν από ζωή, ελπίδα και πρωτοβουλίες, ενώ οι περισσότερες συνδέονται μεταξύ τους με λεωφορεία και τραίνα. Σήμερα έχουν αποκτήσει στάδια, εμπορικά κέντρα και γυμναστήρια, σύγχρονα νοσοκομεία και σχολεία.
Από πολλές παραμέτρους η σοσιαλιστική Νότια Αφρική είναι μια παγκόσμια πρωταθλήτρια, η οποία όμως εξακολουθεί να έχει τρομερά κοινωνικά προβλήματα. Όμως καθ' ένα από αυτά τα προβλήματα που δημιουργούνται αποτελεί αντικείμενο ανοικτής και ειλικρινούς συζήτησης, ώστε χιλιάδες εντυπωσιακές πρωτοβουλίες ωθούν τελικά τη φοβερή αυτή χώρα μπροστά! Όπως λοιπόν έγραψα και στη πρόσφατη ανάλυσή μου από εκεί κάτω, σήμερα στη Νότια Αφρική, ξεπηδάει ολόκληρη η αφρικανική ήπειρος.
Η Ερυθραία, το Ιράν και η Βόρεια Κορέα αντιστέκονται σθεναρά ενάντια στο εμπάργκο και τους εκφοβισμούς της Δύσης. Οι λαοί των χωρών αυτών αγωνίζονται σκληρά, προκειμένου να διατηρήσουν την ελευθερία τους, να προχωρήσουν μπροστά με το δικό τους τρόπο, χωρίς να δέχονται εντολές από τα ίδια τα κράτη που στο παρελθόν, τους είχαν λεηλατήσει και εξευτελίσει.
Και η Ρωσία, ή πανίσχυρη Ρωσία, που κάποτε είχε γονατίσει, στη περίοδο της τερατώδους διακυβέρνησης από τη φιλοδυτική μαριονέτα του Boris Yeltsin, ξανασηκώθηκε πάνω στη σέλα της και στέκεται στο πλευρό πολλών προοδευτικών χωρών, παντού σε ολόκληρο τον κόσμο. Διέγραψε ένα τεράστιο δάνειο της Κούβας, αξίας πολλών δις δολαρίων, σφυρηλατεί ισχυρές συμμαχίες με τη Βενεζουέλα, τη Βραζιλία και πολλές άλλες χώρες με αριστερό προσανατολισμό και προ πάντων οικοδομεί μια ισχυρή συμμαχία με την Κίνα. Ο κόσμος δεν βρέθηκε ποτέ τόσο πολύ κοντά σε μια πραγματικά σημαντική εξέλιξη, στο δρόμο για την αληθινή ελευθερία.
***
Αλλά οι περισσότεροι όμως αριστεροί στη Δύση αρνούνται να αναγνωρίσουν, ότι αυτά αποτελούν μια μοναδική ευκαιρία για την ανθρωπότητα. Είναι ίσως επειδή νοιώθουν ότι έχουν ξεπεραστεί, ότι έχουν εξευτελιστεί από τη τεράστια ήττα που έχουν υποστεί στο έδαφός τους. Είναι ίσως επειδή, παρά τη ρητορική τους και την πολιτική τους ορθότητα, πολλοί από αυτούς είναι πράγματι σωβινιστές, ακόμη και ρατσιστές. Όμως πολλοί διανοητές στη Κίνα, στη Ρωσία, στην Αφρική και στη Λατινική Αμερική έχουν όντως επίγνωση αυτής της κατάστασης.
Η αντίληψη που έχει η αριστερά στη Δύση όσον αφορά την επανάσταση – τη αληθινή και γνήσια επανάσταση – είναι ότι αυτή θα πρέπει να προέλθει από την Ευρώπη ή τη Βόρεια Αμερική. Η Δύση λοιπόν θα είναι αυτή που θα απελευθερώσει τους φτωχούς Ασιάτες, τους Λατινοαμερικανούς και τους Αφρικανούς.
Η κινέζικη επανάσταση δεν είναι “αυθεντική”. Ποιος ενδιαφέρεται άραγε εάν εκατοντάδες εκατομμύρια, η πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας, καταναλώνουν σήμερα υγιεινή και θρεπτική διατροφή, εάν στεγάζονται σε κατάλληλες κατοικίες με υψηλής ποιότητας υπηρεσίες, εάν ταξιδεύουν με σύγχρονα μεταφορικά μέσα και εάν αποκτούν πολύ καλή μόρφωση; Ποιος ενδιαφέρεται; Δεν πρόκειται για “πραγματικό κομμουνισμό”, σύμφωνα με την άποψη των περισσότερων αριστερών γκουρού της Δύσης και για μερικούς από αυτούς “δεν πρόκειται ούτε καν για σοσιαλισμό”.
Μόνον οι αριστεροί διανοητές της Δύσης είναι σε θέση να προσδιορίσουν τέτοιες έννοιες, όπως είναι ο “σοσιαλισμός” ή ο “κομμουνισμός” και όχι οι Ασιάτες. Ο “κινέζικός σοσιαλισμός” δεν σημαίνει τίποτε γι αυτούς. Είναι απλά μια μικρή παύση, μια παρωδία.
Πριν από μερικά χρόνια, ταξίδευα στη Βενεζουέλα μαζί με μια πολύ διακεκριμένη διανοούμενη της Δύσης, η οποία - οφείλω να ομολογήσω - μετέδιδε με πολύ καλό τρόπο τα γεγονότα που διαδραματίζονταν στη Μπολιβαριανή Δημοκρατία. Ένα βράδυ, μετά από κάμποσα ποτήρια μπύρας, αρχίσαμε να μιλάμε για την Κίνα.
“Σιχαίνομαι την Κίνα”, είπε, “Δεν έχω εμπιστοσύνη στους Κινέζους”.
Της είπα, τότε ότι είχα ταξιδέψει σε ολόκληρη τη Κίνα και ότι είχα μείνει εξαιρετικά εντυπωσιασμένος, αλλά και ότι είχα πεισθεί ότι η Κίνα είναι πράγματι μια σοσιαλιστική, έως και κομμουνιστική χώρα. Ξαφνικά άρχισε, με πολύ πάθος να διαφωνεί μαζί μου. Τη ρώτησα λοιπόν αν είχε επισκεφθεί ποτέ τη Κίνα. Μου απάντησε δυνατά και καθαρά: “Δεν πρόκειται ποτέ να πάω εκεί! Μισώ αυτή τη χώρα, μισώ και τους κατοίκους της.”
Η δήλωσή της με εντυπωσίασε: τελικά ήταν ειλικρινής, αν και με βίαιο τρόπο και όλα έγιναν ξεκάθαρα. Ο ρατσισμός απέναντι στη Κίνα, δύσκολα γίνεται αντιληπτός στους προοδευτικούς κύκλους της Δύσης. Είναι όμως παρών, μέσα σε όλα τα πακέτα των προκατειλημμένων “αναλύσεων”. Αυτό όμως είναι κάτι που ποτέ δεν το παραδέχονται. Καλύπτεται πάντα κάτω από τον μανδύα της “αντικειμενικής κριτικής”.
Ξεκινάει με το ερώτημα: “έχετε φανταστεί ποτέ τι σημαίνει για τον πλανήτη μας, αν ο κάθε Κινέζος είχε το δικό του αυτοκίνητο και τη δική του τηλεόραση, όπως εμείς στη Δύση ;” και τελειώνει με τη διαπίστωση : “Οι Κινέζοι είναι τόσο βίαιοι όπως εμείς και έχουν τις ίδιες ιμπεριαλιστικές τάσεις.”
Ενώ η μετεξέλιξη της Κίνας σε μια μεσοαστική σοσιαλιστική κοινωνία αποτελεί σαφώς ένα θαύμα (αλλά περισσότερο ακόμη και από θαύμα, αποτελεί απόδειξη της ανωτερότητας του κεντρικού σχεδιασμού και της γενικής υπεροχής του συστήματος), ίσως τη μοναδική μεγαλύτερη επιτυχία, τα τελευταία 100 χρόνια στον πλανήτη μας, η αριστερά στη Δύση κάτι μουρμουρίζει σχετικά με το ότι συνέβη εκεί “δεν είναι πράγματι γνήσιο”, ότι “δεν είναι κομμουνιστικό” και ότι από οποιαδήποτε άποψη είναι εξαιρετικά ανησυχητικό.
Είναι επειδή, κατά την άποψή της, μόνον ότι σχεδιάζεται και εφαρμόζεται στη Δύση, μπορεί να είναι άξιο εμπιστοσύνης. Ποτέ τους όμως δεν θα το ομολογήσουν, εν τούτοις είναι ήδη τόσο εμφανές !
Η περιφρόνηση αυτή αφορά τις μεγάλες μη Δυτικές κοινωνίες της Κίνας, της Νότιας Αφρικής ή της Βενεζουέλας ! Αυτό αποτελεί μαύρο σαρκασμό. Αυτό ισοδυναμεί με έλλειψη αλληλεγγύης προς τις χώρες που προσπαθούν πραγματικά να φροντίσουν τους λαούς τους !
Για τους περισσότερους διανοούμενους της Δύσης, το γεγονός ότι ένα εκατομμύριο ανθρώπινες ζωές ζουν πλέον με άνεση και αξιοπρέπεια, δεν σημαίνει τίποτε ! Είναι επειδή, κατά τη γνώμη τους, ο κινέζικος λαός δεν σημαίνει τίποτε, είτε ως άτομα, είτε ως σύνολο. Αντί να μιλούν με υπερηφάνεια και ενθάρρυνση για τα τεράστια πάρκα και τις καταπράσινες περιοχές μέσα στις κινέζικες πόλεις, αυτό που επαναλαμβάνεται επ' άπειρο είναι η μόλυνση της ατμόσφαιρας στο Πεκίνο, ή καταστροφή μερικών “hutons”, αυτών των άθλιων και ανθυγιεινών παραπηγμάτων, όπου δεκάδες οικογένειες αφόδευαν όλες μαζί στην ίδια τρύπα. Αυτά αποτελούσαν στα μάτια των δυτικών, καλά στερεότυπα και παραδοσιακά κατασκευάσματα της “αρχαίας” Κίνας, γεμάτα από φτωχούς ανθρώπους. Από την άλλη αυτά τα αξιοπρεπή, σύγχρονα, υψηλής ποιότητας συγκροτήματα γιγαντιαίων πολυκατοικιών, με όλες τις σύγχρονες ανέσεις, που αποτελούν πλέον τον κανόνα σε κάθε γωνιά της χώρας, είναι “εκνευριστικά”, έως “ενοχλητικά”. Και το γεγονός ότι ο κινεζικός λαός επιθυμεί και αποκτά τηλέφωνα, όμορφα ρούχα, μέχρι και αυτοκίνητα, θεωρείται ως απόδειξη του “καταναλωτισμού” και χρησιμοποιείται ως επιχείρημα για να υποστηριχτεί η άποψη ότι η Κίνα δεν είναι πλέον σοσιαλιστική! Επειδή για πολλούς από τους αριστερούς στη Δύση, ενώ οι ίδιοι δεν έχουν καμία αντίρρηση να ΄χουν βίλες δίπλα στη θάλασσα, αυτοί που δεν ζουν στο Δυτικό κόσμο, εάν θέλουν να λέγονται μαρξιστές, θα πρέπει να είναι αγνοί και φτωχοί, λειτουργώντας σαν κάποιο είδος ινδικών χοιριδίων.
Όχι σύντροφοι ! Αυτά είναι ανοησίες ! Είναι ήδη σαφές, το ποιος νοιάζεται για το λαό. Ο στόχος του σοσιαλισμού ή του μη δογματικού κομμουνισμού είναι απλός και καθαρός – καλλίτερη ζωή για τον κόσμο. Καλλίτερες πόλεις και χωριά, λιγότερος φόβος, περισσότερη μόρφωση, αξιοπρέπεια και ναι - μάλιστα , περισσότερη διασκέδαση !
Και αυτό είναι σαφές ότι το καταφέρνει η Κίνα, όπως και η Νότια Αφρική, η Βενεζουέλα και άλλες σοσιαλιστικές χώρες !
***
Στα αμέσως προηγούμενα χρόνια έγινε απόλυτα σαφές, ότι η Δύση είναι διατεθειμένη να καταστρέψει οτιδήποτε βρεθεί μπροστά στο δρόμο της, για την ολοκληρωτική κυριαρχία της πάνω στον πλανήτη.
Και ξαφνικά τέσσερις ισχυρές χώρες αρνήθηκαν να ανεχθούν αυτή τη ληστρική αντίληψη και έδειξαν ότι ήταν αποφασισμένες να μην επιτρέψουν να επιτευχθεί η εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας δικτατορίας. Αυτές οι χώρες ήταν η Κίνα, η Βενεζουέλα, η Κούβα και η Ρωσία. Υπήρξαν κι άλλες χώρες που τις πλαισίωσαν σταδιακά, αυτές όμως αποτελούν τον πυρήνα.
Η δύση επιχείρησε ανοικτά και ξεδιάντροπα να καταστρέψει τη Βενεζουέλα, με διάφορες ευκαιρίες, μέσω ενορχηστρωμένων πραξικοπημάτων και χρηματοδοτώντας και υποστηρίζοντας την “αντιπολίτευση”, ακόμη και δολοφονώντας τον πρόεδρο της χώρας, όπως πιστεύουν μερικοί.
Η βρώμικη εκστρατεία ενάντια στο Caracas, έγινε επική! Γύρισα διάφορες ταινίες – ντοκυμαντέρ, για την Telesur και δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια ενός από τους ντόπιους εκδότες, στο αποκορύφωμα των αντεπαναστατικών διαδηλώσεων που είχαν χρηματοδοτηθεί από τη Δύση:
“Όλοι δουλεύουμε κάτω από βαρέλια γεμάτα από όπλα !”.
Γίνονταν πόλεμος τότε, όπως εξακολουθεί να γίνεται ακόμη και τώρα. Είναι πόλεμος ενάντια στο φασισμό και υπέρ της ίδιας της ανθρωπότητας. Όσοι δεν το έχουν αντιληφθεί, θα πρέπει να δώσουν μεγαλύτερη προσοχή. Και σε έναν πόλεμο πρέπει να διαλέξει κανείς με ποια πλευρά θα πάει.
Οι δυτικοί ηγέτες βλέπουν επίσης τη Κίνα και τη Ρωσία να συνιστούν τα δύο άκρα μιας εχθρικής αψίδας. Μέρα και νύχτα οι δύο αυτές γιγάντιες και ισχυρές χώρες αντιμετωπίζουν μια φαύλη προπαγάνδα και βρώμικες εκστρατείες μίσους, προκλήσεις και έμμεσες επιθέσεις.
Στην Ασία, ο στόχος της “αυτοκρατορίας” είναι να απομονώσει την Κίνα, να τη προκαλέσει και να την αμφισβητήσει. Η Δύση επιχειρεί μεταφορικά να χώσει ένα φλεγόμενο σιδερένιο ραβδί στο στόμα του δράκου. Αυτό αποτελεί κοινή γνώση στις ακαδημίες των Φιλιππίνων και της Ιαπωνίας, στις δύο αυτές χώρες – πελάτες της Δύσης στη περιοχή αυτή. Αντίθετα τούτο είναι ελάχιστα γνωστό, έως άγνωστο γεγονός στη κοινή γνώμη των χωρών της Δύσης.
Που είναι λοιπόν η κινητοποίηση των αριστερών διανοουμένων της Δύσης, για την υποστήριξη της Κίνας που απειλείται ανοικτά από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους ;
Δεν υπάρχει καμιά κινητοποίηση ! Αντίθετα, ορισμένοι από τους αριστερούς διανοούμενους επαναλαμβάνουν, σαν παπαγάλοι, τα περισσότερα ψέμματα που κατασκευάζονται από τα μαγαζάκια των ΜΜΕ στην Ευρώπη και στην Αμερική ! Όλες αυτές τις ανοησίες, ότι δήθεν η Κίνα έχει ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες στην Ασία και στην Αφρική !
Εάν καταδέχονταν να συνομιλήσουν με τους λαούς της Αφρικής, θα άκουγαν ότι οι Αφρικανοί στην πλειοψηφία τους λατρεύουν την Κίνα και ότι τη βλέπουν σαν την ελπίδα τους. Θα άκουγαν επίσης ότι “οι Κινέζοι είναι οι πρώτοι ξένοι που συμπεριφέρονται στους Αφρικανούς σαν ανθρώπινα όντα και σαν όμοιοι τους”, όπως ο ίδιος άκουγα κατ' επανάληψη στους τόπους κατασκευής υποδομών, παντού στην ανατολική Αφρική.
Αλλά η προπαγάνδα που κατασκευάζεται στα αποικιοκρατικά κέντρα, όπως στο Λονδίνο, στο Παρίσι ή στο Βερολίνο, γίνεται προϊόν κατανάλωσης, αποδεκτό με αξιοπιστία και διαδίδεται περαιτέρω μέσα από τις γραμμές των περισσότερων αριστερών της Δύσης !
Η Δύση λεηλάτησε, εβίασε, και κατέστρεψε δεκάδες εκατομμυρίων από τους λαούς της Αφρικής.
Τους κυνήγησε σαν τα ζώα και τους έκανε σκλάβους. Διέπραξε άπειρες γενοκτονίες, από τις οποίες πέθαναν 10 εκ. άνθρωποι στη διάρκεια της βασιλείας του βέλγου βασιλιά Λεοπόλδου του ΙΙ, στο ολοκαύτωμα των γερμανών ενάντια στο λαό της Ναμίμπια, ή στη πρόσφατη δολοφονική εκδίωξη 8 εκατομμυρίων ανθρώπων από τη γη τους, προκειμένου να εξασφαλίσουν την ασφαλή εκμετάλλευση του κολτάνιου και του ουρανίου, στη Δημοκρατία του Κογκό, χρησιμοποιώντας τους συμμάχους τους από την Ουγκάντα και τη Ρουάντα με τους παράφρονες στρατιωτικούς τους, η Σομαλία αποσταθεροποιήθηκε, όπως και το Μάλι. Δεκάδες είναι οι λαοί που ουρλιάζουν και οι χώρες τους που βυθίζονται σε λουτρό αίματος. Όμως “έχει η Κίνα παρόμοιες φιλοδοξίες ;”
Και η αριστερά της Δύσης παραμένει σιωπηλή με αυταρέσκεια. Η μεγάλη πλειοψηφία των μελών της δεν ενδιαφέρεται, ούτε τολμάει να ταξιδέψει σε περιοχές όπου η Κίνα, έχει προσφέρει πολλά καλά.
Όταν η αμερικανική και η ιαπωνική αεροπορία, εκτελεί πτήσεις στον εναέριο χώρο πάνω από περιοχές που η Κίνα θεωρεί δικές της, όταν στήνονται βάσεις που κυκλώνουν τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, η αριστερά της Δύσης δεν κάνει τίποτε, απολύτως τίποτε, για να υπερασπίσει το Πεκίνο !
Όταν όμως η Ρωσία δέχθηκε επίθεση, σπιλώθηκε και προκλήθηκε με αφορμή τη κρίση στην Ουκρανία και στη Νοβορωσία (οι ανατολικές περιοχές της Ουκρανίας με ρωσικό πληθυσμό που σήμερα έχουν αυτονομηθεί), υπήρξε άμεση σχεδόν κινητοποίηση. Ήταν καλό, πολύ καλό το γεγονός ότι υπήρξε. Αλλά τι ήταν αυτό που έκανε την αριστερά στη Δύση να υποστηρίξει τη ρωσική κυβέρνηση, που σήμερα δεν είναι καν σοσιαλιστική (παρ' όλου που συνεχίζει την ίδια πολιτική εκείνων των ημερών, όταν υπήρχε ακόμη η Σοβιετική Ένωση και προσφέρει αρκετά μεγάλες υπηρεσίες σε χώρες που έχουν καταπιεστεί από τον καπιταλισμό); Γιατί η κινητοποίηση έγινε μόνον για τη Ρωσία και όχι για δεκάδες άλλες πραγματικά σοσιαλιστικές χώρες, που το έχουν τόσο πολύ ανάγκη ;
Μήπως είναι επειδή η Ρωσία είναι κατά βάση μια “ χώρα “λευκών”, ενώ η Κίνα, η Βενεζουέλα, η Βολιβία, η Κούβα, η Νότια Αφρική ή η Ερυθραία δεν είναι ;
Πρέπει να υπάρξουν σοβαρές και ειλικρινείς απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα και μάλιστα πολύ σύντομα !
***
Από ο,τι φαίνεται στις μέρες μας, οι περισσότεροι αριστεροί στη Δύση, δεν επιδιώκουν ούτε καν να πάρουν την εξουσία πλέον. Έχουν επαναπαυθεί στο αίσθημα της ήττας και της ανημπόριας. Φαίνεται να μένουν ικανοποιημένοι από την απελπισία και τη κατάθλιψη. Αυτό που κάνουν είναι να ασκούν συνεχώς κριτική για τα λάθη και τα εγκλήματα της “αυτοκρατορίας”, αλλά δεν είναι πρόθυμοι να συγκρουστούν μαζί της, με οποιοδήποτε αποφασιστικό τρόπο. Δεν στήνουν οδοφράγματα και ιδεολογικά συγκρούονται ελάχιστα.
Στη πραγματικότητα τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα: υπάρχει μια ευδιάκριτη και ανοιχτή εχθρότητα από τη πλευρά της αριστεράς της Δύσης, απέναντι στην αριστερή πτέρυγα και στις αντιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις, σε παγκόσμιο επίπεδο, και αφορά είτε τη Κούβα, είτε τη Βενεζουέλα, είτε τη Βολιβία, τη Κίνα, τη Βόρεια Κορέα, τη Νότια Αφρική είτε την Ερυθραία.
Αυτούς που εμπιστεύονται και υποστηρίζουν είναι μόνον, οι υποτακτικοί – αυτοί που είναι ήδη νικημένοι. Αυτή είναι η παρέα με την οποία οι περισσότεροι αριστεροί δυτικοί διανοούμενοι νοιώθουν άνετα και ευχάριστα μαζί τους. Η δύναμη αυτών που πάλεψαν περήφανα ενάντια στη νεοαποικιοκρατία και στον κορπορατισμό και που σήμερα κυβερνούν τις χώρες τους (ή τουλάχιστον μερικοί από αυτούς), έγιναν αντικείμενο γελοιοποίησης, ακόμη και δαιμονοποίησης κάμποσες φορές. Τίποτε δεν είναι αρκετά καλό και τίποτε δεν είναι “άγιο” για την αριστερά στο Παρίσι, στο Βερολίνο ή στο Λονδίνο: σίγουρα ούτε η Κούβα και η Ερυθραία, η Νότια Αφρική ή η Κίνα. Και άντε ξανά πάλι αυτή η “θρησκευτική” αναζήτηση για τα ιδανικά κινήματα, τα κόμματα και τις κοινωνίες!
Είναι σαν να πετάει κανείς στα σκουπίδια τη Γαλλική Αντίσταση ή τους Σέρβους παρτιζάνους, στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, επειδή δεν ήταν απόλυτα “δημοκρατικοί” ή δεν θεωρούνται ως τέτοιοι. Μα ασφαλώς δεν ήταν ! Επειδή δεν υπήρχε χρόνος να είναι κανείς τέλειος: δεν ήταν αλάθητοι, δεν ήταν ιδεολογικά ξεκάθαροι, ήταν αυτοί που έδιναν μονόπλευρα τη μάχη απέναντι στο μεγάλο κακό.
Η αριστερά της Δύσης ενεργεί εκ του ασφαλούς, ακόμα κι όταν πρόκειται για τη παγκόσμια ιστορία. Μερικοί από αυτούς συνέκριναν (και το έκαναν εδώ και δεκαετίες) τη Σοβιετική Ένωση με τη χιτλερική Γερμανία, που δεν είναι κάτι διαφορετικό από τη καλοστημένη και πολυδιαφημισμένη πλύση εγκεφάλου που ανακάλυψαν οι επικεφαλής της προπαγάνδας της “αυτοκρατορίας”. Μιλάνε σήμερα γι αυτή τη μεγάλη Σοβιετική Ένωση, η οποία βοήθησε δεκάδες σκλαβωμένα έθνη να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους από τον ιμπεριαλισμό της Δύσης και γι αυτή τη μεγάλη Σοβιετική Ένωση, η οποία σχεδόν μόνο με τις δικές της δυνάμεις νίκησε τη ναζιστική Γερμανία, πληρώνοντας γι αυτό ένα τεράστιο τίμημα με περισσότερο από 20 εκατομμύρια νεκρούς. Γι αυτή τη Σοβιετική Ένωση που βοήθησε να φτιαχτούν και να εκπολιτιστούν νέες ανεξάρτητες χώρες σε όλες τις ηπείρους. Τέτοιες συγκρίσεις είναι όχι μόνον γελοίες ιστορικά, αλλά επίσης προσβλητικές και εξωφρενικές !
Εάν η αριστερά της Δύσης νοιώθει τη ανάγκη να συγκρίνει κάτι με τη ναζιστική Γερμανία, αυτό θα έπρεπε να είναι οι συνταγματικές μοναρχίες στην Ευρώπη και οι ίδιες οι Δυτικές “Δημοκρατίες”, καθώς επίσης και η δυτική αποικιοκρατία – όλοι αυτοί οι θεσμοί και οι ιδεολογικοπολιτικές αντιλήψεις τους που κατέστρεψαν δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές εδώ κι ολόκληρους αιώνες μέχρι σήμερα !
***
Οι Κινέζοι διανοούμενοι είναι αγανακτισμένοι. Μίλησα με μερικούς από αυτούς το 2013, όταν έκαναν ένα σεμινάριο στο πανεπιστήμιο Tsinghua, σχετικά με τη δουλειά μου. Ο,τι γράφω μέσα σε αυτό το κείμενο, είναι ήδη γνωστό στη Κίνα, τη Νότια Αφρική και στην Αφρική γενικότερα !
Η αλαζονεία και η αυταρέσκεια της αριστεράς της Δύσης είναι εξοργιστική και το αποτέλεσμα είναι ότι σήμερα η συνεργασία ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή και τη Βορειοαμερικανική αριστερά από τη μια και τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας από την άλλη, είναι πλέον πολύ περιορισμένη. Όπως είναι άλλωστε αναμενόμενο, οι Ευρωπαίοι θα δικαιολογηθούν λέγοντας : “Επειδή η Κίνα δεν είναι αρκετά αριστερή”. Ανοησίες ! Ρωτήστε τον Fidel Castro, αν η Κίνα είναι σοσιαλιστική. Ρωτήστε τη κυβέρνηση της Βενεζουέλας ή της Νότιας Αφρικής. Το κυρίαρχο πρόβλημα αυτή τη στιγμή, είναι το ότι η Δυτική αριστερά δεν είναι αρκετά διεθνιστική, ή ούτε καν διεθνιστική ! Και κατά τη γνώμη μου, όπως και πολλών άλλων συντρόφων σε ολόκληρο τον κόσμο, ο διεθνισμός είναι η ουσία του πραγματικού σοσιαλισμού. Αλλά τι είναι αυτό για το οποίο αγωνίζεται η αριστερά της Δύσης; αγωνίζεται πρώτα και κύρια για τα δικαιώματα των λαών της και όχι για τα δικαιώματα όλων των άλλων λαών του κόσμου. Δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το ποιος πράγματι πληρώνει για τη δωρεάν ιατρική περίθαλψη, για τη δωρεάν παιδεία ή για τις επιδοτήσεις που παίρνουν οι Ευρωπαίοι αγρότες.
Κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας, οι εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων που εξοντώθηκαν και έγιναν σκλάβοι στις αποικίες, πλήρωσαν όλα αυτά τα παλάτια, τα θέατρα, τους σιδηροδρόμους και τα πάρκα που φτιάχτηκαν στην Ευρώπη. Από τότε, στην πραγματικότητα δεν άλλαξαν πολλά, ακόμη και σήμερα. Οι κατεστραμμένοι αγρότες της Δυτικής Αφρικής πεθαίνουν προκειμένου να εισπράξουν οι γάλλοι αγρότες τις επιδοτήσεις τους και να μπορούν να οδηγούν τις BMW τους και τα άλλα πολυτελή αυτοκίνητά τους, είτε παράγουν, είτε δεν παράγουν τα προϊόντα τους ανάλογα με τη χρονιά. Εκατοντάδες εκατομμύρια απόρων και εξαντλημένων από την εργασία ανθρώπων στις νεοαποικίες, χωρίς ιατρική ασφάλιση, είναι εκείνοι που πληρώνουν, ώστε να μπορούν οι ηλικιωμένοι στην Ευρώπη να έχουν δωρεάν νοσοκομειακή περίθαλψη και κοινωνικές λέσχες. Και η αριστερά της Δύσης αγωνίζεται για περισσότερα δικαιώματα για τους λαούς της Ευρώπης. Η Κίνα δεν σημαίνει τίποτε γι αυτούς. Ούτε η Κίνα, ούτε το Βιετνάμ. Αυτές είναι κάποιες ενοχλητικές
χώρες που παίρνουν τις δουλειές τους ! Οι Κινέζοι και οι Βιετναμέζοι είναι απλά πλήθη κι ούτε καν άνθρωποι.
Ενώ η Κίνα προκειμένου να επανεισάγει το θεσμό της ιατρικής φροντίδας, επιβαρύνει τον ίδιο το λαό της με το κόστος της εργασίας του. Το ίδιο κάνουν φυσικά και η Κούβα, η Βενεζουέλα, η Χιλή, η Αργεντινή και η Νότια Αφρική.
***
Η αριστερά της Δύσης χαρακτηρίζεται από ναρκισσισμό, απειθαρχία και θράσος, φαρισαϊσμό και ηθική κατάρρευση. Γι αυτό και ηττήθηκε. Για αυτό και δεν έχει ακτινοβολία. Γι αυτό και δεν εμπνέει τον κόσμο. Όσο δε λιγότερο κόσμο εμπνέει τόσο γίνεται όλο και πιο πικρή, όλο και πιο δηλητηριώδης. Επιτίθεται κατά της Σοβιετικής Ένωσης (μετά θάνατον), επιτίθεται κατά της Κίνας και ψωνίζει μια ακόμα “αποκαλυπτική” προπαγάνδα της Δύσης, ότι δηλαδή οι κόκκινοι Χμερ, ήταν κομμουνιστές που διέπραξαν γενοκτονία και όχι μια συμμορία από ψυχικά διαταραγμένους desperados (απελπισμένους) χωρικούς, που ήρθαν στην εξουσία μετά από τους δολοφονικούς σαρωτικούς βομβαρδισμούς των αμερικανών στην ύπαιθρο της Καμπότζης.
Επιτίθεται κατά της Κούβας και της Βενεζουέλας, επειδή είναι “αντιδημοκρατικές” και με ασυγχώρητη και παθολογική εμμονή εναντίον της Νότιας Αφρικής.
Ακόμη κι όταν η Κίνα παλεύει για τη καταπολέμηση της ελονοσίας στην Αφρική και όταν κτίζει σχολεία και νοσοκομεία, όταν προστατεύει μικρά κρατίδια στην Ωκεανία (ολόκληρη η ήπειρος, που αποτελείται από περιοχές του Ειρηνικού και την Αυστραλία) από την ολοκληρωτική καταστροφή, που προκαλείται από την άνοδο της στάθμης του ωκεανού, κτίζοντας προστατευτικά τείχη και εγκαθιστώντας ολόκληρες μακρόβιες (mangroves) φυτείες (τα έχω δει με τα μάτια μου, αφού έχω ζήσει στην Ωκεανία και στην Αφρική) και πάλι κάνει λάθος, διότι όλος ο κόσμος οφείλει να είναι χάλια, επειδή έτσι είναι η ίδια η Δύση και οι πολιτικές που εφαρμόζει ! Αυτός ο μηδενισμός είναι αρρωστημένος, είναι μια ηττοπάθεια και έχει σαν αποτέλεσμα μια απογοητευτική επίδραση ακόμη και στις ίδιες τις χώρες της Δύσης.
Πρέπει λοιπόν να καταλήξει κανείς στο συγκλονιστικό συμπέρασμα, ότι: ο,τι έχει απομείνει από την αριστερά της Δύσης είναι στη πραγματικότητα αντι- αριστερό !
Σαν αποτέλεσμα, οι λαοί της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας και της Αφρικής νοιώθουν πολύ καλλίτερα μεταξύ τους, παρά συντροφιά με τη προοδευτική πτέρυγα των πρώην αποικιοκρατών τους και αναζητούν όλο και περισσότερο μια πηγή έμπνευσης, που τη βρίσκουν τελικά ανάμεσά τους.
***
Η Ρωσία ενώθηκε κι εκείνη μαζί τους, με το δικό της τρόπο. Όσο περισσότερο τόσο καλλίτερα. Σήμερα, σχεδόν δυο δισεκατομμύρια άνθρωποι οικοδομούν τις σοσιαλιστικές τους πατρίδες. Κάθε χώρα είναι διαφορετική, όσον αφορά πολιτισμό της και το πολιτικό μοντέλο που ακολουθεί. Ούτε μια από από τις χώρες που ανήκουν σε αυτή την ομάδα δεν είναι τέλεια, όλες όμως προσπαθούν να οικοδομήσουν ένα καλλίτερο μέλλον για τους πολίτες τους και όλες αγωνίζονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό της Δύσης και το φασισμό, που εδώ και αιώνες αποτελεί το μοναδικό σοβαρό κίνδυνο, για την επιβίωση του ανθρώπινου είδους !
Ο κόσμος σήμερα είναι γεμάτος από ελπίδα και αισιοδοξία. Οι γερανοί βοηθούν στις κατασκευές και οι τουρμπίνες γυρίζουν ασταμάτητα, καινούργιοι τηλεοπτικοί σταθμοί και εκδόσεις αποτελούν πηγή έμπνευσης για δισεκατομμύρια ανθρώπους, ώστε να μπορούν να απορρίψουν και να παλέψουν ενάντια στην απαρχαιωμένη αποικιοκρατική προπαγάνδα.
Θα είναι ένας ωραίος κόσμος στο μέλλον που μπορούμε να προβλέψουμε. Ίσως μετά από μερικές ακόμη μάχες, αλλά στο τέλος, έτσι θα 'ναι. Αντί να κάνουν κηρύγματα, οι αριστεροί της Δύσης θα πρέπει να παραδεχτούν ότι απέτυχαν, κι αυτοί μαζί με την επιθετική κουλτούρα της Δύσης, που όπως χαρακτηρίσθηκε κάποτε, από το μεγάλο Ελβετό ψυχίατρο, τον Carl Jung, ως παθολογική – μια κουλτούρα που υποδούλωσε επί αιώνες ολόκληρο τον κόσμο. Κι έπειτα θα πρέπει να πάνε και να διδαχθούν από τις χώρες, που οι λαοί τους νίκησαν, από τις χώρες που παλεύουν για την επιβίωση της ίδιας της ανθρωπότητας !
_____________________
Ο Andre Vltchek γεννήθηκε το 1963 στο Λένινγκραντ, είναι συγγραφέας, σκηνοθέτης και ερευνητής - δημοσιογράφος. Έχει καλύψει πολέμους και συγκρούσεις σε δεκάδες χώρες του κόσμου. Η τελευταία του δουλειά είναι το βιβλίο με τίτλο: ”Fighting against Western imperialism”, “Παλεύοντας ενάντια στον ιμπεριαλισμό της Δύσης”. Έχουν επίσης κυκλοφορήσει και οι συζητήσεις του με τον Noam Chomsky. Έχει γράψει επίσης το πολιτικό μυθιστόρημα “Point of no return”. Η “Oceania” αναφέρεται στον δυτικό ιμπεριαλισμό στη περιοχή του νότιου Ειρηνικού. Το “Indonesia – The Archipelago of fear” αφορά την Ινδονησία μετά το καθεστώς του Suharto. Έχει γυρίσει το ντοκυμαντέρ “Rwanda Gambit”, σχετικά με τη σφαγή της Rwanda και τη λεηλασία της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κογκό. Αφού πέρασε αρκετά χρόνια στη Λατινική Αμερική και στην Ωκεανία, σήμερα ζει και εργάζεται στη ανατολική Ασία και στην Αφρική.
Μετάφραση ΠΑΠ
Σχόλια